Το βασικό συμπέρασμα που έβγαλα από τα παιχνίδια αυτά, παρότι πολύ προφανές, είναι ότι αυτή την στιγμή οι Pistons είναι μια κακή ομάδα με πολλούς ενδιαφέροντες νεαρούς παίκτες, οι οποίοι, επειδή δεν έχουν σταθερότητα στο παιχνίδι τους, άλλες φορές θα κερδίζουν εκτός έδρας τους Raptors, και άλλες θα χάνουν με κάτω τα χέρια από τους Kings.
Αν πάμε σε πιο ειδικά συμπεράσματα, προσωπικά πιστεύω ότι ο Cade Cunningham θα είναι μέσα στους 10-15 καλύτερους παίκτες του ΝΒΑ τα επόμενα 15 χρόνια. Στο παιχνίδι απέναντι στους Raptors, παρότι δεν είχε εντυπωσιακά νούμερα, ήταν ο παίκτης που πήρε όλες τις αποφάσεις και έβαλε και δύο δύσκολα καλάθια μπροστά στον Anunoby στο τέλος του αγώνα. Έδειξε όλα τα στοιχεία που τον συνόδευαν πριν από το draft: καλός σουτέρ, καλός στην πάσα, κάτι που σε συνδυασμό με το ύψος του τον κάνει πολύ επικίνδυνο ως χειριστή στα pick and rolls, και πάρα πολύ καλός στην άμυνα. Σε αυτό το κομμάτι μου άρεσαν οι τοποθετήσεις του και ότι είναι πάντα σε ετοιμότητα να κλέψει μπάλες. Παρότι ξεκίνησε τη χρονιά τραυματίας και με κάποια άσχημα παιχνίδια, δεν ανησυχώ καθόλου όσον αφορά την εξέλιξη του στη λίγκα.
Ο βασικός λόγος, όπως προείπα, για να δω τα δύο παιχνίδια ήταν η συνύπαρξη του με τον Killian Hayes. Και σε αυτό το κομμάτι οι δύο αναμετρήσεις ήταν πολύ διαφορετικές μεταξύ τους, αλλά κατά τη γνώμη ενδεικτικές του τι να περιμένουμε στο μέλλον. Τα νούμερα στον παρακάτω πίνακα τα υπολόγισα από τη σελίδα του NBA.com.
Στο παιχνίδι απέναντι στους Raptors, που κέρδισαν, τους είδαμε να παίζουν σχεδόν αποκλειστικά μαζί. Επειδή η επίθεση των Pistons είναι ακόμα σχετικά απλοϊκή, πολλές φορές βλέπαμε έναν εκ των δύο να είναι στην κορυφή και να ξεκινάει την επίθεση και ο άλλος στη γωνία. Ειδικά στην περίπτωση του Cunningham, είναι μάλλον κακό, τόσο για την ατομική του εξέλιξη, όσο και για τα αποτελέσματα της ομάδας, να περνάει τόσο χρόνο στη γωνία χωρίς να έχει την μπάλα στα χέρια του. Όμως επειδή οι αντίπαλες ομάδες τoν αντιμετωπίζουν ως καλό σουτέρ (παρότι φέτος έχει μόνο 27,6% από το τρίποντο) αυτό δίνει χώρους στους Hayes και Grant να σκοράρουν και να δημιουργήσουν. Από την άλλη, μπορεί ο Hayes να μην έχει τη φήμη του καλού σουτέρ, όμως φέτος με 38,2% είναι ο καλύτερος σουτέρ της ομάδας πίσω από τη γραμμή του τρίποντου. Όταν είναι οι δυο τους στο παρκέ, μαζί και με τον Jerami Grant, η επίθεση γίνεται πολύ αργή και προβλέψιμη, επειδή και οι τρεις τους έχουν τη διάθεση και τον ρόλο να δημιουργήσουν, όμως για την ώρα δεν παίρνουν γρήγορες αποφάσεις, αλλά συνήθως όταν η μπάλα φτάνει στην κατοχή τους το πρώτο πράγμα που κάνουν είναι να ντριμπλάρουν και να δουν το γήπεδο.
