Η πρώτη πεντάδα

1. Είσαι η ΤΣΣΚΑ και έχεις να αντιμετωπίσεις τους τραυματισμούς στους ψηλούς (εκεί που στηρίζεται μεγάλο μέρος του επιθετικού παιχνίδιου δηλαδή με την παρουσία των Μιλουτίνοφ και Σενγκέλια) και ο Ερυθρός Αστέρας προηγείται μέσα στην έδρα σου. Τι κάνεις; Ψήνεις τον Αλεξέι Σβεντ να απελευθερώνει την μπάλα από τα χέρια του όπως έκανε στην Χίμκι και ελπίζεις για το καλύτερο. Ο Ρώσος σταρ ήταν καταπληκτικός στο φινάλε του αγώνα, έβαλε τις δικές του χαρακτηριστικές παλαβομάρες, σημειώνοντας τελικά 16 πόντους (4/6 δίποντα, 2/3 τρίποντα, 2/2 βολές), 5 ασίστ, 4 ριμπάουντ και 25 στο σύστημα αξιολόγησης για την νίκη της ΤΣΣΚΑ με 78-76. Ένας καλλιτέχνης είναι ξανά μαζί μας, όπως σημείωσε ο έτερος Δημήτρης του ιστότοπου, Σβεντωδία.

2. 4-0 - Αυτό είναι το ρεκόρ της Μιλάνο για το ξεκίνημα της σεζόν και έρχεται με το σύνολο (και όχι έναν συγκεκριμένο παίκτη) να ξεχωρίζει, ακριβώς το αντίθετο δηλαδή απ’ όσα μας είχε συνηθίσει ο συγκεκριμενος οργανισμός την προηγούμενη δεκαετία και το μοτίβο ‘’πληρώνουμε δύο σταρ, βάλτε όλα τα καλάθια’’. Η ιταλική ομάδα έχει ένα από τα πιο γεμάτα ρόστερ στην Ευρωλίγκα σε σημείο που ο Ντατόμε είναι ρολίστας 12-15 λεπτών, ο Μεσίνα ως τώρα τους αξιοποιεί όλους αριστοτεχνικά και πραγματικά απλά μπαίνουν στο παρκέ και κερδίζουν. Τίποτα παλαβό, ισορροπία ανάμεσα σε περιφερειακές εκτελέσεις και επαφές κοντά στο καλάθι, δεμένα δίδυμα στη frontline με την παρουσία των Μέλι και Χάινς (εκεί που βρίσκει αρκετά λεπτά και ο Ντίνος Μήτογλου), σκορ απο τον Ντιλέινι-Σίλντς και φυσικά η μαγεία του Σέρχι Ροντρίγκεθ όταν κρίνεται απαραίτητη. 83-72 επί της Μακάμπι, 75-71 επί της Εφές (πιο άνετα απ’ ότι δείχνει το τελικό σκορ και με τους Τούρκους πρωταθλητές να βυθίζονται σ’ ένα αξιοπερίεργο 0-4), η Μιλάνο παρουσιάζει ως τώρα χαρακτήρα ομάδας που συνήθως φτάνει μέχρι το τέρμα της διαδρομής.

3. Η Μακάμπι επέστρεψε στις νίκες (και σε ομάδα που θυμίζει επίπεδο Ευρωλίγκας γενικότερα) με το διπλό απέναντι στη Βιλερμπάν, πίσω από την εξαιρετική βραδιά του Τζέιμς Νάναλι. Στα σημεία που ο Γουίλμπεκιν τα είχε κάνει ρόιδο και ο Σφαιρόπουλος τον απέσυρε, ο Νάναλι χτύπησε με το μεγάλο κορμί του πάνω στο κοντό σχήμα της Βιλερμπάν, έδωσε καλάθια με πλάτη και παράλληλα πολύ τρίποντο, ανοίγοντας τη διαφορά υπέρ της Μακάμπι, η οποία βρισκόταν για ώρα σε ένα σταθερό +10 από τους Γάλλους. Καταλυτικός κατα βάση στην τρίτη περίοδο, εκεί δηλαδή που συνήθως το συγκεκριμένο σύνολο παρουσιάζεται προβληματικό, πέταξε και μία τρίποντη βόμβα μετά από ντρίμπλα στα τελευταία λεπτά που κλείδωσε τη νίκη και ολοκλήρωσε μία βραδιά (25π-3α-2ρ, 6/6 δίποντα, 4/7 τρίποντα) που πραγματικά του βγήκαν όλα.

