Είναι κοινό μυστικό πως το BCL - με τα μπάτζετ που διαθέτουν οι 32 ομάδες που συμμετέχουν στην Regular Season του - δεν θα μπορούσε να έχει την αφάν γκατέ του ευρωπαϊκού μπάσκετ, αφού αυτή αποτελεί κομμάτι είτε της Ευρωλίγκα, είτε - αργά ή γρήγορα - του NBA. Οι παίκτες που βρίσκονται στο prime τους μοιράζονται μεταξύ 6-7 ομάδων της Ευρωλίγκα, οι οποίες έχουν "βαριά" πορτοφόλια και μπορούν να καλύψουν τις απαιτήσεις/φιλοδοξίες τους, ενώ άλλοι, λιγότερο γκλαμουράτοι και πιο οικονομικοί, πηγαίνουν σε ομάδες της λεγόμενης "δεύτερης ταχύτητας".

Κάπου εκεί κολλάει και το BCL, το οποίο διαχρονικά από καταβολής του (σεζόν 2016-17) έρχεται για να φιλοξενήσει παίκτες που... ξεμένουν, όπως συμβαίνει με τα "κοψίματα" στο NBA. Είτε μεγάλωσαν και έκαναν τον κύκλο τους στο κορυφαίο επίπεδο (Μπραντ Όλεσον, ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα των προηγούμενων ετών), είτε άλλους που δεν κατάφεραν να στεριώσουν σε αυτό (δεκάδες οι περιπτώσεις) κι επιχειρούν ένα νέο ξεκίνημα στην καριέρα τους, εκκινώντας από "πιο χαμηλά". Οι "έκπτωτοι" αυτοί παίκτες δεν είναι ποτέ λίγοι. Ενδεχομένως, μάλιστα, στην πραγματικότητα να είναι και (πολύ) περισσότεροι από όσοι θεωρεί πως είναι ο μέσος θεατής. Αυτό που περιγράφουμε συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό και φέτος. Ας δούμε πώς.

Τριψήφιοι και πρωταθλητές

Μια ντουζίνα παικτών, όχι μόνο αγωνίστηκε στην Ευρωλίγκα κατά το πρόσφατο παρελθόν, αλλά κατέγραψε κιόλας κι αξιοσημείωτο αριθμό εμφανίσεων. Οι μισοί εξ' αυτών μάλιστα έχουν στεφθεί και πρωταθλητές με τις ομάδες που υπηρέτησαν. Πρόκειται για παίκτες που δεν ήταν... περαστικοί, αλλά αντιθέτως άφησαν, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, το στίγμα τους στην σύγχρονη ιστορία της Ευρωλίγκα.

Η ΑΕΚ έχει στις τάξεις της τρεις εξ' αυτών (Μασιούλις, Λάνγκφορντ, Σλότερ), κάτι που λέει πολλά αναφορικά με την δυναμική της στο φετινό BCL. Η Χαποέλ Χολόν έχει μια έμπειρη δυάδα (Πνίνι, Οχαγιόν) που αποτέλεσε κομμάτι της Μακάμπι Τελ Αβίβ, στην τελευταία κατάκτηση τροπαίου της ομάδας, πίσω στο 2014, ενώ η Τενερίφη έχει κι εκείνη τη τιμητική της, με δύο "τριψήφιους" στη σχετική λίστα (Χουέρτας, Σερμαντίνι). Φυσικά, πρώτος σε συμμετοχές είναι ο 36χρονος πλέον Φραν Βάσκες, το ισπανικό τοτέμ που έφαγε με το... κουτάλι τα παρκέ της Ευρωλίγκα, κυρίως κατά την περασμένη δεκαετία.

Έπαιξαν πολύ χωρίς να κάνουν το "μπαμ"

Η δεύτερη κατηγορία πρώην Ευρωλιγκάτων έχει να κάνει με παίκτες που έπαιξαν αρκετά στην λίγκα, ξεπερνώντας τις 50 συμμετοχές, κι αποκτώντας μια αναγνωρισιμότητα στο κορυφαίο επίπεδο. Κάποιοι έφτασαν κοντά στο "τριψήφιο" νούμερο, χωρίς ωστόσο να καταφέρουν να πανηγυρίσουν κάποιον τίτλο κατά τα χρόνια τους στην Ευρωλίγκα.

