Οι ελπίδες για την κατάκτηση του και μια κάποια διασκέδαση των εντυπώσεων αποδείχθηκαν ωστόσο μάταιες, καθώς παρότι ξεκίνησε με δύο νίκες, η «Ομάδα του Λαού» απέτυχε πανηγυρικά και στη δεύτερη ευρωπαική διοργάνωση που συμμετείχε την περασμένη χρονιά, απ’ όπου αποκλείστηκε μετά από ένα νέο σερί τεσσάρων ηττών. Η απώλεια του πρωταθλήματος από την Μακάμπι Ρισόν ΛεΖιόν, η οποία την απέκλεισε στους ημιτελικούς πριν κατακτήσει τελικά τον τίτλο, ολοκλήρωσε μια σεζόν η οποία για τα δεδομένα της ομάδας είναι όχι απλά αποτυχημένη, αλλά μάλλον ντροπιαστική. Ιδιαίτερη κριτική στα περσινά πεπραγμένα της ομάδας που πορεύτηκε με τον Γκάι Γκούντες ως τον Νοέμβριο όταν και η σκυτάλη της αποτυχίας παραδόθηκε στον Ζαν Τάμπακ, δε χωράει.

Ντέβιν Σμιθ και Τέιλορ Ρότσεστι ήταν οι μόνοι διασωθέντες του ναυαγίου, καθώς και οι μόνοι που ξεπέρασαν τους 10π. μ.ο στα δέκα παιχνίδια που πρόλαβε να δώσει η ομάδα στην Euroleague, η οποία σίγουρα περίμενε περισσότερα τουλάχιστον από τους Φάρμαρ και Εμπάκουε. Γκούντες και Τάμπακ απέτυχαν παταγωδώς να παρουσιάσουν μια ομάδα με ομοιογένεια και πλάνο, παρουσιάζοντας ένα σύνολο που προσπάθησε να παίξει ελεύθερο μπάσκετ, το οποίο ελλείψει παικτών να το υποστηρίξουν, αποδείχθηκε απλώς άναρχο. Ένα ‘’άνευρο’’ σύνολο χωρίς αυτοπεποίθηση και τεχνογνωσία νικητή.

Της προσπάθειας για δυναμική επάνοδο θα ηγηθεί ο Ερέζ Έντελστάιν, ο 55χρονος προπονητής που στο παρελθόν έχει περάσει από Χάποελ Ιερουσαλήμ, Μακάμπι Ραμάτ Γκαν και Χάποελ Τελ Αβίβ. Oι προσθαφαιρέσεις στο φετινό της ρόστερ ήταν μαζικές, όπως άλλωστε αναμενόταν, με σημαντικές αποχωρήσεις αλλά και σημαντικότατες αφίξεις.

Υπέρ

• Οι σημαντικότατες προσθήκες στο ρόστερ. Η νέα σεζόν θα βρει στο Τελ Αβίβ δύο stars σε επίπεδο Euroleague, τους Άντριου Γκάουντλοκ και Σόνι Γουίμς, αλλά και το δίδυμο – φωτιά του περσινού Ερ. Αστέρα Μάικ Τσίρμπες – Κουίνσι Μίλερ (όταν επιστρέψει). Σημαντικές κινήσεις και η απόκτηση του, προερχόμενου από καλή σεζόν, σκληροτράχηλου σέντερ Κόλτον Άιβερσον από την Καρσίγιακα, του Βίκτορ Ραντ από τη Νίζνι και του… ‘’τίμιου΄΄ σουτέρ και πασέρ Ντι Τζέι Σίλει, ο οποίος μέτρησε πέρσι στο Eurocup 11.4π. μ.ο. και βρέθηκε στην τέταρτη θέση των παικτών με τα περισσότερα pick n’ roll plays στην ισπανική λίγκα με τη φανέλα της Γκραν Κανάρια. Αποκτήθηκαν επίσης ο Γκαλ Μέκελ, ο οποίος θα δώσει κάποιες (ελάχιστες ελπίζω) βοήθειες στον «άσσο», και ο Τζο Αλεξάντερ, με τον 30χρονο φόργουορντ να επιστρέφει στο Τελ Αβίβ μετά από ένα διάλειμμα ενός χρόνου με τη φανέλα της Σάσαρι. Το ρόστερ της φαίνεται πολύ γεμάτο, ιδιαίτερα στην περιφέρεια, με το απαραίτητο βάθος που θα απαιτηθεί την φετινή χρονιά. Γκάουντλοκ και Γουίμς δεν χρειάζονται συστάσεις, ο Μέκελ πήρε αρκετό χρόνο στα φιλικά και έδειξε ότι έχει -συγκεκριμένα- στοιχεία να προσφέρει, παρότι με την έναρξη της σεζόν ο χρόνος του θα είναι αισθητά λιγότερος σε σύγκριση με τα φιλικά, στα οποία η Μακάμπι είχε αρκετές απουσίες. Ο Σίλει θα δώσει αρκετό pick n’ roll, με τη δυνατότητα εκτέλεσης πίσω από τα 6.75 μετά το σκριν. Ο Οχαγιόν θα αποτελεί τον γνωστό οικονομικό οργανωτή, με τους Λάντεσμπεργκ και Πνίνι να κερδίζουν θέση στο ρόστερ και φέτος, ενώ πάντα υπάρχει ο παικταράς Ντέβιν Σμιθ. Σε όλους αυτούς προσθέστε και τον Κουίνσι Μίλερ, που κάνει κυριολεκτικά τα πάντα και μάλιστα αρκετά καλά. Απλώς δεν θα μπορεί να τα κάνει για κάμποσο καιρό.

