ΤΣΣΚΑ Μόσχας: Δεν αντιμετωπίζει καμμία πρόκληση, είναι το καλύτερο σύνολο από όλα. Πιθανώς να έβρισκε κανείς να πει πως της λείπει ένας σταθερά παραγωγικός πόλος στην θέση 5 ή πως η άμυνα της έχει ακόμη κάποια σκαμπανεβάσματα, όμως όσο να ναι αυτό είναι και λίγο γρουσουζιά ρε παιδί μου. Οι Μοσχοβίτες άλλωστε δεν πήραν τον Όγκουστιν για να παίζουν πικ εν ρολ ή να ποστάρουν, αλλά για να τους βοηθήσει η παρουσία του στο να ανοίξουν επιπλέον χώροι για τους σουτέρ. Αυτό συμβαίνει, και η ball screen επίθεση του Ιτούδη λειτουργεί με απόλυτη ακρίβεια. Επίσης, η άμυνα είναι έτσι κι αλλιώς βελτιωμένη, με τον Σεμέν Αντόνοφ να προσθέτει στην θέση 3 (ενίοτε και στην αμέσως χαμηλότερη) έξτρα σκληράδα. Eχασε από τον Αστέρα, οκ.

Ρεάλ Μαδρίτης: Nα κρατήσει φρέσκο τον Σέρχιο Γιουλ. Ο πλέι μέικερ των Μαδριλένων κάνει χρονιά καριέρας, αλλά όπως εξήγησε πολύ ωραία ο Πάνος, τα νούμερα του οφείλονται και στην τρομερά αυξημένη χρήση. Οχι μόνο από άποψης χρόνου, αλλά και αρμοδιοτήτων. Περνάει κάπως απαρατήρητο, αλλά επειδή ακριβώς ο Γιουλ καλείται να κάνει πάρα πολλά, έχει ήδη πολλές κακές εώς τραγικές βραδιές πίσω από τα 6,75. 0/8, 0/6, 3/11, 0/6, 0/6 είναι όλα αληθινά νούμερα από αληθινά παιχνίδια, στα οποία ελλείψει εναλλακτικής, ο Ισπανός συνεχίζει να σουτάρει. Με κάποιο τρόπο πρέπει να πάει έστω και ελάχιστα πίσω, και η Ρεάλ να βρίσκει λύσεις και χωρίς αυτόν. Ο Λούκα Ντόντσιτς έδειξε άλλωστε ότι είναι εδώ, και έτσι ενδεχομένως να πάρει από εδώ και στο εξής ακόμη περισσότερο φορτίο επάνω του. Ο Γιουλ σουτάρει με 30% τρίποντα, και αυτό είναι ανησυχητικό.

Ολυμπιακός: Nα σουτάρει καλύτερα από απόσταση.  Oι ερυθρόλευκοι σουτάρουν φέτος σαφώς περισσότερα τρίποντα , και έχουν στο ρόστερ τους δύο επιπλέον σουτέρ σε σχέση με το περυσινό τοπ-16 (Λοτζέσκι - Γκριν) . Παρόλα αυτα, τα ποσοστά τους στον τομέα δεν έχουν βελτιωθεί, και βρίσκονται κάτω από το 35%. Δεδομένου του ότι έχουν ήδη την καλύτερη άμυνα της διοργάνωσης , έχουν κάπως αυξήσει ρυθμούς και δίνουν την μπάλα ευκολότερα στον Σπανούλη, αν κατάφερναν να γίνουν αποτελεσματικότεροι στο τρίποντο θα ισχυροποιούσαν κατά πολύ την υποψηφιότητα τους για είσοδο στην πρώτη τετράδα. Καθώς ο Γιανγκ ανεβαίνει και ο Μιλουτίνοφ δίνει ποιοτικά λεπτά, το ζητούμενο από εδώ και πέρα είναι να προστεθεί και αυτό το στοιχείο, που λείπει διαχρονικά. Θα δούμε πώς μπορεί να το πετύχει ο Σφαιρόπουλος, ο οποίος προτιμά για πολλά λεπτά σχήματα που δεν ευνοούν το spacing, αλλά που όμως στραγγαλίζουν κόσμο.

