Μπορεί να γράψαμε πριν κάποιες εβδομάδες ότι ο Ολυμπιακός έκανε το τέλειο ματς στη Βαρκελώνη, ωστόσο το χτεσινό στο Ισραήλ ίσως να είναι το καλύτερο αμυντικά στη σεζόν. Η ομάδα ήταν προετοιμασμένη άριστα τακτικά, μένοντας 100% στο πλάνο της με μικρές εξαιρέσεις, στος οποίες θα αναφερθούμε παρακάτω. Ο coach Μπαρτζώκας, παρά τις σημαντικές απώλειες του Παπανικολάου και του Χάρισον, κέρδισε κατά κράτος τη μάχη των πάγκων και αν δεν υπήρχαν αυτά τα αβίαστα λάθη, η νίκη θα είχε έρθει νωρίτερα.
Δυο πράγματα πριν περάσουμε στην ανάλυση του αγώνα: Αρχικά, το άνοιγμα του rotation μέχρι το τέλος της 3ης περιόδου, με τους χρόνους να μοιράζονται και τον κάθε παίχτη να έχει το ρόλο του σε άμυνα και επίθεση. Επιπλέον, η ηρεμία που έχει αρχίσει να μεταδίδει στους παίχτες του ο coach, παρότι πολλές φορές το ματς δείχνει να στραβώνει. Τα λόγια του Σάσα Βεζένκοφ είναι χαρακτηριστικά “Ήταν δύσκολο. Ήταν σημαντικό το ότι ο κόουτς και ο παιχταράς που έχουμε στη θέση του πλέι μέικερ μας κράτησαν ήρεμους στα δύσκολα. Όλοι βοήθησαν, ακόμα και εγώ που δεν ήμουν καλός. Θα είναι ακόμα πιο σημαντικό αν κερδίσουμε την Παρασκευή την Βιλερμπάν”.
Το τακτικό φιλμ
Ας ξεκινήσουμε με το αμυντικό κομμάτι, που παίρνει υχηλό βαθμό, με εξαίρεση δυο τρεις-φάσεις που δεν αντιμετωπίστηκε σωστά ο Γουίλμπεκιν. Ο Ολυμπιακός προσπάθησε να ωθήσει τους καλούς περιφερειακούς της Μακάμπι στο αδύνατο χέρι τους, με τακτική ice και over από τον αμυνόμενο στη μπάλα, δηλαδή άρνηση στα δεξιά αρχικά και περνώντας πάνω από τα screen στη συνέχεια. Στους αντίπαλους γκαρντ δόθηκε κατά βάση το αριστερό χέρι και εκεί οι ψηλοί αμύνονταν κατά βάση με high-flat defence (ψηλά παράλληλα στα screen) ή show and recover ανάλογα την περίσταση και ποιον είχαν απέναντι τους. Στις περισσότερες περιπτώσεις τα κατάφεραν, καθώς υπήρχε επικοινωνία μεταξύ των παιχτών.
Παρακάτω δύο εξαιρετικές άμυνες υπό αυτή την προσέγγιση. Μία από τον Τζένκινς, που παρότι δεν έκανε σουτ, έπαιξε καταπληκτική άμυνα πάνω στον Γουίλμπεκιν και μία από τον Λαρεντζάκη, για τον οποίο θα μιλήσουμε εκτενέστερα παρακάτω.
Οι μόνες στιγμές που ο Γουίλμπεκιν βρήκε ρυθμό ήταν όταν ο ΜακΚίσικ τον ανέλαβε και εμπλεκόταν ο Έλις ως ψηλός. Εδώ είναι τα λάθη που τόνισε ο coach στο τέλος.
Στην πρώτη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με ένα απλό side pick και στη δεύτερη με μια ram κίνηση, με τους δύο παίχτες να μην έχουν την απαραίτητη επικοινωνία και να αλλάζουν αμυντική τακτική λανθασμένα, με τον Έλις να παίζει drop και τον Γουίλμπεκιν να βρίσκει ρυθμό.
Πολύ σημαντική βοήθεια στην άμυνα προσέφερε επίσης ο Ζαν Σαρλ, που δείχνει αξιοπρόσεκτη προσήλωση σε αυτό το κομμάτι, με μεγάλα άκρα, που μπορεί να χαμηλώσει στην περίμετρο και να ακολουθήσει κοντύτερους αντιπάλους. Το σχήμα με αυτόν στο 4 και τον Βεζένκοφ στο 3, ασφάλισε τα ριμπάουντ και μίκρυνε τους χώρους.
Γενικά, οι ερυθρόλευκοι στις περιστροφές έδειξαν διάθεση. Παρότι η Μακάμπι δεν είναι μια ομάδα που επιθετικά παίζει κάποιο εξεζητημένο είδους μπάσκετ, αντιθέτως βασίζεται πολύ σε isolation παιχνίδια και στην ικανότητα των περιφερειακών της να επιτεθούν με τη μπάλα στα χέρια είτε μετά από pick and roll, είτε έπειτα από floppy action για να εκτελέσουν, είναι μια ομάδα που αν δεν την προσέξεις και βρει ρυθμό μπορεί να σε διαλύσει. Ο Ολυμπιακός ήταν εμφανώς έτοιμος, προσθέτοντας ένα ακόμη θετικό δείγμα στην προσφατη, ελπιδοφόρα συλλογή του.
