Υπέρ.
Αρχικά, ο προπονητής. Ηδη στην ομάδα από το 2012, έχει κατακτήσει το πρωτάθλημα του 2013 και το περυσινό Eurocup και έχει μείνει στον πάγκο σε δύσκολες συγκυρίες, κάτι που λογικά έχει εκτιμηθεί. Eλέω Odeabank, ο Αταμάν έχει ξανά την ελευθερία να σχεδιάσει μία ομάδα όπως θέλει και αυτό είναι κάτι που έχει δείξει ότι μπορεί να κάνει σωστά. Υπό την καθοδήγηση του η ομάδα θα είναι έτσι κι αλλιώς σκληρή και δυσκατάβλητη.
Υπάρχει εντυπωσιακή πληρότητα στις θέσεις των φόργουορντ και μεγάλο εύρος απειλής από το πλάι. Μίτσοβ, Σιλμπ, Ντίμπλερ, Πρέλντζιτς, Ντέι και Ντιόν Τόμπσον συνιστούν μία εξάδα "ενδιάμεσων" παικτών, που απειλούν με ένα σωρό τρόπους. Ο συνδυασμός τους είναι απλώς θέμα επιλογών του προπονητή.
Η ομάδα μπορεί να κατεβάσει πεντάδες καμικάζι, χωρίς να θυσιάσει και τόσο πολλά στην επίθεση. Πόδια υπάρχουν παντού για να παίξουν άμυνα, το ίδιο και μέγεθος, με εξαίρεση τη θέση του πόιντ γκαρντ. Ο Αταμάν θεωρητικά θα μπορεί με τις αλλαγές του να ανεβάζει την ένταση.
Τέλος, υπάρχει εμπειρία, κι ας μην είναι οι παλιές καραβάνες από εκείνες που έχουν κατακτήσει τίτλους.
Κατά.
Οι δύο Αμερικάνοι πλέι μέικερ (ή καλύτερα "σβούρες"), δεν είναι ακριβώς δοκισμασμένοι στο κουμάντο μίας ομάδας σε υψηλό επίπεδο. Ο Ντέτμον στην Ζαλγκίρις π.χ. , είχε το ελεύθερο να σουτάρει από τη μία πλευρά του γηπέδου στην άλλη , ανά πάσα ώρα και στιγμή. Επίσης ο Σμιθ έρχεται με περγαμηνές "ανακατασούρα", αλλά για να αποδειχθεί ωφέλιμος θα πρέπει είτε να γίνει Μακόλουμ, είτε να βάλει φρένο. Και οι δύο είναι κοντοί, και παρότι έχουν γρήγορα πόδια , το σώμα τους δεν βοηθά στο να παλεύουν τα σκριν ή να κοντράρονται στο ποστ. Ο Πρέλντζιτς ίσως κληθεί να βάλει νότες λογικής και άμυνας.
Σε συνέχεια των παραπάνω, πίσω από τους δύο κοντούς στην πικ εν ρολ άμυνα έρχεται ο Αλεξ Τάιους. Η mobile επιλογή του Αταμάν δεν ενθουσιάζει ακριβώς στην άμυνα, παρά μόνο ψηλά. Ο Τάιους είναι περίεργη περίπτωση παίκτη. Αθλητικός, αλλά συχνά με λάθος timing και χωρίς την ικανότητα αντίστοιχων παικτών στην άμυνα με αλλαγές. Η άμυνα στον άξονα θα χρειαστεί γενικώς βοήθειες ή κάποιες αλχημείες. Ο Πλάις δείχνει - παρα τα εμφανή μειονεκτήματα - ως η πιο σταθερή λύση στη θέση του σέντερ.
Για ο,τι αξία έχει, το τουρκικό υλικό στο ρόστερ είναι πολύ μέτριο και το γηγενές στοιχείο υποβαθμισμένο.
Καλύτερη μεταγραφή.
Ο Όστιν Ντέι, ή αλλιώς η εκ Κωνσταντινούπολης απάντηση στον Άντονι Ράντολφ. Υψος 2,11 , χειρισμός της μπάλας και μεταφορά της από το ένα καλάθι στο άλλο, κορμί που λυγίζει, επιθετική απειλή από διάφορες αποστάσεις, μαζί με εξαιρετικές επιδόσεις στο ριμπάουντ. Λίγο λαπάς, αλλά δεν μπορεί κανείς να τα έχει όλα. Ο 28άχρονος είχε περάσει την καριέρα του μεταξύ D-League και ΝΒΑ, και δεν είχε στεριώσει πουθενά. Μέχρι πέρυσι στο Πέζαρο, όπου έβγαλε μάτια. Θα μπορέσει άραγε να ανταποκριθεί στο επόμενο επίπεδο ; Με σωστή χρήση σίγουρα, και έγκειται στον προπονητή το πώς θα ισορροπήσει μεταξύ ομαδικής λειτουργίας και προσωπικής ελευθερίας.
Στο τέλος MVP θα είναι ο...
Ο Όστιν Ντέι. Εκτός αν είναι ο Πλάις. Αλλά όχι, θα είναι ο Ντέι. Ρεπορτάζ τον έφερναν πέρυσι υποψήφιο για τον ΠΑΟ , παρεμπιπτόντως.
Μεγάλο ερωτηματικό.
Δύο. Πρώτον, ο Εμίρ Πρέλντζιτς, ένας παίκτης που περισσότερο μπέρδευε, παρά βοηθούσε τις ομάδες για τις οποίες αγωνιζόταν. Χωρίς συγκεκριμένη αγωνιστική ταυτότητα, ο Τουρκοβόσνιος είναι δέσμιος των πολυσχιδών ικανοτήτων του και της έλλειψης σταθερού σουτ. Μπορεί έραγε ο Αταμάν να το μετατράψει σε factor X , χωρίς να βγει ζημιωμένος;
Δεύτερον, ο άγνωστος Ρας Σμιθ. Πέρυσι σε ένα ματς στη D-League είχε βάλει 65 πόντους! Διεισδύει μέσα στο καλάθι όσο πιο πολύ μπορεί, βγάζει αληθινά ωραίες πάσες και γενικώς ξέρει που βρίσκεται. Το θέμα είναι πώς θα προσαρμοστεί σε μία ομάδα που θα αναζητά εξίσου το μοίρασμα του παιχνιδιού με το σκοράρισμα. Είμαι πολύ περίεργος να τον δω.
Μία ωραία πεντάδα.
Πολύ πρώιμη πρόβλεψη.
Με τον Αταμάν δεν τα παρατάει κανείς. Θα πάει μέχρι τέλους, αν και για την οκτάδα προηγούνται άλλοι.
Δεν μπορώ, όποτε γράφω για μια τούρκικη ομάδα με πιάνει συγκίνηση και σκέφτομαι την Πόλη. Αν σας φέρει ο δρόμος και είστε κοντά στο αεροδρόμιο, μην παραλείψετε να πάτε στο εστιατόριο Beyti. Είναι αληθινά το κάτι άλλο, τρως γιαουρτλού και χάνεσαι σε μία πανδαισία συναισθημάτων και αισθημάτων.
