Λοιπόν, τα στεγνά νούμερα του Μπάλντγουιν είναι αληθινά καλά. 14,2 πόντοι, 3,8 ασίστ και 1,2 κλεψίματα. Συνήθως, όταν ένας παίκτης έχει τέτοιου είδους βασική εικόνα στην Ευρωλίγκα, τότε θεωρείται άξιος να μετέχει στη διοργάνωση. Άλλοι έχουν πολύ χειρότερα νούμερα και επίσης δεν έχουν διαλύσει μόνοι τους την Μπαρτσελόνα, όπως έκανε ο Γουέιντ πριν από μία εβδομάδα και κάτι. Εκείνος (μαζί με τον Ρέινολντς) έχει υπογράψει επίσης την μεγάλη εκτός έδρας νίκη της Μπάγερν επί της Εφές.

Από εκεί και πέρα, οι τρύπες υπάρχουν και δεν είναι ακριβώς λίγες. Τα ποσοστά του εξακολουθούν να είναι από μέτρια εώς κακά, με μόλις 28,3% στα τρίποντα και κάτω από 50% στα δίποντα. Για γκαρντ, το 72% στις βολές σίγουρα χρίζει βελτίωσης και τα τέσσερα παιχνίδια με αρνητική αξιολόγηση δεν είναι λίγα. Μία ματιά στον πίνακα του στο επίσημο σάιτ της Ευρωλίγκα αποκαλύπτει πως η απόδοση του έχει κορυφές και κοιλάδες, χαρακτηριζόμενη εν πολλοίς από αστάθεια, κάτι που όσο να ναι δεν επιθυμούν οι προπονητές για τους βασικούς καθοδηγητές του παιχνιδιού τους. Τέλος, κανείς δεν μπορεί να τον θυμηθεί εύκολα να παίρνει αποφάσεις που έδωσαν νίκες στην Μπάγερν σε κλειστά παιχνίδια.

Οι αριθμοί δείχνουν ότι ο παίκτης ωφελείται κυρίως από τον χρόνο συμμετοχής και την εμπιστοσύνη. Eίναι δεύτερος σε λεπτά μετά τον Λούτσιτς και έχει το ελεύθερο να παίρνει πολλά σουτ, παρά τη μέτρια αποτελεσματικότητα. Ακόμη πιο σημαντικό, όταν βρίσκεται στην πεντάδα, 30% των κατοχών της ομάδας του τελειώνουν στα χέρια του, με έναν εκ των τριών πιθανών τρόπων που μπορεί να τελειώσουν (σουτ, φάουλ ή λάθος). Μακράν του δευτέρου σε αυτό τον τομέα, ο Μπάλντγουιν αποτελεί σημείο αναφοράς, δεν πάει να κάνει ό,τι του κατέβει στο κεφάλι - που λέει ο λόγος.

Γιατί τον εμπιστεύεται ο Τρινκιέρι

Ακούγεται κάπως περίεργο, έτσι δεν είναι; Ο Τρινκιέρι φαίνεται να τον φορτώνει με ένα σωρό ευθύνες, παρέχοντας το ακαταλόγιστο σε έναν 24χρονο, που ναι μεν έχει παίξει καλά εώς άριστα σε κάποια παιχνίδια, όμως δεν μετατρέπει με συνέπεια τις κατοχές σε καλάθια, μάλλον το αντίθετο. Γιατί άραγε;

Well, διότι το σχέδιο δουλεύει και η Μπάγερν κερδίζει. Με τον Μπάλντγουιν στο απόλυτο κουμάντο, οι Γερμανοί κάνουν την καλύτερη σεζόν στην ιστορία τους στη διοργάνωση, λειτουργώντας με σύνεση στην επίθεση (λίγα λάθη, μέτριος ρυθμός) και με τρομερή ενέργεια στην άμυνα και στις διεκδικούμενες μπάλες. Η Μπάγερν δεν είναι ομάδα των υψηλών ποσοστών. Έρχεται όμως δεύτερη στα κλεψίματα, πέμπτη στα επιθετικά ριμπάουντ και τρίτη στην άμυνα σε πόντους ανά 100 κατοχές, δίνοντας ένα πολύ ξεκάθαρο στίγμα ως προς τον τρόπο που προτιμά να παίρνει το ροζ φύλλο.

