Ας δούμε μερικά σημεία κλειδιά του παιχνιδιού απένατι στους Λιθουανούς:

• Εξαιρετική αντιμετώπιση στην άμυνα του pick and roll. Εδώ θέλω να εστιάσω στην γρήγορη και έγκαιρη παρέμβαση του κόουτς. Στην αρχή του παιχνιδιού είδαμε τη Λιθουανία να χτυπάει με κεντρικά και side pick, με την άμυνα της εθνικής μας να είναι η κλασική 2 vs 2, με τον Παπαγιάννη να μένει μέσα και το guard μας να σπάει από πάνω το screen. Ρισκάραμε έτσι το mid-range σουτ των περιφερειακών τους για να τους ωθήσουμε στον ψηλό μας. Εκεί δεχθήκαμε τρία σερί καλάθια, αλλά μετά ήρθε η σψστή προσαρμογή. Ο Καλάθης, που μάρκαρε τον Καλνιέτις, άλλαξε τακτική, παίζοντας under, δηλαδή επέλεξε να περνάει πίσω από το screen ρισκάροντας το μακρινό σουτ. Δικαιωθήκαμε, αφού ο Καλνιέτις τέλειωσε με κακό ποσοστό από την περίμετρο. Επιπλέον η επιθετική τακτική στα re-pick των αντιπάλων μας, έδωσε την ευκαιρία στην ομάδα μας να βρει πόντους στο transition, το οποίο και κυνήγησε με συνέπεια. Αξίζει επίσης να σημειωθεί , ότι όσες φορές χρειάστηκε, Καλάθης και Σλούκας συννενοήθηκαν με κλειστά μάτια σε κάποιες πιο σύνθετες αμυντικές αλλαγές, ειδικά όταν στο dive του ψηλού δινόταν ένα έξτρα σκριν από κάποιον guard (το λεγόμενο και Spain pick n roll).

• Το κακό ποσοστό έξω από το τρίποντο των Λιθουανών. Από τη στιγμή που στα pick and roll δεν επιδιώξαμε να δίνουμε μεγάλη βοήθεια από παίχτες που δεν εμπλέκονταν σε αυτό, δεν χρειάστηκε να κάνουμε περιστροφές στην άμυνα. Οι αντίπαλοι μας δεν βρήκαν αμαρκάριστα σουτ ή ανοιχτή διάβαση στη ρακέτα, με τον Παπανικολάου να είναι αληθινά εξαιρετικός όσες φορές χρειάστηκε τελικά να δοθεί βοήθεια στο post ή τον κεντρικό διάδρομο. .

• Σπουδαία δουλειά έγινε επίσης στο low post παιχνίδι των αντιπάλων μας. Η Λιθουανία είναι μια ομάδα που αρέσκεται να βάζει τη μπάλα κοντά στο καλάθι, είτε με τα ψηλά forwards, είτε με τη δύναμη πυρός που ακούει στο όνομα Βαλαντσιούνας. Παράλληλα στη weak side δίνονται off ball screen για να αξιοποιηθούν οι καλοί spot shooter, όπως οι Μιλάκνις, Γκετσεβίτσιους. Το πλάνο της εθνικής χαμηλά λοιπόν,  ήταν η άμυνα 1 vs 1. Σε αυτό το επίπεδο, σε αθλητές της ποιότητας του Γιόνας προτιμάται συχνά η παγίδα, για να ξεφορτώνονται τη μπάλα από τα χέρια τους. Εμείς επιλέξαμε αντίθετα να παίξουμε προσωπική άμυνα στο low post, βάζοντας σωστά τα χέρια μας και με το κορμί μας ωθώντας τον αρκετά έξω από τη ρακέτα. Μέχρι να πάρει τη μπάλα, ο ίδιος είχε κουραστεί αρκετά, με συνέπεια να μην έχει καθαρό μυαλό στο παιχνίδι του. Ο Βαλανστιούνας παρήγαγε νούμερα, όμως η συνεισφορά του στο παιχνίδι δεν ήταν καθοριστική. Ο Παπαγιάννης ακολούθησε τον ρυθμό του και κοντραρίστηκε μαζί του, ο Μπουρούσης τα πήγε καλά στο β' μέρος, μετά από ένα αρχικά νωθρό ξεκίνημα. Συνολικά, πολύ καλή δουλειά και από τους δυο.