Πρόκειται για μια κατηγορία όπου συναντάμε πολλούς γνώριμους παίκτες στο ελληνικό κοινό (Σεϊμπούτις, Μακ Λιν, Φελντεϊν, Βλάντο Γιάνκοβιτς), αλλά και ορισμένους οι οποίοι θεωρήθηκαν "wonderkids" (Ντίεθ, Μίτροβιτς) του ευρωπαϊκού μπάσκετ, χωρίς όμως να δικαιώσουν τις προσδοκίες και τον ντόρο που δημιουργήθηκε γύρω από το όνομα τους.

Αναλώσιμοι

Στον παρακατω πίνακα τώρα τοποθετήθηκαν παίκτες με παρουσία τουλάχιστον δύο ετών στην λίγκα, όχι όμως μεγάλο αριθμό εμφανίσεων στο ενεργητικό τους. Απαρτίζεται κυρίως από νεαρούς (Γιούστα, Τολιόπουλος, Ολίντε, Σεντεκέρσκις κ.α.), αλλά κι από ρολίστες (Τέιλορ, Μπόγρης, Μπαϊγκούλ). Συνεπώς, στην πλειοψηφία τους ήταν παίκτες που συμπλήρωναν τα ρόστερ των ομάδων, κατέχοντας βοηθητικούς ρόλους, πλην ορισμένων εξαιρέσεων (Ντέντμον, Μπίλαν, Πούλεν).

Στην τελευταία υποκατηγορία, εντάξαμε τους παίκτες που έπαιξαν στην Ευρωλίγκα για μια μόνο σεζόν - ή και μισή (όπως ο Λίντο στην Έφες κι ο Φιτιπάλντο στην Γαλατά).

Καταλήγoντας, φτάνουμε στο αριθμητικό συμπέρασμα πως το 11.4% του συνόλου των παικτών - ήτοι 51 στους 447 αθλητές - του φετινού Champions League, είναι παίκτες που έπαιξαν τουλάχιστον μια σεζόν στην Ευρωλίγκα, από το 2015 κι έπειτα. Οι ομάδες, εφόσον έχουν την δυνατότητα ή ευνοηθούν από συγκυρίες, κυνηγούν τέτοιες περιπτώσεις. Αφενός για καθαρά αγωνιστικούς λόγους, αλλά και για εμπορικούς. Κάποια ονόματα έχουν την δική τους ιστορία και προφανώς δεν γίνεται να περάσουν αδιάφοροι από τις ομάδες.

Φυσικά, πρέπει να αναφέρουμε πως το ποσοστό των πρώην Ευρωλιγκάτων, θα ήταν σαφώς μεγαλύτερο, εφόσον συνυπολογίζαμε σε αυτούς και παίκτες όπως οι Μίρσα Μπέγκιτς (125 αγ.), Παναγιώτης Βασιλόπουλος (95 αγ.), Δημήτρης Μαυροειδής (46 αγ.), Γιάνις Μπλουμς (53 αγ.), Ράιαν Τούλσον (41 αγ.), Ρόμπιν Μπέντσινγκ (32 αγ.), Εβγκένι Μπαμπούριν (23 αγ.) και αρκετοί άλλοι. Ωστόσο, επειδή οι θητείες τους βρίσκονται πιο πίσω χρονικά από τον άξονα τον οποίο λάβαμε υπόψη (τελευταία 5ετια), τίθενται εκτός συζήτησης.

