Ο Παναθηναϊκός από την άλλη είναι βελτιωμένος αμυντικά, αλλά εξακολουθεί να του κοστίζει η υποστελέχωση της περιφέρειας. Δύσκολα θα αλλάξει την πορεία του, κάτι που έχει αρχίσει να αχνοφαίνεται επίσης για τις Βιλερμπάν, Άλμπα και Αστέρα. Για τη Χίμκι δεν το συζητάμε, χαβαλές. Πάμε στις κατηγορίες μας, στο "κλασικό", ιδιαίτερο ριμπάουντ, που κλείνει κάθε χρονιά, Μαζί μας για σήμερα δύο κρασάκια: Το καταπληκτικό λευκό Wild Rock Sauvignon Blanc από τη Νέα Ζηλανδία και το ελληνικό Rossiu di Munte, Pinot Noir, από το Κατώγι, μία ετικέτα πασπαρτού για τα γιορτινά τραπέζια. Yπάρχπυν σε διάφορες κάβες, προλαβαίνετε, βέβαια ίσως δεν υπάρχουν τραπέζια για φέτος.

1. Αλάνθαστος -κυριολεκτικά- ο Κώστας Σλούκας από την αρχή μέχρι το τέλος, κούρδισε στην εντέλεια την επίθεση του Ολυμπιακού, σημειώνοντας 25 πόντους με 5 τρίποντα και μοιράζοντας 5 ασίστ. Βρήκε και τα έκανε απέναντι στην χειρότερη άμυνα της διοργάνωσης εννοείται, από την άλλη ... τα έκανε. Ο Σλούκας είναι ο μόνος γκαρντ των ερυθρόλευκων που μπορεί να πιάσει τέτοια απόδοση πολλές φορές μέσα στη σεζόν, απέχει όμως κάμποσο από το να σταθεροποιηθεί σε ένα πολύ καλό επίπεδο. Η μονομαχία του με τον Γουέιντ Μπάλντγουιν την επόμενη αγωνιστική αναμένεται με τεράστιο ενδιαφέρον. Μιας και το φερε η κουβέντα...

2. Καταπληκτική εμφάνιση από τον Γουέιντ Μπάλντγουιν, που διέλυσε τον Καλάθη και την Μπαρτσελόνα σε κάθε πιθανή και απίθανη έκφανση του παιχνιδιού. 29 πόντοι, 7 ασίστ, 10 κερδισμένα φάουλ, 3 ριμπάουντ, 2 κλεψίματα και 1 τρομερό μπλοκ, που ακολουθεί λίγο παρακάτω. Ο τρόπος που αγωνίστηκε ο συμπαθής γκαρντ είναι η ονείρωξη κάθε προπονητή, καθώς πέρα από την αποτελεσματικότητα, κατάθεσε ένταση διαρκείας και ζήλο στην αμυντική προσπάθεια.

Είναι πολύ λογικό μετά από τέτοιες εμφανίσεις, αλλά και την εν γένει απόδοση του, να ξεκινά μια κουβέντα περί της διαχείρισης του από τον Ολυμπιακό. Δεν θεωρώ καθόλου άτοπη αυτή τη συζήτηση, διότι αποκαλύπτει πράγματα για την νοοτροπία των ελληνικών συλλόγων πολύ περισσότερο από όσο αποκαλύπτει πράγματα για τον ίδιο τον παίκτη. Ομολογώ μάλιστα πως απορώ με την άποψη πως ο Μπάλντγουιν δεν θα έκανε με τίποτα στον Ολυμπιακό, διότι δεν αντέχει στα δύσκολα. Που να χάσει την μονομαχία από τον Σλούκα κιόλας... Τέλος πάντων, θα γράψω κάτι σχετικά σύντομα, για να μη σας πρήζω εδώ. Προς το παρόν, ας απολαύσουμε τον αθλητή σε επίθεση και άμυνα, μέσα από μία αλληλουχία.

