Την ώρα που τα υπόλοιπα τμήματα του συλλόγου καταρρέουν, η ΚΑΕ Παναθηναϊκός δείχνει να βρίσκεται πιο κοντά από ποτέ στην επιστροφή στην "κανονικότητα", στη μ.Ο. εποχή. Η "ηλεκτρική καρέκλα" του πάγκου έχει τραβηχτεί προς το παρόν από την πρίζα, στο τιμόνι για δεύτερη συνεχή χρονιά κάθεται ένας καταξιωμένος προπονητή,ς στον οποίο δόθηκε μεγάλη ελευθερία κινήσεων στην επιλογή των "υλικών", με τα οποία θα φτιάξει το "κάστρο" του. Η σχέση ΔΓ - Τσάβι δείχνει να μπαίνει στο σωστό μονοπάτι της εμπιστοσύνης και της minimum παρεμβατικότητας (too good to be true?) και ο Καταλανός δείχνει να έχει πλέον στα χέρια του όλα εκείνα τα εφόδια, που του επέτρεψαν να σχεδιάσει την ομάδα με βάση τα γούστα του στην pre-season. Η στελέχωση του ρόστερ δείχνει αρκετά πειστική, χωρίς να λείπουν και κάποια (περισσότερο η λιγότερο σημαντικά) ερωτηματικά.

Η Ουνικάχα Μάλαγα προέρχεται από μια σπουδαία και ιστορική σεζόν, η οποία την βρήκε να κατακτά το Eurocup, παίρνοντας παράλληλα το εισιτήριο για την κορυφαία ευρωπαϊκή διοργάνωση μπάσκετ. Αποτελεί ένα σημαντικό επίτευγμα αυτός ο τίτλος για το σύλλογο, καθώς σηματοδοτεί τον πρώτο ιστορικά ύστερα από έντεκα χρόνια. Με τον Πλάθα να συνεχίζει στο τιμόνι της ομάδας για πέντε συναπτά έτη, τον κορμό να ενισχύεται σε καίριες θέσεις, η Μάλαγα λογίζεται ως σύνολο που μπορεί να κάνει πολλές εκπλήξεις στη φετινή διοργάνωση. Το γήπεδο της είναι γνωστό για την όμορφη ατμόσφαιρα που δημιουργούν οι οπαδοί της με τις περίφημες μπάντες. Η αλήθεια είναι ότι η συμπαθητική ομάδα της Ισπανίας έλλειψε από την περυσινή Euroleague και η επιστροφή της αναμένεται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Η Φενέρμπαχτσε κατάφερε τη περασμένη χρονιά να κατακτήσει το τίτλο για πρώτη φορά τόσο στην ιστορία της, όσο και να γίνει η πρωτη πρωταθλήτρια Ευρώπης του Τούρκικου μπάσκετ. Παρότι τερμάτισε στην πέμπτη θέση της κανονικής περιόδου, με την επιστροφή του Μπογκντανοβιτς κατάφερε να αλλάξει πρόσωπο, να παίξει το καλύτερο μπάσκετ στη διοργάνωση και να κατακτήσει δίκαια τον τίτλο. Το καλοκαίρι έχασε τους δύο καλύτερους της παίκτες, αλλά κινήθηκε προσεκτικά και με επιτυχία στο μεταγραφικό παζάρι στην προσπάθεια για Back To Back.

Έχουν περάσει μόλις τέσσερα χρόνια από το φάιναλ φορ του Μιλάνο, στο οποίο η Μακάμπι κατέκτησε εμφατικά το έκτο τρόπαιο της ιστορίας της, κι όμως οι παλινωδίες των τελευταίων ετών κάνουν τις περασμένες δόξες να μοιάζουν πιο μακρινές απ' ότι είναι στην πραγματικότητα. Οι επιλογές της φετινής σεζόν μοιάζουν να απέχουν παρασάγγας από την περσινή φιλοσοφία στελέχωσης της ομάδας. Το προηγούμενο μοντέλο στηρίχθηκε στο δόγμα "κάτι να γυαλίζει", που πρώτος εισήγαγε ο Βασίλης Καζούλης, και απέτυχε παταγωδώς, πήρε φωτιά στον διάδρομο απογείωσης και συνετρίβη πριν καν απογειωθεί. Πολλοί καλοί παίκτες αλλά και σουπερ σταρζ εκδιώχθηκαν κακήν κακώς (Μίλερ, Τσίρμπες, Γκάουντλοκ, Γουίμς) στο πλαίσιο της προσπάθειας να ξαναθυμίσει η Μακάμπι ομάδα υψηλών αξιώσεων και όχι ένα ασύνδετο ρόστερ ταλαντούχων, μα αταίριαστων μεταξύ τους παικτών. Η ιδέα πάντως της εισόδου στην αρένα της Euroleague από πιο low profile εκκίνηση δεν είναι απαραίτητα κακή και το απαιτητικό κοινό της ομάδας αναμένεται να δείξει υπομονή. Όχι ότι έχει και άλλη επιλογή!

