Παρακολούθησα με πολύ ενδιαφέρον την περυσινή χρονιά του Γιώργου Μπαρτζώκα στην Μπαρτσελόνα, καθώς εκείνος είναι ένας από τους αγαπημένους μου προπονητές. Εχει μία απλότητα στο παιχνίδι που σχεδιάζει, η οποία θυμίζει Ιβκοβιτς, υπό την έννοια ότι η τακτική του αναδεικνύει τα χαρακτηριστικά των παικτών. Αυτό έκανε πάντα και ο Ντούντα, όσο τον θυμάμαι και σε παλιότερες δουλειές του, το κύριο χαρακτηριστικό των οποίων ήταν ότι θαύμαζες τους παίκτες ελεύθερους. Οποιος θυμάται πως ανοιγόταν στο γήπεδο ο Πανιώνιος, πώς έλαμπε ο Φώτσης στην Ντινάμο ή πώς η μαγική τετράδα του ΠΑΟΚ (Μπάρλοου, Μπάνε, Κόρφας, Κλιφ) κατέστρεφε τους αντιπάλους της , σίγουρα μπορεί να αντιληφθεί την ουσία του ζητήματος. Δουλεμένες θέσεις και αποστάσεις στο ακέραιο, και κατόπιν ελάχιστη προπονητική παρέμβαση, κυρίως στους τομείς της ψυχολογικής ώθησης ή του ελέγχου του ρυθμού. Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως ο Μπαρτζώκας διαδέχτηκε απόλυτα επιτυχημένα τον Ντούντα στον Ολυμπιακό, αφαιρώντας κάπως ταχύτητα και προσθέτοντας έξτρα περιφερειακό παιχνίδι. Στην βάση της φιλοσοφίας τους βρίσκονται οι παίχτες, για αυτό και η στελέχωση μετράει, και μετράει πολύ.

Σημείωμα editor: Oι εκροές ταλέντου από την Ευρωλίγκα προς άλλα πρωταθλήματα είναι το φετινό καλοκαίρι περισσότερες από ποτέ. Ακόμη και εύρωστες οικονομικά ομάδες δυσκολεύονται να κρατήσουν είτε τους σταρ, είτε άλλα βασικά κομμάτια του περυσινού τους σχεδιασμού, ενώ άλλες βλέπουν μεταγραφικούς στόχους να χάνονται για χάρην ομάδων του ΝΒΑ ή της Κίνας. Καθώς ολοένα και περισσότεροι πρωτοκλασάτοι παίκτες διαλέγουν άλλους προορισμούς, το ευρωπαϊκό συλλογικό μπάσκετ ενδέχεται να βρεθεί απέναντι σε σημαντικές αποφάσεις για το μέλλον του. Ή μήπως δεν είναι έτσι; Καθώς η γνώση μας (ως ερασιτεχνών "γραφιάδων" του αθλήματος) πιθανώς να μην επαρκεί να εξηγήσει αίτια και προκλήσεις, είπα να απευθυνθώ σε κάποιους ανθρώπους του δημοσιογραφικού χώρου, των οποίων την δουλειά και - κυρίως - την προσέγγιση στα πράγματα εκτιμούμε ως ομάδα.

Έπειτα από μια τραγική σεζόν, κατά την οποία η Ολίμπια Μιλάνο ήταν ουραγός στην EuroLeague και παράλληλα απώλεσε τα εγχώρια σκήπτρα της, οι Λομβαρδοί προχωρούν σε ολική αναθεώρηση του εγχειρήματος, αλλάζοντας προπονητή κι ένα σωρό παίκτες. Το management του κλαμπ βγήκε προ ολίγων ημερών για... ψώνια με γεμάτο πορτοφόλι, αλλά και νέα κριτήρια (;) και μέσα σε ένα απόγευμα μας έδειξε την κατεύθυνση μιας ολόκληρης σεζόν.

Ωραία εποχή το καλοκαίρι. Να είσαι στην παραλία, κάτω από τη ξαπλώστρα, να πίνεις τον καφέ σου, να διαβάζεις το βιβλίο ή την εφημερίδα (ενίοτε συνδυάζονται και τα δύο μέσω ενός ταμπλετ) και να βουτάς στη θάλασσα μέχρι να μουλιάσεις. Τυχεροί όσοι μένουν κοντά στη θάλασσα ή αυτή τη στιγμή απολαμβάνουν στιγμές ξεκούρασης και ξεγνοιασιάς. Θα έρθει και η σειρά μας, που θα πάει! Μιας και μας έχει βαρέσει η ζέστη στο κεφάλι και το air condition δουλεύει στο φουλ, είπαμε να ασχοληθούμε με μία ομάδα η οποία μέχρι στιγμής βιώνει ένα περίεργο καλοκαίρι, καθώς βρίσκεται σε διαδικασία rebuild. Από την Αναντολού Εφές έχουν αποχωρήσει ουκ ολίγοι παίχτες, σημαντικοί και μη, με αποτέλεσμα να φαντάζει ενδιαφέρον το πώς θα παρουσιαστεί την επόμενη σεζόν στην Ευρωλίγκα.

Παρακολουθώντας τις κινήσεις του καλοκαιριού στην στελέχωση των ομάδων της Ευρωλίγκα, μπορεί κάποιος να βγάλει πρώιμα συμπεράσματα σχετικά με την αγωνιστική κατεύθυνση που θέλουν να δώσουν στα σύνολα τους οι προπονητές. Συχνά δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσουν ορισμένα στοιχεία άμεσα, όμως στην περίπτωση των πρώτων κινήσεων της ΤΣΣΚΑ διακρίνεται μια κάποια στροφή. Ο Δημήτρης Ιτούδης στον τέταρτο χρόνο του ίσως να επιχειρήσει κάτι διαφορετικό, όπως τουλάχιστον μαρτυρούν οι πρόσθηκες των Λίο Βέστερμαν και Ουίλ Κλάιμπερν.