Μπασκόνια:  Nα πάρει οτιδήποτε μπορεί από τον Αντρέα Μπαρνιάνι. Είναι τρομερή πολυτέλεια να βρίσκεται ο Ιταλός μεταξύ πάγκου και εξέδρας. Το κακό είναι πως σε όσα παιχνίδια έχει αγωνιστεί, η συμβολή του περιορίζεται μόνο στο σκορ, και αυτό από πολύ συγκεκριμένα σημεία του γηπέδου. Ο Αλόνσο έχει φτιάξει πολύ καλή ομάδα, με σταθερές τους Λάρκιν και Χάνγκα, και ψάχνει κάτι που να τον βοηθήσει δημιουργικά από το χαμηλό ποστ. Οι Βάσκοι , με όλα τα καλά τους, είναι τελευταίοι στην αναλογία ασίστ/λαθών , και αν ο πρώην ΝΒΑερ βρει την φόρμα του αυτό θα αλλάξει. Ο Φόιγκτμαν έχει παίξει καλα, Μπαρνιάνι όμως δεν είναι.

Παναθηναϊκός. Να βρει ρόλο στον Τζεντίλε και να τον εντάξει ομαλά. Οι πράσινοι τόλμησαν να πάρουν ένα ρίσκο που δεν ήταν διατεθειμένος να πάρει κανείς, και τώρα ήρθε η ώρα να το υποστηρίξουν. Ο Τζεντίλε έχει χαρακτηριστικά που ταιριάζουν τόσο στο παιχνίδι του ΠΑΟ (λείπει σημείο αναφοράς στους φόργουορντ) όσο και στα διαχρονιά ζητούμενα του Πασκουάλ, στον οποίο αρέσουν τριάρια που ποστάρουν. Το ζήτημα είναι πόσο γρήγορα θα μπορέσει ο Ιταλός να προσαρμοστεί σε μία ομάδα που έχει άλλους ηγέτες και λειτουργεί ως σύνολο. Αγωνιστικά είναι ταμάμ, πνευματικά; Το καλό είναι ότι ο ιδιόρρυθμος Ιταλός δεν έχει και πολλές επιλογές αν θέλει να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα.

Φενέρμπαχτσε. Να ξαναβρεί τον χαμένο Τζίτζι Ντατόμε. Εχει και άλλες προκλήσεις ο Ζοτς (ανοιγμα του rotation και του ρυθμού), αλλά αυτή μοιάζει αυτή την στιγμή και η πιο ρεαλιστική στο να ανταποκριθεί. Ο Ντατόμε ήταν πέρυσι σημείο αναφοράς στην επίθεση των Τούρκων, ιδιαίτερα όταν εκείνη ήθελε έξτρα ώθηση ή όταν τα παιχνίδια ήταν κλειστά. Χαρακτηριστικά τα pin down screens που έπαιρνε για να υποδεχθεί την μπάλα και να κάνει παιχνίδι. Φέτος βλέπουμε ένα περιφερόμενο μούσι , το οποίο σκοράρει πέντε πόντους λιγότερους (7,5 έναντι 12,4) και σαφώς χειρότερα ποσοστά. Παίρνει βέβαια και πολύ λιγότερες προσπάθειες, πράγμα που οφείλεται τόσο στην αυστηρά δομημένη επίθεση του προπονητή, όσο και το ότι δεν παίρνει λεπτά στη θέση 4. Είναι ο πιο χαρισματικός σκόρερ της Φενέρ, κι όμως δεν παίζει σχεδόν κανέναν ρόλο στο παιχνίδι της. Είναι δύσκολο το εγχείρημα, διότι επιστρέφει και ο Μπογκντάνοβιτς. Από την άλλη, δεν είναι κρίμα να βασίζεται κανείς σε ποικιλίες του Ντίξον;

