Α, μην ξεχάσω. Φέτος θα γράφω πλέον και επίσημα με την ιδιότητα του σκηνοθέτη, κάτι αν μη τι άλλο σημαντικό. Φάτε τη σκόνη μου και πάμε να δούμε τι συνέβη στην πρώτη αγωνιστική, κατά την οποία παίχτηκε η κλασική κλωτσοπατινάδα της πρεμιέρας. Χαμηλά σκορ και κακό θέαμα ήταν ο κανόνας στα (ημι)άδεια γήπεδα, με τις φωτεινές εξαιρέσεις να εντοπίζονται στις εμφανίσεις των Φενέρ και Μπασκόνια. Και πάλι όμως, και στις δικές τους αναμετρήσεις τα σκορ δεν ξέφυγαν και οι άμυνες κυριάρχησαν. Ως πιο σημαντικές νίκες, θα ξεχωρίζαμε εκείνες των Ζενίτ και Παναθηναϊκού και ως γκαντέμη της εβδομάδας τον πολύ καλό κόουτς Αντρέα Τρινκιέρι, που είδε ένα συγκεκριμένο ρίσκο του (βλ. παρακάτω) να μην αποδίδει καρπούς. Πάμε!
Η πρώτη πεντάδα
1. Aπίθανα πράγματα από τον Κέβιν Πάνγκος στο δεύτερο ημίχρονο της νίκης-έκπληξης της Ζενίτ, στα μούτρα του αντιπαθούς ημίτρελου μάτσο τσαρλατάνου, που κάθεται στον πάγκο της Εφές. Ξεκίνημα με circus shots που κράτησαν το σύνολο της Gazprom στο παιχνίδι, συνέχεια με πάσες και νικητήρια λέι απ στην καρδιά της τούρκικης άμυνας, που τον περίμενε σαν ...ανοιχτή βεντάλια. Απολογισμός 23 πόντοι, 7 ασίστ και 5 λάθη, μαζί με πολύτιμους πόντους στο κυνήγι της πρόκρισης στην οκτάδα. Μην το γελάτε, λογικά σε αυτή την έδρα θα κερδίσουν ελάχιστοι και δεν θα έχουν όλοι την τύχη να λείπει ο Λάρκιν.
2. Οι Νάντο ντε Κολό και Λορένζο Μπράουν έδειξαν να ταιριάζουν καλά στην πρώτη τους κοινή εμφάνιση στα παρκέ της Ευρωλίγκα. Τα νούμερα τους δεν κατέληξαν εντυπωσιακά (το αντίθετο), όμως εντός των τεσσάρων γραμμών μοιράστηκαν αρμοδιότητες, δίνοντας ρυθμό στο παιχνίδι της Φενέρ. Ο Γάλλος μοίρασε επτά ασίστ και το πρώτο δείγμα του μας υποψιάζει για έναν προσαρμοσμένο ρόλο, επικεντρωμένο κυρίως στην οργάνωση. Είναι λογικό, διότι τον Μπράουν οι άμυνες τον σέβονται λιγότερο, συνεπώς οι χώροι ανοίγουν ευκολότερα όταν έχει τη μπάλα ο Ντε Κολό. Δίπλα του ο Αμερικάνος δένει ταμάμ στον κάπως ασυνήθιστο ρόλο του close out guard, αλλά υποψιάζομαι πως έτσι όπως στήνεται η Φενέρ, οι διάδρομοι που θα βρίσκει θα είναι μπόλικοι. Αν ο Αμερικάνος είχε την επιλογή να μη σουτάρει ούτε ένα τρίποντο, θα την έπαιρνε μετά χαράς.
3. Εμφάνιση-ζωής από τον Πιέρια Χένρι στη Βασκονία, με 23 πόντους (2/4 τριπ), 6 ασίστ και κανένα λάθος σε 34 λεπτά που είχε τη μπάλα στην κατοχή του. Η πλειοψηφία της παραγωγής του μάλιστα, ήρθε στο τέταρτο δεκάλεπτο, όταν η Ρεάλ ήταν ακόμη απειλητική. Δείτε εδώ ενα ποίημα.