• Το περσινό στραπάτσο. Και εξηγούμαι: Η Μακάμπι αποτελεί μία από τις πιο "βαριές" φανέλες της διοργάνωσης, έχει να επιδείξει 5 κατακτήσεις με την τελευταία πριν 3 μόλις χρόνια, έχει φανατικό αλλά και απαιτητικό κοινό, διοίκηση παθιασμένη με την ομάδα και γενικώς ολόκληρος ο οργανισμός δεδομένα θα κυνηγήσει με "λύσσα" την επάνοδό του στην ελιτ. Το κίνητρο είναι τεράστιο.

• Η δυνατότητα πολλών παικτών να δημιουργήσουν στο 1on1. Ο συγκεκριμένος τρόπος επίθεσης επανέρχεται για τα καλά στο προσκήνιο και του ευρωπαικού μπάσκετ και εκτός των άλλων η Μακάμπι επαναφέρει στην Euroleague δύο από τους καλύτερους σε αυτόν τον τομέα παίκτες, που πέρασαν από τη διοργάνωση την τελευταία δεκαετία, τους Γουίμς και Γκάουντλοκ. Ειδικά ο Σόνι στην καλή του μέρα, θυμίζει έναν μικρό Λεμπ… ας’ το, δε θα το γράψω.

Κατά

• «Δείξε μου το πλέι μέικερ σου να σου πω τι ομάδα έχεις» λένε, και προσωπικά δεν με πολυπείθει η τριπλέτα Οχαγιόν – Μέκελ – Σίλει, ειδικά οι δύο πρώτοι. Σε κάποια σχήματα ίσως δούμε και τον Γκάουντλοκ να παριστάνει τον «άσσο», θέση ωστόσο με απαιτήσεις που δεν ταιριάζουν στην αγωνιστική του φιλοσοφία.

• Ο τραυματισμός του Κουίνσι Μίλερ. Ο πολυδιάστατος Αμερικανός SF-PF θα χάσει σχεδόν όλη τη σεζόν και η Μακάμπι ένα από τα «χαρτιά» της από τα οποία περιμένει, η μάλλον περίμενε, πολλά για φέτος.

• Παρατηρείται ένας συνωστισμός σε κάποιες θέσεις αλλά και αναντιστοιχία ποιότητας από θέση σε θέση. Στις θέσεις G/SF για παράδειγμα η Μακάμπι έχει λύσεις κορυφαίου επιπέδου, τη στιγμή που στο PF έχει ουσιαστικά μόνο τον Ραντ, συν 1-2 μετριότατους Ισραηλινούς (πχ. Σέγκεφ).

• Ο κόουτς Έντελστάιν. Ο συμπαθής 55χρονος βρίσκεται μπροστά στη μεγαλύτερη πρόκληση της καριέρας του, με την Μακάμπι μάλιστα να είναι μόλις το ένα από τα δύο καρπούζια που θα κληθεί να χωρέσει στη μασχάλη του φέτος. Το δεύτερο είναι η εθνική Ισραήλ. Άπειρος σε τέτοιο επίπεδο, θα κληθεί να διαχειριστεί ένα ρόστερ με κόστος όσο όλες οι προηγούμενες ομάδες του μαζί, να δημιουργήσει μια ομάδα με συνοχή και χημεία έχοντας μάλιστα και δυο – τρεις «ντίβες» στο ρόστερ, και να μοιράσει το χρόνο μεταξύ παικτών που δύσκολα θα αποδέχονται την παραμονή τους στον πάγκο για παραπάνω από 10 λεπτά από αγώνα.

