Πάμε παρακάτω. Σε κάθε περίπτωση, αυτές οι απουσίες δημιουργούν μια πραγματική συνθήκη, ένα κενό στο ρόστερ των ομάδων τους, το οποίο δίνει ευκαιρία σε άλλους παίκτες να αναδειχτούν ή τους φέρνει στο επίκεντρο εξαιτίας της απρόσμενης αυξημένης σημασίας τους για την τύχη της ομάδας τους. Θα ασχοληθούμε σήμερα με τρεις τέτοιες περιπτώσεις.

Justise Winslow

Κανείς δεν περίμενε τον Ja Morant τόσο καλό, τόσο γρήγορα. Πολύ σπάνια rookie point guards μπορούν να συνδυάσουν τον εντυπωσιασμό με την ουσία, ιδίως όταν προστίθενται σε ομάδες που έτσι κι αλλιώς βρίσκονται στα χαμηλά κλιμάκια της βαθμολογίας. “Hold my beer” αναφώνησε ο 20χρονος point guard και αποφάσισε να βάλει μια πολύ νεανική ομάδα υπό τις οδηγίες του 36χρονου Taylor Jenkins στα playoffs, υποσκελίζοντας ομάδες - μόνιμους θαμώνες της post-season (Spurs, Blazers) ή ανερχόμενες, αλλά πιο μπροστά στην ανάπτυξή τους, θεωρητικά τουλάχιστον (Pelicans, Kings).

Αρωγοί σε αυτή την προσπάθεια, δύο μπαρουτοκαπνισμένοι (κλισέ #1) forwards, ο Jae Crowder και ο Solomon Hill, οι οποίοι, ναι μεν ποτέ δεν δικαιολόγησαν απόλυτα το “D” κομμάτι του χαρακτηρισμού 3&D που τους συνοδεύει, ωστόσο μαζί με τον Jonas Valanciunas, έδιναν στους Grizzlies αυτόν τον απαραίτητο αέρα του βετεράνου. Πορεία playoffs ή όχι, δεν είχε μεγάλη αξία για τους Grizzlies να τους κρατήσουν, πράγμα που ίσχυε και για τον Andre Iguodala, ο οποίος με την ανταλλαγή του στους Grizzlies πήρε μια ζηλευτή από κάθε κοινό θνητό άδεια μετ’ αποδοχών. Οι τρεις τους λοιπόν έγιναν πακετάκι για να αναλάβουν οι Grizzlies άλλο ένα reclamation project, στο πρόσωπο του Justise Winslow (αλλά και τον Gorgui Dieng).

Η πορεία του στο Miami, την πενταετία που βρίσκεται στο NBA, έχει υπάρξει σπασμωδική. Αμυντικό πολυεργαλείο με το καλημέρα, με περιορισμένο όμως επιθετικό ρεπερτόριο. Χωρίς αξιόπιστο σουτ ή τη δυνατότητα να τελειώνει φάσεις αθλητικά κοντά στο καλάθι, η λογική θα έλεγε ότι οι Heat θα προσπαθούσαν να του μάθουν να σουτάρει για να τον κάνουν έναν ακόμη 3&D παίκτη που θα παίζει μακριά από την μπάλα. Το επιτελείο τους όμως αποφάσισε να κινηθεί διαφορετικά κι έτσι, απροσδόκητα αλλά και εξ ανάγκης, λόγω περιορισμένων επιλογών στη θέση “1”, στο πρόσωπό του είδαν έναν χειριστή, σε ένα πείραμα που έδειχνε να πιάνει πριν χάσει το μεγαλύτερο μέρος της sophomore season του λόγω τραυματισμού. Η επόμενη σεζόν τον βρήκε διστακτικό, όμως με μια φωτεινή εξαίρεση: 38% από το τρίποντο. Το ζήτημα όμως δεν είναι ένα νούμερο -τα νούμερα άλλωστε δεν παίζουν μπάσκετ, αντικατοπτρίζουν απλώς την πραγματικότητα και επιδέχονται ερμηνείας. Το ποσοστό αυτό ερχόταν σε λιγότερο από δύο προσπάθειες ανά αγώνα. Το ζήτημα δεν είναι μόνο να τα βάζεις, αλλά η αντίπαλη άμυνα να κινείται με την πεποίθηση ότι τα βάζεις.

Την περσινή σεζόν αυτά τα δύο στοιχεία ήρθαν και έδεσαν. Ο Winslow έπαιξε μια σχετικά γεμάτη σεζόν (66 παιχνίδια) με την μπάλα στα χέρια (4,3 assists/2,2 λάθη ανά αγώνα) και απειλώντας από το τρίποντο (38% σε τέσσερις προσπάθειες). Έγινε δηλαδή ένας παίκτης που έλυνε προβλήματα παρά δημιουργούσε, αντιστρέφοντας το ερώτημα των πρώτων τριων σεζόν, δηλαδή “πως θα χωρέσουμε τον Winslow σε πεντάδες”.

