Η μόνιμη κάτοικος της ευρωλίγκα Αρμάνι Μιλάνο από ένα σημείο και έπειτα ρόλαρε καλύτερα την περυσινή χρονιά. Οι προσθήκες των Καλνιέτις και Σάντερς βοήθησαν πολύ τον Ρέπεσα, ο οποίος τους κράτησε με μεγάλη χαρά στη φετινή βερσιόν. Ο Κροάτης προπονητής έχει εμπειρία στο να διαχειρίζεται ρόστερ μεσαίου βεληνεκούς, και να τα μετατρέπει σε ομάδες ανεκτές στο μάτι και σχετικά ανεκτικές στον ανταγωνισμό και το ξύλο. Μέχρι εκεί όμως. Η πάλαι ποτέ κραταιά ομάδα είναι αμφίβολο αν φέτος θα καταφέρει να κάνει το βήμα παραπάνω, με την χρονιά της αναλαμπής των Λάνγκφορντ - Χάκετ να δείχνει πως έχει μπει οριστικά στο παρελθόν. Η φετινή βερσιόν φιλοδοξεί σε κάτι λίγο πιο λειτουργικό , το ίδιο -μη- αθλητικό και σίγουρα περισσότερο σταθερό από την αρχή. Αυτά και μόνο θα αρκέσουν ώστε να κάνουν την διοργάνωση να γίνει ανταγωνιστικότερη και την Μιλάνο να αποκλειστεί πανηγυρικά από τα πλέι οφ.

Γενικά.

Κοσμογονία. Ο Αταμάν έφτασε πέρυσι σε μία μεγάλη επιτυχία, κατακτώντας το Eurocup με το μακράν καλύτερο σύνολο της διοργάνωσης και το αποτέλεσμα ήταν να το αλλάξει σχεδόν όλο. Είναι λογικό. Η φετινή ευρωλίγκα χρειάζεται πολύ κόσμο και κάμποση εμπειρία, και ο πολύπειρος κόουτς θέλει παίκτες που ξέρουν τα μονοπάτια και που προσφέρουν βάθος. Οι κινήσεις είναι το λιγότερο ενδιαφέρουσες, χωρίς απαραίτητα να προδικάζουν την επιτυχία. Συνολικά, οι Τούρκοι μοιάζουν κάμποσο πιο ισορροπημένοι από πέρυσι σε περιφέρεια και ρακέτα και δείχνουν πως θα αποτελέσουν ένα αληθινά ανταγωνιστικό σύνολο , εφ'οσον ξεπεράσουν τα δεδομένα προβλήματα χημείας που θα έχουν στην αρχή.

Οι πρωταθλητές του 2015, θέλουν φέτος να επιστρέψουν στο Final-4 μετά το περσινό sweep από τη Φενέρ στα playoffs. Η φυγή του Σέρχιο Ροντρίγκεζ για το NBA αφήνει μια μεγάλη τρύπα στην Βασίλισσα, μιας και ο Ισπανός floor-general ήταν ένας εκ των ηγετών της Ρεάλ τα τελευταία χρόνια. Το κενό του θα κληθούν να καλύψουν, ο ρολίστας πολυτελείας και εξαιρετικός αμυντικός Dontaye Draper και το next best thing, ο 17χρονος Luka Doncic. Κατά τ’ άλλα διατήρησε σε μεγάλο βαθμό τον βασικό κορμό της και με στοχευμένες κινήσεις κατάφερε να προσθέσει στο ρόστερ συγκεριμένα χαρακτηριστικά που τόσο τα είχε ανάγκη.

Μετά από 2 χρόνια χωρίς τίτλο, κάτι που για το μέγεθος της ομάδας είναι μεγάλο χρονικό διάστημα, ήρθε η ώρα να χωρίσουν οι δρόμοι της ομάδας με το δίδυμο Creus (Τεχνικός Διευθυντής) και Pascual. Σημαντικό ρόλο σε αυτό, έπαιξε και ο αποκλεισμός της ομάδας της Καταλονίας από την Λοκομοτίβ του Μπαρτζώκα στα Play Off της Ευρωλίγκας. Θεωρώ ότι δεν ήταν μόνο το αποτέλεσμα αυτής της σειράς που έπαιξε ρόλο, όσο και ο τρόπος που ήρθε. Ο μεν Pascual παρουσίασε μια ομάδα με αρκετές ανορθογραφίες (Ο Samuels έπαιζε ως δεύτερο 4αρι, ο Arroyo στα 36 σόλαρε στην επίθεση όντας πιο αναποτελεσματικός από ποτέ, o Tomic εξαντλήθηκε από τα πολλά λεπτά στο ξεκίνημα της χρονιάς και στο τέλος έμεινε χωρίς δυνάμεις) η οποία επέμενε με θρησκευτική ευλάβεια στο υπεραναλυτικό playbook του προπονητή, ενώ από την άλλη ο Μπαρτζώκας παρουσίασε μια ομάδα με βασικές αρχές στο παιχνίδι της (πχ αλλαγές στα κεντρικά πικ εν ρολ) η οποία όμως άφηνε αρκετά πιο ελεύθερους τους παίκτες να εκφράσουν τη δημιουργικότητά τους. Πλέον τα νέα αφεντικά στην πόλη είναι ο Rodrigo de la Fuentes και ο "δικός μας" Γιώργος Μπαρτζώκας και μπορεί το νέο σχεδίο της Μπαρτσελόνα να δίνει έμφαση στην ανάπτυξη και αξιοποίηση των ακαδημιών, αλλά μετά από τα 2 χρόνια ανομβρίας (τροπαίων), η επιθυμία για νίκες και τίτλους είναι μεγάλη στην πόλη. Θα καταφέρουν όμως να ανταποκριθούν στις επιθυμίες των φιλάθλων ή για ακόμα μια φορά στο τέλος της χρονιάς οι οπαδοί θα ασχολούνται αποκλειστικά με το ποδοσφαιρικό τμήμα και τις κατακτήσεις του;