Ο Τομ με συνόδευσε σχεδόν αποκλειστικά αυτές τις δύο μέρες, από την αρχή μέχρι και πριν λίγο που γύρισα, ακόμη και όταν η μουσική δεν ήταν πουθενά. Η χθεσινοβαδινή παρέα ήταν γεμάτη φιλάθλους του Αρη, κρασιά και τσίπουρα. Ο σερβιτόρος άκουσε τις κουβέντες μας γύρω από το πικ εν ρολ, τον Πρίφτη και τον Κάμινγκς , και συμμετείχε και αυτός. "Μη βλεπετε που κάθομαι εδώ μπάστακας, είναι επειδή έχω διαρκείας και με ενδιαφέρει η κουβέντα σας". Όταν το μαγαζί άδειασε, ήρθε και κάθισε μαζί μας, στο μπασκετικό αντίστοιχο του κελιού στην "Παγίδα του Νόμου" ή των ιερών συνθέσεων του Καπνού.

Κάπου παλιότερα το είχα ξανά αναφέρει. Μόνο στην Θεσσαλονίκη μπορείς να βγεις για καφέ και να ακούσεις την διπλανή παρέα να μιλά για τις κάλτσες του Στιβ Μπάκναλ. Οι δε Αρειανοί είναι σίγουρα μία κατηγορία από μόνοι τους, καθώς δικαιούνται να αισθάνονται ιδιοκτήτες της χρυσής εποχής του ελληνικού μπάσκετ, η οποία, άκουσον άκουσον , δεν έχει παρέλθει ακόμη. Οι πιο εμβριθείς από αυτούς , ακόμη και αν δεν έχουν παίξει ποτέ, ξέρουν περισσότερο μπάσκετ από όσους είμαστε μαζεμένοι και γράφουμε εδώ πέρα, παρακολουθώντας στενά την πορεία όχι μόνο της τωρινής ομάδας, αλλά και των παλιών τους ηρώων. Γύρω από ένα τραπέζι μυημένων Αρειανών, ο ανυποψίαστος επισκέπτης θα ακούσει για τα προπονητικά πεπραγμένα του Μπουσβάρου ή του Δοξάκη και θα μάθει μέχρι και πώς προπονεί στην τακτική ο βοηθός προπονητή του ΠΑΟΚ! Και όλα αυτά θα ισχύουν στο ακέραιο, τίποτα δεν είναι προϊόν της φαντασίας του κυνηγού, που πέτυχε την μπροστινή αγριόπαπια και μαζί της ακολούθησαν στην πτώση όλες οι άλλες.

Αναρωτιέμαι τι αξίζει άραγε σε αυτόν τον βαθειά μπασκετικό κόσμο, πέραν ενός αυθαίρετου παραλληλισμού με ήρωες του Τζάρμους. Σίγουρα όχι ο,τι έζησε πέρυσι, όταν οι προσδοκίες για μία αληθινά καλή ομάδα τράκαραν επάνω στον τραυματισμό του Σανικίτζε, σε άλλες δυο άστοχες επιλογές ξένων και σε ιστορίες οικονομικής ασυνέπειας. Ούτε φυσικά ο κοιλαράς Τζαμόν Γκόρντον ταίριαζε σε όσους περίμεναν μάταια πως θα βρίσκονταν κάπου οι διάδοχοι των προπέρυσινων overachievers. Ο Δημήτρης Πρίφτης έκανε ο,τι καλύτερο μπορούσε στον σχεδιασμό, πλην του Μαρμπλ, αλλά μετά παρασύρθηκε και εκείνος από το ρεύμα σε άστοχες επιλογές, τόσο που η αποχώρηση του έμοιασε τελικά με νομοτέλεια. Ηταν όμως και για εκείνον κάπως άδικο όλο αυτό, καθώς δούλεψε με συνέπεια και προγραμματισμό και με βάση τα λεφτά που διαχειρίστηκε συνολικά τρύπησε το ταβάνι. Προσωπικα, θα ήθελα να τον έβλεπα για πολλά χρόνια ακόμη στον κίτρινο πάγκο, να ηγείται μιας ανέλιξης σκαλοπάτι σκαλοπάτι, μήπως και επιτέλους ξεμπλέξουμε από την καφρίλα των πράσινων και κόκκινων καθυστερημένων του Μαϊου. Αυτό φυσικά δεν θα γίνει και δεν θα γίνει σύντομα.

