Είναι αστείο πάντως να σκεφτεί κανείς, πως η προπονητική καριέρα του Ποπ στο ΝΒΑ ξεκίνησε όταν ουσιαστικά έδωσε προαγωγή στον εαυτό του το 1996. Οι Σπερς είχαν ξεκινήσει τη χρονιά με ένα εφιαλτικό 3-15. Τότε ήταν που ο Ποπ απομάκρυνε τον Μπομπ Χιλ, που σημειωτέον είχε κερδίσει 62 παιχνίδια την προηγούμενη χρονιά, κι ανέλαβε ο ίδιος! Φυσικά, αν σήμερα γινόμασταν μάρτυρες ενός τέτοιου γεγονότος (Νικ Χάρισον θα μπορούσες κάλλιστα να το κάνεις αυτό), νομίζω πως οι αντιδράσεις κι η σάτιρα του ίντερνετ θα ήταν υπερβολικά μεγάλες, σε βαθμό που θα επηρέαζαν άρδην όποιον έκανε μια τέτοια επιλογή.

Του Ποπ όμως του βγήκε. Γιατί τη στιγμή που αυτός έπαιρνε αυτή την οριακά ναρκισσιστική απόφαση, είχε ήδη τεθεί σε κίνηση μια πλανητική σύγκλιση που μερικούς μήνες μετά τον ένωσε με τον Τιμ Ντάνκαν. Ήταν ένας από τους πιο κοσμικούς γάμους στην ιστορία του ΝΒΑ, δεν υπάρχει άλλος τρόπος να περιγραφεί αυτή η σύνδεση. Είναι τόσο σπάνιο να βρεθούν στην απεραντότητα του χρόνου δύο άνθρωποι με τόσο ταλέντο και κοινή στάση ζωής. Ίσως τότε να μην ήταν εμφανές μέσα στο χαμό του ΝΒΑ, που βρισκόταν σε τροχιά γύρω από τον Τζόρνταν, αλλά θα ήταν πραγματικά πολύ πολύ δύσκολο να μην πετύχει αυτό το δίδυμο. Η επιτυχία βέβαια είναι μια έννοια με πολλά πρόσωπα. Τα χρυσαφικά και τα τρόπαια είναι ένα από αυτά, κι οι Σπερς βαρέθηκαν να εξοπλίζουν καινούριες βιτρίνες ως το 2014. Το να βάλεις στον μπασκετικό χάρτη μια μικρομεσαία αγορά όμως και να την εγκαταστήσεις ως έναν από τους κορυφαίους οργανισμούς στην ιστορία του αθλήματος, δε χωράει σε κανένα γυαλικό.

Αγωνιστικά ο Ποπ επηρέασε το παιχνίδι όσο λίγοι με δύο τρόπους. Ο ένας ήταν μέσω όσων έφερνε σταδιακά στο παρκέ με την ομάδα του. Για αρχή είχαμε τους δίδυμους πύργους των Ντανκαν - Ρόμπινσον, μια ομάδα με κεντρικό σημείο την αδιαπέραστη άμυνα στο ζωγραφιστό. Αυτή η λογική ίσως συναντούσε προβλήματα σήμερα σκεπτόμενοι το πώς εξελίχθηκε το παιχνίδι, τότε όμως ήταν μια ιδέα απόλυτα εναρμονισμένη με το στυλ. Το τρίποντο δεν ήταν τόσο διαδεδομένο κι ο Ποπ χτύπησε τη λίγκα ακριβώς στο κέντρο της.

Όμως τα χρόνια περνούσαν και το παιχνίδι άλλαζε. Μαζί του σταδιακά άλλαξαν κι οι Σπερς, από μια αργή κι αποδοτική ομάδα σε μια μπασκετική μηχανή παραγωγής σκορ κι αλτρουιστικού θεάματος, που αξιοποιούσε στο έπακρο το τρίποντο, που ως και μερικούς μήνες πριν την αποχώρηση του ο Πόποβιτς έλεγε πως σιχαινόταν. Δεν είχε να κάνει βέβαια με την μανιακή εκμετάλλευση του 2<3, αλλά με το σωστό διάβασμα της αντίπαλης άμυνας και την εύρεση του καλύτερου δυνατού σουτ μέσα από ακραία κυκλοφορία στην περιφέρεια. Το Σαν Αντόνιο έγινε μία από τις πιο passing ομάδες της λίγκας διαχρονικά, με επιστέγμασμα τον τίτλο του 2014 παίζοντας ένα από τα πιο πανέμορφα κυριαρχικά μπάσκετ όλων των εποχών. Η κουλτούρα αυτή ακολουθεί τον οργανισμό μέχρι και σήμερα, κι αν δε με πιστεύετε για κάποιο λόγο, ορίστε.