Στην επίθεση τώρα, είδαμε τους ερυθρόλευκους να ξεκινάνε με πολλά αβίαστα λάθη και με τον ηγέτη τους, Κώστα Σλούκα, να μην βρίσκει χώρο για δημιουργία. Υπήρχε θέληση για τρέξιμο, ωστόσο υπήρχαν εξίσου βιαστικές και απρόσεκτες πάσες, χωρίς ιδιαίτερη πίεση. Η παρουσία του Πρίντεζη στο αρχικό σχήμα έδωσε την ευκαιρία να ακουμπήσουν μερικές μπάλες στο low post, για να δώσει σκορ ο υπαρχηγός του Ολυμπιακού.
Γενικά, η ομάδα βασίζεται πολύ στην κυκλοφορία μέσω pick and roll ή hand off στη μπάλα, ψάχνοντας επίσης παιχνίδι στην αδύνατη πλευρά. Με τον Σλούκα στο τιμόνι, οι διάφορες skip πάσες κάνουν πιο εύκολη τη δυνατότητα για close out επιθέσεις.
Μόλις είδαμε μερικές φάσεις, στις οποίες ο Ολυμπιακός επιτίθεται στο close out μετά από καλή κυκλοφορία της μπάλας. Η ομάδα να ψάξει πολύ τέτοιες ενέργειες, αφού διαθέτει τους παίχτες για να τις αξιοποιήσουν, όπως ο Βεζένκοφ ή ο Χάρισον, που μπορούν να σουτάρουν εξαιρετικά από το τρίποντο.
Η διαρκής κίνηση που ψάχνει ο coach με αυτά τα διαδοχικά screens (δεν θα αναλύσω περισσότερο το τι εννοώ, γιατί θα ξεκινήσω αυτά τα ακαταλαβίστικα που ενοχλούν τον guru), εξυπηρετεί τον Σλούκα, που μπορεί να πασάρει και να σκοράρει μετά από ντρίμπλα. Στο βίντεο που ακολουθεί, ειδικά το τελευταίο σύστημα, είναι εξαιρετικό. Μετά την εισαγωγική πάσα στον Τζένκινς, η μπάλα μεταφέρεται στην απέναντι πλευρά. Εκεί υπάρχει down screen για να ελευθερωθεί ο Σλούκας και να διατηρήσει την ορμή και την απόσταση που έχει δημιουργήσει, ο Ζαν Σαρλ στην τελευταία δράση αλλάζει τη γωνία του pick και ο Σλούκας έχει καθαρό διάδρομο, είτε για ελεύθερο mid-range ή alley hoop πάσα και καλάθι. Πολύ ωραίο play με την ονομασία "thumbs down" όπως το έχει βαφτίσει χαρακτηριστικά ο coach Μπαρτζώκας.
X-factor
Νομίζω πως δικαιωματικά τον τίτλο του παίχτη-κλειδί τον κερδίζει ο Λαρεντζάκης. Το παιδί αυτό, κάθε φορά που βρίσκεται στο παρκέ, αποδεικνύει πόσο λάθος έκαναν οσοι βιάστηκαν να τον κρίνουν το καλοκαίρι. Χτες ήταν καταπληκτικός σε άμυνα και επίθεση. Οι παρουσίες του πλάι στον Λυκογιάννη στον Κολοσσό και στον Ζντοβτς στην ΑΕΚ, τον βοήθησαν να αλλάξει τον τρόπο σκέψης του και να γίνει ένα αμυντικό εργαλείο.
Με τα μακριά του άκρα δυσκόλεψε τον Γουίλμπεκιν και μπόρεσε να ‘’σπάσει’’ τα off ball screens. Μαζί με τον Παπανικολάου και τον Τζένκινς συναγωνίζονται ποιος είναι κορυφαίος σε αυτό. Στην επίθεση είχε καθαρό μυαλό, ευστόχησε στις κρίσιμες βολές και με εξαίρεση ένα βιαστικό σουτ, ήταν αλάνθαστος στις επιλογές του, άσχετα αν δεν κατέληξαν όλες στο στόχο. Τις περισσότερες φορές που βρίσκεται στο παρκέ, φαίνεται να αξιοποιεί το χρόνο που του δίνει ο προπονητής του.
Ωστόσο, εδώ θα συμφωνήσω με τον κόουτς όσον αφορά το χρόνο συμμετοχής του. Είναι πολύ δύσκολο για το Μπαρτζώκα να βρει τις ισορροπίες και τον κατάλληλο χρόνο για όλους, όταν υπάρχει μόλις ένα επίσημο παιχνίδι την εβδομάδα και αυτό αφορά την Euroleague. Δεν κρίνω την επιλογή της ομάδας, αλλά κατανοώ πόσο δύσκολα είναι να μοιραστούν τα λεπτά. Στην ιεραρχία προηγούνται άλλοι παίχτες και μέσα σε 40’ δεν μπορεί όλοι να είναι ικανοποιημένοι και να βρουν το χρόνο που τους αναλογεί. Ο προπονητής γνωρίζει καλύτερα, αφού βλέπει καθημερινά τις προπονήσεις.
Την Πέμπτη ακολουθεί το πρώτο από τα δύο ραντεβού με τη Βιλερμπάν μέσα σε μια εβδομάδα. Αν δεν θέλει ο Ολυμπιακός να χύσει την καρδάρα, πρέπει να κερδίσει την αναμέτρηση και να δείξει ότι είναι δύσκολο να τον κοντράρουν οι Γάλλοι, που εσχάτως έχουν μια κάμψη στην απόδοση τους. Οι ερυθρόλευκοι πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί στο μακρινό σουτ των φιλοξενουμένων, να πιέσουν πολύ τη μπάλα, γιατί οι παίχτες του Πάρκερ είναι επιρρεπείς στα λάθη και να μην τους αφήσουν να τρέξουν. Αν κάνουν αυτά τα πράγματα, δεν θα έχουν λογικά κανένα πρόβλημα.