Εντός αυτού του συστήματος, ο Μπάλντγουιν όχι μόνο πηγαίνει καλά, αλλά θριαμβεύει, δίνοντας το παράδειγμα. Τα περίπου τρία λάθη ανά ματς δεν είναι πολλά για τη συμμετοχή του, ενώ στην άλλη πλευρά του γηπέδου πρωτεύει στα κλεψίματα και πέφτει με μανία στους καλύτερους επιθετικούς του αντιπάλου, επιτρέποντας μάλιστα συχνά στον προπονητή να αποφύγει τακτικές που δημιουργούν mismatch, χώρους ή ευκαιρίες για επιθετικά ριμπάουντ, όπως οι αλλαγές και τα double teams. Xρειάζεται απλώς μία στοιχειώδης, προσωρινή κάλυψη από τον ψηλό (όπως ο Τόμας στο παραδειγμα παρακάτω), προκειμένου να επανέλθει και να παρενοχλήσει ξανά τον οποιονδήποτε, όσο επικίνδυνος κι αν είναι. 

Yπάρχουν γκαρντ, όπως ο Λάρκιν, ο Χένρι ή ο Καλάθης, οι οποίοι θεωρητικά υπερισχύουν σχεδόν στα πάντα απέναντι του και έχουν χάσει στις μονομαχίες κατά κράτος. Τους μάρκαρε στην άμυνα και τους στόχευε στην επίθεση, παρασέρνοντας τους μέσα στο καλάθι με το ύψος, το εκτόπισμα και κυρίως τον διασκελισμό του. Υπάρχουν άλλοι, όπως ο Σβεντ ή ο Γουίλμπεκιν, που δεν κατάφερε να τους αναχαιτίσει, όμως και πάλι η Μπάγερν επικράτησε, διότι δεν χρειάστηκε να κάνει θυσίες στις περιστροφές και συνεπώς στα αμυντικά ριμπάουντ. Η ουσία βρίσκεται εκεί. Ο Τρινκιέρι έχει βρει στο πρόσωπο του έναν παίκτη που δένει τις στρατηγικές του και έτσι δεν πολυνοιάζεται για το αν θα πάρει παραπάνω σουτ. Στη συγκεκριμένη συνθήκη, ο Μπάλντγουιν έχει ανταποδώσει, φανερώνοντας εξαιρετικά στοιχεία και δυνατότητες, πολλές δυνατότητες.

Πίεση και χρήση, ατελή επιχειρήματα

"Τις είχαμε ήδη διαπιστώσει στον Ολυμπιακό", θα πουν οι περισσότεροι/ες, προσθέτοντας όμως πως δεν άντεχε την πίεση μίας ομάδας του βεληνεκούς των τρις πρωταθλητών Ευρώπης. Αλήθεια; Και τότε γιατί πηγαίνει τόσο καλά στην Μπάγερν, όπου οι αγωνιστικές ευθύνες που του αναλογούν είναι πολύ περισσότερες, είτε μιλάμε για το σύνολο ενός αγώνα, είτε για την crunch time;

Ας φέρω στην προσοχή μας ένα κρυμμένο στατιστικό: Πέρυσι ο Μπάλντγουιν χρησιμοποιήθηκε στην κατάληξη κλειστών παιχνιδιών (διαφορά μικρότερη ή ίση των πέντε πόντων, χρόνος λιγότερος των πέντε λεπτών) μόλις ... δύο φορές, επιχειρώντας ... εχμ ... τρία σουτ¹. Το δείγμα δεν προσφέρεται ούτε για δείγμα. Mπορεί συνεπώς οι Γερμανοί να μην έχουν απαιτήσεις για φάιναλ φορ και τίτλους, όμως στην πράξη από τον ίδιο περιμένουν πολλά περισσότερα από το να είναι ένας από τους τέσσερις γκαρντ του rotation.