Nταρουσάφακα. Να βελτιωθεί μέσα στην ρακέτα, γενικώς. Ο Μπλατ πήρε τον ταλαντούχο Ζίζιτς και πολύ λογικά έπραξε. Με τους Ερντέν, Σαβάς και δύο τεσσάρια που δεν πατάνε πολύ ρακέτα (Μοερμάν, Χαραγκόντι), η "Ντάτσκα" ήταν γυμνή κάτω από το καλάθι, τόσο σε σκορ, όσο και σε διεκδικήσεις. Είναι η χειρότερη ομάδα στα ριμπάουντ σε όλη την διοργάνωση, επίδοση που δεν συνάδει με την καλή θέση της. Με τον Ζίζιτς σίγουρα θα βελτιωθεί , και πάλι όμως όλοι πρέπει να συνεισφέρουν, με καποιο τρόπο. Το κακό είναι πως στην πικ εν ρολ άμυνα θα συνεχίσει να υπάρχει πρόβλημα και ο Σλότερ θέλει ακόμη έναν μήνα για να πατήσει παρκέ.

Ερυθρός Αστέρας. Να σουτάρει καλύτερα. Εύκολο να το επισημαίνει κανείς, δύσκολο να το κάνει πράξη η ομάδα του Ράντονιτς. Τα γκαρντ της δύσκολα απειλούν σταθερά, και κανένα από αυτά δεν έχει πλήρες επιθετικό παιχνίδι. Όταν τα πράγματα σκουραίνουν, η τρέλα του Γκούντουριτς είναι η μόνη σανίδα σωτηρίας, καθώς ο Γιόβιτς δεν έχει σουτ, ο Τζένκινς είναι με τα φεγγάρια του, και ο Ουόλτερς είναι σχετικά φυγόπονος. Η προσθήκη του Ντιόν Τόμπσον είναι μεν σωστή (ο Μπιέλιτσα παίζει αποκλειστικά στο 5), αλλά δεν λύνει το πρόβλημα. Από την αλλη, το σχέδιο του Ράντονιτς δεν δίνει προτεραιότητα στην επίθεση, αλλά στην άμυνα και στο τρέξιμο μετά την ανάκτηση της κατοχής. 

Αναντολού Εφές. Να βελτιωθεί στην άμυνα. Παρά το περίσσευμα αθλητικότητας , η Εφές δέχεται 85 πόντους ανά παιχνίδι και αφήνει τους αντιπάλους της να σκοράρουν σχεδόν με 40% από το τρίποντο. Αυτό το τελευταίο συμβαίνει και με τον Ολυμπιακό, αλλά εκεί η προστασία της στεφάνης είναι σε υψηλά επίπεδα. Ο Περάσοβιτς υπολόγιζε πως θα καλύψει τις πικ εν ρολ αδυναμίες του Ερτέλ με παρόμοιο τρόπο με εκείνον που κάλυψε εκείνες του Μπουρούση στην Μασκόνια. Χέρια πάνω στον πασέρ και γρήγορα close out στην περιφέρεια, χάρη στα αθλητικά προσόντα ή/και τα μακριά χέρια των Χάνικατ, Μπράουν, Γκρέιντζερ, Οσμάν και Τόμας. Δεν έχει συμβεί εώς τώρα, οι περιστροφές δεν λειτουργούν και είναι ασυντόνιστες. Η επίθεση τουλάχιστον, παρά τις τρέλες του Ερτέλ , είναι καλή και μοιράζει ασίστ, στέλνοντας ενθαρρυντικά μηνύματα εν'όψει της συνέχειας. Η Εφές έχει τα εργαλεία, δεν έχει ακόμη τους αυτοματισμούς. 

