Θυμίζω εν τάχει την εικόνα της ομάδας στα πρώτα ματς της σεζόν. Άνευροι, με μηδενική χημεία, ελλιπή γνώση των ικανοτήτων και των κινήσεων μεταξύ των συμπαικτών, ένα συνονθύλευμα διαφορετικών μπασκετικών προσωπικοτήτων με σαφή έλλειψη επικοινωνίας. Φυσιολογικά πράγματα για μια ομάδα που χτίστηκε σχεδόν από το μηδέν, με νέο προπονητή στον πάγκο της. Πόσους αγώνες θα λέγατε ότι χρειάζεται μια τέτοια ομάδα για να βρεθεί ένας βασικός πυρήνας, κι ένα πρώτο επίπεδο ρόλων; Οι πέντε είναι μη ρεαλιστικός στόχος, οι δεκαπέντε είναι σχεδόν η μισή σεζόν πάει σάλπαρε το πλοίο. Οι δέκα είναι ένας καλός αριθμός, και σε αυτό το checkpoint ο Αταμάν φαίνεται να έχει βρει τις πρώτες πεντάδες του. Πάμε στο εναρκτήριο sequence του χθεσινού αγώνα με τη Βαλένθια.

Ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε με δύο spain pick n roll με τον Γκριγκόνις στο ρόλο του back screener. Την πρώτη φορά έκανε pop και πήρε το ελεύθερο τρίποντο. Τη δεύτερη στήνει το σκριν δίνοντας διάδρομο στο Σλούκα, η άμυνα καταρρέει προς τη μεριά του, ελεύθερο σουτ ο Μήτογλου. Η τρίτη φάση είναι μια υπερφόρτωση στη weak side, με τον Ντέιβις να αντιμετωπίζει διστακτικά το γρήγορο πικ του Λεσόρ, η άμυνα ξανακλείνει στιγμιαία προς το Σλούκα που χωρίς δισταγμό βρίσκει τον ακροβολισμένο Γκραντ. Σαφείς κινήσεις μακριά από τη μπάλα, πειθαρχία στο σύστημα και εμπιστοσύνη στην ικανότητα των συμπαικτών. Τρία στα τρία εύστοχα, τα χέρια ζεστάθηκαν, τα πόδια λύθηκαν, η εξέδρα βρήκε φωνή.

Η πεντάδα των Σλούκα, Γκραντ, Γκριγκόνις, Μήτογλου και Λεσόρ είναι μάλλον η αγαπημένη κι αποδοτικότερη του Αταμάν ως τώρα. Αυτοί ξεκίνησαν τον αγώνα, το δεύτερο ημίχρονο, κι εν τέλει έκλεισαν το ματς αν και στο τελευταίο δίλεπτο. Είναι ένα σύνολο που προέκυψε λόγω ατυχών συνθηκών (βλέπε τραυματισμοί Παπαπέτρου, Χουάντσο, ασυνέπεια Βιλντόσα), και αποτελεί τον πυρήνα γύρω από τον οποίο γυρίζει το παιχνίδι των “Πρασίνων” μέχρι στιγμής. Το στυλ του Αταμάν ήταν και θα είναι τρομερά εξαρτώμενο από την απόδοση των γκαρντ αλλά και από την εκτελεστική ικανότητα όσων τους πλαισιώνουν. Είναι ευχής έργον για τον Τούρκο προπονητή ότι προς ώρας οι Μήτογλου και Γκραντ σουτάρουν με 50% (!!) από την περιφέρεια κι ο Γκριγκόνις με 42% σε περισσότερες προσπάθειες.

