Ο ορισμός της επιτυχίας ή της αποτυχίας
Στην Ελλάδα έχουμε (ίσως όχι τόσο πλέον, αλλά ακόμη υπάρχει) μια διαστρεβλωμένη εντύπωση για το τι είναι επιτυχία ή αποτυχία στο επίπεδο των μικρών εθνικών ομάδων. Το να κερδίζουν κάποιο μετάλλιο παιδιά 18,19,20 χρονών είναι μια αναμφίβολα σημαντική διάκριση αλλά δεν θα σημαίνει απολύτως τίποτα αν αυτά τα παιδιά δεν μπορέσουν στο μέλλον να στελεχώσουν την αντρική Εθνική ομάδα ή να γίνουν παίκτες επιπέδου Α1. Άρα το να λέμε αυτή η ομάδα απέτυχε επειδή βγήκε 9η, 10η είναι κατά τη γνώμη μου, λανθασμένο αν δεν κοιτάμε την μεγαλύτερη εικόνα. Παραδείγματα από το παρελθόν υπάρχουν άπειρα για παίκτες που στα 18 τους ήταν από τους καλύτερους στην ηλικία τους αλλά τελικά δεν κατάφεραν να κάνουν την καριέρα που όλοι περίμεναν, ενώ άλλοι που είχαν δευτερεύοντες ρόλους, με σκληρή δουλειά έγιναν τοπ ονόματα στην Ευρώπη.
Θα αναφέρω δυο χαρακτηριστικά παραδείγματα για να γίνει κατανοητό αυτό που λέμε. Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος είχε σαρώσει τα χρυσά μετάλλια και τα βραβεία MVP στις διοργανώσεις του 2017 και του 2015. Ο ίδιος φαινόταν στο γήπεδο σαν ένας παίκτης τεράστιας διαφοράς σε σχέση με τους γύρω του, συμπαίκτες και αντιπάλους. Μόλις δυο χρόνια μετά, δεν έχει καταφέρει να παίξει κανονικό μπάσκετ σε ομάδες δεύτερης ταχύτητας ενώ ταλανίζεται συνεχώς από τραυματισμούς. Αντίθετα ο συμπαίκτης του σε εκείνες τις ομάδες που είχε πιο δευτερεύοντα ρόλο, ο Αντώνης Κόνιαρης, πήρε μεταγραφή στον Ολυμπιακό για να παίξει στο υψηλότερο επίπεδο της Ευρωλίγκα.
Το 2010 η Εθνική U20 είχε βγει 2η στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα που είχε γίνει στην Κροατία. O Νίκος Παππάς τότε ήταν ο ηγέτης της εθνικής, κορυφαίος σκόρερ της διοργάνωσης με 22.1 πόντους μ.ό. και μέλος της καλύτερη πεντάδας μαζί με τον Κώστα Παπανικολάου. Πίσω από αυτούς τους δυο, βρισκόταν ο Κώστας Σλούκας που ναι μεν έπαιζε, αλλά είχε περισσότερο συμπληρωματικό ρόλο σε εκείνη την ομάδα. Νομίζω δεν χρειάζεται να αναφέρουμε σε τι στάτους βρίσκεται σήμερα ο Σλούκας σε σχέση με τον Παππά.
Υπάρχουν πολλά παραδείγματα ακόμα (Μπόγρης-Βούτσεβιτς το 2009) που μας δείχνουν ξεκάθαρα ότι αυτοσκοπός αυτών των ομάδων δεν πρέπει να είναι να μετάλλια και οι διακρίσεις, αλλά να παρουσιάζουν μια ορθολογική μπασκετική πρόταση με παίκτες που έχουν γνώση των βασικών του αθλήματος και προσπαθούν να ενταχθούν στο σύνολο της ομάδας. Άρα η μόνη αποτυχία των συγκεκριμένων ομάδων θα είναι στο μέλλον να μην δώσουν ούτε ένα παίκτη στους άνδρες και γενικά να δείξουν ότι υπάρχει μια συνέχεια στην παραγωγή γηγενών παικτών.
Τα βασικά του αθλήματος
Το προηγούμενο διάστημα ολοκληρώθηκαν δυο τουρνουά, το Παγκόσμιο U19 στην Κρήτη και το Ευρωπαϊκό U20 στο Ισραήλ. Η Ελληνική ομάδα κατέκτησε την 10η και την 9η θέση αντίστοιχα, αλλά πιο πολύ ενόχλησε η εικόνα που είχαν.
