Και βασικά ... άλλαξε. Ο Παναθηναϊκός δέχτηκε 32 πόντους στο τέταρτο δεκάλεπτο εναντίον του Αστέρα, έχασε μετά τιμής, όμως σε αυτό το άκρως παραγωγικό διάστημα ενός μέτριου επιθετικά αντιπάλου, δέχτηκε μόλις έξι καλάθια εντός πεδιάς, από τα οποία τρίποντα ήταν μόνο τα δύο. Ακούγεται μια χαρά επίδοση, μόνο που στο ίδιο διάστημα οι πράσινοι παραχώρησαν 20 ελεύθερες βολές στους Σέρβους, από τις οποίες εκείνοι ευστόχησαν στις 14. Ήταν το σημείο που έκανε τη διαφορά.
Παρατηρώντας προσεκτικά αυτό το "μοιραίο" δεκάλεπτο, φαίνεται πως στη συντριπτική τους πλειοψηφία τα φάουλ συνέβησαν εντός του ζωγραφιστού, πλην μία κουταμάρας του Μήτ(ρ)ογλου μετά από αμυντικο ριμπάουντ του ερυθρόλευκων. Σχεδόν τίποτα δεν παραχωρήθηκε στην περιφέρεια και απολύτως τίποτα δεν ήρθε από την πάλη επάνω ή κάτω από τα σκριν. Αντίθετα, ο κανόνας ήταν ο εξής: Ο αντίπαλος περνάει εύκολα τη μπάλα στο low post, είτε με πικ εν ρολ, είτε με μία εισαγωγική πάσα και εκεί κάνει φάουλ ο ψηλός (Παπαγιάννης, Μήτογλου) ή η βοήθεια στο νταμπλ τιμ (Τζόνσον, Παππάς, Καλάθης). Με διαφορετικά λόγια, στην περίπτωση του Παναθηναϊκού, η διαδικασία πρόσβασης του αντιπάλου στο καλάθι δημιουργεί ευκαιρίες. Αν δεν παραχωρηθούν τρίποντα, θα παραχωρηθούν βολές, πάντως φτηνά το τριφύλλι θα τη γλιτώσει σπάνια.
Παρατηρώντας το rotation της ομάδας, με μια πρώτη ματιά φαίνεται πως από αυτό απουσιάζει ο Γουάιλι, δηλαδή ο μοναδικός αθλητικός ψηλός του ρόστερ. Από την έλευση Πιτίνο και έπειτα, ο Τζέικομπ πατάει παρκέ για μόλις 7,41 λεπτά ανά παιχνίδι, όταν το καλοκαίρι αποκτήθηκε ξεκάθαρα ως ο "χρειαζόμαστε-έναν-mobile-center". Συνήθως τετοιοι παίκτες καταλαμβάνουν σεβαστό χρόνο σε όσες ομάδες δεν λέγονται Ρεάλ και έχουν τις γνωστές, πολύ συγκεκριμένες αποστολές, μεταξύ αυτών και η προστασία της στεφάνης ή το σταμάτημα με το σώμα, του drive απο τα γκαρντ.
Το ίδιο ακριβως συνέβαινε και στον Παναθηναϊκό, πριν την έλευση του κόουτς-ίνδαλμα, με τον Γουάιλι να παίρνει 19,20 λεπτά ανά αγώνα. Λεπτομέρεια; Η άμυνα είχε την ιδια εικόνα.
Δείτε κάτι αν θέλετε.
Aυτή είναι η εικόνα των προσπαθειών των αντιπάλων πριν την έλευση του Ρικ Πιτίνο. Έβαζαν 1,07 πόντους ανά σουτ, είχαν περίπου 38% στα τρίποντα, επιχειρούσαν 26 τρίποντα ανά αγώνα. Γενικά, σούταραν από τις περισσότερες θέσεις στον μέσο όρο της διοργάνωσης και από κάποιες άλλες λίγο καλύτερα, ειδικά από το δεξί μπλοκ του τριπόντου.
Δείτε τώρα και την εικόνα επί Πιτίνο, πάλι αν θέλετε.
Τα πορτοκαλοκόκκινα έχουν μετατοπιστεί στην άλλη πλευρά, υπάρχει μια βελτίωση στα ποσοστά εντός της ρακέτας, όμως οι αυξημένες προσπάθειες που παίρνουν οι αντίπαλοι (σχεδόν 30), σε συνδυασμό με το ποσοστο στο 38,2%, φέρνουν την κατάσταση στα ίσια, μέσω του πάνσοφου δόγματος 3>2. Παράλληλα, συμβαίνει και κάτι ακόμη. Οι αντίπαλοι σουτάρουν επί Πιτίνο παραπάνω βολές - 19 περίπου - έναντι 16 που σουταραν πριν, με το ποσοστό να είναι σταθερό στο 75%.
Tι σημαίνουν όλα αυτά; Πως ο Παναθηναϊκός, όλο αυτό το διάστημα δοκιμών στο rotation, προσθαφαιρέσεων και αλλαγής τακτικής (με Πιτίνο είναι πιο σφιχτός στη ρακέτα και δίνει περισσότερα τρίποντα) έχει μέσες άκρες κάνει μια τρύπα στο νερό. Τα μειονεκτήματα του παραμένουν ως έχουν, καθώς έχει αντικαταστατήσει έναν mobile center μέτριας αμυντικής ισχύος με έναν νεαρό που δεν έχει πολυπαίξει τη θέση (Μήτογλου) και που ταυτόχρονα ο τρόπος παιχνιδιού του παραπέμπει πολύ περισσότερο στην θέση 4. Επίσης, δεν έχει βρει τον έξτρα γκαρντ, που στις μάχες στην περίμετρο θα βάλει το κορμί του, όταν κάθεται στον πάγκο ο Καλάθης. Το να αναλάβει αυτό τον ρόλο ο Παππάς μοιάζει με ευσεβή πόθο.
Κατά τη γνώμη μου, μελετώντας τα παραπάνω, είναι ξεκάθαρο πως πολλές απο τις αμυντικές μάχες οφείλουν να μετατοπιστούν στην περιφέρεια. Όσο οι αντίπαλοι βρίσκουν μις ματς (Μήτογλου, Γουάιλι) ή διάδρομο προς τη ρακέτα (συμβαίνει με Παπαγιάννη, Βουγιούκα), θα επιχειρούν μονίμως να περνάν προς τα μέσα και όπως έχει αποδιχτεί ως τώρα, θα τα καταφέρνουν, δημιουργώντας άλυτες ανισορροπίες. Κάποιος πρέπει να βρεθεί που να τους κοντράρει στο σώμα, είτε αυτός είναι περιφερειακός, είτε ψηλός. Ο Ράουτινς μάλλον δεν είναι ο κατάλληλος και ειλικρινά, από ένα σημείο και ύστερα ίσως ο αγώνας του Ρικ να καταστεί μάταιος. Δεν ξέρω, έτσι το βλέπω εγώ, κάπως πρόχειρα, πείτε κι εσείς στην τελική.