Αυτό είναι και το κλειδί της επιτυχίας ως τώρα. Το γεγονός ότι οι ετερόφωτοι παραγωγικά παίκτες του Παναθηναϊκού βρίσκουν σκορ με τέτοια ποσοστά έχει φέρει την επίθεση στο top 7 της διοργάνωσης (σύμφωνα με hackastat και 3stepsbasket), με ένα OffRtg λίγο πάνω από το 114. Καθώς στην παρούσα φάση είναι πολύ λίγοι οι παίκτες που μπορούν να δημιουργήσουν για τον εαυτό τους (εξού και η προσθήκη Ναν, θα επανέλθουμε σε αυτόν), το να μοιράζεται το σκοράρισμα εξίσου σε όσους αγωνίζονται αυξάνει τις πιθανές απειλές για την αντίπαλη άμυνα, βελτιώνει το spacing και δίνει χώρους στους ψηλούς να ανασάνουν στο ζωγραφιστό. Τέσσερις διψήφιοι με την Ζαλγκίρις, πέντε με την Άλμπα και τη Βαλένθια, έξι με τη Μπολόνια, μόνο νίκες στα συγκεκριμένα παιχνίδια.

Οι μεταβλητές στην εξίσωση του Αταμάν ολοένα κι αυξάνονται, κι ανάλογα την περίσταση δεν είναι ίδιες. Για τους προαναφερθέντες έχουμε ήδη πει πολλά, θα σταθώ λίγο παραπάνω στον Γκριγκόνις. Ένας μπασκετικός όμηρος στην περσινή ομάδα που πολλές φορές άκουσε τα εξ’ αμάξης για την απόδοση του, φέτος έχει βρει την υγειά του. Κινούμενος σχεδόν αποκλειστικά μακριά από τη μπάλα με τρομερή φυσικότητα βρίσκει τα σουτ που του αρέσουν, ενώ στην άμυνα ως τώρα στέκεται πολύ καλύτερα από ότι περιμέναμε. Το 3stepsbasket του δίνει ένα DefRtg της τάξης του 110.4 τη στιγμή που πέρυσι ήταν σχεδόν στο 118, ο ορισμός της εσωτερικής μεταγραφής ο Λιθουανός.

Συνολικά ο Παναθηναϊκός είναι στη 15η θέση στο DefRtg, αντιπροσωπευτική κατάταξη για την άμυνα του, κυρίως γιατί οι καλύτεροι αμυντικοί του ως τώρα είναι στη βασική πεντάδα αλλά και γιατί είναι πολύ πιο δύσκολο να στρωθεί η άμυνα στους πρώτους δέκα αγώνες από ότι η επίθεση. Συν τοις άλλοις, πλην του Γκραντ κι εσχάτως του Γκριγκόνις οι λοιποί γκαρντ αδυνατούν να ανταποκριθούν επαρκώς και συνεπώς στα αμυντικά τους καθήκοντα, ενώ ο Μπαλτσερόφσκι έχει τις εκλάμψεις του αλλά κυρίως απέναντι σε παρόμοιους σωματικά αντιπάλους. Σε κάθε περίπτωση είναι ένας τομέας που πρέπει να βελτιωθεί ειδικά όσο προχωράει η σεζόν, ενδεχομένως με κάποια step up από τους παίκτες που έρχονται από τον πάγκο.

Επομένως τα ως τώρα τεκταινόμενα είναι τουλάχιστον ενθαρρυντικά για τον Παναθηναϊκό, που σταδιακά θέλει να δει αρχικά άλλους τρεις να μπαίνουν ενεργά στο ροτέισον. Ο πρώτος είναι ο νεοφερμένος Κέντρικ Ναν. Πολύκροτη μεταγραφή, που για να είμαι ειλικρινής ως ένα βαθμό τη θεωρώ υπερβολή και μακάρι να διαψευστώ (δε γράφω overkill γιατί φωνάζει ο Γκουρού). Δέχομαι ότι έχει το σκορ από προσωπική φάση κάτι που λείπει από την ομάδα και μπορεί να κλείσει δύσκολα παιχνίδια. Όπως και το ότι με το κατέβασμα του Γκριγκόνις στο 3, έλειπε ένας γκαρντ ακόμα μιας που ο Γκάι δεν έχει κερδίσει τον κόουτς και δεν έχει κουμπώσει στο σύστημα ούτε ως στατικός σουτέρ ούτε ως χειριστής. Το θέμα μου είναι ότι πρόκειται για έναν rookie στα ευρωπαϊκά μπασκετικά δρώμενα που αναμενόμενο είναι να ψάχνεται και στις δύο πλευρές του παρκέ. Ειδικά στο αμυντικό κομμάτι φαίνεται πως θα χρειαστούν μήνες για να συντονιστεί αν το καταφέρει, κι επιθετικά προς ώρας ντριμπλάρει περισσότερο από όσο πρέπει καθυστερώντας την επίθεση. Ως τώρα υπήρχαν ματς στα οποία μπορούσε να πάρει λεπτά, όπως και η Α1 που προσφέρεται για προσαρμογή. Με το πρόγραμμα να δυσκολεύει φουλ όμως η περίοδος χάριτος τελειώνει.