4. Σαρωτικός ήταν το απόγευμα της Τρίτης ο Τορνίκε Σενγκέλια απέναντι στη Ζενίτ, με 33 πόντους, 8 ριμπάουντ και 2 ασίστ, σκοράρoντας σε 10/16 προσπάθειες και με 7/11 βολές. Ο Γεωργιανός φόργουορντ-ψηλός μοιάζει πιο ελαφρύς από ποτέ και η ευκολία με την οποία βάζει την μπάλα στον παρκέ τον κάνει εφιάλτη για οποιονδήποτε βρεθεί απέναντί του στη βραδιά που βάζει με συνέπεια ακόμη και τα τρίποντα. Το συνολικό επιθετικό πακέτο ματσάρει άψογα με το spacing που προσφέρει ο Φόιγκτμαν και μένει να δούμε πώς θα συνδυαστεί με τον Κένεθ Φαρίντ που έρχεται στη Μόσχα, σε μία από τις ποιοτικότερες τετράδες frontline (μαζί με τον Μιλουτίνοφ) που έχουμε δει εδώ και πολλά χρόνια. Μοναδικό αρνητικό σημείο πως θα αργήσουμε να τον δούμε μαζί με τον Φαρίντ, καθότι ο Σενγκέλια έβγαλε πρόβλημα στον ώμο και θα χάσει τα επόμενα ματς των Ρώσων, ίσως για κάτι περισσότερο από δύο μήνες.

5. Η Μπαρτσελόνα έκανε το πιο ζόρικο 2/2 αυτής της εβδομάδας, αφού χρειάστηκε νίκες στο απόλυτο με δύο παρατάσεις, απέναντι σε Ολυμπιακό και Μονακό αντίστοιχα. Στο δεύτερο παιχνίδι ο κύριος λόγος για την επικράτηση ήταν ο Μπράντον Ντέιβις, ο οποίος μάλλον θίχτηκε που το νέο αγαπημένο παιδί ανάμεσα στους ψηλούς της Ευρωλίγκας είναι ο Ντόντα Χολ και είπε να τον βάλει στα καλάθια. Κομβικός σε άμυνα και επίθεση σ’ όλο τον αγώνα, ο Ντέιβις σκόραρε το καλάθι που έφερε την Μπάρτσα μπροστά με 70-71, μείωσε εκ νέου στο -1 μετά από πλει που σχεδίασε ο Σάρας για εκείνον και με follow στο άστοχο σουτ του Χίγκινς έβαλε το δίποντο που έστειλε το ματς στην παράταση. 27 πόντοι, 10 ριμπάουντ, 4 ασίστ και 8 κερδισμένα φάουλ (38 PIR) σε μία πραγματικά σπέσιαλ εμφάνιση και κάπως έτσι οι Καταλανοί έφτασαν σε ρεκορ 4-0 για τη σεζόν. Καιρός να αρχίσουν να παίζουν λίγο πιο όμορφα.

