Οι δύο ομάδες που θα αναμετρηθούν θα είναι μια ομάδα επίλεκτων από την Ευρώπη εναντίον μιας ομάδας επίλεκτων από τις ΗΠΑ¹, των οποίων οι παίκτες παίζουν στο κολεγιακό πρωτάθλημα. Προσοχή, οι παίκτες τις κάθε ομάδας δεν είναι οι καλύτεροι που μπορούσα να βρω, αλλά είναι παίκτες που για διαφορετικούς λόγους ο καθένας μου έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον. Χωρίς παραπάνω χρονοτριβές πάμε να δούμε τις δύο ομάδες.

Ομάδα Ευρώπης

Lauri Markkanen (Arizona Wildcats): Για τον Φινλανδό παίκτη των Wildcats, τα είχαμε πει και πριν λίγες εβδομάδες όταν ξεκινούσε η σεζόν. Από τότε, η ομάδα του έχει παίξει δέκα παιχνίδια με ρεκόρ 8-2 και βρίσκεται στην 1^η θέση στην PAC 12, και τα rankings την τοποθετούν στην 20^η θέση συνολικά. Ο Markkanen, αν και πρωτοετής, είναι ο πρώτος σκόρερ της ομάδας με 16,8 πόντους, σουτάροντας παράλληλα με 51,9% εντός παιδιάς, 47,7% στα τρίποντα (σε 4,4 προσπάθειες ανά παιχνίδι) και 88,6% στις βολές (φλερτάρει έντονα δηλαδή με το 50/40/90). Με εξαίρεση το τελευταίο παιχνίδι όπου έπαιξε μόλις 21' λόγω φάουλ (αποβλήθηκε με πέντε) και στο οποίο σκόραρε οκτώ πόντους, σε όλα τα άλλα έχει σκοράρει διψήφιο αριθμό πόντων. Εκτός από το σκοράρισμα, ήδη δείχνει ότι μπορεί να συνεισφέρει και στα rebound, όντας ο πρώτος rebounder της ομάδας με 7,1 ανά παιχνίδι. Ήδη η έγκυρη draftexpress, στο τελευταίο mock draft τον ανέβασε από την 13η θέση στην 8η θέση, μετά κι από τις τελευταίες εμφανίσεις. Μετά τους Nowitzki (παλιότερα) και Porzingis, οι οποίοι έκαναν και κάνουν καριέρα ως stretch 4 στο ΝΒΑ, ο Markkanen έχει όλα τα φόντα να συνεχίσει το παράδειγμά τους. Το γεγονός δε ότι παίζει στο κολεγιακό πρωτάθλημα, κάνει πιο εύκολη την προσαρμογή του στον τρόπο που παίζεται το παιχνίδι στην από κει μεριά του Ατλαντικού και επίσης βοηθάει ώστε οι scouter και οι οπαδοί να είναι εξοικειωμένοι με το παιχνίδι του όταν έρθει η ώρα του Draft.

Omer Yurtseven (NC State Wolfpack):Με τον Yurtseven δεν ασχολούμαστε για πρώτη φορά σε αυτό την ιστοσελίδα. Στο πρώτο κείμενο που είχα γράψει για το basketballguru, είχα ασχοληθεί με τον Παπαγιάννη και την επιλογή του να μην πάει να αγωνιστεί σε κάποιο κολέγιο στην Αμερική (παρά τις προτάσεις που είχε) και αντί αυτού προτίμησε να κάνει τον σάκο προπόνησης του Radulica (όταν αυτός δεν καυλαντούσε τον Νάτου) και να εμπλουτίσει το μουσικό του γούστο στην παραλιακή. Ο Yurtseven από την άλλη, με μία απόφαση που έκανε τον Zeliko Obradovic να πάρει το αγαπημένο του μελιτζανί χρώμα, αποφάσισε να αφήσει την Φενέρ στα κρύα του λουτρού για να παίξει φέτος με το πανεπιστήμιο του NC State. Το γεγονός ότι το παρελθόν και η σχέση του με την Φενερ δεν μπόρεσε να ξεκαθαριστεί (κοινώς αν ήταν επαγγελματίας ή όχι), οδήγησε το NCAA στη Σολομώντεια λύση του να αποκλειστεί ο παίκτης από τα πρώτα 9 παιχνίδια της ομάδας του, αλλά παράλληλα να μπορεί να προπονείται μαζί τους. Για αυτό το λόγο, όσοι πατήσατε στο λίνκ πάνω στο όνομα του παίκτη, θα διαπιστώσατε ότι μέχρι στιγμής ο Τούρκος παίκτης δεν έχει αγωνιστεί σε ούτε ένα παιχνίδι του NC State. Η τιμωρία έληξε και στο επόμενο παιχνίδι της ομάδας την ερχόμενη Παρασκευή θα δούμε τον Yurtseven για πρώτη φορά.