Οι άλλοι δύο είναι οι τραυματίες Παπαπέτρου και Χουάντσο. Για τον Έλληνα διεθνή δεν έχω τόσους ενδοιασμούς όσο για τον Ισπανό. Κυρίως γιατί μέχρι να χτυπήσει φαινόταν εντελώς εκτός κλίματος, σα να βαριέται ένα πράγμα σαν να του λείπει το κίνητρο. Δεν τίθεται θέμα ικανοτήτων ο άνθρωπος είναι παικταράς. Ίσως όμως ο μανδύας του σταρ με τον οποίο ντύθηκε από μίντια και κόσμο να μην έκανε τόσο καλό. Παρά το ότι ένας τραυματισμός είναι πάντα πισωγύρισμα αγωνιστικά και πνευματικά, ίσως στη συγκεκριμένη περίπτωση να λειτουργήσει εν τέλει κάτι τις ευεργετικά. Πρώτον, είναι πολύ πιο εύκολο για έναν προπονητή να εντάξει σε ένα υπάρχον σύνολο έναν παίκτη παρά το να ψάχνει τις ισορροπίες από την αρχή όπως στα ξεκινήματα της σεζόν. Κι ας μην κοροϊδευόμαστε, εκτός τόπου και χρόνου ήταν ο Χουάντσο. Δεύτερον, δεδομένου ότι ο Μήτογλου του έφαγε τη θέση παίζοντας πέντε επίπεδα πάνω από τον Ισπανό, έχει πλέον κάποιον να κυνηγήσει και να αποδείξει ότι δικαίως θεωρείται τόσο μεγάλο όνομα. Ελπίζουμε να επανέλθει στις εργοστασιακές ρυθμίσεις, αλλιώς η ομάδα θα μείνει με ένα τεσσάρι.

Συμπερασματικά πρώτος στόχος επετεύχθη, πάμε για τα ζόρια. Το πρόγραμμα του Παναθηναϊκού ως τώρα ήταν πραγματικά μούρλια. Έπτα εντός έδρας αναμετρήσεις, συνολικός απολογισμός 5-2 με μοναδική παραφωνία την ήττα από τη Μακάμπι (δεν πιστεύω να περίμενε κανείς να κερδίσει τον Ολυμπιακό στην πρεμιέρα). Νίκες κόντρα σε ομάδες που πέρυσι τον κέρδιζαν με ευκολία, απόδοση γραμμικώς βελτιούμενη, και μια έδρα που θυμίζει ξανά κάστρο με τον κόσμο να συσπειρώνεται γύρω από την ομάδα και τις επιτυχίες. Όμως στις επόμενες εννιά αναμετρήσεις έχει επτά ταξίδια, κάποια σε βαρβάτες έδρες αρχής γενομένης από το λημέρι του Ζέλικο την επόμενη εβδομάδα. Αυτό το strech αγώνων θα καθορίσει εν πολλοίς την φετινή πορεία της ομάδας, αλλά θα μας υποδείξει και τις πραγματικές της δυνατότητες.