Μέσα σε 20 δευτερόλεπτα ο Wade Baldwin αφήνει όλα του τα διαπιστευτήρια σε επίθεση και άμυνα με ένα τρομερό λέιαπ και μία βροντερή τάπα. Τα επίθετα έχουν σημασία. pic.twitter.com/duMITumReC

— Bballguru (@wiseballgurus) December 30, 2020

3. Ο Νάιτζελ Χέιζ δεν έκρινε την έκβαση του Άλμπα-Ζαλγκίρις, αυτό το έκαναν οι Λοβέρν και Γκριγκόνις με ριμπάουντ και σκορ. Ήταν όμως εκεινος που παρείχε σωσίβιο στους Λιθουανούς τις στιγμές που η Άλμπα έδειχνε να ελέγχει το ματς. 18 πόντοι με 7/9 σουτ, 6 ριμπάουντ και 2 κλεψίματα για τον Αμερικάνο, που προσφέρει γενικώς λογική στα σχήματα του Σίλερ, για αυτό και εσχάτως παίζει πολύ παραπάνω. Το ποσοστό του από το τρίποντο παραμένει εξαιρετικό - 46,8% για τη σεζόν. 

4. Περίεργο παιχνίδι έγινε στη Φερνάντο Μπουέσα, εκεί που στα τελευταία πέντε λεπτά Μπασκόνια και Βαλένθια επιδόθηκαν σε ένα ρεσιτάλ τούβλων και κακών επιλογών (επιμέρους σκορ 5-4 σε αυτό το διάστημα). Είναι χαρακτηριστικό πως το νικητήριο καλάθι του αγώνα επιτεύχθηκε δύο λεπτά και 11 δευτερόλεπτα πριν τη λήξη, ένα τρίποντο του Ακίλε Πολονάρα, που έκανε το σκορ 71-68. Στην αμέσως επόμενη φάση, ο Ιταλός βγήκε στο close out και τάπωσε τον Ντέρικ Γουίλιαμς, για να ολοκληρώσει μία θαυμάσια εμφάνιση 18 πόντων, 7 ριμπάουντ, 2 ασίστ και τεσσάρων κοψιμάτων. Δείτε.

5. Το απίθανο ρεκόρ της ΤΣΣΚΑ με 30 επιθετικά ριμπάουντ, εκ των οποίων 16 κατέληξαν στα χέρια του τρομερού εσχάτως Νίκολα Μιλουτίνοφ, κατάδειξε όσο πιο ξεκάθαρα γίνεται τον φετινό, αλλαγμένο χαρακτήρα της ομάδας του Ιτούδη. Οι διεκδικήσεις των χαμένων και αμφισβητούμενων κατοχών (hustle) αποτελούν σήμα κατατεθέν, με τον ίδιο τρόπο που παλαιότερα αποτελούσε η επίθεση και το σωστό spacing. Το πιο ενθαρρυντικό μάλιστα είναι πως τα δύο τελευταία αυτά στοιχεία οι Ρώσοι μπορούν ανά πάσα στιγμή να τα θυμηθούν. Η ΤΣΣΚΑ είναι ένα σύνολο που ασκεί γοητεία στο μάτι, χωρίς να παίζει φανταχτερά και η πρώτη θέση στην κατάταξη της αξίζει, ακόμη και αν ο Μάικ Τζέιμς μας χαρίζει διαρκώς bloopers ή ακόμη και αν δυσκολεύεται να κερδίσει αντιπάλους σαν τη Μιλάνο,. Παίζουν άλλωστε και εκείνοι, μην το ξεχνάμε.