Σε αυτόν τον παίκτη πόνταραν οι Memphis Grizzlies. Τον παίκτη που φέτος δεν είδαμε τόσο λόγω τραυματισμών, όσο και γιατί οι Heat βρήκαν ρυθμό χωρίς αυτόν. Ο κορμός των Grizzlies είναι γεμάτος στην περιφέρεια και τους ψηλούς και είναι σαφές πως το δίδυμο Morant-Jackson είναι ο άξονας γύρω από τον οποίον θα χτίσουν. Βλέποντας όμως πως στα υψηλότερα κλιμάκια υπάρχουν κτήνη τα οποία ελάχιστοι παίκτες μπορούν να ματσάρουν σε όλο το NBA λόγω του ακραίου συνδυασμού δύναμης και ταχύτητας που έχουν (LeBron James, Kawhi Leonard, Giannis Antetokounmpo και οι Doncic, Tatum με έναν αστερίσκο), οι Grizzlies ποντάρουν: Εφόσον κάποιος έχει ανάλογα σωματικά προσόντα και παίζει άμυνα και έχει ball skills και σουτάρει, είναι προφανώς πανάκριβος. Έχοντας τον χρόνο με το μέρος τους λοιπόν, ποντάρουν σε παίκτες που αν καταφέρουν να δέσουν όλα τα χαρακτηριστικά τους και να μείνουν υγιείς σωματικά ή συγκεντρωμένοι πνευματικά, μπορούν να πλαισιώσουν τους stars. Τέτοιες περιπτώσεις είναι λοιπόν ο 24χρονος Justise WInslow και ο 23χρονος Josh Jackson.

Στο Memphis δεν φαντασιώνονται το all-star potential που ο Winslow αντιπροσώπευε τη νύχτα του draft. Αντιθέτως οραματίζονται έναν παίκτη ο οποίος θα μπορεί να κάνει λίγο από όλα με σχετικά λίγες κατοχές στην επίθεση, και θα μπορεί να ματσάρει τους καλύτερους παίκτες του κόσμου, ξεκλειδώνοντας πεντάδες που θα μπορούν να εκμεταλλευτούν τις αδυναμίες των αντιπάλων, είτε αυτές είναι small-ball με σουτ από όλους με τον (Jaren) Jackson στο “5”, είτε αντίθετα “bully ball” με τον Jackson στο “4”. Παράλληλα η παρουσία του επιτρέπει πιο εύκολα one-trick ponies (μονοδιάστατους σουτέρ αν θέλουμε να μιλάμε σαν άνθρωποι), καθώς μπορεί να αναλάβει μέρος της δημιουργίας αν οι αντίπαλοι ρίξουν τα αμυντικά τους όπλα πάνω στον Morant.

Αν είναι καλά και αν το θελήσει (καθώς συνόψισε σε πρόσφατη συνέντευξή του τα διλήμματα αρκετών παικτών σχετικα με τη συμμετοχή τους) στη Disney World θα δούμε μια πρόγευση από αυτό.

Royce O‘Neale

Το επιστέγασμα μιας πολύ περίεργης σεζόν μέχρι στιγμής για τους Utah Jazz ήταν η επέμβαση στον καρπό του Bojan Bogdanovic, γεγονός που αφαιρεί από την εξίσωση της επίθεσής τους έναν εξαιρετικό σκόρερ με καταπληκτικά ποσοστά φέτος, ο οποίος ταυτόχρονα έχει αρκετό όγκο για να την παλέψει απέναντι σε θρεμμένα wings και power forwards. Λίγο πριν τη διακοπή οι Jazz έδειχναν να βρίσκουν ρυθμό και με τον Mike Conley στην πεντάδα.

Όλα αυτά θα αλλάξουν, καθώς ο Bogdanovic είχε ξεκινήσει σε όλα εκτός από ένα παιχνίδι φέτος. Λογικά η πεντάδα των Jazz θα αποτελείται από τους Conley, Mitchell, O’Neale, Ingles και Gobert. Το ερώτημα λοιπόν είναι πώς θα μοιραστούν οι μπάλες και τα σουτ που περνούσαν από τα χέρια του Bogdanovic, με τον Κροάτη να προσφέρει τόσο σαν off-ball απειλή, όσο και με προσωπικές φάσεις 20 πόντους ανά αγώνα - γεγονός που έκανε τον Royce O’Neale ιδανικό παρτενέρ του, καθώς ο τελευταίος έκανε ό,τι βρωμοδουλειά υπάρχει στο γήπεδο χωρίς να ζητάει πολλά (έξι πόντοι, 9% usage rate σε σχεδόν 30’ ανά αγώνα).