Για όσους δεν θυμούνται τον παίκτη από τα λίγα παιχνίδια που έπαιξε στην Ευρωλίγκα, να σας πούμε ότι πρόκειται για έναν 18 χρονο με ύψος 2,13μ, ο οποίος ζει και αναπνέει μέσα στο ζωγραφιστό. Αρκετά καλός στο pick and roll και με μεγάλη έφεση στο επιθετικό rebound, ο Yurtseven έχει όλα τα προσόντα για να αγωνιστεί μια μέρα στο ΝΒΑ, ως μια καλύτερη εκδοχή του συμπαθή και συνονόματού του Omer Asik. Η αγαπημένη μου για τέτοια θέματα Draftexpress, τον έχει στην 25η θέση, αλλά περιμένω όπως στην περίπτωση και του Markkanen, να γίνει μια αναπροσαρμογή προς τα πάνω μετά τα πρώτα επίσημα παιχνίδια του. Η τελευταία φορά που τον είδα (μέσα από κάποια highlights), ήταν το καλοκαίρι στο πανευρωπαϊκό U20, όπου αν και έπαιζε απέναντι σε παιδιά 2 χρόνια μεγαλύτερά του, τα κατάφερε αρκετά καλά με 10,4 πόντους (59,2 FG%), 5,6 rpg (τα 3,1 επιθετικά), 1,1 apg και 1,4 bpg παίζοντας περίπου 18' ανά παιχνίδι. Οι επιδόσεις του αυτές ήταν αρκετές ώστε να τον χρίσουν πρώτο σκόρερ της ομάδας και μέσα στην καλύτερη πεντάδα της διοργάνωσης. 

Sviatoslav Mykhailiuk (Kansas Jayhawks): Ο τρίτος της παρέας είναι ο μεγαλύτερος και ο πιο έμπειρος εκ των τριών, καθώς ήδη είναι στον τρίτο χρόνο που αγωνίζεται στο πανεπιστήμιο του Kansas. Πρόκειται για έναν Ουκρανό SG ύψους 2,03 με καλά αθλητικά προσόντα και έφεση στο σουτ από την περιφέρεια. Αν και δεν έχει το ταλέντο των δύο προαναφερθέντων παικτών, στα τρία χρόνια που παίζει στο Kansas έχει δείξει σημαντική βελτίωση. Φέτος είναι ο 6ος παίκτης της ομάδας και σκοράρει 10 πόντους με 43,1% στα τρίποντα (σε 5,1 προσπάθειες ανά παιχνίδι). Με εξαίρεση το ποσοστό του στις βολές (2/6 συνολικά μέχρι τώρα, οπότε δεν πρέπει να το πάρουμε και πολύ υπόψη καθότι είναι μικρό το δείγμα), όλα τα υπόλοιπα νούμερά του έχουν βελτιωθεί, όπως και κάποια πράγματα που δεν απεικονίζονται στα στατιστικά. Πλέον δεν έχει την δυσκολία που είχε πέρισυ στην άμυνα, καθότι φαίνεται να δούλεψε αρκετά σε αυτό το κομμάτι το καλοκαίρι που μας πέρασε. Επίσης, αν και οι assist του φέτος είναι μόλις 1,5 ανά παιχνίδι, λόγου και του ρόλου που έχει δίπλα στους εξαιρετικούς guard Frank Mason III και Devonte Graham, έχει δείξει ότι μπορεί λόγω και του ύψους του να πασάρει πάνω από τα κεφάλια των αμυντικών. Επίσης το παιχνίδι του μετά από ντρίμπλα μου φάνηκε αρκετά βελτιωμένο. Το Kansas έχει ξεκινήσει εξαιρετικά τη χρονιά και μετά από την ήττα απέναντι στην Indiana στο πρώτο παιχνίδι της χρονιάς, τρέχουν ένα 9-0 σερί που του έχει φέρει στην 3^η θέση στην συνολική κατάταξη. Λόγω της δομής που έχει το roster των Jayhawks, δύσκολα θα βελτιωθούν τα νούμερα του Ουκρανού μέσα στη χρονιά περαιτέρω, αλλά είναι ο παίκτης που μπορεί να κάνει τη διαφορά όταν τα νοκ άουτ ξεκινήσουν και μπούμε στην March Madness.