Η τακτική

Ο Καμπάτσο έφυγε, αλλά η Ρεάλ κερδίζει αλλιώς, κάτι που πιστώνεται κυρίως στον Πάμπλο Λάσο. Διαχρονικά, ο προπονητής των Μαδριλένων πάντα βρίσκει τρόπους να κρατάει τους πάντες ετοιμοπόλεμους και να εξελίσσει παίκτες. Καθώς η ομάδα του εξαρτάται πολύ λιγότερο από το πικ εν ρολ σε σχέση με όλες τις άλλες, κατοχές και αρμοδιότητες προκύπτουν για τον καθένα. Το σύστημα υποβοηθά τον στόχο της διατήρησης της όρεξης για βελτίωση και φυσικά η άμυνα ποτέ δεν περνάει σε δεύτερο πλάνο. Αντίθετα, ειδικά φέτος, η Ρεάλ δείχνει σκληρότερη από ποτέ.

Ειδικότερα για το προχθεσινό διπλό τώρα, ο Λάσο αναγκάστηκε να ξεκινήσει την τέταρτη περίοδο χωρίς τον Ταβάρες, που είχε χρεωθεί με τέσσερα φάουλ, δύο εκ των οποίων σε κινητό σκριν (έλεος!). Τι έκανε τότε; Έπαιξε με μια πεντάδα που ο ψηλότερος ήταν 2,03 (Γκαρούμπα) και διατήρησε τη σύνθεση της - πλην του νεαρού - ανέπαφη, ακόμα κι όταν επέστρεψε ο βασικός σέντερ του. Τι ιδιαίτερο είχε η πεντάδα αυτή; Τον Ρούντι Φερνάντεθ στη θέση 4 και τον παραγκωνισμό του πολύ καλού Τόμπκινς. Ο Ρούντι απορρύθμισε πλήρως τον Μοερμάν σε άμυνα και επίθεση και έδωσε στη Ρεάλ επιπλέον ταχύτητα, για να πετύχει μερικά εύκολα καλάθια.

Χ factor

Σχετικό με όσα μόλις διαβάσατε. Ο Τζέι Σι Κάρολ, στα 38 του, συνεχίζει να κάνει τη διαφορά σε κλειστά παιχνίδια και να αποτελεί σημείο αναφοράς. Δεν χρειάζονται σχόλια πιστεύω, απλά παρατηρούμε το χρονικό σημείο και το σκορ.

Ο Ολυμπιακός

Με αιχμή τον Κώστα Σλούκα και το κλασικό πικ εν ρολ, όπως και με την αρωγή της άκαμπτης αμυντικής στρατηγικής της Χίμκι (drop για τα σίδερα), ο Ολυμπιακός πήρε μία σημαντική νίκη για την ψυχολογία του ενόψει της συνέχειας. Οι ερυθρόλευκοι παίζουν πολύ ωραία όταν οι δύο καλύτεροι σουτέρ τους (Βεζένκοφ και Χάρισον) βρίσκονται σε καλό φεγγάρι και έχω την εντύπωση πως η συνύπαρξη τους στην πεντάδα αξίζει να επιδιωχθεί ακόμη περισσότερο. Δεν πρέπει βέβαια να λησμονούμε, πως το καλό ξεκίνημα του Γιώργου Πρίντεζη έδωσε ρυθμό στην επίθεση, καθώς βρέθηκε το σημείο βαρύτητας που είχε λείψει στο ματς με την Φενέρ.

Ακόμη πιο καθοριστικό από τα παραπάνω πάντως, υπήρξε το αμυντικό δέσιμο των Πειραιωτών στο δεύτερο μέρος. Ο Τζένκινς έπαιξε πολύ σωστότερα τον Σβεντ σε σχέση με τον κακό Μακίσικ, που του έδινε διαρκώς χώρους στην τρίπλα και στην αδύνατη πλευρά, ενώ ο Χάρισον υπήρξε πολύ προσεκτικότερος στις δικές του περιστροφές, κόβοντας το πεδίο δράσης του Βιάλτσεφ. Επιπλέον, ο Μπαρτζώκας διόρθωσε στο ημίχρονο την τακτική των απερίσκεπτων switches, που είχαν οδηγήσει σε overhelping στο πρώτο μισό και έτσι τα πάντα πήραν τον δρόμο τους.