O Mπάλντγουιν έχει πάρει την ευκαιρία που ήθελε μεν, αυτή έχει έρθει με ένα πιθανό κόστος αποτυχίας δε, που για τους παίκτες-πιλάφια είναι δυσβάσταχτο. Αν δεν μπορέσει να σταθεί ως βασικός πόιντ-γκαρντ εκεί, δηλαδή στην Μπάγερν, που δεν είναι Ολυμπιακός, πιθανότατα δεν θα μπορέσει να σταθεί πουθενά στην Ευρωλίγκα. Και εν πάση περιπτώσει, αν δεν σας πείθει αυτό, πόση αλήθεια να ήταν η αγωνιστική πίεση (υπάρχει και η αλλη, θα πούμε παρακάτω) για ευρωπαϊκή διάκριση στον περσινό Ολυμπιακό, που έχασε το τρένο από πολύ πολύ νωρίς;

Tα επιχειρήματα για τη μενταλιτέ ενός νεαρού παίκτη-ρούκι σε οποιαδήποτε διοργάνωση είναι κατά τη γνώμη μου το λιγότερο συζήτησιμα. Η νοοτροπία πολύ συχνά χτίζεται μέσα από παιχνίδια και την κουλτούρα του οργανισμού και αποτελεί τουλάχιστον αστοχία να καταλήξει κανείς σε συμπεράσματα, όταν εντός ενός συνόλου που παραπαίει, δεν αποδίδουν καλά οι λιγότερο έμπειροι παίκτες. Ίσα ίσα, το λογικό να συμβεί είναι αυτό ακριβώς. Αν ο Μπάλντγουιν έπαιζε πέρυσι σαν κόκκινος δράκος, υπό καθεστώς συνεχών αλλαγών σε πάγκο και ρόστερ, θα μιλούσαμε για σπάνιο ταλέντο, όχι αστεία. Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι αν άντεχε ή όχι την πίεση, αλλά αν στον Ολυμπιακό "κολλούσε" αγωνιστικά και αν θα ήταν όντως ρεαλιστικό να προσεφερε πολύτιμη βοήθεια στο φετινό εγχείρημα.

Δεν θα το μάθουμε ποτέ. Το ισχυρότερο επιχείρημα εναντίον της παραμονής του αφορά τη σχέση χρήσης και αποτελεσματικότητας και, μεταξύ μας, δεν προβάλει ιδιαίτερα ισχυρό. Τίποτε δεν μπορεί να αποδείξει πως ο παίκτης δεν θα ήταν χρήσιμος αν αγωνιζόταν για 20-22 λεπτά και έπαιρνε λιγότερες μπάλες. Ούτε πως υπάρχει μόνο ένας τρόπος να λειτουργήσει σύνολο μαζί του σωστά, εκείνος με τον οποίο χρησιμοποείται στην Μπάγερν. Η άμυνα θα ήταν εκεί οπουδήποτε, η έκρηξη στο transition το ίδιο και τα χαρακτηριστικά θα ταίριαζαν (στη θεωρία) με οποιοδήποτε πρώτο βιολί.

Το πλάνο και τα παραδείγματα

Ο καθοριστικός παράγοντας σε τέτοιου είδους περιπτώσεις παικτών εν ολίγοις, είναι το πλάνο. Εντός μίας καλοπροπονημένης ομάδας με σαφείς κατευθύνσεις, ο Μπάλντγουιν θα μπορούσε ενδεχομένως να βρει ρόλο και να έχει θετική προσφορά. Θα αναλάμβανε αμυντικές αποστολές, θα ήταν ο go-to guy στους αιφνιδιασμούς, θα πήγαινε στοχευμένα επάνω σε mismatch με κοντύτερους και λιγότερο αθλητικούς περιφερειακούς (η πλειοψηφεία της Ευρωλίγκα δηλαδή) και φυσικά θα απολάμβανε και σε αυτή την περίπτωση το δικαίωμα στο λάθος, εφόσον σε όλα τα προαναφερθέντα πήγαινε καλά. Πέρυσι, ως ρούκι, του ζητήθηκαν σαφώς περισσότερα και έτσι δημιουργήθηκε η εντύπωση πως θα έπρεπε να έχει συνεχώς τη μπάλα στα χέρια του, προκειμένου να είναι ωφέλιμος.