Η Ρεαλ Μαδριτης τη χρονιά που μας πέρασε έφτασε πολύ κοντά στην επίτευξη των στόχων της, όμως αρκέστηκε στο κύπελλο Ισπανίας. Στα ημιτελικά της Ευρωλίγκας ηττήθηκε από την ανώτερη Φενέρμπαχτσε και στους τελικούς του πρωταθλήματος δεν κατάφερε να υπερισχύσει της έκπληξης της χρονιάς, της Βαλένθια. Παρότι έπαιξε κατα διαστήματα όμορφο μπάσκετ, η χρονιά ήταν αποτυχημένη. Το καλοκαίρι που ακολούθησε χαρακτηρίστηκε από στοχευμένες μεταγραφές και ένα Eurobasket με γλυκόπικρη γεύση. Η σεζόν λοιπόν ξεκινάει με ένα γεμάτο ρόστερ, όμως με την απουσία του ηγέτη Γιουλ.

‘’Κάθε αρχή και δύσκολη’’ αναφέρει ο λαός και αυτή η ρήση μοιάζει να ταιριάζει απόλυτα στη φετινή Μπάμπεργκ. Η αρχή της νέας χρονιάς βρήκε έναν αγαπημένο προπονητή της σελίδας μας, τον Αντρέα Τρινκιέρι, να αποχωρίζεται σημαντικούς παίχτες της περσινής ομάδας, με τους Στρέλνιεκς, Κοζέρ, Μέλι να συνεχίζουν να αγωνίζονται στην Ευρωλίγκα με τη φανέλα τριών εκ των τεσσάρων ομάδων του φάιναλ φορ της Κωνσταντινούπολης και τους Μίλερ, Τάις να μετακομίζουν στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού. Η φυγή τόσο σημαντικών παιχτών έφερε και μια αλλαγή στη φιλοσοφία των μεταγραφικών στόχων. Σε αντιδιαστολή με την περσινή ‘’ευρωπαϊκή’’ Μπάμπεργκ, φέτος θα δούμε μια πιο... Αμερικανική ομάδα, αφού ήρθαν παίχτες όπως ο Τέιλορ, ο Χικμαν, ο Κ.Μίλερ και ο Ράμπιτ.

Η Ζαλγκίρις ήταν το δίχως άλλο μία από τις εκπλήξεις της περσινής σεζόν, με τον Σάρας στον πάγκο και το ρόστερ να απαρτίζεται κυρίως από Λιθουανούς και χωρίς ούτε έναν Αμερικάνο. Ενθουσιώδες και έξυπνο, ελκυστικό και συχνά αποτελεσματικό μπάσκετ και όλα αυτά σε low budget πακέτο, απέδωσε πέρσι η ομάδα, της οποίας σπάνια βαριόσουν να παρακολουθήσεις παιχνίδι. Τα παραπάνω μάλιστα ο Σάρας τα πρόσφερε σε πακέτο "επιστροφή στις ρίζες", καθώς η Ζαλγκίρις έδειχνε να έχει χάσει τη σύνδεσή της με το παραδοσιακά "φλογερού στυλ" μπάσκετ που η ίδια για χρόνια πρέσβευε και του οποίου τη θέση πήρε το ακατάσχετο ποστ παιχνίδι με ολίγον από κατς.

Τον Αστέρα που ξέρατε να τον ξεχάσετε. Ο εμβληματικός προπονητής Ράντονιτς, καθώς και οι Γιόβιτς, Γκούντουριτς, Κούζμιτς, Μίτροβιτς και Σιμόνοβιτς δεν ειναι πια κάτοικοι Βελιγραδίου. Τους πήραν (μεταξύ άλλων και) τα οικονομικά προβλήματα και έτσι στις παρυφές του φρούριου Καλεμέγκνταν υπάρχουν πλέον νέοι κάτοικοι. Το Σέρβικο στοιχείο του Αστέρα είναι και πάλι έντονο, διαχέεται μέχρι τα βάθη του νεανικού του πάγκου και υπόσχεται να δώσει δύσκολα βράδια σε όποιον το υποτιμήσει. Παρόλα αυτά, οι ανανεωμένοι ερυθρόλευκοι θα στηριχτούν φέτος σε ξένους περισσότερο από τα προηγούμενα χρόνια, με τις επιλογές να γίνονται εγκαίρως και να αφορούν κυρίως βετεράνους των ευρωπαϊκών γηπέδων, όπως οι Φελντέιν, Ρότσεστι και Πέρο Άντιτς. Ο νέος Αστέρας δεν ξεχνά από που προέρχεται, αλλά ζητάει απεγνωσμένα την συνεισφορά εκείνων που δεν ήθελαν οι άλλοι.