Η διαφαινόμενη επάνοδος του Ingles στην πεντάδα αλλάζει αυτή τη δυναμική. Ο Αυστραλός είναι επίσης ένας παίκτης που αρέσκεται στο να γίνεται μέρος του συνόλου και να σκοράρει/δημιουργεί κυρίως ευκαιριακά, περνώντας περισσότερο χρόνο στην κίνηση της μπάλας και την εκτέλεση της τακτικής. Σπάνια θα δημιουργήσει φάσεις για τον εαυτό του, αντίθετα συχνά θα δώσει μια έξτρα πάσα για να σκοράρει κάποιος άλλος, και ακόμα πιο σπάνια θα δημιουργήσει ο ίδιος το ρήγμα στην άμυνα.

Κάπως έτσι λοιπόν, ο κλήρος πέφτει στον Royce O’Neale να αναλάβει μεγαλύτερο κομμάτι της επιθετικής πίτας των Jazz. Παρ’ ότι αγωνίζεται στο “3” ή ακόμα και στο “4”, όντας αισθητά κάτω από δύο μέτρα, ο 27χρονος O’Neale έχει δείξει ψήγματα παιχνιδιού με την μπάλα στα χέρια και, αν και του λείπει η εκρηκτικότητα, βρίσκει τρόπους να φτάσει προς το καλάθι ή να βρει συμπαίκτες. Από το τρίποντο σουτάρει με 39%, με μέτριο μεν, αξιοπρεπή δε, όγκο προσπαθειών φέτος (τρεις ανά αγώνα). Το στοίχημα για τον ίδιο και τον Quin Snyder είναι αν αυτά τα ψήγματα μπορούν να αποτελέσουν δομικό συστατικό της επίθεσης των Jazz. Προκύπτει για άλλη μια φορά το αιώνιο ερώτημα: τι γίνεται όταν προσπαθήσει ένας ρολίστας να αναλάβει περισσότερες πρωτοβουλίες και πιο δύσκολες προσπάθειες, να δημιουργεί παρά να τελειώνει καταστάσεις; Στην συγκεκριμένη περίπτωση, η πιθανή απόδοση είναι μεγάλη, καθώς οι άμυνες πιθανότατα θα δώσουν το σουτ στον Ο’Neale, μέχρι να αποδείξει ότι μπορεί να διαχειριστεί τον επιπλέον φόρτο.

Εφόσον λοιπόν δεν ξαναδούμε έναν Conley από τα παλιά ή ένα ατελείωτο σολάρισμα του Donovan Mitchell, ίσως να δούμε ένα late career step up από έναν παίκτη που μπήκε στο NBA από το πουθενά στα 25 του, αποτέλεσμα του κοφτερού ματιού του Snyder και της δουλειάς που γίνεται στην ανάπτυξη των παικτών στη Utah. Ρίξτε μια ματιά και στον Georges Niang που ίσως πάρει περισσότερα λεπτά από τον πάγκο. O κόσμος χρειάζεται περισσότερους (τέως) τροφαντούς forwards.

Alex Caruso

28χρονος πρακτικάριος που πήρε πτυχίο στα δέκα χρόνια σε συμβουλευτική εταιρεία; Ένας τύπος με μπιφτέκι που όλοι τον υποτιμούν μέχρι να καρφώσει μπροστά τους; Ο Alex Caruso έχει αποδείξει ότι έχει θέση στο NBA. Παρόλα αυτά, λίγο το όνομα, λίγο το παρουσιαστικό του, λίγο ότι δεν αποτελεί ακριβώς την ατραξιόν των Lakers,και αναφέρεται περισσότερο για χαβαλέ, παρά για όσα κάνει στο γήπεδο. Βέβαια εντάξει, το "Bald Mamba" είναι από τα καλύτερα παρατσούκλια που έχουν βγει ποτέ.

Υπό φυσιολογικές συνθήκες, ο ρόλος του θα έφθινε στα playoffs, ωστόσο από το Orlando θα λείπει ο Avery Bradley, στερώντας έτσι από την πεντάδα των Lakers έναν από τους δύο εξαιρετικούς 3&D παίκτες που τόσο λατρεύει ο LeBron να έχει δίπλα του. Την θέση του στην πεντάδα θα πάρει μάλλον ο Kentavious Caldwell-Pope, αλλά ακόμα κι έτσι, τα 24’ ορφανά λεπτά που έπαιζε ο Bradley ψάχνουν στέγη, καθώς ο KCP έπαιζε ήδη 25’ φέτος.

