O Kάλινιτς στα πέντε έτη που αγωνίστηκε με την τουρκική ομάδα εξελίχθηκε σε έναν παίχτη που ήταν εκ των σημαντικότερων του οργανισμού, παρότι δεν ήταν ποτέ πρώτο βιολί. Ένας παίχτης-εργαλείο για τον προπονητή του, που θα είχε συγκεκριμένο ρόλο. Προσωπικά μου θυμίζει περισσότερο δευτεραγωνιστή σε κάποια ταινία, στην οποία θα χρειαστεί να βγει μπροστά κάποια στιγμή και να βγάλει «το φίδι από την τρύπα». Και η αλήθεια είναι πως υπήρξαν στιγμές στην καριέρα του στη Φενέρ που τίμησε -και με το παραπάνω- αυτόν ακριβώς τον ρόλο. Χαρακτηριστική είναι η σεζόν 2016/17, όταν και στέφτηκε πρωταθλητής Ευρώπης με τους Τούρκους. Παρότι την κανονική περίοδο εκείνης τη σεζόν σούταρε άσχημα από το τρίποντο με μόλις 25%, από τα playoffs έως και το final four είχε 67% και 54,5% αντίστοιχα. Ειδικά στον τελικό εναντίον του Ολυμπιακού ήταν ο παίχτης ο οποίος μπήκε με το «μαχαίρι στα δόντια», ευστοχώντας σε τρία ισάριθμα σουτ έξω από τη γραμμή των 6,75 μέτρων, τιμωρώντας έτσι την προπονητική επιλογή του staff των Πειραιωτών να «ρισκάρουν» το σουτ του.

Τι είναι αυτό που ξεχωρίζει πάντως τον Κάλινιτς διαχρονικά σε σχέση με αρκετούς forwards στην Ευρώπη και ταυτόχρονα τον καθιστά από τους πιο σημαντικούς παίχτες στις ομάδες του; Παρότι, όπως προανέφερα, δεν ήταν επί της ουσίας ποτέ το πρώτο βιολί στη Φενέρ, ενώ στη Βαλένθια είχε μεν αναβαθμισμένο ρόλο, αλλά δεν ήταν ούτε εκεί ο ηγέτης της ομάδας. Πέρα από την δεδομένη του ικανότητά στο αμυντικό σκέλος και στη σκληρότητα που δείχνει ως παίχτης. Αυτό που σταθερά χρόνο με τον χρόνο κατάφερε να κάνει και να βελτιώσει, ήταν η ικανότητά του να γίνεται τόσο κομβικός για τους προπονητές του, λειτουργώντας ως ένας παίχτης που αρέσκεται σε πιο «old school» στυλ. Δηλαδή, με αρκετό post παιχνίδι, μέσω του οποίου γίνεται κομβικός για τους προπονητές του και να αποτελεί μία σταθερά στο playbook της ομάδας. Λίγοι εξάλλου forwards προτιμούν τόσο τις επαφές όπως κάνει ο Σέρβος και μπορούν να ανταπεξέρχονται με τη συνέπεια που δείχνει ο ίδιος. Το παιχνίδι κοντά στη ρακέτα, πέρα από τις όποιες λύσεις μπορεί να προσφέρει στην ομάδα, είτε δημιουργικά, είτε εκτελεστικά, είτε ακόμα και «ξεκουράζοντας» λίγο την περιφερειακή γραμμή, είναι κάτι που φθείρει και τον παίχτη, καθώς σίγουρα θα δεχτεί αρκετό ξύλο στην προσπάθεια να είναι αποτελεσματικός κοντά στο ζωγραφιστό και για αυτό δεν βλέπουμε πολλούς παίχτες που έχουν το μέγεθός του να προτιμάνε παιχνίδι με πλάτη. Ο Κάλινιτς βέβαια δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία, καθώς είναι από τους πιο «σκληρούς» τύπους που κυκλοφορούν στο ευρωπαϊκό στερέωμα, παρότι ίσως δεν μοιάζει τέτοιος.

Για πρώτη φορά στην καριέρα του πάντως έχει βγάλει το μανδύα του δευτεραγωνιστή και αποτελεί τον ηγέτη μίας ομάδας, όπως ακριβώς συμβαίνει στη φετινή έκδοση του Ερυθρού Αστέρα. Διόλου τυχαίο άλλωστε και το διετές συμβόλαιο με τον οποίο τον έχουν «δέσει» οι ερυθρόλευκοι του Βελιγραδίου. O νέος του ρόλος είναι εμφανέστατος και αποτυπώνεται στην έως τώρα στατιστική του απεικόνιση (στα 13 ματς που έχει αγωνιστεί έως τη 13η Δεκεμβρίου): πρώτος σκόρερ της ομάδας του με 12,2 πόντους μέσο όρο και δεύτερος δημιουργός, πίσω από τον Νέιτ Γουόλτερς, με 3,1 ασίστ, αγκαλιάζοντας πλήρως τον ρόλο του point forward, κάτι που φαινόταν σε μικρότερο βαθμό στα χρόνια της Φενέρ, αλλά και την περασμένη αγωνιστική περίοδο με τη Βαλένθια όπου και είχε επίσης 3,1 τελικές πάσες το παιχνίδι. Σύμφωνα μάλιστα με το basketball.realgm δημιουργεί το 20% των assists της ομάδας του.

