Ο Ρούμπιτ αναμφίβολα δεν είναι ο καλύτερος ψηλός των ευρωπαϊκών γηπέδων, ωστόσο αυτό δε σημαίνει πως δεν υπήρξαν φορές όπου ήταν πραγματικά χρήσιμος για τον Ολυμπιακό κατά τη σεζόν που ολοκληρώθηκε, τυπικά πριν από λίγες μέρες. Είχε προσφέρει τα μέγιστα σε σημαντικές εντός έδρας νίκες της ομάδας του, όπως με ΤΣΣΚΑ, Μπασκόνια, Μπάγερν, αλλά και στο "διπλό" μέσα στην Άλμπα. Παρότι ξεκίνησε μουδιασμένα και βρέθηκε ακόμη και στην λίστα των παικτών προς αποχώρηση, ανέβηκε σταδιακά στην πορεία κι έδειξε πως δεν είναι για... πέταμα. Είναι μια αξιόλογη μονάδα που κάνει για την Ευρωλίγκα, απλά όχι για τις top ομάδες. Θα λέγαμε πως θα ταίριαζε περισσότερο σε μικρότερα μεγέθη (Βιλερμπάν, Ζενίτ για παράδειγμα), όπως ήταν παλαιότερα στην Μπάμπεργκ, όπου φαινόταν πιο... dominant.

Με τον Ολυμπιακό, κατέγραψε 6 πόντους με εξαιρετικά ποσοστά (62% διπ, 50% τριπ, 82% βολές) και 3 ριμπάουντ ανά 15 λεπτά. Όχι κι άσχημα, για παίκτη που ουσιαστικά ήταν back-up τεσσάρι κι ουδέποτε θεωρήθηκε βασικός. Για να τον αξιολογήσουμε επι της ουσίας, και από πλευράς απόδοσης, αλλά και αναφορικά με το αν θα χωρούσε στον νέο Ολυμπιακό, πρέπει να λάβουμε υπόψη ορισμένα αδιαπραγμάτευτα δεδομένα.

• Είναι 4αρι, σέντερ μόνο κατ' ανάγκη: Το βασικότερο όλων όσων είδαμε φέτος από τον Ρούμπιτ είναι πως επιβεβαίωσε ότι πρόκειται για έναν κλασικό power forward. Ο παίκτης ένιωθε σαφώς πιο άνετα στο "4", έκανε τα καλύτερα του ματς αγωνιζόμενος σε αυτή τη θέση. Επιθετικά ιδίως. Ως "5" είχε σοβαρά προβλήματα, ήταν συχνά "χαμένος" σε άμυνα κι επίθεση κι είναι πραγματικά απορίας άξιο πως τον επέλεξε ο Μπλατ για να ενισχύσει τη συγκεκριμένη θέση. Στην Μπάμπεργκ, δηλαδή, ήταν παρτενέρ του Αλεξάντερ (βαρύ πεντάρι), έπαιζαν στην ίδια πεντάδα, με τον νυν παίκτη του Ολυμπιακού λίγο πιο "μακριά"'από το καλάθι. Ο Ρούμπιτ μπορεί να καλύψει τη θέση του center μόνο εάν υπάρξουν τρομερά κενά (τραυματισμοί) ή στην καλύτερη για 3-4 λεπτά, σε κάποιο πιο ελαφρύ σχήμα.

• Είναι ο ορισμός του ρολίστα: Για ομάδες που στοχεύουν στην οκτάδα της EuroLeague, ο Ρούμπιτ δεν μπορεί να είναι κάτι παραπάνω από ρολίστας. Δηλαδή, ένας παίκτης των 10-15 λεπτών μάξιμουμ, που θα δώσει κάποιες βοήθειες στο σκορ με την καλή τεχνική που διαθέτει, κυρίως από το post. Δίνει σκορ και με σουτ από μέση/μακρινή απόσταση. Είναι ανθεκτικός για το "4", προσπαθεί αμυντικά παρότι έχει αδυναμίες. Τακτικά είναι συνεπής και σωστός, δεν "κυνηγάει" τις υπερβολικές προσπάθειες, ούτε κάνει συχνά κι αβίαστα λάθη. Είναι με απλά λόγια μια "οικονομική" (αγωνιστικά) μονάδα, που θα δώσει εγγυημένα κάποια πράγματα, όχι σε μεγάλο βαθμό, αλλά θα το κάνει σχεδόν πάντα. Σοβαρός, πειθαρχημένος και τίμιος. Συχνά οι ομάδες χρειάζονται τέτοιους παίκτες για να έχουν πραγματικά αυτό που λέμε "βάθος" στο ρόστερ.

• Είναι ακριβός για αυτά που προσφέρει: Σύμφωνα με τα όσα έχουν διαρρεύσει κατά καιρούς στον τύπο, ο Ρούμπιτ αμοίβεται με περίπου 650 χιλιάρικα. Χρήματα τα οποία σίγουρα δεν είναι λίγα, αναλογικά με το γενικότερο μπάτζετ του Ολυμπιακού. Οι ερυθρόλευκοι εδώ και χρόνια είναι σφιχτοί οικονομικά, κάτι που σημαίνει πως θα πρέπει διπλά να προσέχουν πού και πώς μοιράζουν το διαθέσιμο μπάτζετ τους. Είναι λεφτά που θα έλεγε κανείς πως ενδεχομένως και να αντιστοιχούν κάλλιστα σε βασικό παίκτη του "20λεπτου". Το πιθανότερο είναι πως με το συγκεκριμένο ποσό θα μπορούσε να βρεθεί κάτι καλύτερο και πιο "φρέσκο" στην αγορά. Εάν ο Ρούμπιτ εισέπραττε λιγότερο από μισό εκατομμύριο, τότε σίγουρα το value θα ήταν μεγαλύτερο και η παραμονή του, πιθανότερη.