Όμως δεν είναι έτσι. Οι καλοί παίκτες μπορούν να ωφελήσουν κι αλλιώς. Δείτε π.χ. τι συμβαίνει τώρα με τον Μακίσικ, του οποίου τα ποσοστά σε τρίποντα και βολές αποτελούν φωτοτυπία εκείνων του Μπάλντγουιν. Πέρυσι  στην Μπεσίκτας και πρόπερσι στην Γκάζιαντεπ έπαιζε περισσότερο, έχοντας άλλες ευθύνες και σαφώς υψηλότερα ποσοστά. Φέτος η χρήση και τα ποσοστά του έχουν πέσει, αλλά στο twitter κυκλοφορεί για χάρη του hashtag, επειδή είναι άριστος σε όσα καλείται να διεκπεραιώσει. Νοιάζεται κανείς αν θα σουτάρει πολύ καλύτερα ή αν θα υποπέσει σε έξτρα λάθη;

Aν σας φαίνεται ότι συγκρίνω μήλα με πορτοκάλια, υπάρχουν και άλλα εσπεριδοειδή. Ο Καμπάτσο προσαρμόστηκε σε πολύ μικρότερο ρόλο στη Ρεάλ από ό,τι στη Μούρθια και μέσω της εκπλήρωσης των βασικών καθηκόντων του πίσω από τους Γιουλ και Ντόντσιτς, ανέβηκε σιγά σιγά στην ιεραρχία και ήταν έτοιμος την ώρα που έπρεπε. Tέλος, ο Κώστας Σλούκας, παίζοντας πάνω-κάτω τα ίδια λεπτά και με τον ίδιο τρόπο στην πρώτη του χρονιά στη Φενέρ, όπως στην τελευταία του στον Ολυμπιακό, μετέφερε στους Τούρκους τα ίδια πλεονεκτήματα και τις ίδιες παθογένειες, μέχρι που σιγά σιγά εξελίχθηκε μέσα από το δικό τους πρόγραμμα στον εξαιρετικό παίκτη που είναι σήμερα. Για του λόγου το αληθές, δείτε (πηγή Real GM).

Μικρότερη χρήση, καλύτερο ποσοστό ευστοχίας γενικά, ίδιο στα τρίποντα, όμως πολλά περισσότερα λάθη. Βγάζετε κάποιο συμπέρασμα; Θα μπορούσε τότε να υποστηρίξει κανείς άνετα, ότι ο Σλούκας θα παραμείνει εσαεί ο έκτος παίκτης, καθώς η σύγκριση δύο μεταβατικών αγωνιστικών σεζόν δεν προϊδέαζε για κάτι διαφορετικό. Στην ίδια πλάνη είναι πιθανό να καταλήξουμε, αν υποθέσουμε ασφαλώς ότι ο Μπάλντγουιν δεν μπορεί να είναι αποδοτικός σε μικρότερη χρήση και μειωμένες αρμοδιότητες, σε σχέση με το "τα κάνω όλα και συμφέρω-δε συμφέρω" που συμβαίνει αυτή τη σεζόν στη Μπάγερν, στην ηλικία των 24,5 ετών. Αντίστοιχα, μπορούμε να πατήσουμε τα κορδόνια μας, αν προεξοφλήσουμε ότι η αυξημένη χρήση θα σημαίνει μονίμως μειωμένη αποτελεσματικότητα.

Γενικώς, ελάχιστοι προπονητές πλέον θα αποσύρουν παίκτες από τη ροή ενός αγώνα επειδή έκαναν μία μαλακία παραπάνω, εάν πιστεύουν στις δυνατότητες τους και γνωρίζουν τον χρονικό ορίζοντα υλοποίησης του πλάνου τους. Ο κανόνας είναι να κοιτούν το σύστημα και το rotation.

Αυτό ακριβώς κάνει ο Τρινκιέρι, σε περίπτωση που ακόμη δεν έχει γίνει κατανοητό. Το ίδιο θα μπορούσε να κάνει και ο Μπαρτζώκας, αν ο Ολυμπιακός, άρα και ο Μπαρτζώκας, δεν είχαν αποφασίσει να λύσουν τη συνεργασία τους με τον Γουέιντ Μπάλντγουιν, βασιζόμενοι επάνω στην απόδοση και τα αποτελέσματα μίας χρονιάς-παρωδίας.