Ξεκινώντας από την πρώτη διοργάνωση (Fiba U19) παρακολουθήσαμε μια κακή Εθνική ομάδα με μεγάλη έλλειψη των βασικών του μπάσκετ. Ποια είναι αυτά ; Τρίπλα, πάσα, σουτ και αθλητικότητα. Δεν είναι υπερβολή να πούμε η συντριπτική πλειοψηφία των παικτών που απαρτίζουν αυτήν την ομάδα δεν έχουν σε ικανοποιητικό βαθμό ούτε τα δυο από τα τέσσερα στοιχεία. Οι πιο πολλοί δεν μπορούν να σουτάρουν (αιώνιο πρόβλημα της ελληνικής σχολής) , άλλοι δεν μπορούν να πασάρουν, ενώ για ball handling skills ας μην μιλήσουμε καλύτερα. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Ελληνική ομάδα ήταν τελευταία από τις 16 ομάδες της διοργάνωσης σε ασιστ με μόλις 15.1 ανά αγώνα, πίσω από ομάδες όπως οι Φιλιππίνες το Μάλι και η Σενεγάλη.
Εκεί όμως που παρουσιάζεται τεράστια διαφορά από όλες τις άλλες ομάδες είναι η αθλητικότητα και είναι πραγματικά σοκαριστικό το πόσο μένουμε πίσω χρόνο με το χρόνο. Σε καταστάσεις ένας εναντίον ενός, η έκρηξη και η ταχυδύναμη απουσίαζαν, ενώ μέσα στην ρακέτα τα μεγάλα κορμιά των αντιπάλων έκαναν πάρτι στα ριμπάουντ με συνεχόμενα άλματα. Τα προηγούμενα χρόνια την διαφορά στην αθλητικότητα μπορούσαμε να την κρύβουμε κάπως με το σωστό διάβασμα του παιχνιδιού και τις αποφάσεις που έπαιρναν οι παίκτες. Αυτή η ομάδα ούτε να διαβάσει μπορούσε, με αποτέλεσμα το χάσμα να μεγαλώνει, έτσι η 10η θέση που κατέκτησε στις 16 ομάδες δείχνει ακριβώς την δυναμικότητα της, αλλά και το κακό μπάσκετ που έπαιξε.
Τις προηγούμενες μέρες τελείωσε και το τουρνουά U20 στο Ισραήλ με την Ελληνική ομάδα να καταλαμβάνει την 9η θέση. Η αλήθεια είναι ότι αυτή η 9η θέση σε σχέση με την 10η της U19 δεν έχει καμία σχέση, αφού η ομάδα του Λημνιάτη ήταν ένα αρκετά καλό σύνολο, καλά προπονημένο, με ξεκάθαρους ρόλους αλλά στάθηκε αρκετά άτυχο. Για ένα buzzer beater δεν βγήκε πρώτη στον όμιλο της και έπεσε στη διασταύρωση με την πολύ καλή Γερμανία όπου έχασε εύκολα. Παρόλα αυτά και αυτή η φουρνιά είχε τις ίδιες παθογένειες, αφού η έλλειψη σουτ, αθλητικών ψηλών και βάθους στο ρόστερ, της στοίχησε στο κρίσιμο ματς.
Έχοντας παρακολουθήσει τις δυο αυτές ομάδες, παρακάτω θα γίνει μια ξεχωριστή αναφορά στους παίκτες που έδειξαν ότι έχουν τα προσόντα να πρωταγωνιστήσουν τα επόμενα χρόνια με την υποσημείωση ότι θα συνεχίσουν να δουλεύουν και να βελτιώνονται. Άλλωστε, το να κάνει ένας παίκτης σημαντική καριέρα εξαρτάται από την σκληρή προσωπική δουλειά που θα βάλει ο ίδιος αλλά και από την τύχη, τον χώρο και το χρόνο που θα βρει στην ομάδα που ανήκει, αλλά και τις συγκυρίες που θα τον βοηθήσουν να αναπτυχθεί. Με βάση λοιπόν το τετράπτυχο αθλητικότητα-τρίπλα-πάσα-σουτ παραθέτουμε τους παίκτες που έχουν τα περισσότερα από αυτά τα χαρακτηριστικά και δείχνουν ότι μπορούν να μας απασχολήσουν θετικά στο μέλλον.