Μπαρτσελόνα. Να βγάλει καλύτερα και γρηγορότερα σουτ. Η πρόκληση των μπλαουγκράνα είναι κάπως διαφορετική από εκείνη των Ολυμπιακού και Αστερα. Η επίθεση της Μπαρτσελόνα δεν παράγει ευκαιρίες, παρά την σχετικά καλή κίνηση στα πρώτα δευτερόλεπτα των επιθέσεων, και έτσι εγκλωβίζεται σε αργούς ρυθμούς. Οι δύο βασικοί γκαρντ Ράις και Κοπόνεν δεν πασάρουν πολύ γρήγορα, την στιγμή που ο συνωστισμός χαμηλά έχει φέρει τον Κλαβέρ στην θέση 3, εκεί όπου δεν βοηθά και πολύ στην ροή. Για όσους δεν τα βλέπουν όλα ιδανικά, αντίστοιχα προβλήματα είχε και η Λοκομοτίβ, όμως τότε η στελέχωση ξελάσπωνε το αντίστοιχο μπλοκάρισμα. Οι Ντιλέινι και Ράντολφ δεν είχαν πρόβλημα να σηκωθούν πάνω από χερια. Αντίστοιχοι παίκτες στην Μπαρτσελόνα δεν υπάρχουν, και έτσι είναι επιτακτική η καλύτερη κυκλοφορία ή η ενίσυχη του ποστ παιχνιδιού. Η θέληση του Μπαρτζώκα να βρει έναν έξτρα ψηλό μας κατευθύνει προς την δεύτερη λύση. Για να λέμε την αλήθεια πάντως, στα τελευταία παιχνίδια παρατηρείται σίγουρα βελτίωση.

 Μπάμπεργκ. Να συνεχίσει να παίζει όπως ακριβώς παίζει. Ακούγεται περίεργο, αλλά δεν είναι καθόλου απίθανο όταν κάποιος χάνει, να αμφισβητεί το πλάνο. Η Μπάμπεργκ παίζει πολύ καλά και σχεδιασμένα, απλώς κολλάει στα κρίσιμα σημεία στα χέρια του Μίλερ, ελλείψει και ενός γκαρντ που θα σπάει τα σκριν. Αυτός ... μόλις ήρθε και λέγεται Τζέρελ Μακνίλ. Για τους Γερμανούς είναι επίσης πολύ ενθαρρυντικό πως έχουν κερδίσει τέσσερα από τα τελευταία πέντε παιχνίδια, δείγμα πως η πρόκληση ίσως να μην είναι τελικά και τόσο μεγάλη. Το μόνο που έχουν να κάνουν είναι καθαρίζουν κάποια παιχνίδια λίγο νωρίτερα , έτσι ώστε να πιστοποιήσουν πως ο Αντρέα Τρινκιέρι είναι ο καλύτερος προπονητής στην Ευρώπη. Κάνει μια ωραία μαγκιά ο Ιταλός, παρεμπιπτόντως. Αν δείτε λίγο τα στατιστικά, θα διαπιστώσετε πως η Μπάμπεργκ είναι η χειρότερη ομάδα στο επιθετικό ριμπάουντ. Ο λόγος είναι πως δεν τα διεκδικεί και τόσο. Βγάζει καλά σουτ και γυρνάει σωστά στην άμυνα. 

Ζαλγκίρις. Nα πάρει περισσότερα από τον Καβαλιάουσκας. Τηρουμένων των αναλογιών, οι Λιθουανοί έχουν πάει πολύ καλά υπό τις οδηγίες του Σάρας. Αυτό που τους λείπει είναι συνεπέστερο σκορ στην ρακέτα από κάποιον εκ των σέντερ. Ο Καβαλιάουσκας δεν είναι παιδαρέλι, όμως όσο να ναι είναι ο ποιοτικότερος ψηλός πλην Γιανκούνας και πρέπει με κάποιο τρόπο να αξιοποιηθεί περισσότερο. Δεν είναι εύκολο, καθώς φέτος η Ζαλγκίρις έχει επιχειρήσει μεταξύ άλλων να ανεβάσει  και ρυθμούς. Η συμμετοχή των μόλις 12 λεπτών ανά αγώνα ίσως είναι κάτι που δεν ήταν προγραμματισμένο.

Ούνιξ. Να αξιοποιήσει καλύτερα το δίδυμο Λάνγκφορντ - Παραχούσκι. Ακούγεται κάπως περίεργο δεδομένης της τρομερής χρονιάς του Αμερικάνου. Παρόλα αυτά, οι δύο καλύτεροι παίκτες των Ρώσων σπάνια συνεργάζονται μεταξύ τους, κάτι που έχει επίπτωση στις επιδόσεις του ψηλού. Ο Παραχούσκι είναι ή του ύψους ή του βάθους, ανάλογα με την μέρα του Κολόμ και την επιλογή των αντιπάλων στο μαρκάρισμα του Ισπανού. Θα έπρεπε άραγε ο Λάνγκφορντ να πασάρει περισσότερο; Ισως ναι, ίσως να αρκούσε απλώς η τοποθέτηση τους στην ίδια πλευρά του γηπέδου. Με κάποιο τρόπο η Ούνιξ πρέπει να γίνει λιγότερο προβλέψιμη και να μεταθέσει ευθύνες, και η συνεργασία των δυο είναι το κλειδί. 