• Δεν είναι ο παίκτης που θα "φάει" τον Βεζένκοφ: Διαβάζουμε πως ο Μπαρτζώκας επιθυμεί την ανανέωση του 25χρονου φόργουορντ. Είδαμε πως ο Σάσα, στα χέρια του Έλληνα τεχνικού, διένυσε την καλύτερη του περίοδο, από τότε που έφτασε στον Πειραιά. Εάν τελικά μείνει στον Ολυμπιακό, τότε οι ερυθρόλευκοι δεν θα πρέπει να τον... καπελώσουν, αντιθέτως οφείλουν να του δώσουν μεγάλο ρόλο και να τον αναδείξουν ακόμη περισσότερο. Ο Βέζε πέρασε αρκετό καιρό στην άκρη του πάγκου και τώρα που δείχνει να πατάει καλύτερα, όντας πιο παραγωγικός, δεν θα πρέπει να ανακοπεί η φόρα του. Η παρουσία ενός tweener σαν τον Ρούμπιτ, αφενός διατηρεί σε υψηλό επίπεδο τον αριθμό των διαθεσίμων λύσεων για τις θέσεις "4-5", αφετέρου δεν είναι ικανή να κόψει λεπτά από τον Βεζένκοφ. Ο Ρούμπιτ είναι καλός παίκτης, αλλά δεν είναι... Ράντολφ για να πεις ότι θα στείλει και πάλι πίσω στην ιεραρχία του ροτέισον τον Βούλγαρο φόργουορντ. Οι δυο αυτές υποθέσεις έχουν αρκετά κοινά σημεία και μοιάζουν σε ένα βαθμό να είναι αλληλένδετες.

Με βάση τα παραπάνω, λοιπόν, καταλήγουμε στο εξής συμπέρασμα: ο Ρούμπιτ θα μπορούσε υπό (διάφορες) προϋποθέσεις (οικονομικές, αγωνιστικές) να παραμείνει στον Ολυμπιακό για ακόμη έναν χρόνο. Δεν θα επηρέαζε τόσο δραματικά τον υπόλοιπο σχεδιασμό, αφού δεν αποτελεί τεράστια προτεραιότητα. Θα ήταν κάτι σαν "bonus" στο ρόστερ. Είναι ξεκάθαρα στο χέρι των ερυθρολεύκων το τι θα κάνουν κι εξαρτάται με τη γενικότερη στελέχωση της front line. Θεωρητικά η ελληνική ομάδα θα πραγματοποιήσει μέσα στο καλοκαίρι ένα από τα παρακάτω σενάρια:

Α. Να ανανεώσει Πρίντεζη και Βεζένκοφ και να "κλείσει" έτσι την θέση "4".

Β. Να ανανεώσει Πρίντεζη και Βεζένκοφ και να πάρει ακόμη έναν παίκτη - μπαλαντέρ που να μπορεί να αγωνιστεί και στο "4" και στο "5".

Γ. Να ανανεώσει μόνο τον Πρίντεζη και να πάρει ένα ξένο 4αρι κλάσης, τύπου Γκιλ.

Δ. Να ανανεωσει Πρίντεζη, Βεζένκοφ και Ρούμπιτ και να μην αλλάξει ουσιαστικά τίποτα.

Στο δια ταύτα, ο άλλοτε παίκτης της Μπάμπεργκ είναι μια δοκιμασμένη λύση. Ένας παίκτης που έχει πιάσει το ταβάνι του και ξέρουν όλοι πλέον τα δυνατά και τα αδύνατα σημεία του. Έχει παίξει 56 αγώνες στην Ευρωλίγκα κι έχει δείξει πως μπορεί να αντεπεξέλθει. Από εκεί και πέρα, το αν θα "τρυπώσει" στο ρόστερ του Ολυμπιακού ενόψει της νέας σεζόν, είναι κάτι που δεν το ξέρουμε ακόμη και θα φανεί το επόμενο διάστημα.

Αυτό που δεν πρέπει να παραβλέψουμε πάντως, είναι πως κι εκείνος, όπως κι άλλοι παίκτες (Παπανικολάου, Μπόλντγουϊν, Βεζένκοφ) έδειξε να ευνοείται από την παρουσία του Γιώργου Μπαρτζώκα. Ο κόουτς τον αξιοποίησε πιο σωστά από τον Κεμζούρα και κατάφερε να πάρει περισσότερα πράγματα από τον παίκτη. Άρα λοιπόν, αυτό που μετράει στο τέλος της ημέρας, είναι το πώς επιλέγει ο εκάστοτε προπονητής να αξιοποιήσει τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του κάθε παίκτη. Η συνεργασία του με τον νυν τεχνικό της ομάδας ήταν παραπάνω από καλή. Με τον Κεμζούρα ο Ρούμπιτ έμοιαζε συχνά ράθυμος και παίκτης χαμηλότερου επιπέδου, ενώ με τον Μπαρτζώκα μεταμορφώθηκε σε κανονικό ψηλό, έτοιμο να βοηθήσει άμεσα.