Last night, the Spurs had 37 assists and became the first team in @NBA history with 20-plus assists in 200 consecutive games. Their last game with less than 20 assists was on December 4, 2022. pic.twitter.com/nSYzL0mWvm

— Crazy Stats (@NBAcrazystats) March 5, 2025

Ο δεύτερος τρόπος είναι το λεγόμενο και χιλιοπαιγμένο coaching tree του Γκρεγκ Πόποβιτς. Είναι αδιανόητο να σκεφτεί κανείς πως υπάρχουν 23 άνθρωποι που έγιναν πρώτοι προπονητές στο ΝΒΑ κι έχουν συνεργαστεί με τον Ποπ κι άλλοι 50 που έγιναν ασίσταντ ή πρώτοι προπονητές σε G-League, κολλέγια, διεθνές επίπεδο ή μπάσκετ γυναικών! Το να φτάσει ένας προπονητής να επηρεάσει σε τέτοιο βαθμό το άθλημα μέσω των συνεργασιών του μάλλον είναι ένα επιτευγμα που πολύ δύσκολα θα επαναληφθεί. Η φιλοσοφία του κορυφαίου κόουτς όλων των εποχών, όχι απλά άνθισε, αλλά συνεχίζει και μεταδίδεται καθημερινά από όσους την έζησαν και την υιοθέτησαν. Κατά ένα τρόπο, αυτό το δέντρο δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσει να μεγαλώνει, γιατί από όσους συνεργάζονται με τα μπασκετικά πνευματικά παιδιά του Ποπ, κάποιοι θα παραμείνουν στους πάγκους και θα έχουν υιοθετήσει κι αυτοί συνειδητά ή μη, πολλά από τα διδάγματα αυτού του θρύλου. Οι Σπερς μάλιστα, προς έκπληξη κανενός βέβαια, δεν ενδιαφέρθηκαν στο ελάχιστο να ψάξουν προπονητή εκτός ομάδας που μπορεί να ήταν μέρος του εν λόγω δέντρου, πχ Τέιλορ Τζένκινς. Διάδοχος του Ποπ θα είναι ο επί δέκα χρόνια συνεργάτης του, Μιτς Τζόνσον.

Και φυσικά δεν ήταν μόνο τα συστήματα και οι τακτικές που έφεραν το αποτέλεσμα. Εξίσου σημαντικό ήταν το πόσο απλά, αλλά πολύ ουσιαστικά αντιμετώπιζε τους συνεργάτες και τους παίκτες του. Από τα ομαδικά δείπνα - ο Στιβ Κερ είχε δηλώσει ότι ο Ποπ τα καθιέρωσε στη μορφή που έχουν σήμερα - ώστε η ομάδα να δεθεί στον υπέρμετρο βαθμό, μέχρι τον τρόπο που νοιαζόταν για τη μόρφωση των παικτών του και την επαφή τους με τα τεκταινόμενα στον κόσμο. Πόσο σημαντικό ήταν για όσους νεαρούς πέρασαν από τα silver and black και όχι μόνο, να βλέπουν έναν καταξιωμένο λευκό άντρα, που θα μπορούσε κάλλιστα να εφησυχασει πάνω στο στάτους και τα χρήματα του, να παίρνει σοβαρή θέση απέναντι στα στραβά του κόσμου. Ακόμα και το πόσο λάτρευε την διάδοση άλλων πολιτισμών και εθίμων λέει κάτι. Μέχρι και σήμερα ο Μπαμ Αντεμπάγιο διηγείται πως στις προπονήσεις της εθνικής τους, ο Πόποβιτς τους περίμενε στο γήπεδο με χάρτη και δείκτη, ρωτώντας τους παίκτες που βρίσκεται το Μιλάνο ή το Τόκιο και τους μιλούσε για αυτά. Αλλά και πιο μικρές κινήσεις, όπως να αφήνει κέικ καρότου έξω από το δωμάτιο του λατρεμένου του Ντάνκαν στα εκτός έδρας ματς.

Από εδώ και πέρα, αυτά θα γίνονται από το πόστο του προέδρου. Οι Σπερς έχουν δύο σερί ρούκι της χρονιάς, ένας εκ των οποίων θεωρείται ως ταλέντο του αιώνα. Ο Ποπ θα μπορούσε να χει αποχωρήσει νωρίτερα πλήρης αγωνιστικών ημερών απολαμβάνοντας το standing ovation, όμως σε αυτή την περίπτωση ενδεχομένως οι Σπερς να μην ήταν σε αυτή την περίοπτη θέση.

Πιθανώς αυτό το κείμενο να μην είπε κάτι καινούριο, άλλωστε τι παραπάνω μπορώ να προσφέρω που δεν έχει ειπωθεί για τον Γκρεγκ Πόποβιτς από μια γειτονιά της Κάτω Τούμπας. Όμως όπως είπε κυνικότατα στην ομιλία ένταξης του στο HoF, το μπάσκετ δεν δείχνει την αγάπη και την εκτίμηση του σε όσους το αγαπούν και το υπηρετούν. Γιατί είναι ένα σπορ χαοτικό που μπορεί από ένα χαμένο ριμπάουντ κι ένα τρίποντο να χάσεις ένα πρωτάθλημα. Τις περισσότερες φορές δε θα σε ανταμείψει ούτε θα σε παραδεχτεί. Στην περίπτωση του Γκρεγκ Πόποβιτς όμως, το μπάσκετ του έδωσε τις ευκαιρίες κι αυτός τις μεγιστοποίησε. Κι εμείς ως μάρτυρες δε μπορούμε παρά να δανείσουμε τη φωνή μας στο άθλημα ως αποχαιρετισμό ενός σπουδαίου κοουτς και μοναδικού ανθρώπου.