Η νίκη ίσως βάλει στην άκρη την ανούσια κουβέντα περί του χρόνου, του ρόλου και της διάθεσης του Βασίλη Σπανούλη, η οποία προσφερόταν μόνο για κουτσομπολιό. Τα πιο ουσιαστικά ζητήματα, όπως π.χ. η διάρκεια της απόδοσης που λαμβάνει ο Ολυμπιακός από τη θέση 5, είναι αυτά με τα οποία αξίζει να ασχοληθούμε στη συνέχεια. Η front line της Χίμκι, παρά το γεγονός ότι το σύνολο παραμένει πλήρως αναξιόπιστο, αποτελείται από καλούς παίκτες και το γεγονός ότι ο Έλις κέρδισε τις μονομαχίες, προσμετράται απολύτως θετικά. Επίσης στα θετικά, το γεγονός ότι το παιχνίδι άλλαξε μορφή από την ανασταλτική λειτουργία, διότι οι ερυθρόλευκοι δεν έχουν πληθώρα εκτελεστικών όπλων, για να βγάζουν διαρκώς πανύψηλα ποσοστά.

To play.

Απόλυτα προετοιμασμένος έδειξε ο Τρινκιέρι για το full court press που εφαρμόζει η Μπαρτσελόνα, όταν επιχειρεί να ανατρέψει το εις βάρος της σκορ. Η Μπάγερν ξέφυγε από τις ασφυκτικές καταστάσεις με επιδεξιότητα, γλιστρώντας σε όλο το μήκος και το πλάτος του γηπέδου. Είδατε ήδη ένα λέι απ του Μπάλντγουιν στην αρχή του άρθρου, πάμε να δούμε άλλη μία φάση. Τι μου αρέσει εδώ; Το ότι ο Ζίπσερ απλώς σουτάρει, δεν περιμένει να φάει χρόνο.

Το avatar

Ακόμη μία εξαφάνιση-μνημείο από τον αγαπημένο παίκτη της κατηγορίας για φέτος, Ντράγκαν Μπέντερ, που πέρασε 18 ξέγνοιαστα λεπτά στο παρκέ της Μενόρα Mίβτατσιμ, χωρίς να κάνει απολύτως τίποτα. Επιχείρησε μόλις ένα σουτ, έκανε δύο λάθη, υπέπεσε και σε τρία φάουλ, παρίνοντας τέσσερα αμυντικά ριμπάουντ για το ξεκάρφωμα. Ο Μπέντερ είχε κάποιες πρόσφατες αναλαμπές, αλλά επέστρεψε στα φετινά στάνταρ του, την ίδια στιγμή που οι αντιπαλοι φόργουορντ της Ζενίτ έκαναν πάρτι. Τόμας και Πόιθρες ήταν αλάνθαστοι και προσπαθούσαν ασταμάτητα, παρέχοντας ακριβώς την ισορροπία που περιμένει ένας προπονητής από τους power forward του ρόστερ του. Αν ο Κροάτης συνεχίσει το ίδιο βιολί όλη τη χρονιά, του χρόνου θα δώσουμε στην ενότητα τιμητικά το όνομα του.

Οι δύο Νέντοβιτς.

Ας κλείσουμε τα μπασκετικά με μια αναφορά στον Παναθηναϊκό. Υπάρχουν δύο Νέντοβιτς. Ο ένας βγαίνει μέσα από το σύστημα και τον βλέπουμε παρακάτω, σε ένα play που αλίευσε ο Άλεξ. Το περιγράφει με αυτά τα  ακαταλαβίστικα, όμως είναι όμορφο.

Great ATO Hammer action by coach Vovoras.