Το παιχνίδι απέναντι στους Kings νομίζω ήταν πιο αντιπροσωπευτικό των παιχνιδιών που θα ακολουθήσουν. Ο Cunningham ήταν ξεκάθαρα ο βασικός δημιουργός και η επίθεση των Pistons ήταν στημένη γύρω από τις επιλογές του, όπως μαρτυρούν και οι οκτώ assists του. Έπαιξε 35’ και στα 18’ από αυτά ήταν χωρίς τον Hayes στο παρκέ. Σε αυτό το ματς, είδαμε να μειώνεται στο ελάχιστο ο χρόνος του Corey Joseph (σχεδόν 6’ έναντι των 18’ του προηγούμενου αγώνα) κάτι που έδωσε την ευκαιρία να δούμε για περισσότερο διάστημα και τον Hayes μόνο του. Οι Pistons χάσανε με κάτω τα χέρια, κυρίως λόγω της εξαιρετικής ευστοχίας των Kings από το τρίποντο (16/33), όμως παράλληλα είδαμε την καλύτερη εμφάνιση του Cunningham μέχρι τώρα, που τελείωσε το ματς με 25/8/8.
Κατά την άποψη μου, το ιδανικό σενάριο για την ομάδα του Detroit είναι ο Cade να εξελιχθεί σε έναν μεγαλόσωμο δημιουργό (big initiator) όπως είναι ο Doncic και ο Killian να έχει δίπλα του τον ρόλο του δεύτερου χειριστή, όπως, για παράδειγμα, ο Lonzo Ball δίπλα στους DeRozan και LaVine. Δεν έχω καμία αμφιβολία πως ο Cunningham θα μπορέσει να παίξει αυτόν τον ρόλο. Ξέρει να διαβάζει πολύ καλά το γήπεδο, είναι καλός σουτέρ, γεγονός που αναγκάζει τις άμυνες να τον πιέσουν, ενώ με τη βοήθεια του ύψους του μπορεί να βγάλει και δύσκολες πάσες. Για να πραγματοποιηθεί το παραπάνω σενάριο με επιτυχία, θα πρέπει ο Killian να αποδείξει ότι το καλό του ποσοστό από το τρίποντο στο ξεκίνημα της φετινής χρονιάς δεν είναι συνέπεια του μικρού δείγματος, αλλά κάτι πιο σταθερό. Αν το σουτ του είναι τόσο καλό, τότε οι αντίπαλες ομάδες δεν θα μπορούν εύκολα να δίνουν βοήθεια από τη μεριά του, και όταν θα παίρνει ο ίδιος την μπάλα, θα μπορεί είτε να σουτάρει, είτε να επιτεθεί προς το καλάθι, και να δημιουργήσει για τους συμπαίκτες του εκμεταλλευόμενος το καλό court vision που έχει. Η ικανότητά του αυτή τον έκανε ψηλό pick τη χρονιά που μας πέρασε, αλλά η αδυναμία στο να δημιουργήσει το δικό του σουτ ίσως τον μετατρέψει σε έναν πολύ καλό connector, κατάσταση που θα εξασφαλίζει την κυκλοφορία της μπάλας όταν αυτή θα φεύγει από τα χέρια του Cunningham.
Το παραπάνω σενάριο ωστόσο, νομίζω θα το δούμε σε ισχύ κυρίως από του χρόνου. Για φέτος περιμένω σιγά-σιγά να δούμε εκτός από τον χρόνο που θα είναι και οι δύο μαζί, να έχουν ο καθένας αρκετό χρόνο μόνος του στο παρκέ (όπως έκαναν για παράδειγμα οι Rockets με Harden και Westbrook), αφού για την εξέλιξη τους είναι σημαντικό να έχουν αρκετές επαναλήψεις και προσπάθειες ως οι βασικοί χειριστές στην επίθεση. Ο Corey Joseph μπορεί να είναι ένας καλός βετεράνος, όμως δεν είναι τόσο καλός ώστε να κάνει τη διαφορά. Επιπλέον - αν όχι κυρίως- τα λεπτά του μειώνουν τον διαθέσιμο χρόνο για την εξέλιξη των δυο μελλοντικών αστέρων. Ο Cade είναι μακράν ο καλύτερος παίκτης εκ των δύο, για αυτό και θα πρέπει να δώσουν προτεραιότητα στην εξέλιξη του, όμως και ο Hayes μπορεί να μετατραπεί σε έναν πολύ χρήσιμο παίκτη για το μέλλον της ομάδας. Τα επόμενα παιχνίδια θα μας δείξουν καλύτερα τις διαθέσεις των Pistons, όμως το μόνο σίγουρο είναι ότι οι νεαροί παίκτες που επέλεξαν στο draft, φαίνεται να έχουν αρκετό ταλέντο για να οδηγήσουν την ομάδα ξανά σε επιτυχίες.