Σε ένα φάιναλ φορ που έβγαλε τελικά μόλις ένα πολύ συναρπαστικό παιχνίδι, η Φενερμπαχτσέ του Ζέλικο Ομπράντοβιτς ανέβηκε για πρώτη φορά στον θρόνο, υπό τις ιαχές του δικού της κοινού. Η έδρα έπαιξε καταλυτικό ρόλο, όχι όμως μεγαλύτερο από την απόδοση των ουσιαστικά γηπεδούχων, οι οποίοι την άνοιξη ήταν η καλύτερη ομάδα της Ευρώπης. Τα δύο τέρατα της ρακέτας κυριάρχησαν πλήρως και ο τίτλος κατέληξε στα χέρια τους απόλυτα δίκαια. Ας συνοψίσουμε ο,τι είδαμε το τριήμερο, αφήνοντας έξω για λόγους αισθητικής το ανεκδιήγητο γκαλά της Ευρωλίγκα, η οποία προκαλεί το γέλιο κάθε φορά που αναφέρεται σε συγκρίσεις με το ΝΒΑ. Ιδού οι κατηγορίες της τρομερής στήλης "το μακρινό ριμπάουντ".

Γεια σας! Είχαμε καιρό να τα πούμε είναι η αλήθεια, για διάφορους λόγους. Για σήμερα έχουμε ένα κείμενο «παραλίας» για τους δέκα παίκτες-απογοητεύσεις της φετινής Ευρωλίγκα. «Βόμβες» που τελικά έσκασαν στα χέρια της ομάδας τους, πρώην mvp φάιναλ φορ που φέτος είναι για να του κλαιν’ οι ρέγγες, μεταγραφές win-win, σέντερ φόβητρα που έγιναν αρνάκια και άλλα τέτοια. Πάμε να τους δούμε έναν έναν. Φυσικά, προσθέστε ελεύθερα τις ιδέες σας για όσους μας ξέφυγαν.

Η ώρα του μεγάλου τελικού έφτασε. Ο βασιλιάς «πέθανε» (ΤΣΣΚΑ) και οι επίδοξοι μνηστήρες θα δώσουν τη μεγάλη τους μάχη σε λίγες ώρες για το ποιος θα κάτσει στο θρόνο του Ευρωπαϊκού μπάσκετ. Πιο ιντριγκαδόρικο τελικό δε θα μπορούσαμε να φανταστούμε στην αρχή της χρονιάς. Ελληνοτουρκικός τελικός στην Κωνσταντινούπολη, Ολυμπιακός εναντίον Φενερμπάχτσε, Σπανούλης εναντίον Ομπράντοβιτς, ο Τομ Κρουζ και οι όρχεις του σε άλλη μία mission... (im)possible. Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά στον πρόλογο, ας περάσουμε στο κυρίως πιάτο σχολιάζοντας κάποια πράγματα για το μεγάλο τελικό. Φύγαμε!!!

Ενας αγώνας είναι μία ιστορία, και όπως συμβαίνει με τις ιστορίες υπάρχουν πολλοί τρόποι να τις διηγηθεί κανείς. Η γραμμική αφήγηση στις ταινίες π.χ. ήταν ένα κλασικό μοντέλο, μέχρι που ο Ταραντίνο άρχισε συστηματικά να πειράζει την σειρά των επεισοδίων , επηρεάζοντας από ένα σημείο και ύστερα το αφηγηματικό σύμπαν του Χόλιγουντ. Εκτός από όμορφες αντιγραφές ή εξελίξεις (Νόλαν) , γεννήθηκαν μεταξύ άλλων και εκτρώματα, τα οποία όμως ήταν και αυτά πολλές φορές απολαυστικά. Ετσι, η ταινία άρχιζε με τον Τομ Κρουζ να κάθεται δεμένος χειροπόδαρα απέναντι από έναν εγκληματία με προφορά πιο ηλίθια και από κομοδίνο. Ο τελευταίος , αφού έβγαζε ένα λογύδριο, ήταν πανέτοιμος να του την αστράψει ή να κόψει το λαρύγγι της αγαπημένης του, και όλοι μέναμε με την απορία "μα πως στο διάολο την πάτησε έτσι ο Τομ, ο οποίος είναι βασικά ο γαμάω". Το πλάνο κοβόταν απότομα, και γυρνούσαμε περίπου 15 χρόνια πριν στις Ιταλικές Αλπεις, εκεί που ξερωγω άρχισαν όλα.

Κάποια στιγμή στα γνωστά μίζερα χρόνια της εφηβείας, ξεφυλλίζοντας ένα «Τρίποντο», έπεσα πάνω σε ένα αφιέρωμα για τον Grant Hill. Βλέπετε, τότε, το σωτήριο έτος 1998, παρουσιάζονταν ένας προς ένας οι παίκτες που θα στελέχωναν την τέταρτη εκδοχή της Dream Team/Team USA, που θα αγωνιζόταν στο Μουντομπάσκετ της Αθήνας . Τελικά, η ομάδα δεν αγωνίστηκε ποτέ λόγω του lockout που είχε ήδη αποφασιστεί, οπότε στην Αθήνα κατέβηκε ένα συνοθύλευμα κολεγιόπαιδων τύπου Brad Miller και τίμιων βετεράνων που αγωνίζονταν στην Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένων των Wendell Alexis της Άλμπα Βερολίνου και Michael Hawkins του Ολυμπιακού.