Γιατί να ασχολούμαστε όμως;

Για να είμαι ειλικρινής, τα έχω γράψει όλα αυτά χωρίς να διακρίνω κάποιο τρομερό λάθος στη λύση της συνεργασίας του Ολυμπιακού με τον Μπάλντγουιν per se. Δεν είναι ότι είχαμε τον Λάρκιν και τον χάσαμε, ούτε ότι έβγαλε μάτια, το αντίθετο. Εκείνο που με εκνευρίζει αφάνταστα όμως, είναι να μην λαμβάνεται υπόψη η πιθανότητα ο παίκτης να ήταν για τρία ή και τέσσερα συνεχόμενα χρόνια αληθινά χρήσιμος, ξεκινώντας από το σημείο 0 και φτάνοντας ενδεχομένως στο σημείο 7 ή αλλιώς το σημείο που οι ερυθρόλευκοι ξένοι καταλήγουν στην ΤΣΣΚΑ. Οι αφορισμοί πως "δεν έκανε στον Ολυμπιακό γιατί έπρεπε να παίζει όσο στην Μπάγερν και γιατί δεν άντεχε στα δύσκολα", το μόνο που φανερώνουν είναι βιασύνη και λάθος νοοτροπία. Δεν λένε κάτι για τον Μπάλντγουιν, αντίθετα λένε πολύ περισσότερα για την φαντασίωση μεγαλομανίας που διαποτίζει τους ελληνικούς συλλόγους, με αποτέλεσμα η παραμικρή απώλεια ενός στόχου, να σηματοδοτεί την διάλυση και την ανακατασκευή από την αρχή, ξανά και ξανά. Το αποκλείετε αν ο Μπαρτζώκας δεν μπει φέτος στην οκτάδα, του χρόνου να μαζεύει τρούφες στα Τζουμέρκα;

Του μέικ α λονγκ στόρι σορτ, δεν έχει καμμία σημασία αν ο Μπάλντγουιν έφυγε, σημασία έχει αν η περίπτωση του είναι ενδεικτική ή όχι και για να το μάθουμε, θα πρέπει ο Ολυμπιακός φέτος να αποτύχει εκ νέου. Όχι στους στόχους που πιθανώς να έχει θέσει το προπονητικό επιτελείο, αλλά σε εκείνους που έχουν τεθεί από τη διοίκηση και τον κόσμο. Καλώς ή κακώς, δεν νομίζω πως οι διοικούντες μένουν ανεπηρέαστοι από την όλη κουλτούρα των αιωνίων, που επιτάσσει "νίκες και διακρίσεις εδώ και τώρα, αλλιώς καήκατε". Το περιθώριο λάθους υπήρχε όσο οι χρονιές πήγαιναν μία-μία (βλ. Σφαιρόπουλος), όμως φοβάμαι πως πλέον έχει σμικρυνθεί επικίνδυνα, καθώς κάμποσοι/ες φίλαθλοι/ες και διάφορες "πένες" τοποθετούν την οκτάδα όχι ως το μάξιμουμ, αλλά ως το μίνιμουμ της υποχρέωσης.

Αν ο Ολυμπιακός κρατούσε οτιδήποτε ωφέλιμο από τις τρεις τελευταίες αποτυχημένες χρονιές, τότε ίσως να δικαιούνταν να το απαιτήσουν. Τώρα; Θυμίζω πως το αντίπαλο δέος, ο Παναθηναϊκός, κοντεύει να κλείσει δεκαετία μακριά από τα φάιναλ φορ με τα αλλεπάληλα ράβε-ξήλωνε και πως δεν προβλέπεται να μπει στο δρόμο της διεκδίκησης διακρίσεων σύντομα. Αν τα αντίστοιχα τέσσερα χρόνια απουσίας των ερυθρόλευκων από το ίδιο επίπεδο σας φαίνονται πολλά, που να δείτε πώς θα φαίνονται τα έξι ή τα εφτά, αν συνεχίσουμε στο ίδιο βιολί.

Για αυτό ακριβώς έχει σημασία να ασχολούμαστε με τον Μπάλντγουιν. Όχι επειδή ήταν λάθος η λύση της συνεργασίας μαζί του, αλλά διότι θα πρέπει να μιλήσουμε για το ποιος είναι ο συντομότερος δρόμος προς την επαναφορά στις καλύτερες ομάδες της ηπείρου.

Σημείωση

1. Το στατιστικό από εμάς, ιδού. Tα charts του Panagiotis S. επανέρχονται αυτή την εβδομάδα btw, 2021!