Δυο λόγια μόνο για τον Γουέμπερ
Το ιστορικό του παίκτη (αλλά και των scouting reports γύρω του) έχει ως κεντρική μία λέξη: Αμυνα και δη άμυνα στη μπάλα. Ο Γουέμπερ κατά την κολεγιακή του θητεία στο Virginia Commonwealth University είχε αποσπάσει διάφορα αμυντικά βραβεία, μεταξύ άλλων και τρεις φορές το βραβείο του καλύτερου αμυντικού της περιφέρειας Α-10. Aν μάλιστα σε εκείνο το σημείο η καριέρα του δεν διακοπτόταν από έναν σκισμένο αχίλλειο, το πιθανότερο ήταν πως θα ολοκήρωνε τέσσερα κολεγιακά χρόνια ως ο κορυφαίος στη λίστα των κλεψιματων σε όλη την ιστορία του NCAA. Οκ, φυσικά οι καλύτεροι παίκτες δεν παίζουν σε αυτό το επίπεδο για πάνω από έναν χρόνο, αλλά το στοιχείο όσο να ναι φανερώνει αμυντική ικανότητα. Οπως μάλιστα διαβάζω στον ενεργό σύνδεσμο που σας παρέθεσα, οι επιδόσεις του σε αυτό τον τομέα δεν οφείλονται σε ρίσκα (πολλοί παίκτες επιχειρούν να βγουν στις διαδρομές πάσας), αλλά σε προσπάθεια και σωστή αναγνώριση. "Weber is not a gambler".
Για τον ίδιο βασικά λόγο, η ίδια η G League - στην οποία μπαινοβγαίνει επί τέσσερα χρόνια, έχοντας αλλάξει δυο ομάδες - τον είχε τοποθετήσει προ διμήνου σε άρθρο-λίστα με τους πιο δυνατούς υποψηφίους για συμβόλαιο στο ΝΒΑ. Μπορείτε να το βρείτε εδώ, όπου θα παρατηρήσετε πως ο Γουέμπερ συμπεριλαβάνεται στον ίδιο κατάλογο με άλλα "γνωστά" ονόματα, που κατά καιρούς διαβάζουμε στα ελληνικά reports, όπως ο Νόρβελ Πελέ (είναι να απορείς που τα βρίσκουν...). Το άρθρο γράφει: "o Γουέμπερ είναι γνωστός σαν ένας ώριμος ηγέτης στο παρκέ [σ.σ. floor general], που μπορεί να κρατάει ήρεμη την επίθεση και να παρενοχλεί τους αντίπαλους γκαρντ στην άμυνα". Λίγο εώς πολύ, ο,τι περιγραφή και να βρείτε στο διαδίκτυο, κινείται μέσες άκρες γύρω από αυτούς τους άξονες, όπως και τον αλτρουισμό - ο Γουέμπερ προσπαθεί και πετυχαίνει να βρει τους συμπαίκτες του. Στους υπόλοιπους τομείς ο παίκτης παρουσιάζεται σχετικά μέτριος, με ασταθή ποσοστά στα τρίποντα (42% φέτος εντούτοις), αδυναμία εκτέλεσης υπό πίεση και "απαίτηση" των απόλυτα κατάλληλα συνθηκών (απόσταση), για να ευνοηθεί ο σχετικά αργός μηχανισμός σουτ. Αν θέλετε ντε και καλά μια εικόνα, το καλύτερο βίντεο που τον αφορά είναι μάλλον το παρακάτω. Μπορεί να είναι από 1,5 χρόνο πριν, όμως σε σχέση με άλλα δεν αφορά αποκλειστικά "ευκολες" καταστάσεις με highlights, δίνει μια κάπως πιο ολοκληρωμένη άποψη.
Tα τρία προβλήματα
Πάμε όμως στα πιο βασικά, προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσουμε την λογική επιλογής. Αρχικά, νομίζω είναι αυτονόητο πως η κατάληξη σε έναν παίκτη χωρίς εμπειρία του ευρωπαϊκού παιχνιδιού, αποτελεί Φλεβάρη μήνα ένα ρίσκο. Η προσαρμογή δεν είναι εύκολη, όμως από την άλλη αυτό είναι κάτι που αφορά εξίσου και τα ζητούμενα. Αν ζητηθούν λίγα και καλά, τότε ο σκόπελος αυτός ξεπερνιέται ευκολότερα. Από τα όσα αναφέρθηκαν ως τώρα μάλιστα, και δεδομένου του περιορισμένου ρεπερτορίου στην εκτέλεση, το πιθανότερο είναι πως προς αυτή την κατευθυνση θα κινηθεί το προπονητικό επιτελείο. Θα ήταν άλλωστε δύσκολο να προστεθεί ένας γκαρντ που να επιτίθεται με υψηλή χρήση, δεδομένης της εμπιστοσύνης στον Γκος και της συνεχόμενης πρωτοκαθεδρίας του Σπανούλη στην οργάνωση, για όσα λεπτά αγωνίζεται.
