Ομολογώ πως ιδιαίτερα μετά την προσθήκη του KC Ρίβερς μεσούσης της σεζόν περίμενα πως οι Μαδριλένοι θα αρχίσουν να παίζουν καλύτερα. Η ίδια προσδοκία υπήρχε στο μυαλό μου και μετά την επιστροφή του Ρούντι Φερνάντεθ από τραυματισμό για τον 2ο γύρο του τοπ-16. Επίσης, πίστευα πως η τρίποντη εκτέλεση της Χίμκι θα ήταν η αρχή για μία ανάκαμψη που θα έφερνε τη Φενέρ σε δύσκολη θέση. Οι Γιουλ, Σερχι, Κάρολ και ο ακατανόμαστος έχουν εκτελεστικές δυνατότητες ασύγκριτες με οποιασδήποτε άλλης αντίστοιχης τετράδας στην Ευρώπη. Και όπως μας έχει εξηγήσει πολλάκις ο Leon, το σουτ μετράει και μετράει πολύ.

Τι σκατά μου...

Μια ματιά στα προηγμένα στατιστικά , τα οποία μας είναι διαθέσιμα μόνο μέσω του gigabasket, αποκαλύπτει το πρόβλημα. Η Ρεάλ δεν έπαιξε ποτέ άμυνα ανάλογη της - εκ νέου πολύ καλής - επιθετικής της απόδοσης. Οι παίκτες του Λάσο δεν είχαν κανένα πρόβλημα να σκοράρουν αλλά, σε αντίθεση με τα 3 προηγούμενα χρόνια, δεν μπορούσαν με τίποτε να σταματήσουν τους αντιπάλους τους. Και τις τρεις σεζόν στις οποίες έφτασε στον τελικό, η "Βασίλισσα" είχε μία από τις κορυφαίες άμυνες της διοργάνωσης, κι ας υποστήριζαν πολλοί ότι το μειονέκτημα της ήταν στα μετόπισθεν. Το παρακάτω γράφημα με τα νούμερα του defensive rating (top-16) επιδεικνύει αυτό ακριβώς.

https://infogr.am/eCvvKNHdr25JLfnz

Για να εξηγήσει κανείς αυτά τα νούμερα, πρέπει φυσικά να ανατρέξει στα παιχνίδια. Η Φενέρ, όπως και πιο πριν ο Ολυμπιακός, η Μπάγερν, ο Αστέρας, η Μπάμπεργκ, η Λαμποράλ και άλλοι, δεν είχαν κανένα πρόβλημα να φτάσουν κοντά στο καλάθι της Ρεάλ ή να σκοράρουν από απόσταση μέσω του πικ εν ρολ. Οι δυσλειτουργίες στην άμυνα σε αυτό το κομμάτι του παιχνιδιού οφείλονται εν πολλοίς στη στελέχωση και κατ'επέκταση στη μοιρασιά των λεπτών στη θέση 5. Συγκεκριμένα, ο Γκουστάβο Αγιόν, ο οποίος βρέθηκε φέτος στο παρκέ κατα μ.ο. 8 λεπτά περισσότερο από πέρυσι (26), ήταν εκείνος ο οποίος κλήθηκε τις περισσότερες φορές να αμυνθεί σε τέτοιες καταστάσεις. Ο Μεξικάνος ήταν εξαιρετικός στην επίθεση, αλλά στην πικ εν ρολ άμυνα (είτε με αλλαγές, είτε flat) αποτελούσε μονίμως τον στόχο όλων των αντιπάλων. Χαρακτηριστικό είναι άλλωστε το παιχνίδι του πρωτου γύρου στο Βελιγράδι, όταν ο Τσίρμπες σκρίναρε συνεχώς με χειριστή της μπάλας τον ... Κουίνσι Μίλερ, ώστε να αναγκάσει τον Μεξικάνο σε αλλαγή. Και οι δύο ψηλοί του Αστέρα εκείνο το βράδυ είχαν κάνει πάρτι. Με ανάλογη ευκολία κινήθηκε ο Ούντο στα τελευταία δύο παιχνίδια της πλέι-οφ σειράς, ή ο Σπανούλης όταν πήρε τον κεντρικό διάδρομο στο παιχνίδι του ΣΕΦ. Ο δε Μπουρούσης, ήταν πριν τον Μπέρτανς ο καθοριστικότερος παίκτης του 89-88 των Βάσκων απέναντι στην ομάδα του Λάσο.

Ο Αγιόν ήταν όλη τη χρονιά μαύρη τρύπα. Οι αντίπαλοι δεν είχαν παρά να τον παρασύρουν λίγο πιο έξω και μετά να επιτεθούν στην άδεια ρακέτα κατά μέτωπο. Όπως εδώ ο Μπογκντάνοβιτς σε ένα πολύ κρίσιμο μάλιστα σημείο στον τελευταίο αγώνα των πλέι οφ.

 Η ρακέτα της Ρεάλ έμοιαζε πολλές φορές τόσο άδεια όταν οι αντίπαλοι άνοιγαν το γήπεδο. Πίσω από τον Μεξικάνο ερχόταν (και έρχεται) άλλωστε ο ταλαντούχος , αλλά ακόμη κακός στην άμυνα, Ουίλι Χερνανγκόμεθ και ο καθ'ολα αναξιόπιστος Λίμα. Το πλάνο ήταν μάλλον να χρησιμοποιηθεί για κάμποσα λεπτά στη θέση ο Ρέγες, ένας παίκτης "μανούλα" στην πρόβλεψη στο μέσο της απόστασης του πικ εν ρολ και σίγουρα καλύτερος όλων στις μάχες σώμα με σώμα και στα ριμπάουντ. Αυτό όμως κάπου ξεχάστηκε, ή καλύτερα εγκαταλείφθηκε, στην πορεία, καθώς ο Λάσο αποφάσισε να μην εμπιστευθεί ιδιαίτερα τον Τόμπκινς, και έτσι ο Ρέγες έβγαλε όλη τη σεζόν ως ο βασικός παρτενέρ του Αγιόν. Στη θέση 5 αγωνίστηκε ελάχιστα.

