Το χρυσόμαλλο δέρας
Mόλις προχθές γράφαμε για την πορεία του Μαρκ Γκασόλ και ήρθε ένα καταπληκτικό κρεσέντο από μέρους του, για να μας θυμίσει το εύρος της απόστασης που έχει διανύσει στην μεγάλη καριέρα του. Τρία τρίποντα και ένα γκολ φάουλ μέσα σε μόλις τρία λεπτάκια στο τέλος της τρίτης περιόδου του πρώτου προημιτελικού, έκαναν την διαφορά αναμεσα στους αργούς Ισπανούς και τους ανταγωνιστικότατους Γερμανούς. Εν πολλοίς, αυτό το σερί ήταν απόρροια και ενός διαφορετικού σχήματος, με τον Ουίλι Χερνανγκόμεζ στην θέση του σέντερ, κάτι που έκανε την Ισπανία να τρέξει. Οχι ότι ο Πάου είναι βαρίδι, αν είναι δυνατόν. Απλώς αυτό ήταν ο,τι χρειαζόταν την δεδομένη στιγμή, και όπως θα δούμε παρακάτω, η ευελεξία στα σχήματα έχει την σημασία της. Εν πάσει περιτπώσει ο Μαρκ ήταν εν γένει καταπληκτικός, με την προσωπική του απόδοση (28 πόντοι, 10 ριμπάουντ, 4 ασίστ, 2 μπλοκ) να αποδεικνύεται οριακά πιο καθοριστική από εκείνη του τρομερού διδύμου της Σλοβενίας.
Ο αποδιοπομπαίος τράγος
Από την μία κατηγορία στην άλλη στην περίληψη μας, ο Κώστας Μίσσας ακολούθησε την προδιεγγεγραμένη πορεία του. Μετά τον αποκλεισμό, τα πάντα φορτώθηκαν επάνω του, έτσι όπως ήταν προγραμματισμένο. Και δωστου δεν έπαιξε ο Μάντζαρης και δώστου χρειαζόταν ο Παππάς, και δώστου πού ήταν ο Θανάσης. Πέφτω από τα σύννεφα.
Σήμερα υπάρχει στον ηλεκτρονικό Τύπο ένα εύστοχο άθρο, γραμμένο από τον Νίκο Παπαδογιάννη. Βλέπει τα πράγματα σφαιρικά , όπως ακριβώς είναι. Το ότι ο προπονητής δεν εμπιστεύθηκε το υλικό ισχύει όσο και το ότι το υλικό δεν ήταν άξιο εμπιστοσύνης, κάτι το οποίο φάνηκε και στα στατιστικά του +/-. Κανένα από τα δύο γεγονότα δεν έχει εντούτοις τόση βαρύτητα , όσο το εξής: Η εθνική απέτυχε να βρει λειτουργικά σχήματα, πέραν ενός, και έτσι αναγκάστηκε σε μικρό rotation. Ο Μάντζαρης δεν ταίριαξε με τον Σλούκα ή τον Πρίντεζη, ο Παππάς με τον Καλάθη ή τον Παπαγιάννη κ.ο.κ. Συνήθως, και παρά τα κοινώς λεγόμενα, μία second unit δεν αγωνίζεται ποτέ αυτούσια, αλλά τα μέλη της μπαίνουν στο μίξερ μαζί με τους λεγομενους "βασικούς". Κάτι τέτοιο δεν συνέβη, διότι τα δείγματα από τα φιλικά και τους πρώτους τρεις αγώνες του Ευρωμπάσκετ ήταν τραγικά. Το μίξερ έβγαζε λαδοπιωμένες κολοκυθοκροκέτες, που δεν τις έσωζε ούτε η καλύτερη ρομπόλα (συγγνώμη Τάσο, τα θαύματα έχουν και τα όρια τους). Tι να κάνει και ο κόουτς, πήγε με 35λεπτα σε όσους εμπιστευόταν. Αν η εθνική είχε προετοιμαστεί σωστά, τότε θα είχε μοντάρει και σχήματα ειδικών καταστάσεων, ή θα είχε μηχανισμούς να αναχαιτίσει αιφνίδιες αποκαλύψεις, όπως εκείνη του Αντόνοφ στην θέση 5. Ο Αγραβάνης δεν μπήκε μέσα να τα γαμήσει όλα. Στο τέλος οι Ρώσοι έβγαλαν τον Σβεντ και ο Κβοστόφ σκόραρε, την ώρα που εμείς ψάχναμε τρίποντα με τον Καλάθη επάνω σε switch.