X-factor

Νίκη ξανά για το περίεργο σύνολο της Φενέρ με παράγοντα Χ τον Μάριαλ Σάγιοκ (17 πόντοι, 5 ασίστ, 4 ριμπάουντ με 5/7 δίποντα, 2/3 τρίποντα), ο οποίος μάλλον θα είναι και ο x-factor για όλο το μήκος της σεζόν των Τούρκων. Ο παίκτης ήταν από πέρυσι γνωστός στην Ευρώπη μετά τα δυνατή παρουσία στην Μπούρσασπορ (19π, 7ρ, 4,2α μέσο όρο) και για την ώρα δένει υπέροχα με την υπόλοιπη περιφέρεια. Εντυπωσιακό κορμί με μεγάλα άκρα, έξτρα χειριστής όταν χρειάζεται, καλύτερο κούμπωμα με Ντε Κολό-Γκούντουριτς απ’ αυτό που προσφέρει ο Χένρι, τουλάχιστον στα σχήματα που ο Γάλλος έχει -δικαίως- την μπάλα στα χέρια του. Αν ένα πράγμα (προσπαθεί να) κάνει η φετινή Φενέρ του Σάσα Τζόρτζεβιτς είναι να ανεβάσει τον ρυθμό και να βρει γρήγορες εκτελέσεις, ο Σάγιοκ τους δίνει το δικαίωμα για λειτουργικά small-ball σχήματα (Ντε Κολο, Σάγιοκ Γκούντουριτς, Πιέρ ή Πολονάρα, Βέσελι) που μπορούν να έχουν μόνιμα το γκάζι πατημένο, με καλό περιφερειακό σουτ και τουλάχιστον δύο ικανότατους handlers ανα πάσα στιγμή. Από την άλλη πλευρά βέβαια, ο Τζόρτζεβιτς φτιάχνει πεντάδες με Βέσελι-Μπούκερ και Πιέρ στο τρία, εκεινος διαλέγει στην τελική, οπότε μάλλον τα κοντά και ευέλικτα σχήματα θα παραμείνουν φαντασίες.

Το avatar

Παρ’ ότι αυτή η στήλη είναι κατα βάση για τους παίκτες που πρωταγωνιστούν, καμιά φορά αρνητικά παίρνοντας τον ρόλο avatar, δε γίνεται να μην κατοχυρώσει ολόκληρη η Ούνιξ τη θέση που της αξίζει στο σημερινό κείμενο. Έξι λεπτά πριν το φινάλε του αγώνα με την Φενέρ του Σάσα Τζόρτζεβιτς (όχι του Ζέλικο Ομπράντοβιτς) είχαν σημειώσει 29 πόντους. Τα λεπτά που έπαιζαν ως εκείνο το σημείο (34’) ήταν περισσότερα. Στην τρίτη περίοδο σκόραραν 5 ολόκληρους ενώ τελικά έπιασαν τους 41 (80-41 επικράτησε η Φενέρ), με 11/38 τρίποντα και 5/27 τρίποντα. Σύνολο ασύνδετο, ελάχιστοι με σαφή ρόλο, άμυνα που διαλύεται σχετικά εύκολα, ένας Κέιναν να προσπαθεί να μαζέψει τα πράγματα εντός παρκέ (έχοντας πλάι του τον Λορένζο Μπράουν) και με τον Χεζόνια να παίζει σε τελείως δικούς του ρυθμούς, άλλοτε με ξεσπάσματα όπως απέναντι στην Μπάγερν, άλλοτε πλήρως απών όπως απέναντι στη Φενέρ. Ταλέντο υπάρχει και μπόλικο μάλιστα, το θέμα είναι να τους μετατρέψει ο Περάσοβιτς σε κάτι που θυμίζει λειτουργική ομάδα μπάσκετ.

Οι φάσεις

Οι δύο Γαλλικές ομάδες (Μονακό και Βιλερμπάν) ήταν ανταγωνιστικές στα παιχνίδια που έδωσαν, οι Μονεγάσκοι έφεραν στο όριο τα παιχνίδια με Ρεάλ και Μπάρτσα, ενώ η αρμάδα Πάρκερ κέρδισε την Εφές. Δε βρήκαν χώρο στις παραπάνω κατηγορίες, οπότε ας τους δώσουμε τις φάσεις του τετραήμερου.

Τρομερό μπάζερ μπίτερ του Μάικ Τζέιμς, ώπα λάθος. pic.twitter.com/Khox0YM2go

— Bballguru (@wiseballgurus) October 13, 2021

Για τον Μάικ Τζέιμς κάθε σουτ έχει λογική και κάθε σουτ μπαίνει. Ακόμη και αν πρόκειται για εκτέλεση από το κέντρο του γηπέδου σχεδόν με το ένα χέρι, με 20 δευτερόλεπτα να απομένουν, για φάουλ που (δεν) έγινε.