Highlight έως τώρα, η γεμάτη εμφάνιση εναντίον του Ολυμπιακού, όπου έκανε και ρεκόρ καριέρας στους πόντους, με 25, έχοντας 10/17 σουτ, τέσσερα ριμπάουντ και έξι ασίστ, εμφάνιση που αποτέλεσε και την αφορμή για το παρόν κείμενο. Στο συγκεκριμένο ματς έδειξε πως μπορεί να λειτουργήσει δημιουργικά ένας forward χωρίς να χρειαστεί να τρέχει pick ‘n roll συνεργασίες, αρκεί να ξέρει πως να παίζει με πλάτη, χωρίς να έχει το footwork επί παραδείγματι του Γιώργου Πρίντεζη, και να βλέπει τις κινήσεις των συμπαιχτών του χωρίς την μπάλα. Οι επόμενες φάσεις είναι χαρακτηριστικές του παίχτη Κάλινιτς. Με το ματς να μπαίνει στο τελευταίο πεντάλεπτο, αυτός επιστρατεύει την ικανότητα να πάει τον αντίπαλο του κοντά στο καλάθι και ας είναι εκείνος ένας εξαιρετικός αμυντικός όπως ο Γουόκαπ, και τιμωρεί δις τους Πειραιώτες. Με καλάθι και ασίστ.

Μπάσκετ «παλαιάς κοπής» με το ποστάρισμα από το τρίποντο, αλλά σε έναν αγώνα ο προπονητής θα πρέπει να εμπιστευτεί τις αρετές των παιχτών του. Και σε αυτό το σκέλος ο Ράντονιτς πήρε άριστα στο πρόσφατο ματς μεταξύ των ερυθρόλευκων της Σερβίας και της Ελλάδας. Γνωρίζοντας δε, την αδυναμία του ρόστερ του Ολυμπιακού να αντιπαρατάξει κάποιον ομοιοθεσίτη του Σέρβου με μέγεθος, δεν δίστασε να δώσει αρκετές μπάλες στον Κάλινιτς και να πάει σε αργό τέμπο το παιχνίδι και σε αρκετά post plays. Πήρε πολλές προσπάθειες, αφού δεν υπήρχε αντίπαλος να τον σταματήσει, έτρεξε στο ανοιχτό γήπεδο, χτύπησε τους αντιπάλους του στις close out επιθέσεις ή με δημιουργία με kick out πάσες. Aν μπορούσαμε να δούμε κάποιο heat map του, αυτό σίγουρα θα ήταν αρκετά «θερμό» κοντά στο ζωγραφιστό.

To αδύνατο του σημείο πάντως παραμένει το περιφερειακό του σουτ. Μόλις 31,6% σουτάρει από το τρίποντο φέτος, σε τρεις προσπάθειες ανά παιχνίδι, ενώ γενικότερα στην οκταετή καριέρα του στην Ευρωλίγκα μόνο δύο σεζόν έχει ξεπεράσει το 35%, με τη σεζόν 2018/19 να αγγίζει το 40%. Γενικότερα πάντως, προτιμά τις εκτελέσεις από μέση απόσταση, ειδικά από θέσεις προς τις γωνίες του γηπέδου. Σε κάθε περίπτωση, παραμένει από τους παίχτες που το αντίπαλο προπονητικό τιμ θα ρισκάρει να του δώσει το συγκεκριμένο σουτ.

Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε αρκετές ομάδες και προπονητές να θέτουν δημιουργικό ρόλο και σε άλλους παίχτες πλην αυτών που βρίσκονται στην περιφέρεια. Αρκετοί forwards λειτουργούν ως πλάγιοι δημιουργοί, ή initiators της επίθεσης. Με διαφορετικά χαρακτηριστικά, αλλά ικανοί στο να το κάνουν. Είτε θα τρέξουν την επίθεση, όπως ο Κλάιμπερν με αρκετό iso παιχνίδι από την κορυφή, είτε θα στήσουν αρκετά picks όπως έκαναν οι Παπαπέτρου, Αμπάλδε ιδιαίτερα την περασμένη σεζόν, είτε από το χαμηλό ποστ όπως οι Λούτσιτς, Κάλινιτς. Ο Σέρβος του Ερυθρού Αστέρα είναι ένας παίχτης που μπορεί να αναλάβει αυτόν τον ρόλο, σε μικρότερου βεληνεκούς ομάδες ίσως και να τον φέρει εις πέρας.