Ομάδα ΗΠΑ

Markelle Fultz (Washington Huskies): Αγαπητοί αναγνώστες, αν και είμαστε μόλις στον Δεκέμβρη, σας παρουσιάζουμε τον διακαή πόθο των 30 GMs στο επόμενο draft. Ο παίκτης που κατά πάσα πιθανότητα θα καταλλήξει στο #1 στο draft του 2017, ακόμα κι αν (δυστυχώς) δεν τον δούμε να αγωνίζεται στην March Madness όπως έγινε και πέρισυ με τον Ben Simmons. Τα νούμερά του είναι ενυπωσιακά: 22,8 πόντοι (49,7 FG% και 48,7 3P% σε 4,3 προσπάθειες ανά παιχνίδι), 6,9 rpg, 6,1 apg, 2,1 κλεψίματα και 1,2 τάπες! Τα κάνει όλα και με πολύ υψηλή αποτελεσματικότητα, με μόνα μελανά σημεία το ποσοστό του στις βολές 66,7% και τα 3,1 λάθη, όμως σε μια ομάδα με φτωχό ταλέντο, είναι λογικό να έχει κάποια λάθη παραπάνω, καθότι οι άμυνες είναι πάντα προσαρμοσμένες πάνω του και αντιμετωπίζει συνέχεια δυο και τρεις αντιπάλους.

Ο γεννημένος στο Maryland Markelle, δεν κατέληξε σε κάποιο από τα μεγάλα πανεπιστήμια, γιατί όταν ήταν sophomore στο Λύκειο (σαν να λέμε στην Α' Λυκείου) δεν αγωνιζόταν με την πρώτη ομάδα (Varsity team) του Λυκείου DeMatha², αλλά στη δεύτερη (Junior Varsity). Ο βοηθός προπονητή του πανεπιστημίου της Washington, Raphael Chillious³, είχε πάει στο γήπεδο για να δει έναν αγώνα της πρώτης ομάδας, όμως για καλή του τύχη έφτασε νωρίτερα και πρόλαβε να δει το παιχνίδι της δεύτερης ομάδας. Βλέποντας τον Fultz να κυριαρχεί στο παιχνίδι με ύψος 1,80μ, ήταν σίγουρος ότι είχε βρει ένα λαβράκι, για αυτό και βιάστηκαν να του δώσουν υποτροφία πριν ακόμα τον ανακαλύψουν τα υπόλοιπα πανεπιστήμια. Και πέτυχαν διάνα, αφού ο Fultz (με ύψος 1,94μ τώρα) είναι πλέον το πιο καυτό όνομα στο κολεγιακό πρωτάθλημα και η καλύτερη ελπίδα που έχουν οι Huskies να επιστρέψουν στις καλύτερες 64 ομάδες του πρωταθλήματος τον Μάρτιο που μας έρχεται. Αλήθεια, η ιστορία με το κόψιμο από την πρώτη ομάδα του Λυκείου, σας θυμίζει κάποιον άλλο διάσημο παίκτη; Για περισσότερα γύρω από αυτή την ιστορία, στο πολύ ωραίο άρθρο του ESPN. Στο βίντεο που ακολουθεί, μπορείτε να δείτε τα highlights του Fultz από το πρόσφατο παιχνίδι απέναντι στο Gonzaga (#8 στην κατάταξη) που ήταν και ο καλύτερος αντίπαλος που αντιμετώπισε η ομάδα του μέχρι τώρα.

Lonzo Ball (UCLA Bruins): Ο συγκεκριμένος είναι αδυναμία μου τα τελευταία δύο χρόνια, όταν έπεσε στην αντίληψη μου ένα ωραίο άρθρο του CBS για τον ταλαντούχο αδερφό του LaMelo που είναι μόλις 13 χρονών (ναι είναι πολύ νωρίς, αλλά να θυμάστε ότι εδώ το διαβάσατε για πρώτη φορά, μετά από καμιά πενταετία όταν όλοι θα σας λένε για τον μικρό).

Η ιστορία έχει ως εξής. Ο πατέρας τους έπαιζε αμερικάνικο ποδόσφαιρο στο πανεπιστήμιο και η μητέρα τους μπάσκετ. Παντρεύτηκαν, έκαναν τρία παιδιά τα οποία αποφάσισαν να τα οδηγήσουν στο μπάσκετ. Για να περνούν περισσότερο καιρό μαζί τους, ξεκίνησαν και μια ομάδα για να παίζουν τα καλοκαίρια. Προπονητές είναι οι δύο γονείς και παίκτες οι τρεις γιοι της οικογένειας. Ο μεγαλύτερος από αυτούς είναι ο Lonzo Ball, ένας PG ύψους 2,00μ, ο οποίος παίζει στο UCLA και έχει μ.ο. 15 πόντους (56 FG% και 45,3 3P% σε 3,6 προσπάθειες ανά παιχνίδι), 5,2rpg, 8,8 apg και 1,6 κλεψίματα. Είναι αθλητικός πολύ, και για αυτό ήδη μπορείτε να βρείτε αρκετά βίντεο στο διαδίκτυο με εντυπωσιακά καρφώματα και alley oops.