Κάπου αλλού, στο Αστρομπάλ για την ακρίβεια, ο Κώστας Αντετοκούνμπο κλείδωσε μία καλή εμφάνιση και ανατροπή της Βιλερμπάν επί της Εφές με το παρακάτω putback.

Kostas Antetokounmpo: Takes down champs with tip-in - https://t.co/LsDU6pEADH

pic.twitter.com/FVJfcxb98M

— RotoWire EuroLeague (@RotoWireEuro) October 12, 2021

 Τι θα γινόταν αν…

...η Μπασκόνια είχε κανονικό χειριστή, στο prime του, που μπορεί να εκμεταλλευτεί το άπλωμα που προσφέρουν τα φτερά και οι φόργουορντ του ρόστερ; Η εικόνα που μας άφησαν οι Βάσκοι στις δύο πρώτες αγωνιστικές (που έλειπε βέβαια ο Μπόλντγουιν) ήταν ενός συνόλου αργού, με βαρύ παιχνίδι, πολύ μακριά από το συνηθισμένο ρυθμό. Τα πράγματα βελτιώθηκαν αυτή την εβδομάδα και η Μπασκόνια έκανε το 2/2 απέναντι σε Παναθηναϊκό και Άλμπα, αυτό που φάνηκε όμως είναι πόσο γρήγορο σουτ και ποιοτικό spacing προσφέρουν οι Γκιεντράιτις, Σεντεκέρσκις, Μαρίνκοβιτς και Φοντέκιο. Παρεμπιπτόντως, τι συμβαίνει με το στήθος του τελευταίου φέτος, μοιάζει λες και κάνει 200 κιλά πάγκο ένα μήνα συνεχόμενα.

Το να βρεις έναν ψηλό που θα σκρινάρει δυνατά και θα επιτρέπει το πρώτο break της άμυνας, ώστε ο κεντρικός χειριστής να ψάξει τους περιφερειακούς εκτελεστές δεν είναι δύσκολο, απ’ ό,τι φαίνεται οι Νόκο και Ενοχ μπορούν να το κάνουν μια χαρά. Εκεί που φαίνεται μία σχετική έλλειψη είναι σε αυτόν που έχει τις επιλογές στα χέρια του. Ο Γκρέιντζερ είναι μια χαρά δημιουργός, αλλά μεγαλώνει και το σώμα του έχει βαρύνει, δύσκολα θα το υποστηρίξει για όλη τη διάρκεια της σεζόν. Ο Μπόλντγουιν από την άλλη, που είναι το πρότζεκτ που η Μπασκόνια στήριξε φέτος το καλοκαίρι, είναι σούπερ αθλητικός, αλλά προτιμά την προσωπική φάση περισσότερο από τη δημιουργία για τους συμπαίκτες. Απόλυτα χρήσιμο στοιχείο το προσωπικό σκορ και αυτό χρειάζεσαι όταν το γήπεδο απλώνει, όμως στα σημεία που πρέπει να πασάρει και να δημιουργήσει σκέψεις στην αντίπαλη άμυνα δεν το κάνει με συνέπεια (τουλάχιστον με βάση όσα είδαμε πέρυσι στην Μπάγερν του Τρινκιέρι, σε αντίστοιχο μοτίβο), σα να μην έχει λύσει ακόμη πότε είναι το κατάλληλο timing να ψάξει τους γύρω του και πότε να επιτεθεί ο ίδιος, μετατρέποντας την επίθεση της Μπασκόνια σε όμορφο γρίφο.

Είναι βέβαια νωρίς. Ακόμη και έτσι η Μπασκόνια βρήκε δημιουργία και νίκες, Μπόλντγουιν και Γκρέιντζερ είχαν μαζί 11 ασίστ (5 και 6 αντίστοιχα) στην επικράτηση επί της Άλμπα και λογικά θα τραβήξουν το κάρο μια χαρά, ώστε η ομάδα να φλερτάρει με την οκτάδα. Ίσως ο πρώτος έχει πράγματι μία πίστα που δεν έχει ξεκλειδώσει ακόμη, ή δε τη βλέπω εγώ ως τώρα. Κοιτάζοντας όμως το ρυθμό που μπορεί να πάρει η επίθεση της Μπασκόνια, όλη αυτή την ποιότητα στα φτερά, ψάχνω εκείνον τον γκαρντ που πετυχαίνει καλύτερα τον συνδυασμό σκορ και δημιουργίας, που τελικά θα αναδείξει και τους υπόλοιπους περισσότερο. Δε χρειάζεται καν Σέρχι, Ντε Κολό, Καλάθης και Σλούκας. Με τον Οκόμπο θα ήταν άψογοι και θα έπαιζαν στα ίσια την οκτάδα.