Οι Lakers υπέγραψαν Waiters και J.R. Smith, αλλά δεν νομίζω ότι μπορούμε να συζητήσουμε σοβαρά για τις περιπτώσεις τους, εκτός αν του γυρίσει του LeBron και θέλει να πάρει πρωτάθλημα φωνάζοντας “ΜΕ ΑΥΤΟΥΣ ΣΑΣ ΚΕΡΔΙΣΑ”. Ο Rondo δεν θα λύσει προβλήματα και μάλιστα αποτελεί τον αντίθετο πόλο του Caruso στα +/- στατιστικά των Lakers. Ενώ και οι δύο έρχονται από τον πάγκο, ο Rondo έχει τον χειρότερο συντελεστή +/- με τους Lakers να είναι δηλαδή περίπου οχτώ πόντους χειρότεροι με αυτόν στο παρκέ σε σχέση με όταν απουσιάζει, ενώ αντίθετα ο Caruso είναι ο καλύτερος (πλην LeBron) με + 5,7. Εντάξει, μιλάμε για στατιστικό που είναι αρκετές φορές συγκυριακό (πεντάδες, garbage time), ωστόσο αυτή η εικόνα είναι συνεπής για αμφότερους την τελευταία τριετία. Ένας ακόμη λόγος που ο Rondo δεν θα λύσει προβλήματα είναι ο τραυματισμός του στον αντίχειρα που θα τον κρατήσει εκτός γηπέδων για έξι με οκτώ εβδομάδες, πρακτικά δηλαδή πιθανότατα θα είναι διαθέσιμος, αν όλα πάνε καλά, μετά τον πρώτο γύρο των playoffs.

Ο Caruso λοιπόν μπορεί να προσαρμοστεί σε διάφορες πεντάδες, σουτάρει αρκετά καλά, έστω και σε χαμηλό όγκο προσπαθειών, έχει εξαιρετική αντίληψη του χώρου, είτε σε ό,τι αφορά το spacing, είτε σε back door ή από την κορυφή κοψίματα, με τα οποία εκμεταλλεύεται την απροσδόκητη αθλητικότητά του. Παρόμοια είναι η εικόνα και στην άμυνα. Συχνά βλέπουμε παίκτες ευφυείς που δεν μοιάζουν με NBAers, που δεν θα βρεθούν ποτέ πιασμένοι στον ύπνο, βιδωμένοι στο παρκέ, αλλά ο Caruso ταυτόχρονα έχει τα αθλητικά προσόντα να βγάλει plays σε άμυνα και επίθεση. Έχει καλή χημεία με τον LeBron και δεν θα εκπλαγώ αν τον δούμε και σε ρόλο πέμπτου στις “καλές” πεντάδες των Lakers. Άλλωστε μια ομάδα με James και Davis, και έναν προικισμένο σκόρερ όπως ο Kuzma στον πάγκο, είναι στην καλύτερη θέση για να εκμεταλλευτεί έναν τέτοιο παίκτη, ο οποίος δεν θα ήταν αναλόγως χρήσιμος, για παράδειγμα, στους Celtics.

Don’t jump with the Carus-goat ?@ACFresh21 | #GigEm pic.twitter.com/XSsuXH2miy

— Texas A&M Basketball (@aggiembk) July 6, 2020

Φυσικά όλα αυτά έρχονται με έναν αστερίσκο. Ο Caruso δεν έχει δοκιμαστεί καθόλου σε δυνατά, κρίσιμα παιχνίδια στο NBA. Σε καθεστώς playoffs θα είναι πολύ δυσκολότερο να πιάσει στον ύπνο αντιπάλους σε σχέση με εύκολες νίκες των Lakers τον Γενάρη. Ωστόσο η απουσία του Bradley υποδεικνύει πως κάτι τέτοιο τουλάχιστον θα δοκιμαστεί, και είναι για τον 26χρονο guard μια ευκαιρία να προσθέσει γαλόνια στο βιογραφικό του, καθώς, σε αντίθεση με τον O’Neale παραπάνω, δεν έχει πληρωθεί καλά ακόμη.

Τους τρεις προαναφερθέντες μένει να τους δούμε στο γήπεδο, ελπίζοντας πώς θα έχει νόημα να συζητάμε για το τί θα κάνουν, όχι επειδή θα ξεχάσουμε όλα τα υπόλοιπα αλλά επειδή θα ζούμε μια κατάσταση συνολικά καλύτερη. Και αν όχι, θα δούμε. Μέχρι το επόμενό μας NBAικό ραντεβού, καλό καλοκαίρι.