?Zipper action and Clear out from White
?Flare screen by Pap to Nedovic
?Mack set a back screen to Pap
?White set a hammer ?on weak side to Nedovic#paobc #EuroLeague #czvpao pic.twitter.com/az150vHzU2

— Alex Seizis (@alex_seizis) December 30, 2020

Ο άλλος Νέντοβιτς εμφανίστηκε λίγο αργότερα, στην πιο κρίσιμη κατοχή του αγώνα, την οποία πέταξε στα σκουπίδια με μία κουταμάρα σε προσωπική ενέργεια. Μπορεί οι εξάρσεις του να οδηγούν σε κρεσέντα τύπου Τελ Αβίβ και ενίοτε να δίνουν νίκες, όμως συνολικά δεν εξυπηρετούν σε τίποτα, πλην της βελτίωσης της ατομικής στατιστικής. Δεν φταίει ο Νέντοβιτς βέβαια, ας είμαστε δίκαιοι. Φταίει η ξεροκέφαλη στελέχωση των πρασίνων, που άσχετα με το μπάτζετ, δεν επιχείρησε να βρει έναν πλέι μέικερ με πολύ συγκεκριμένα στοιχεία. 2/10 τρίποντα ο Νεμάνια χθες, αλλά τουλάχιστον ο Παναθηναϊκός "κέρδισε τον αρχηγό του". Ναι, αρκετά, ας πούμε καμία ιστορία μέρα που είναι.

700 χιλόμετρα επαφής

Που λέτε ...

Πριν 14 χρόνια, κάπου ανάμεσα στα χριστούγεννα και την πρωτοχρονιά του 2007, μπήκα στο αυτοκίνητο μου (ένα Toyota Yaris) και ξεκίνησα ένα μεσημέρι για ένα καταπλητικό love trip, από την Αθήνα στην καρδιά της Βόρειας Μακεδονίας. Είχε κωλόκαιρο, αλλά ήμουν 27, χέστηκα. Ταξίδεψα με απαλή βροχή μέχρι τα σύνορα και απο εκεί και έπειτα, μέσα στην πρώιμη νύχτα, ξεκίνησε το δράμα - τρόπος του λέγειν.

Για να φτάσεις στην πόλη των Σκοπίων πρέπει να ανέβεις ένα βουνό και ύστερα να το κατέβεις. Δεν ξέρω αν έχουν αλλάξει τα πράγματα τώρα, πάντως τότε ο δρόμος ήταν κακός, μία λωρίδα για το πήγαινε και άλλη μία για το έλα. Κοντά στην κορυφή, έπιασε χιονοθύελλα και οι συνθήκες ολοένα και δυσκόλευαν. Αν κάτι με βοηθούσε να συνεχίσω την οδήγηση, ήταν πρώτα ο στόχος και ύστερα ένα φορτηγό ακριβώς μπροστά μου, το οποίο είχα πάρει στο κατόπι με υπομονή, προκειμένου να μου δίνει σημάδια και να καθαρίζει το γλιστερό οδόστρωμα.

Σε κάποια φάση όμως, αφότου είχαμε μόλις αρχίσει να κατεβαίνουμε προς τον κάμπο, ο οδηγός του αποφάσισε να κάνει ένα διάλειμμα, σε ένα βενζινάδικο. Έτσι έχασα το σημείο αναφοράς μου και συνέχισα φοβισμένος ανάμεσα σε πανύψηλα δέντρα, μην μπορώντας να κατανοήσω πώς οι άλλοι οδηγοί ένιωθαν τέτοια άνεση υπό τέτοιες συνθήκες. Με προσπερνούσαν, ξεμάκραιναν, η διαδρομή σκοτείνιαζε ξανά και το χιόνι πύκνωνε ολοένα και περισσότερο. Έκανα στην άκρη, για να ξεκουραστώ λιγάκι, έχοντας φυσικά στο νου μου να μην το παρακάνω και ο δρόμος καταλήξει απροσπέλαστος.