Οι πρώην NBAers

Δεν θα μπορούσαν να λείπουν από το BCL κι οι παίκτες εκείνοι όπου έχουν "γράψει" στο βιογραφικό τους συμμετοχές στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού Ωκεανού. Είναι κοινώς γνωστό πως από πέρσι βρίσκεται στην διοργάνωση (με την Βίρτους Μπολόνια) ο Μάριο Τσάλμερς, ο οποίος φέτος παίζει στην ΑΕΚ. Ένας αθλητής που έμεινε σχεδόν 10 χρόνια στο κορυφαίο πρωτάθλημα του πλανήτη, κατακτώντας back-to-back τίτλους.

Από εκεί και πέρα, στην λίστα παρατηρούμε όνοματα παικτών που έμειναν για καιρό στο NBA (Ρότεν, Μακ Άντου, Χουέρτας), ωστόσο η "βάση" της σχηματίζεται από... περαστικούς, με μικρό αριθμό εμφανίσεων. Είναι εκείνοι που δεν κατάφεραν να στεριώσουν στο πρωτάθλημα, παρότι είχαν ευκαιρίες μέσω 10ημερων ή μη εγγυημένων συμβολαίων.

Τρεις στους δέκα παίκτες είναι U-23

Ένα ακόμη στατιστικό στοιχείο που παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, είναι πως το 31.3% των παικτών της διοργάνωσης είναι από 23 ετών και κάτω. Πιο συγκεκριμένα, 140 από τους 447 παίκτες της λίγκας, γεννήθηκαν από το 1996 κι ύστερα, δίνοντας αρκετά νεανική νότα στο Champions League. Σε αυτή την κατηγορία, ανήκουν από ελληνικής πλευράς, αθλητές όπως ο Βασίλης Τολιόπουλος (1996) της ΑΕΚ ή ο Ζώης Καράμπελας (2001) του Περιστερίου, ενώ γενικότερα συναντάμε κι άλλους ταλαντούχους παίκτες, όπως είναι ο Νέλσον Βαϊντενμαν (1998) της Μπάμπεργκ, ο Τζόρνταν Σακό (1997) της Μανρέσα, o Αλπερέν Σενγκούν (2002) της Μπαντίρμα, ακόμη ακόμη κι ο Σέρχι Γκαρσία (1997) της Ράστα Φέχτα, ο οποίος αποχώρησε πρόσφατα για να πάει στην Μπασκόνια.

Η συγκεκριμένη παράμετρος αυξάνει το συνολικό ενδιαφέρον της διοργάνωσης, υπό την έννοια πως υπάρχει σημαντικός αριθμός παικτών με προοπτική. Άλλες ομάδες περισσότερο, άλλες λιγότερο, ανάλογα πάντα και με τους στόχους και τις αγωνιστικές ανάγκες τους, ποντάρουν σε νεαρούς, προσφέροντας τους από μεγάλους ρόλους έως και σκόρπια λεπτά εμπειριών. Το BCL έχει μεν μια μεγάλη βάση βετεράνων, οι οποίοι είναι λογικό πως με την εμπειρία τους κουβαλούν ως επί το πλείστον τις ομάδες, ωστόσο και το "νέο αίμα" έχει το μερίδιο του μέσα σε αυτές. Σε κάθε περίπτωση, δεν πρόκειται για ένα κατ' εξοχήν αναπτυξιακό πρωτάθλημα, αλλά για ένα ευρωπαϊκό πρωτάθλημα (δεύτερων) ευκαιριών. Τόσο για τους νέους ηλιακά παίκτες, όσο και για τους παλαιότερους που ενδεχομένως δεν θα έλεγαν όχι, εφόσον κάτι τέτοιο τους προέκυπτε, σε ένα "comeback" στο κορυφαίο επίπεδο.

*Οι Κάιλ Σίνγκλερ (Τενερίφη, πρώην παίκτης της Ρεάλ Μαδρίτης και των Oklahoma City Thunder, Detroit Pistons) και Σέρχι Βιδάλ (Μανρέσα, 13 σεζόν στην Ευρωλίγκα) άρχισαν τη σεζόν ως μέλη της διοργάνωσης, όμως στη συνέχεια αποδεσμεύθηκαν από τις ομάδες τους, γι' αυτό δεν μπήκαν τα ονόματα τους στην παραπάνω συζήτηση.