• Συγχωρέστε με αν κάνω λάθος, αλλά βλέπω αρκετούς ικανούς έως δεινούς σκόρερ, κανέναν όμως κλασικό σουτέρ. Σε μια εποχή που το τρίποντο καθορίζει σε μεγάλο βαθμό το παιχνίδι, κάθε ομάδα που έχει υψηλές φιλοδοξίες οφείλει να έχει τουλάχιστον έναν killer πίσω από τα 6.75, ο οποίος δε χρειάζεται να είναι ταυτόχρονα γεννημένος σκόρερ. Στη θέση του Μιζράχι θα είχα ήδη φέρει στο Τελ Αβιβ τον Ράιαν Μπρόκχοφ της Λόκο.

• Δεν υπάρχει mobile center (ο Ραντ δε φαίνεται να μπορεί να κατέβει στο 5), ενώ διακρίνω και χαμηλό βαθμό στο rim protection, ιδίως όταν βρίσκεται στον πάγκο ο Άιβερσον και απουσιάζει, όπως θα συμβαίνει όλη τη χρονιά, ο Μίλερ ο οποίος λατρεύει την άμυνα στον αέρα.

H αποκάλυψη της χρονιάς θα είναι...

Ο Ντι Τζέι Σίλει. Δεν ξέρω τις προθέσεις του κόουτς για τη θέση του στο ροτέισον, αλλά αυτά που είδα πέρσι από τον Σίλει με κάνουν να πιστεύω πως αν βρει ουσιαστικό χώρο και χρόνο στην πεντάδα της ομάδας, θα εκπλήξει ευχάριστα και θα ανεβάσει επίπεδο το παιχνίδι του. Άλλωστε οι περισσότερες μεταγραφές της Μακάμπι αποτελούν παίκτες μεγάλης αξίας από τους οποίους υπάρχουν ούτως ή άλλως τεράστιες προσδοκίες. Ο Σίλεϊ δεν είναι ακόμα γνωστός σε όλη την Ευρώπη, όμως σουτάρει, πασάρει, τρέχει, ψιλομαρκάρει κιόλας. Δύσκολα ωστόσο χωράει στην ίδια πεντάδα με Γουίμς και Γκάουντλοκ, αφού ακόμα το άθλημα παίζεται με μία μπάλα.

Καλύτερη Μεταγραφή και MVP θα είναι...

Σόνι Γουίμς. Μιλάμε για έναν… «hitman» τον οποίο δεν προσλαμβάνεις αν ο στόχος σου δεν είναι δυσπρόσιτος. Το απολύτως dominant παιχνίδι του Αμερικανού είναι αυτό που χρειάζεται κάθε ομάδα που στόχο έχει να βρεθεί στο F4. Και που μπορεί φυσικά να πληρώσει αναλόγως. Θεωρείται δεδομένο ότι η ομάδα θα είναι κυρίως δική του και δευτερευόντως του Γκάουντλοκ.

Το στοίχημα

Ο προπονητής. Η αίσθηση μου είναι ότι ο Έντελστάιν προσελήφθη για να παίξει περισσότερο το ρόλο του «ισορροπιστη» παρά του «δασκάλου». Δύσκολα θα κερδίσει τον απόλυτο σεβασμό των Αμερικανών και κυρίως θα προσπαθήσει να έχει μια «χαρούμενη» ομάδα στα χέρια του, ελπίζοντας ότι το ταλέντο των παικτών του είναι αρκετο από μόνο του για μεγάλα πράγματα, φτάνει να καταφέρει να μοιράσει το ροτέισον με τρόπο που δε θα φέρει εσωτερικές γκρίνιες. Δε νομίζω ότι θα δούμε ποτέ φέτος για παράδειγμα τον κόουτς να απευθύνεται στον Γκάουντλοκ στους τόνους που μπορούσε να το κάνει ο Ζοτς στη Φενέρ. Σε περίπτωση στραβής εκκίνησης, πολύ πιθανότερο είναι να απολυθεί παρά να καταφέρει να συσπειρώσει την ομάδα, καθώς δεν έχει το «ειδικό βάρος» να εμπνεύσει τοσο «φτασμένους» παίκτες.

Μια ωραία πεντάδα

Πολύ πρώιμη πρόβλεψη:

Αν καταφέρει να ξεπεράσει τις πρώτες αναταράξεις που θα συναντήσει στο δρόμο της, να συσπειρωθεί και να παρουσιάσει ένα ομοιογενές σύνολο, που ως συνήθως (για ισραηλινή ομάδα μιλάμε) θα παίξει ένα μπάσκετ πιο κοντά στην αμερικάνικη παρά στην ευρωπαική φιλοσοφία, πολύ λίγες ομάδες θα μπορέσουν να μείνουν όρθιες στο δρόμο της για το F4. Το ταλέντο των μονάδων της είναι… τρομακτικό, για τα υπόλοιπα, υπάρχουν επιφυλάξεις.