Ο Παναθηναϊκός…

Αν η βραδιά του Παναθηναϊκού στη Χώρα των Βάσκων χρειαζόταν έναν τίτλο, μάλλον θα ήταν αυτό που φώναζε ο Kobe Bryant στο επεισόδιο του Game of Zones: ‘’Just get the rebound’’. Οι πράσινοι κατάφεραν να μείνουν μέσα στο παιχνίδι μέχρι το φινάλε, παρ’ ότι συνέχιζαν να δέχονται εύκολους πόντους κοντά στο καλάθι (σ’ ένα από τα πιο προβληματικά σημεία της σεζόν, καθώς εκεί χτυπούν όλοι οι αντίπαλοι τους) και ενώ παράλληλα η Μπασκόνια ξεμπούκωσε από την περιφέρεια, ο Παπαπέτρου τράβηξε για μία ακόμη φορά επάνω του το επιθετικό κάρο, καλύπτοντας και το μέτριο παιχνίδι του Νέντοβιτς. Όμως η ζημιά στα ριμπάουντ αποδείχθηκε ανεπανόρθωτη. 12 ριμπάουντ παραπάνω για τους Βάσκους και 15 επιθετικά συνολικά, με τις ανανεώσεις κατοχών στα κρίσιμα σημεία να δίνουν το πλεονέκτημα δεύτερων εκτελέσεων σε μία βραδιά που πυροβολούσαν από το τρίποντο, κυρίως πίσω από τα σουτ των Σεντεκέρσκις και Φοντέκιο.

Το ματς με την Ρεάλ δε χρήζει ιδιαίτερου σχολιασμού. Όταν σε ζορίζει η frontline της Μπασκόνια ή της Μονακό, το Ταβάρες-Γιαμπουσελέ-Πουαριέ που έρχεται κατά πάνω σου με τη φανέλα των Μαδριλένων είναι οριακά εφιάλτης. Η μάχη των ριμπάουντ χάθηκε ξανά με άνεση, ο Αμπάλδε περπατούσε μόνος προς το καλάθι, η Ρεάλ σούταρε και από την περιφέρεια με επαρκές 40% για τη βραδιά και πήρε μία άνετη νίκη.

Ο Παναθηναϊκός συνεχίζει επιθετικά να είναι κάπως προβλέψιμος. Αρκετά κεντρικά σκριν (χωρίς μάλιστα να υπάρχει κάποιος σπέσιαλ δημιουργός στο pick and roll), ελάχιστη κίνηση μακριά από την μπάλα και πολλή προσπάθεια για προσωπικό σκορ. Τουλάχιστον είδαμε περισσότερες εκτελέσεις από την περιφέρεια, ισορροπώντας κάπως τη ζυγαριά σε σχέση με το ‘’σκριν και εμπρός στο καλάθι’’ του πρώτου αγώνα με την Μονακό (ο Παναθηναϊκός μάλιστα σούταρε με 48% και 45% απέναντι σε Μπασκόνια και Ρεάλ αντίστοιχα). Ο Παπαπέτρου παίζει σε πολύ υψηλά στάνταρ και συνεχίζει να αποτελεί έξτρα πόλο δημιουργίας από τις θέσεις των φόργουορντ, ο Μέικον -φαίνεται να- μπορεί να αποτελέσει τον instant scorer, κάτι που του ταιριάζει ως ρόλος, αν όμως το παιχνίδι των Πέρι και Νέντοβιτς δεν βγει (όπως συνέβη αυτή την εβδομάδα δηλαδή), το πράγμα κολλάει και σε συνδυασμό με τη μέτρια ως τώρα αμυντική επίδοση, οι πράσινοι δεν έχουν κάποια σταθερά που να μπορούν να πατήσουν, ότι ‘’οκ, εδώ είμαστε καλά, πάμε να βρούμε τα υπόλοιπα’’. Η έλευση του Γιόγκι Φέρελ γεμίζει την περιφέρεια, ο συγκεκριμένος πιστεύω πως θα βοηθήσει τον Παναθηναϊκό επιθετικά, καθώς μπορεί να βρει προσωπικό σκορ με άνεση, με την ελπίδα να σταθεροποιήσει το περιφερειακό σουτ (καλό release, πάντα πρόθυμος να εκτελέσει και με 36% ποσοστό καριέρας που μακάρι εδώ να ανέβει λίγο παραπάνω) και να αυξήσει τη δημιουργία ως βασικός χειριστής. Για το δεύτερο έχω τις αμφιβολίες μου με βάση τις ημέρες του στο ΝΒΑ, γέρνει περισσότερο προς το shot creation, ίσως όμως σε αυτό έπαιζε ρόλο και το πώς τον χρησιμοποιούσαν από τον πάγκο κυρίως Mavs και Kings.