Παρόλα αυτά, είναι άδικο να ρίξει κανείς στην απουσία του Σλότερ και στην προώθηση του Αγιόν τις ευθύνες για την κακή αμυντική εικόνα των Μαδριλένων. Ανάλογες άλλωστε προκλήσεις αντιμετώπισε και ο Περάσοβιτς στην Λαμποράλ, η οποία ως γνωστόν είναι στο final four με τον Γιάννη Μπουρούση βασικό. Οι Βάσκοι είχαν τον τρόπο να καλύψουν τις αδυναμίες του Ελληνα σέντερ. Αντίθετα στη Ρεάλ, σε κάθε 2-3 χαμένα βήματα του σέντερ της αντιστοιχούσε και μία αλληλουχία ασυγχρόνιστων περιστροφών και βαριεστημένων καλύψεων. Στο κομμάτι αυτό, η επιλογή του Τέιλορ αποδείχτηκε λανθασμένη, κι ας ήταν καλός ο Σουηδός στην πίεση στη μπάλα. Επίσης, ο Ρούντι βρισκόταν συχνά εκτός τόπου και χρόνου, πιθανώς επηρεασμένος από τραυματισμό, όσο και κορεσμό. Παρακάτω βλέπετε ένα πικ εν ρολ στο οποίο δεν καλύπτει τον Ούντο, άλλα τραβιέται προς τα έξω στον Σλούκα και αφήνει την ρακέτα άδεια, την στιγμή που και ο Μασιούλις μένει κολλημένος στον Κάλινιτς.

Μπορεί εδώ η ευθύνη να μην ανήκει εξ' ολοκλήρου στον Φερνάντεθ, αλλά η φάση είναι χαρακτηριστική της ασσυνενοησίας που υπήρχε στην άμυνα της Ρεάλ σε πολλά πικ εν ρολ. Επίσης, η αναφορά στον συγκεκριμένο παίκτη δεν γίνεται καθόλου τυχαία, καθώς αποτελούσε παραδοσιακά τον συνδετικό κρίκο της άμυνας στις περιστροφές, όντας μάλλον ο καλύτερος "κλέφτης" της διοργάνωσης (πρώτος πέρυσι στο τοπ-16). Ο Ρούντι διάβαζε τα κενά στο γήπεδο και τις προθέσεις των πασέρ και ήταν μονίμως στη σωστή θέση για να παρενοχλήσει ή να κλέψει. Από αυτή του τη δράση η Ρεάλ δεν βοηθήθηκε φέτος παρά ελάχιστα, την ίδια στιγμή που η επιστροφή του Ρίβερς έγινε περισσότερο για να γίνει. Εν τέλει, η Ρεάλ προσέθεσε στο μόνιμο πρόβλημα στο αμυντικό transition και ένα σωρό άλλα.

Το γιατί συνέβησαν αυτά, δεν έχω την παραμικρή ιδέα. Πιθανώς ο Λάσο θεώρησε ότι η ορμή και η αυτοπεποίθηση από τον περυσινό τίτλο, σε συνδυασμό με το αγωνιστικό peak στην επίθεση των Σερχι, Γιουλ και Αγιόν, θα ήταν αρκετές για να τραβήξουν την ομάδα του εκ νέου σε ένα final four. Εκτίμησε λανθασμένα την καθοριστική συνεισφορά του Σλότερ στα κρίσιμα παιχνίδια και δεν έβαλε ποτέ στο rotation ένα όπλο όπως ο Τόμπκινς, φέρνοντας παράλληλα και τον Μασιούλις μόνο ως λύση ανάγκης. Εν τέλει παρουσίασε κάτι μπερδεμένο , το οποίο δικαίως αποκλείστηκε.

Ίσως βέβαια και η Ρεάλ να έκλεισε και έναν κύκλο. Δύσκολα ομάδες μένουν στην κορυφή με το ίδιο ρόστερ πάνω από 3-4 χρόνια. Ο Παναθηναικός του Ομπράντοβιτς, η πιο επιτυχημένη ομάδα σε συνέχεια στο διάστημα '00-'12, άλλαζε αθόρυβα τους πρωταγωνιστές του ανά κάποια χρόνια.

Οι Μαδριλένοι είναι η καλύτερη ομάδα της 4ετίας στην Ευρώπη, όπως άλλωστε και ο Ολυμπιακός της 7ετίας. Φέτος όμως την ευρωλίγκα θα την κατακτήσει κάποιος άλλος. Ετσι είναι αυτά. Ανάλογα με το νούμερο των ετών που θα επιλέξει κανείς, βγάζει και τους κορυφαίους όπως του καπνίσει.

Λοιπόν φίλες μου, χθες ήμουν σε ένα μικρό αρτοποιείο και βρέθηκα μπροστά στην πιο επαγγελματική δουλειά που θα μπορούσε κανείς να συναντήσει σε ο,τι αφορά τα πασχαλινά αυγά. Κοιτάξτε τον Χριστούλη και την Παναγίτσα, τι ωραία που τους έχουν ζωγραφίσει. Τι να πώ, χίλια μπράβο.

Η Κυριακή του Πάσχα είναι κοντά, υπομονή.