Απο εκεί και πέρα, είναι ξεκάθαρο πως ο Μπλατ θέλει να δώσει περισσότερο βάρος στην άμυνα. Γιατί άραγε; Σύμφωνα με τα προηγμένα στατιστικά του badbasket, ο Ολυμπιακός εμφανίζει την τέταρτη καλύτερη άμυνα της Ευρωλίγκα σε παραγωγικότητα αντιπάλων (110,2 πόντους/100 κατοχές), ενώ τους υποχρεώνει στα τρία χειρότερα δυνατά ποσοστά, ολοκληρώνοντας μάλιστα τις προσπάθειες του με την λιγότερη δυνατή απώλεια στα αμυντικά ριμπάουντ (δεύτερος στην κατηγορία orb% αντιπάλων). Εν ολίγοις, οι ερυθρόλευκοι αμύνονται πολύ καλά και δεν χάνουν αμυντικά "σκουπίδια", κάτι που έχει συμβάλει καθοριστικό ρόλο στο να είναι από τις παραγωγικές ομάδες της διοργάνωσης στον αιφνιδιασμό. Προς τι λοιπόν η ανησυχία; Δείτε παρακάτω.
Πάνω από 11% των συνολικών πόντων του Ολυμπιακού προέρχεται από γρήγορο transition, όπως δείχνει το διάγραμμα του Παναγιώτη για το BG, μία αληθινά καλή επίδοση. Από την άλλη όμως, οι Πειραιώτες δέχονται αντίστοιχα ένα σωρό πόντους από αιφνιδιασμούς αντιπάλων. Ο Μπλατ έχει προσπαθήσει (ανεπιτυχώς εώς τωρα) να αυξήσει τον ρυθμό και πάνω σε αυτή την προσπάθεια το σύνολο δείχνει κάπου μπερδεμένο. Η στελέχωση στα γκαρντ δεν βοηθά το "σταμάτημα" της μπάλας νωρίς, ενώ το μικρό rotation (Μάντζαρης εκτός) κάνει το ξόδεμα των φάουλ επικίνδυνη υπόθεση. Ένας καλός και γρήγορος αμυντικός, που παράλληλα θα είναι και κάπως αναλώσιμος, μοιάζει ταμάμ, ώστε να εξαλειφθεί αυτός ο μικρός αστερίσκος στην αμυντική λειτουργία.
Μετά από αυτόν, χρειάζεται να εξαλειφθεί και ένας μεγαλύτερος. Η άμυνα των ερυθρόλευκων είναι μεν αποτελεσματική στα νούμερα, αλλά τόσο οι εύκολες ήττες σε Φενέρ και Ρεάλ, όσο και το τελευταίο ματς απέναντι στην Μπαρτσελόνα, έχουν επιβεβαιώσει κάτι που φαινόταν από την αρχή. Η αναχαίτιση του απλού two man game είναι μια δύσκολη αποστολή, η οποία συχνά έχει καταλήξει σε επιθετικά κρεσέντα των αντιπάλων γκαρντ (βλ. Ντίξον, Σλουκας, Λάρκιν, Βιλντόζα, Χουέρτας, Μίτσιτς) και πιο σπάνια των αντίπαλων ψηλών. Ο Ολυμπιακός έχει πληγωθεί επανειλημμένα από αυτό, χωρίς μάλιστα να μπορεί να κατηγορηθεί ο Μπλατ ότι δεν έχει δοκιμάσει πρόσωπα (Τουπάν στο 2 π.χ.) και πράγματα (flat άμυνες ο κανόνας, double team - hedge out οι συχνές εξαιρέσεις). Δείτε παρακάτω δυο διαφορετικές φάσεις, μία από τον αγώνα με τη Φενέρ και μία από τον πρόσφατο με την Μπαρτσελόνα και τα λέμε.
Διαφορετικοί εμπλεκομενοι στη θέση του γκαρντ (Σπαν, Τουπάν), διαφορετικές αντιμετωπίσεις (show του Λεντέι), ίδιο αποτέλεσμα. Επιλογές υπάρχουν κάμποσες, εκτός από μία, τρομερά σημαντική: Να μείνουν όλοι κοντά σε όλους για την εξέλιξη της κατοχής. Για να επιτευχθεί αυτό, χρειάζεται κάποιος που να μπορεί να σπάσει τα σκριν ή να περάσει γρήγορα από πάνω ή κάτω, κάτι που έκανε κάποτε με επιτυχία ο Μαντζαρης, αλλά δεν φαίνεται να το κάνει πλέον. Οι συστάσεις γύρω από τον Γουέμπερ προδιαθέτουν για αυτό, όπως και για την παρεμπόδιση των πικ εν ρολ εξ αρχής (ice). Πήγαινε από αλλού αν είσαι μάγκας.