 ...και ο Ολυμπιακός

Οι ερυθρόλευκοι ήταν πραγματικά κοντά στο να φύγουν με 2/2 απ’ αυτή τη διπλή αγωνιστική. Ξανά ανταγωνιστικοί σε ένα ζόρικο παιχνίδι με την Μπαρτσελόνα, η γνωστή συνέπεια στην άμυνα με πολλή πίεση στην μπάλα, από τη στιγμή που και οι Καταλανοί ήταν άστοχοι το ματς πήγε στο όριο, απόλυτα λογικά. Μία χαμένη βολή, ένα ριμπάουντ, ένα putback του Μάρτιν που δεν ήρθε ποτέ (γενικά φέτος ο ψηλός του Ολυμπιακού παίζει πολύ πιο μαζεμένα, οριακά φοβισμένα στα τελειώματά του) και το άστοχο σουτ του Σλούκα στο φινάλε έφεραν τις λεπτομέρειες στη μεριά της Μπάρτσα.

Ίσως και το σχήμα με Σλούκα-Λαρεντζάκη-ΜακΚίσικ έμεινε λίγο παραπάνω απ’ ότι χρειαζόταν στο παρκέ, ειδικά από τη στιγμή που η Μπάρτσα συνέχιζε να βρίσκει σκορ (δεν τους φυλάκιζαν δηλαδή αμυντικά), ενώ ο Ολυμπιακός οδηγούταν σε κακές επιλογές μπροστά. Μάλλον ο Ντόρσεϊ έπρεπε να είναι στο παρκέ νωρίτερα, από την άλλη βρίσκει διχτάκι το τελευταίο σουτ και σήμερα μιλάμε για απόλυτο θρίαμβο. Συμβαίνει, πάμε παρακάτω.

Απέναντι στη Ζαλγκίρις παίχτηκε ένα απόλυτα χάλια ημίχρονο, ίσως το πρώτο στη φετινή διοργάνωση. Ο Μιλάκνις κούμπωνε εκείνα τα τρίποντα που έμαθαν σε όλο το ΣΕΦ τη λέξη ‘’hammer’’, οι μνήμες ψιλο-ξύπνησαν, όμως ο Ολυμπιακός φέτος είναι πραγματικά στιβαρός και πολύ καλύτερη ομάδα απ’ ό,τι έχει παρουσιάσει η Ζαλγκίρις ως τώρα στη διοργάνωση. Η άμυνα έπιασε τα γνωστά στάνταρ στο δεύτερο και ανάγκασε τους Λιθουανούς σε τρίποντα τούβλα, όσο ο Σλούκας έλεγχε τον ρυθμό των επιθέσεων. 27-10 επιμέρους σκορ στην τρίτη περίοδο, έβαλε και τα σουτ ο -άστοχος ως εκείνο το σημείο- Σάσα Βεζένκοφ, χαίρετε και αντίο.