Τι ψαχνουμε τώρα. Τα παπαγαλάκια βγάζουν σήμερα την εθνική ως ένα σύνολο επιτυχημένο, το οποίο ξεπέρασε τις προσδοκίες μετά την φυγή του Γιάννη Αντετοκούνμπο. Ετσι είναι αν έτσι νομίζετε, αγαπητοί. Από εδώ είχαμε γράψει ξεκάθαρα πως ακόμη και ένα μετάλλιο δεν θα ήταν για εμάς (ή για εμένα αν τα παιδιά δεν γουστάρουν) να χρυσώσει το χάπι. Η ομοσπονδία απαξίωσε τον προπονητή, ο μεγάλος σταρ έκανε του κεφαλιού του, διάφοροι παίκτες πλακώνονταν και "πλακώνονταν" μεταξύ τους, κάποιοι ΝΒΑερς την κοπάνησαν υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες. Δεν ήταν προϋποθέσεις αυτές για να αναπτυχθεί ένα όμορφο αθλητικό σύνολο, deal with it. Ο Κώστας Μίσσας έχει τον απόλυτο σεβασμό μας.
Ενα πανέμορφο κοπάδι
Οι παίκτες της Σλοβενίας και της Λετονίας μας πρόσφεραν ένα θέαμα που θα θυμόμαστε για καιρό. Είναι πολύ συναρπαστικό να βλέπεις δύο ομάδες που αγωνίζονται διαφορετικά , να πετυχαίνουν και οι δύο ταυτόχρονα να εφαρμόσουν την τακτική τους στο γήπεδο. Υπάρχουν βραδιές που και οι δυο αντίπαλοι παίζουν καλά, και έτσι προκύπτουν τα μνημεία. Οι Σλοβένοι τρέφονται από την σπιρτάδα του τρομερού διδύμου στα γκαρντ, το οποίο εναλλάσσεται σε εμπνεύσεις και πρωτοβουλίες, έχοντας όμως πάντα στον νου του πως τις φάσεις θα τις τελειώσει εκείνο. Ο τρίτος της παρέας (Πρέπελιτς) εξασφαλίζει την συνέχεια στο παιχνίδι , δείχοντας στην ουσία τι έλειπε από την δική μας εθνική : Η ροή.
Από την άλλη, οι Λετονοί κοιτάζουν συνέχεια τα πλάγια της επίθεσης τους (36 προσπάθειες για τρίποντο), με προτίμηση η μπάλα να περνάει κάμποσο από τον παιχταρά Κρίσταπς Πορζίνγκις. Οι δυο διαφορετικές προσεγγίσεις πήγαιναν τέλεια, μέχρι το σημείο που η μπάλα έπρεπε να κολλήσει στα χέρια κάποιου για να είναι ασφαλής. Oι παρακάτω φάσεις αποτελούν τετοιες περιπτώσεις. Μετά το σκριν γίνεται αλλαγή, ο γκαρντ τριπλάρει με ασφάλεια, παίρνει τον χρόνο του, αποφασίζει.
Οι Σέρβοι στο μαντρί.
Στο πιθανώς πιο βαρετό παιχνίδι των προημιτελικών, οι Σερβοι αποκάλυψαν για μία ακόμη φορά τον κυνισμό τους, χτυπώντας την Ιταλία εκεί ακριβώς που πονούσε. Ήδη από το (μέτριο) παιχνίδι με τους Ούγγρους, φαινόταν πως ο Τζόρτζεβιτς έκανε μία προπόνηση συγκεκριμένου είδους. Μόλις 17 τρίποντα σούταρε η ομάδα του, η οποία σε κάθε ευκαιρία μετέφερε το παιχνίδι στην ρακετα, εκεί όπου ο Μεσίνα έχει ελάχιστες λύσεις. Τα 17 επιθετικά ριμπάουντ (έναντι 8) μαρτυρούν επίσης την κυριαρχία. Είτε με drive, ειτε με pick n roll, είτε με απ'ευθείας εισαγωγική πάσα, τα χτυπήματα κοντά στο καλάθι ήταν συνεχή. Στην απέναντι πλευρά, οι Ιταλοί δεν μπορούσαν να πλησιάσουν και πολύ και επιδόθηκαν στα γνωστά τρίποντα, για τα οποία όμως οι αντίπαλοι τους ήταν απόλυτα προετοιμασμένοι. Μόνο ο Μπελινέλι είχε 2/11, απο εκεί να καταλάβεις. Σκέφτομαι τις απουσίες των Σερβων και με πιάνει μελαγχολία. Φαίνεται πως από τον ημιτελικό με τους Ρώσους θα προκύψει και ο ηττημένος του τελικού, ενώ κανονικά θα μιλούσαμε για ένα φαβορί ισάξιο με τους Ισπανούς.
Τέλος πάντων. Ο αποψινός ημιτελικός ανάμεσα στους Ίβηρες και τους Σλοβένους θα πρέπει κανονικά να είναι συναρπαστικός. Παρόλα αυτά , δεν βλέπω με ποιον τρόπο θα αντέξουν οι ψηλοί των δεύτερων το σφυροκόπημα. Αντίθετα, στην σύνθεση των Ισπανών υπάρχει ο Ρίκι Ρούμπιο, που αποτελεί ένα ισχυρό (αμυντικό) αντίβαρο στους Ντράγκιτς και Ντόντσιτς. Για να ηττηθεί το τέρας θα χρειαστεί ανάλογα καλή συνδυασμένη απόδοση των δυο. Φαίνεται δύσκολο.