Ελπίδες και προοπτική
Ζώης Καράμπελας (1,85εκ, Περιστέρι, 8.8p, 2.8r, 3.7as)
Ο Καράμπελας ευτύχησε να έχει φέτος προπονητή τον Αργύρη Πεδουλάκη στο Περιστέρι που τον εμπιστεύτηκε και σε συνδυασμό με τον τραυματισμό του Χάροου (συγκυρίες που λέγαμε), του έδωσε πολύ χρόνο συμμετοχής. Στην Εθνική ήταν ο κουμανταδόρος της ομάδας, περισσότερο δημιουργός, παρά εκτελεστής. Στα δυνατά χαρακτηριστικά του είναι το δυνατό, σχεδόν έτοιμο κορμί που έχει για 18 χρονών, ο πολύ καλός συνδυασμός σωματοδομής/έκρηξης/ταχυδύναμης και ένα εξαιρετικά ταχυδυναμικό πρώτο βήμα. Είναι καλός πασέρ στο pick&roll, αλλά κυρίως έχει το λεγόμενο μπασκετικό θράσος. Το ύψος του πάντα θα είναι μειονέκτημα, αν θέλουμε να μιλάμε για το κορυφαίο επίπεδο, αλλά και το σουτ του θα πρέπει να βελτιωθεί από το 25% που σούταρε φέτος στην Α1. Είναι κρίσιμο φέτος να δείξει ότι κάνει βήματα προόδου μετά την περσινή χρονιά αποκάλυψης και να καθιερωθεί σαν βασικός άσσος του Περιστερίου.
Γιώργος Καμπερίδης (1,95εκ, Πανιώνιος, 11.9p, 3.1r, 1as)
Ο shooting guard του Πανιωνίου που στην Εθνική έπαιζε στο 3 λόγω Καλαιτζάκη, δείχνει να είναι ό,τι πιο κοντινό σε Βασιλειάδη έχει αυτή τη στιγμή το Ελληνικό μπάσκετ. Ο αδερφός του Μιχάλη Καμπερίδη είναι πολύ καλός σουτέρ, ειδικά σε καταστάσεις catch n shoot ή off screen και εντυπωσίασε στο τουρνουά με ποσοστό 40.5% και 6 περίπου προσπάθειες ανά αγώνα.
Είναι δυνατό παιδί ιδιαίτερα αλτικό, αλλά θα πρέπει να μάθει περισσότερο να παίζει με την μπάλα για να δημιουργεί και να αποκτήσει slashing ικανότητες, για να είναι πιο πολύπλευρος επιθετικά. Το σουτ του πάντως είναι εξαιρετικό, με πολύ γρήγορο release, οπότε σίγουρα θα πρέπει να προσεχτεί αφού οι σουτέρ σπανίζουν στο Ελληνικό μπάσκετ.
Δημήτρης Μωραΐτης (1,90εκ, ΑΕΚ, 16.1p, 5.4r, 7as)
O ηγέτης της εθνικής U20, έκανε φοβερά πράγματα σε αυτό το τουρνουά με βασικότερο highlight το triple double (23,11,11) που πέτυχε απέναντι στην Σερβία. Ο Μωραΐτης είναι αρκετά αθλητικός για το μέγεθος του, έχει γρήγορα πλάγια βήματα, καλό drive και ball handling. Σίγουρα πρέπει να βελτιώσει το εξωτερικό σουτ του και να πιστέψει περισσότερο στον εαυτό του. Αυτό μοιάζει να είναι και το κυριότερο πρόβλημα του, καθώς από μικρός κουβαλάει τη στάμπα του μεγάλου ταλέντου, πήρε μεταγραφή από τα 16 του σε μεγάλη ομάδα και μοιάζει να ζει με την αγωνία να δικαιώσει τις προσδοκίες που ακολουθούν το όνομα του. Φέτος θα δοθεί κατά πάσα πιθανότητα δανεικός, οπότε θα έχει την ευκαιρία να δείξει αν μπορεί να σταθεί σε αυτό το επίπεδο.