Από την άλλη, κάποια/ος θα αναρωτηθεί εύλογα. Και με την επίθεση τι κάνουμε; Πράγματι, αν κοιτάξει κανείς τους αριθμούς, φαίνεται ξεκάθαρα πως ο Ολυμπιακός στην επίθεση δεν είναι τόσο αποτελεσματικός. Οι 112,7 πόντοι ανά 100 κατοχές τον τοποθετούν στην 8η θέση της λίστας, ενώ σε eFG% έρχεται έβδομος, με 54,6%. Σίγουρα καλύτερα από περυσι, όμως σίγουρα χειρότερα συγκριτικά με τις αμυντικές του επιδόσεις. Αν κάποιος σταθεί μόνο στην στατιστική αποτύπωση, το εύλογο συμπέρασμα είναι πως η προσθήκη του Γουέμπερ (έχει one on one σε άδειο χώρο) δεν είναι ακριβώς η ενδεδειγμένη. Κοιτάξτε παρόλα αυτά το παρακάτω διάγραμμα.
Tι λέει τώρα τούτο δω; Πως ο Ολυμπιακός παίρνει τους λιγότερους πόντους στην Ευρωλίγκα από λάθη αντιπάλων και πως παράλληλα δέχεται και τους περισσότερους από δικά του λάθη. Οι πίνακες του badbasket επιβεβαιώνουν επίσης τις δικές μας απεικονίσεις, φέρνοντας το σύνολο του Μπλατ στην δεύτερη θέση σε turnover rate (ποσοστό κατοχών που καταλήγουν σε λάθος) και στην δεύτερη από το τέλος σε turnover rate αντιπάλων. Ο Ολυμπιακός κάνει πολλά λάθη, δεν αναγκάζει τους αντιπάλους σε λάθη και άρα η επίθεση του σπαταλά συνεχώς ευκαιρίες.
Η παρουσία του Γουέμπερ στον τομέα αυτό συνεπώς, εκτός από το προφανές του να παραχθούν περισσότερα λάθη αντιπάλων, αποσκοπεί σε καλύτερη κυκλοφορία, η οποία με τη σειρά της ίσως οδηγήσει σε λιγότερα "πουλήματα" και περισσότερες σωστές πάσες, άρα και σε αύξηση των ποσοστών. Αντιλαμβάνομαι πως αυτό είναι κάτι σαν ένα long shot (το ένα φέρνει το άλλο), εντούτοις δεν στερείται λογικής. Τουναντίον. Mην ξεχνάτε άλλωστε, πως ο Ολυμπιακός καταφεύγει συχνά σε σχήματα με έναν χειριστή, τα οποία ούτε ιδιαίτερο passing game προσφέρουν, ούτε "τρυπημα" της άμυνας. Τα hedge out της Φενέρ στον Σπανούλη δυο εβδομάδες πριν στη δεύτερη περίοδο, όταν οι ερυθρόλευκοι έχασαν την επαφή με το σκορ με μία τέτοια σύνθεση, το πιστοποιούν.
Εν ολίγοις, τα στοιχεία του νέου παίκτη, σε συνδυασμό με τα δεδομένα κενά, σε πρώτη ανάγνωση δείχνουν μία μελετημένη επιλογή, με κύριο άξονα την "ασφάλεια" τόσο σε άμυνα, όσο και σε επίθεση. Ο Μπλατ δείχνει να εγκαταλείπει (προσωρινά;) το δόγμα "πάμε να βάλουμε περισσότερους από τους άλλους" και φαίνεται να δίνει προτεραιότητα στην περαιτέρω κατασκευή στεγανών. Προσωπικά, επιθετικά θαύματα δεν περιμένω, αναμένω όμως αξιοπιστία και τα όποια οφελη θα προκύψουν από ένα διευρυμένο rotation. Και κυρίως, περιμένω να δω αν ο Γουέμπερ θα είναι τόσο καλός παίκτης, όσο λένε όσοι τον πρότειναν στον Ολυμπιακό.
Υ.Γ. Υπάρχει και μία μεγαλύτερη συζήτηση εδώ, το κατά πόσο η φετινή φιλοσοφία του οργανισμού είναι ξεκάθαρη και έχει στραμμένο το βλέμμα προς το μέλλον ή αν αποζητά εφήμερες επιτυχίες. Θα το δείξει το περας αυτής της σεζόν, όταν οι δυο μεγάλες μορφές του παρκέ έχουν από έναν έξτρα χρόνο στην πλάτη.