Μία από τις πιο ιστορικές ομάδες διαχρονικά στην ιστορία της Ευρωλίγκας είναι η Αρμάνι Μιλάνο με τρεις κατακτήσεις, ωστόσο τα τελευταία χρόνια με τις αποκαρδιωτικές τις εμφανίσεις έχει χάσει την παλιά της αίγλη. Ωστόσο, παρακολουθώντας προσεκτικά τις κινήσεις του καλοκαιριού και βλέποντας να κατακτά το ιταλικό Σούπερκαπ δεν θα μου προκαλέσει καμμία εντύπωση αν η Μιλάνο κάνει πολλές ζημιές και (γιατί όχι) χτυπήσει με αξιώσεις την είσοδο της στην οκτάδα.

Ας μην προτρέχουμε όμως και ας μιλήσουμε λίγο για το παιχνίδι της. Ο νέος προπονητής, Σιμόνε Πιανιτζιάνι, επέλεξε να ακολουθήσει τη νέα τάση πραγμάτων στο σύγχρονο μπάσκετ και επέλεξε παίχτες που μπορούν να δώσουν ταχύτητα, γρήγορη εκτέλεση και αθλητικότητα. Η φετινή Αρμάνι θα βασιστεί στην ισχυρή περιφέρεια της, με μοναδες που μπορούν να σκοράρουν με κάθε τρόπο, θα επιδιώξει το transition και οι βραδιές που θα βλέπουμε πολύ υψηλά σκορ από την ομάδα εικάζω ότι θα είναι πολύ συχνές. Το μεγάλο θέμα όμως είναι η αμυντική συμπεριφορά της ομάδας, καθώς επίσης και η πνευματική-ψυχολογική προσέγγιση της κατά τη διάρκεια της σεζόν, μετά τις αποτυχίες των τελευταίων ετών σε Ευρώπη και Ιταλία.

Για την Εφές και τη νέα προσπάθεια που κάνει ο Περάσοβιτς είχαμε γράψει ξανά το καλοκαίρι. Ο μεγάλος στόχος της τουρκικής ομάδας θα είναι και εφέτος η είσοδος στο φάιναλ φορ του Βελιγραδίου. Μια νέα Εφές θα μας παρουσιαστείσε λίγο καιρό στη διοργάνωση της Ευρωλίγκα αφού, με το ρόστερ να έχει διαμορφωθεί οριστικά, έχουν αποχωρήσει σημαντικοί παίχτες όπως οι Ερτέλ, Γκρέιντζερ, Οσμάν, Χάνεϊκατ και έχουν μετακομίσει στην Κωνσταντινούπολη αρκετά νέα πρόσωπα όπως οι Μακόλουμ, Μότουμ, Λέντο, Σιμόν και αρκετοί ακόμα. Ο Περάσοβιτς θα συνεχίζει να επιζητά το γρήγορο ρυθμό στα παιχνίδια, τον καλό συσχετισμό ασίστ/λαθών, με έμφαση και φέτος στο επιθετικό κομμάτι (είχε την τρίτη επίθεση πέρυσι) και στη βελτίωση στον τομέα των σουτ τριών πόντων. Πέρυσι η Εφές ήταν η ομάδα που βασιζόταν λιγότερο στο συγκεκριμένο τρόπο παιχνιδιού, αφού μόλις το 27.7% των προσπαθειών κατέληγαν σε τρίποντο, με το αντίστοιχο ποσοστό ευστοχίας να βρίσκεται σε επίπεδα ‘’στο γάμο του καραγκιόζη’’ ( 33.7%, ενώ γενικά σούταραν με άσχημα ποσοστά). Επίσης θα χρειαστεί μια αλλαγή στην αμυντική συμπεριφορά, αν θέλει να διεκδικήσει κάτι παραπάνω από το να φτάσει στα προημιτελικά.