Με τον Γιαννάκη στο τιμόνι πλέον, και το μπάτζετ ξανά μειωμένο, ο Αρης δεν έχει παρά να πάρει αντίστοιχο δρόμο με εκείνον που (φαίνεται να) παίρνει η ΑΕΚ. Το οξύμωρα θετικό για τον Αυτοκράτορα είναι πως έχει λιγότερα λεφτά και έτσι αναγκαστικά θα πρέπει να δουλέψει με αυτά που έχει στα χέρια του, δηλαδή πρώτα πρώτα με τα τέσσερα πιτσιρίκια της εθνικής νέων . Δεν είναι όλοι στο ίδιο επίπεδο, οι Φλιώνης και Δίπλαρος είναι ένα βήμα μπροστά, αλλά είναι στο χέρι του σταφ να εξελίξει τους πάντες. Οι φίλαθλοι λογικά θα δείξουν κατανόηση, καθώς είπαμε, το μπάσκετ το ξέρουν όσοι λίγοι. Ο Γιαννάκης αποτελεί σίγουρα μια εγγύση ηρεμιας και προσήλωσης στον στόχο και το (ήδη) παρηκμασμένο Τσάμπιονς Λιγκ κατάλληλο πεδίο για να έρθουν τα φυντάνια σε τακτική επαφή με άλλους πολιτισμούς. Δεν έχει τίποτα άλλο να κερδίσει ο Αρης από την διοργάνωση φάνττασμα της FIBA, αλλά και αυτό από μόνο του ίσως είναι αρκετό. Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του Γιαννάκη, εξάλλου, είναι πως ξέρει να διδάσκει στους νέους "νοοτροπία", κάτι που πιθανώς να ξέφυγε από τους προπονητές του Παναθηναϊκού, όταν περνούσαν από τα χέρια τους διαφοροι εξελίξιμοι παίκτες τα τελευταία χρόνια. Μου κάνει εντύπωση πως κανείς δεν θυμάται πώς έπαιξε υπό τις οδηγίες του ο τρελάρας Τεόντοσιτς. Σαν MVP της ευρωλίγκα.

Διαβάζω ότι στις προθέσεις του νέου κόουτς είναι να εντάξει και έμπειρους Ελληνες, οι οποίοι δεν είναι στις επιλογές των μεγάλων (γράφονται τα ονόματα των Αθηναίου, Βασιλόπουλου κλπ). Επίσης, ότι αναγκαστικά θα πάει σε ξένους (Αμερικάνους) χαμηλών προδιαγραφών, με την ελπίδα ανάμεσα τους να βρεθούν νέα διαμάντια. Δεν είναι καθόλου εύκολο, όπως περίτρανα απέδειξε η περυσινή σεζόν και ακόμη πιο περίτρανα το τζακπότ του 2015. Αν είναι να έρθουν διάφοροι τέτοιοι και να ψάχνουμε τις ελπίδες του καλοκαιριού τον χειμώνα στο χιόνι, να το χέσω. Κάπου θα ξαναβρεθούμε με την παρέα αυτή, όταν έχει κρύο και ντουμάνι. Ελπίζω ανάμεσα στις ιστορίες μας να είναι δυο τρεις που αφορούν την εξέλιξη, φρέσκες. Η επιρροή πέρασε, όπως σίγουρα θα παρατηρήσατε. Δυο μέρες με τον Τομ ήταν και πάνε.