Όπως και ο Fultz, έχει επίσης ένα θέμα στις βολές (66,7%), αλλά αυτό που πολλοί βρίσκουν αρνητικό είναι το γεγονός του ότι το σουτ του ξεκινάει από χαμηλά και έχει περίεργη τεχνική. Προσωπικά, έχοντας δει τον Matrix και τον Kevin Martin να κάνουν καριέρα στο ΝΒΑ, δεν το θεωρώ τόσο πρόβλημα, ειδικά αφού μιλάμε για δίμετρο point guard, που σχεδόν πάντα θα αντιμετωπίζει αντίπαλους κοντύτερους από τον ίδιο. Το UCLA έχει ξεκινήσει τη χρονιά με 10-0 και είναι 2^ο στα ranking παίζοντας σε πολύ γρήγορους ρυθμούς και σουτάροντας πολλά τρίποντα. 

TJ Leaf: Η αλήθεια είναι ότι η αρχική μου επιλογή ήταν ο Ivan Rabb από το πανεπιστήμιο της California, όμως βλέποντας τα εκτενή στιγμιότυπα της αναμέτρησης ανάμεσα στο UCLA και το Kentucky πριν λίγες μέρες, λόγω και του Ball, ο συγκεκριμένος παίκτης μου τράβηξε το ενδιαφέρον. Το τότε 11ο UCLA κέρδισε το 1ο Kentucky μέσα στην έδρα του. και ο καλύτερος παίκτης ήταν ο TJ Leaf, ο οποίος με μια πρώτη ματιά δεν σου γεμίζει το μάτι. Είναι πρωτοετής, παίζει στο 4, έχει ξεκινήσει καταπληκτικά τη σεζόν και μπορεί να μην έχει τα αθλητικά προσόντα που έχει πχ ο Rabb για να παίξει στο ΝΒΑ, αλλά ο τύπος ξέρει 100 κιλά μπάσκετ. Κάνει όλα τα μικρά πράγματα που θέλει ένας προπονητής, όπως screen, πάσα στον ελεύθερο συμπαίκτη χωρίς να κολλάει η μπάλα στα χέρια, έχει πάρα πολύ καλές τοποθετήσεις κοντά στο καλάθι και το σουτ του είναι καλό. Φέτος, στην πορεία του UCLA έχει 17,6 πόντους (67,9 FG% και 50% στα τρίποντα σε 2 προσπάθειες ανά παιχνίδι), 9,3 rpg, 2,7 apg και 1,2 τάπες. Όπως είπα και νωρίτερα, τα αθλητικά του προσόντα δεν νομίζω ότι θα τον βοηθήσουν να κάνει καλή καριέρα στο ΝΒΑ (αν και ακόμα μπορεί να δυναμώσει και να βελτιωθεί σε αυτόν τον τομέα), αλλά πιστεύω ότι σίγουρα θα κάνει καριέρα στο μπάσκετ ακόμα κι αν χρειαστεί να φύγει εκτός ΗΠΑ. Στο παρακάτω βίντεο, μπορείτε να δείτε τις καλύτερες φάσεις από το ματς ανάμεσα στο Kentucky και το UCLA 

Αντί επιλόγου

Την πρώτη αναμέτρηση στα ανοιχτά του basketballguru κατά πάσα πιθανότητα θα την κέρδιζαν οι παίκτες από τις ΗΠΑ, αλλά σίγουρα θα ήταν ένα ενδιαφέρον παιχνίδι. Άλλωστε σκοπός δεν ήταν να δούμε ένα κλειστό παιχνίδι, αλλά να γνωρίσουμε κάποιους από τους ταλαντούχους παίκτες που διακρίνονται στο κολεγιακό πρωτάθλημα.

Σημειώσεις:

1. Ένα από τα πράγματα που μαθαίνεις όταν συναναστρέφεσαι με πολλούς Λατινοαμερικάνους, είναι ότι το να λέμε Αμερικανούς όσους προέρχονται από τις ΗΠΑ είναι λιγάκι λάθος. Η Αμερική είναι ολόκληρη η ήπειρος και οι ΗΠΑ είναι η χώρα. Απλά στα Ελληνικά δεν υπάρχει μια λέξη που να το περιγράφει όπως έχουν οι Ισπανοί το Estadounidense ή ακόμα καλύτερα οι Λατίνοι το Gringo. Αρκετά με τη γεωγραφία και με τη γλωσσολογία για σήμερα. 
2. Από τα πολύ γνωστά μπασκετικά λύκεια στις ΗΠΑ. Ορισμένοι από τους παίκτες που φοίτησαν εκεί είναι οι Adrian Dantley, Sidney Lowe, Jerrod Mustaf (ΠΑΟΚ ρε) και ο Victor Oladipo.
3. Άνετα θα μπορούσε να είναι Τζαμαϊκανός τραγουδιστής, έτσι;