Γιώργος Καλαϊτζάκης (2,00εκ, ΠΑΟ, 19.7p, 5.7r, 4.4as)
Ο παίκτης του Παναθηναϊκού ίσως είναι το μεγαλύτερο ταλέντο της U20, αφού συνδυάζει μέγεθος, μακριά άκρα, εξαιρετικό ball handling για το ύψος του, αλλά και σοβαρότητα στο παιχνίδι του. Χωρίς να κάνουμε συγκρίσεις και να θεωρηθεί ιεροσυλία, το μπασκετικό του στυλ μοιάζει πολύ με του Διαμαντίδη στα ξεκινήματα του. Παίκτης που μπορεί να μαρκάρει από το 1-3, να οργανώσει, να ποστάρει, να μαζέψει ριμπάουντ και να δημιουργήσει. Έτσι πέτυχε και αυτός μετά τον Μωραΐτη ένα triple double (23,10,11) απέναντι στην Σλοβενία. Τα πράγματα που θέλουν ασφαλώς βελτίωση είναι το σώμα του, που πρέπει να δυναμώσει, αλλά και το σουτ του που είναι αποκαρδιωτικό για γκαρντ (22%). Αν δουλευτεί και από την ομάδα του σαν point guard, ίσως έχουμε τον επόμενο μεγάλο δίμετρο άσσο.
Νίκος Ρογκαβόπουλος (2.03εκ, ΑΕΚ, 13.7p, 4.6r, 2.4as)
Για τελευταίο άφησα τον παίκτη της ΑΕΚ, τον οποίο θεωρώ το μεγαλύτερο ταλέντο του Ελληνικού μπάσκετ αυτή την στιγμή. Μιλάμε για έναν παίκτη 2.03 με άνοιγμα χεριών 2.14, πολύ αθλητικό, καλό χειριστή της μπάλας, εκπληκτικό σουτέρ τριών πόντων, που διαθέτει και αξιόπιστο drive. Δύο χαρακτηριστικές φάσεις των ικανοτήτων αυτού του παιδιού είναι οι παρακάτω.
Παίζει pick&roll, επιτίθεται στον ψηλό με inside out τρίπλα, αλλάζει ρυθμό στην ταχύτητα του και τελειώνει εύκολα τη φάση με δεξί layup.
O Ρογκαβόπουλος στο τουρνουά της U19 σούταρε από το τρίποντο με ποσοστό 39.5% και βολές με 95%. Μπορεί να απειλήσει με σουτ μετά από τρίπλα και catch and shoot, δείχνοντας γνήσια ένστικτα σουτέρ που δεν υπάρχουν στο Ελληνικό μπάσκετ αυτή τη στιγμή.
Στην παραπάνω φάση βλέπουμε ότι υποδέχεται την μπάλα, σε θέση τριπλής απειλής προσποιείται, μία τρίπλα και pull up, εξαιρετικό release στο υψηλότερο σημείο και εύστοχο σουτ. Το ότι το κάνει χωρίς καν να το σκέφτεται, δείχνει πάστα μεγάλου σουτέρ, που μαζί με όλα τα άλλα προσόντα του δημιουργούν ένα εξαιρετικό πακέτο παίκτη που μπορεί να γίνει τοπ επιπέδου. Φυσικά πρέπει να δουλέψει πολύ στο σώμα του και να βάλει αρκετά μυϊκά κιλά, αλλά είναι μόλις 18 χρονών και έχει χρόνο να το κάνει.
Βέβαια αυτές οι περιπτώσεις είναι εξαίρεση στον κανόνα που δείχνει ότι οι ταλαντούχοι παίκτες έχουν στερέψει στις μικρές ηλικίες, καθώς η παραγωγική διαδικασία έχει πάρει τον λάθος δρόμο. Σε δυο φουρνιές 24 παικτών βρήκαμε μόλις πέντε που ίσως εξελιχθούν σε παίκτες επιπέδου καλών ομάδων Α1 αν συνεχίσουν να προοδεύουν και οι ομάδες τους εμπιστευτούν με παραπάνω χρόνο. Αυτό ήδη έχει αρχίσει να έχει αντίκτυπο στην αντρική Εθνική ομάδα αλλά και στις τοπ ομάδες που δεν μπορούν να βρουν Έλληνες να στηριχτούν στο επίπεδο της Ευρωλίγκα. Αν δεν αρχίσουμε να επενδύουμε σε καλούς αθλητές (πρωτίστως) που θα γνωρίζουν σωστά τα βασικά του μπάσκετ, η Ελληνική σχολή θα έχει συνεχώς φθίνουσα πορεία αφού το μπάσκετ αλλάζει και εμείς έχουμε μείνει κολλημένοι στο παρελθόν.