 Από εδώ και πέρα, δυσκολεύει το πράγμα, διάλειμμα για ένα κρουασάν.

Μακάμπι: Εμ... να τα κάνει όλα διαφορετικά. Το θετικό είναι πως ο νέος προπονητής είναι αξιόλογος και στην προηγούμενη δουλειά του (Νίζνι) είχε ως άξονα κυρίως το πικ εν ρολ παιχνίδι. Ετσι ίσως οι Άιβερσον και Τσίρμπες να πάψουν να περιφέρονται ασκόπως. Από την άλλη, για να λειτουργήσει μια pick n roll based επίθεση, θα πρέπει ο Γκάουντλοκ να είναι πιο ομαδικός και οι Σίλει - Οχαγιόν να αυξήσουν τις οργανωτικές τους αρμοδιότητες. Είναι πολύ δύσκολο το όλο εγχείρημα, γενικώς, καθώς η Μακαμπι πρέπει να βελτιωθεί και στην άμυνα.

Μιλάνο: Να σκληρύνει. Στο ενθαρρυντικό της ξεκίνημα, η Μιλάνο βασίστηκε πολύ στο πλάγιο δίδυμο Σάντερς - Αμπάς , στην ενέργεια που έδινε αυτό, και στην σωστή εκδήλωση αιφνιδιασμών. Ο δεύτερος του διδύμου παρακαρίστηκε στον πάγκο μάλλον ανεξήγητα και ο Ρέπεσα αφέθηκε στον χαβαλε και τις ορέξεις των Σίμον, Καλνιέτις και Ντράγκιτς. Απορώ πραγματικά με όσους εξυμνούν κατά καιρούς τον Κροάτη, ο οποίος έχει ελάχιστη αίσθηση των ζητουμένων ενός παιχνιδιού σε ο,τι αφορά ρυθμό και οργάνωση. Τέλος πάντων. Η ουσία είναι πως ο Ρέπεσα καλείται να βρει σχήματα με όσο το δυνατόν μεγαλύτερο δείκτη αυταπάρνησης, μήπως και σώσει έστω κάτι. Η παρουσία του Ραντούλιτσα δεν βοηθά και η άμυνα είναι η χειρότερη της διοργάνωσης.

Γαλατασαράι. Να βρει επιτέλους κάποιον να οργανώνει. Είναι να τραβάει κανείς τα μαλλιά του βλέποντας ένα αξιόλογο ρόστερ να μην μπορεί να παίξει μπασκετ της προκοπής. Οι Σιλμπ και Γκιουλέρ έχουν κάνει εξοχη δουλειά ως λύσεις ανάγκης, έχουν φέρει τους Τούρκους υψηλά στον πίνακα των ασίστ, αλλά είναι φανερό πως από το παιχνίδι της ομάδας λείπει το καθαρό μυαλό. Δεν είναι μόνο αυτό το πρόβλημα βέβαια, καθώς ο Αταμάν έχει δυσκολευτεί να βρει σχήματα που θα μειώνουν τις ζημιές από την έλλειψη σταθερών two way players. Για τους κορυφαίους προπονητές η έλλειψη αυτή δεν είναι πρόβλημα, για εκείνον είναι. Ενας καλός οργανωτής θα βοηθήσει και την κακή ανασταλτική λειτουργία, μέσω μιας ορθολογικότερης προσέγγισης στο παιχνίδι. Για να δουμε τι μπορεί να κάνει ο Φιτιπάλντο, ο οποίος έκανε φανταστικό ντεμπούτο στην Ευρώπη και την Κάπο Ντε Ορλάντο.