Κατά τη διάρκεια της ξεκούρασης και ενώ είχα κρατήσει τα φώτα ανοιχτά, εμφανίστηκε ένα ελάφι. Καθόλου διστακτικά, μπήκε μπροστά στο φως των προβολέων, όπως περίπου το φαντάζεστε να συμβαίνει σε ταινία.

Δεν κοίταξε καθόλου προς το μέρος μου. Σήκωσε το κεφάλι ψηλά, μύρισε τον παγωμένο αέρα και μετά από μισό λεπτό άνοιξε το στόμα διάπλατα και με απόλαυση κατάπιε μερικές φωσφορίζουσες νιφάδες. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, όταν ακούστηκε ξανά μία μηχανή φορτηγού από κάπου στο βάθος, έστριψε προς τα δεξιά και χάθηκε από το πεδίο μου, βουτώντας ξανά στο σκοτάδι του δάσους. Δεν είχε χρόνο για άλλο χαζολόγημα προφανώς, ούτε είχα και εγώ. Με το που με προσπέρασε το φορτηγό ξεχύθηκα πίσω του με γλίστρημα και παρέμεινα εκεί κολλήμένος για άλλη μισή ώρα, μέχρι επιτέλους να βρούμε ευθεία. Όταν τη βρήκαμε, σήκωσα το κινητό.

- Σε μισή ώρα θα είμαι εκεί, τι καιρό έχει;

- Βρέχει.

- Δεν φαντάζεσαι τι είδα μόλις.

- Τι; Ελάφι;

- Ναι, τι διάολο, πού το ξέρεις;

- Άσε το κινητό και τελείωνε, ανυπομονώ, έχουν περάσει δύο μήνες.

- Κι εγώ. Έπινε το χιόνι στον αέρα.

- Εδώ έχει πιο ενδιαφέροντα πράγματα (γέλιο).

Δεν είχε άδικο. Παρόλο που προσπάθησα να μιλήσω για το ελάφι κάπως εκτενέστερα όταν συναντηθήκαμε, το θέμα παραπέμφθηκε συνοπτικά για αργότερα και τελικά δεν αναφέρθηκε καθόλου τις επόμενες τρεις μέρες. Το υπέροχο πλάσμα απλά εξαϋλώθηκε.

Κάθε νέος που βρίσκεται στα καλά του, θα κάνει τόσα κι άλλα τόσα χιλιόμετρα για τέτοιες παραλείψεις. Ξέρω κάποιους και κάποιες που έχουν ταξιδέψει πολύ μακρύτερα και με δεκαπλάσιο ρίσκο, για να ζήσουν την εμπειρία μίας περιστασιακής συντρόφου ή ενός προσωρινού εραστή. Όταν γύρισαν, μιλούσαν βέβαια για ελέφαντες, ιπποπόταμους και το βόρειο σέλας, αλλά ας είμαστε ειλικρινείς: Στο δωμάτιο είχαν περάσει καλύτερα. 

Fast forward.

Δεν έχω καμία όρεξη φέτος για γιορτές κλπ κλπ. Ούτε φυσικά για γράψιμο. Κακά τα ψέμματα, χωρίς εκπομπές και γραφήματα, χωρίς πολλά προσωπικά κείμενα, ειδικά θέματα και αφιερώματα το σάιτ υπολειτουργεί και έτσι θα συμβαίνει μέχρι να ξαναβρούμε αληθινά το κέφι μας. 

Δεν είναι τόσο ο ιός, όσο όλα τα υπόλοιπα τριγύρω. Λείπει αφάνταστα η ανθρώπινη επαφή και η συνδιαλλαγή με αγαπημένα πρόσωπα, πλην φυσικά της στενής οικογένειας. Τον Λεωνίδα, για παράδειγμα, έχω να τον δω πάνω από έναν χρόνο και δεν προβλέπεται να συναντηθούμε σύντομα.