Δεν μάθαμε πολλά περισσότερα από την προσέγγιση του Ολυμπιακού αυτή την εβδομάδα. Οι ρόλοι είναι όμορφα μοιρασμένοι, ας σταθούμε όμως σ’ αυτόν του Κώστα Σλούκα, του μπροστάρη δηλαδή της περιφέρειας. Προσωπικά μου αρέσει πολύ ο τρόπος που τον χρησιμοποιεί ο Μπαρτζώκας, μου φέρνει στο μυαλό τον τρόπο που έχει παίξει στην τεράστια καριέρα του -και κυρίως στη Ρεάλ Μαδρίτης- ο Σέρχι Ροντρίγκεθ. Οι ερυθρόλευκοι ξεκινούν τα παιχνίδια με τους Γουόκαπ-Ντόρσεϊ στην περιφέρεια, ώστε να αρχίσουν από νωρίς το πρες στους αντίπαλους περιφερειακούς. Ο πρώτος είναι και πραγματικό κομπιούτερ ως τώρα, με ελάχιστα λάθη και ο δεύτερος προσφέρει σκορ (επιτέλους βλέπουμε σοβαρό σουτ με ντρίμπλα μετά από σκριν, εκείνο που έκανε και ο Σπανούλης), ο Ολυμπιακός εμφανίζεται με συνοχή στα πρώτα λεπτά.

Κάπου εκεί μπαίνει στα παιχνίδια ο Σλούκας και ξεκινά ένα διαφορετικό σόου. Ο Ολυμπιακός ανεβάζει αυτόματα ρυθμό, ο Σλούκας αντιμετωπίζει αντίπαλα units που δεν μπορούν να διαχειριστούν τη συνεχή του κίνηση πάνω στην μπάλα, ο ίδιος βρίσκει ευκολότερες εκτελέσεις στο αγαπημένο του mid-range και πιο καθαρές πάσες στα φτερά ή τους ψηλούς. Με τη Ζαλγκίρις χρειάστηκε περισσότερο από κάθε άλλο ματς να κουβαλήσει το σκορ μέχρι ο Ολυμπιακός να βγει μπροστά (17π με 4/5 δίποντα, 3/5 τρίποντα, 5 ριμπάουντ και 2 ασίστ) και η εικόνα είναι πως καθόρισε το ματς και πως ήταν στο παρκέ για μία αιωνιότητα. Το πρώτο ισχύει, το δεύτερο όχι και τόσο, καθώς ο Σλούκας αγωνίστηκε μόνο για 19 λεπτά. Κοιτάς τα ροτέισον ως τώρα, 25 λεπτά με Μπασκόνια, 24 με Ρεάλ, 29 με Μπαρτσελόνα σε ματς που είχε μέσα παράταση. Από το ‘’πάρε την μπάλα και κάνε τα πάντα’’ της περσινής σεζόν που έφθειρε και τον ίδιο από ένα σημείο κι έπειτα, ο Σλούκας έχει γύρω του ένα γκρουπ παικτών που ταιριάζει πολύ στις ικανότητές του και νορμάλ φθορά -ως τώρα-, που του επιτρέπει να είναι κομβικός, με καθαρό μυαλό στα σημεία που έχει τις αποφάσεις στα χέρια του.

Η άστοχη βραδιά απέναντι στην Μπαρτσελόνα (4/14 με μόλις μία ασίστ) είναι η εξαίρεση μέχρι αυτό το σημείο. Προσωπικά πιστεύω πως μπορεί να υποστηρίξει αυτό το στυλ παιχνιδιού και σε περισσότερα λεπτά, να αγγίξει τα 28-30 δηλαδή, ειδικά όσο είναι και πιο εύστοχος στις δικές του εκτελέσεις με τον καιρό. Στα 31, σε εξαιρετική σωματική κατάσταση ώστε να αντέχει το συνεχές πρες που πετούν οι αντίπαλες άμυνες επάνω του, έχει ένα ρόλο που δεν έχουμε συνηθίσει και πολύ εδώ στην Ελλάδα, σ’ ένα πολύ λειτουργικό σύνολο. Fun times.