• Ο έλεγχος των ριμπάουντ και του ρυθμού του αγώνα. Τα ριμπάουντ προσφέρουν περισσότερες κατοχές, άρα περισσότερες επιθέσεις για την ομάδα που τα εξασφαλίζει. Η Λιθουανία ήταν η δεύτερη καλύτερη ομάδα στα επιθετικά ριμπάουντ με την εθνική να την περιορίζει σε μόλις έξι σε όλο το ματς. Μέσω αυτών, έλεγξε και τον ρυθμό, δίνοντας γρήγορο τέμπο στην αρχή και χτυπώντας την αδύναμη transition άμυνα των αντιπάλων.

• Στο επιθετικό κομμάτι τώρα η εθνική δεν παρουσίασε κάτι καινούριο σε σχέση με το ότι είχαμε ήδη δει. Ασφαλώς είδαμε πολύ pick and roll απέναντι στα αργά πόδια του Βαλαντσιούνας, με τον Αντομάιτις να ρισκάρει στο σουτ από τα πέντε μέτρα των περιφερειακών μας. Για κάποιο μυστήριο λόγο μάλιστα, στο β΄ μέρος ο Λιθουανός κόουτς έπαιξε under τον Σλούκα. Ας πρόσεχε.

• Επιτέλους στην Τουρκία εμφανίστηκαν ο Παπανικολάου με τον Μπουρούση. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι αποτελούσαν τους παίχτες με την μικρότερη συνεισφορά, εν συγκρίσει με τον ποιότητα τους. Ωστόσο την κατάλληλη στιγμή έκαναν την εμφάνιση που χρώσταγαν. Ο Παπανικολάου ήταν συγκλονιστικός στα δικά μου μάτια. Ήταν πραγματικά παντού, θυμίζοντας γιατί θεωρούνταν ένα από τα κορυφαία τριάρια της Ευρώπης. Από την άλλη πλευρά ο Μπουρούσης μας γλύκανε μετά τις κακές εμφανίσεις του, βάζοντας αληθινά κρίσιμα καλάθια σε σημείο που είχαμε κάπως κολλήσει.

• Το σφιχτό rotation. Έχουμε αναφερθεί πολλάκις στη σημασία του rotation στα τουρνουά είκοσι ημερών της ΦΙΜΠΑ. Μπορεί οι παίχτες να αγωνίζονται λίγο παραπάνω από όσο επιτάσσουν θεωρητικά αυτές οι διοργανώσεις, αλλά παρατηρούμε ότι οι ρόλοι έχουν κατανεμηθεί πλέον, και ο καθένας γνωρίζει τι πρέπει να κάνει στο χρόνο που του αναλογεί. Το κλίμα μετά τη συνάντηση των διεθνών φαίνεται να αλλάζει, με μια ματιά στους πανηγυρισμούς και στις αντιδράσεις τον πάγκο να λένε πολλά.

• Το υψηλότατο ποσοστό ευστοχίας στα μακρινά σουτ, με τα περισσότερα εξ’ αυτών να είναι καλές επιλογές. Με την έλλειψη καθαρού σουτέρ στο ρόστερ, ήταν απαραίτητο να έχουμε σωστές αποστάσεις στην επίθεση. Με την πάροδο των αγώνων το spacing βελτιώνεται, με τους παίχτες να σουτάρουν με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση.

Τέλος, δεν μπορώ να μην σταθώ στον ηγέτη αυτής της ομάδας, τον Κώστα Σλούκα. Η εμφάνιση του στο δεύτερο ημίχρονο με το κρεσέντο των τριπόντων, αλλά και η εν γένει παρουσία του στο παρκέ, θύμισε τον Σπανούλη στον τελικό του Λονδίνου. Ο Σλούκας, ένα παιδί με τρεις κατακτήσεις ευρωλίγκας και έναν χαμένο τελικό στα 27 του χρόνια, δείχνει έτοιμος να αναλάβει τον πρώτο ρόλο σε αυτή την εθνική ομάδα. Στο τουρνουά της ζωής του παραδίδει μαθήματα μπασκετικής ωρίμανσης στο παιχνίδι του, προσφέροντας παράλληλα το απροσδόκητο. Για να προλάβω κάποιους, το παιχνίδι του ήταν ήδη πολυδιάστατο από τον καιρό που αγωνιζόταν στην Ελλάδα.