Άλλοι άνθρωποι, μεγαλύτεροι σε ηλικία, περνούν τις γιορτές ολομόναχοι, για να προστατευτούν. Είναι λυπηρό. Και όλα αυτά, συμβαίνουν απλώς στον δικό μας κόσμο. Σε έναν αλλο, παράλληλο και αθέατο, μετανάστες στοιβάζονται σε μικρούς χώρους στις πόλεις ή στα στρατόπεδα συγκεντρωσης στα νησιά, χωρίς καμία υγειονομική φροντίδα και χωρίς καν την ελπίδα ενός εμβολίου, που αύριο μεθαύριο θα τους επιτρέψει (δήθεν) να διεκδικήσουν ό,τι περισσότερο μπορούν. Μαζι τους, άλλες κοινωνικές ομάδες έχουν επίσης αποκλειστεί με κριτήρια ταξικά ή φυλετικά. Η καραντίνα δεν λειτουργεί για όλες και όλους, σημαίνοντας περαιτέρω δυσκολίες και φτωχοποίηση.

Την ίδια στιγμή, οι εκπρόσωποι της αντιπροσωπευτικής μας δημοκρατίας περιφέρονται δεξιά και αριστερά στα κανάλια και στο διαδίκτυο σαν τσίρκο, επιδεικνύοντας την πολυπόθητη ανοσία, που εξασφάλισαν με μέσο. Σε απόλυτη αρμονία μαζί τους και με αφορμή τον ιό, οι δυτικές κυβερνήσεις έχουν επιδοθεί σε μία ξέφρενη κούρσα άσκησης βιοεξουσίας, βάζοντας απροκάλυπτα στο στόχαστρο το δικαίωμα της πολιτικής διαμαρτυρίας, της συνάθροισης και της αντίστασης. Έχουν επίσης στοχοποιήσει κάθε τι που κάνει το μυαλό να παίρνει στροφές, όπως η έκθεση του στα ποιήματα του πολιτισμού.

Δεν πρόκειται για οργανωμένο σχέδιο. Πρόκειται για τη ροπή οποιασδήποτε εξουσίας να εφευρίσκει τρόπους για να πιάνεται από τα μαλλιά της, προκειμένου να διατηρήσει τα προνόμια της μέσω της ρύθμισης της καθημερινής πρακτικής. Η λίστα των "αποδεκτών" και "μη αποδεκτών" συμπεριφορών τροποποιείται διαρκώς και προσαρμόζεται στα νέα δεδομένα. Οι τακτικές διαφέρουν από χώρα σε χώρα, αλλά το γεγονός παραμένει πως με όπλο τη "δημοκρατία", ο εκφασισμός της πολιτικής ζωής προβάλει ολοένα και εντονότερος. Αρκεί απλώς να ρίξουμε μισή ματιά στους νόμους Μακρόν για την καταγραφή της αστυνομικής βίας και τις διαπιστεύσεις των μέσων στις πορείες ή στις ασκήσεις αστυνόμευσης της δικής μας κυβέρνησης. Αρκεί επίσης να παρατηρήσουμε τι συμβαίνει με τα εργασιακά δικαιώματα.

Όποια ή όποιος δεν τα βλέπει και δεν τα παραδέχεται αυτά, είναι απλά φασίστας, ξεκάθαρα και χωρίς περιστροφές. Γουστάρει καταστολή, έλεγχο και καταπίεση, επειδή προφανώς για εκείνον η ελευθερία του νου συνιστά δυσβάσταχτη έννοια και άβολη κατάσταση. Πάντα αποτελούν αντικείμενο φθόνου οι ελεύθεροι/ες για τους ανελεύθερους και για το 2021 εύχομαι να ανήκουμε στις πρώτες/στους πρώτους. Να είστε καλά και πάμε γερά, καλή πρωτοχρονιά, καλή χρονιά!