Όπα σόρι.
Εντυπωσιακό, δεδομένου ότι πλήρεις επιθετικές παραστάσεις βλέπουμε σπάνια από τον παίκτη, ο οποίος συνήθως σκυλιάζει στην άμυνα και κάνει ντου στην επίθεση. Ο Χένρι συχνά αδικεί τον εαυτό του με το πώς παίζει και είμαι περίεργος να δω αν φέτος θα κάνει επιτέλους το step up. Η ενέργεια του ταιριάζει στο στυλ του Ιβάνοβιτς, του οποίου οι ομάδες συνηθίζουν να βρίσκονται μισό βήμα μπροστά σε φυσική κατάσταση από τις άλλες στα ξεκινήματα των διοργανώσεων. Ο κανόνας είναι ότι τα φτύνουν αργότερα, να δούμε πώς θα τα πάνε οι Βάσκοι. Η νίκη επί της Ρεάλ πάντως, είναι έτσι κι αλλιώς σπουδαία.
4. 18 πόντοι, 4 ριμπάουντ, 2 ασίστ, 3 κλεψίματα για τον Άντζελο Καλάριο, δηλαδή τον πιο επιμελώς κρυμμένο "hustle" παίκτη της Ευρωλίγκα. Ο Καλάριο στη φετινή Μακάμπι προσφέρει μία σοφία - ξέρει πότε να εκτελέσει και πότε να αναλωθεί σε άλλες δουλειές, στις οποίες είναι τρομερά χρήσιμος. Δεν θα γίνει πρωταγωνιστής, θα είναι μονίμως εκεί, για να διορθώνει τα λάθη των υπολοίπων, που μεταξύ μας, δεν αναμένονται και λίγα (15 προχθές). Ο Σφαιρόπουλος στήνει φέτος μια πιο πυραυλοκίνητη εκδοχή, καθώς στην περιφέρεια προστέθηκε το "μπουλντόγκ" Κρις Τζόουνς (δείτε τον προσεκτικά), που μάνι μάνι προχθές ανέβασε τους ρυθμούς και την ένταση. Όταν μπει στη σύνθεση και ο Ντόρσεϊ, η Μακάμπι θα χρειαστεί χαλινάρια και ευτυχώς ο Καλάριο αποτελεί έναν ιδανικό προορισμό αναχαίτισης. Καλή η εικόνα των Ισραηλινών για πρεμιέρα, καλή και της Άλμπα.
5. Ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους ξανάσμιξε με τον αγαπημένο του Μπράντον Ντέιβις και από ό,τι φαίνεται σκοπεύουν να το χαρούν και οι δύο. Με το καλημέρα, ο Αμερικάνος αποτέλεσε σημείο αναφορά στην επίθεση των Καταλανών, λαμβάνοντας την προσοχή των συμπαικτών του εντός της ρακέτας και τελειώνοντας με 18 πόντους και 7 κερδισμένα φάουλ. Να σημειώσουμε εδώ πόσο καλός είναι στις βολές. Η Μπαρτσελόνα θύμισε Ζάλγκιρις στην πρεμιέρα. 'Αμυνα του κερατά, κοντρόλ ρυθμός, πολύ λίγα τρίποντα και μεταφορά της μπάλας πλησίον της στεφάνης. Θα πάει πολύ μακριά έτσι, όμως το στοίχημα είναι άλλο: Να δούμε ωραίο μπάσκετ με τόσους παιχταράδες. Η νίκη δεν είναι πάνω από όλα.
Τhe X factor
H Φενέρ έπαιξε όμορφα και σε στιγμές η κυκλοφορία της μπάλας στην επίθεση ήταν εξαιρετική. Ο Αστέρας δεν κατάφερε να την απειλήσει ιδιαίτερα. Στο δεύτερο δεκάλεπτο, όταν οι ομάδες ήταν σχετικά κοντά, μπήκε μέσα ο Τζόνι Χάμιλτον, ο οποίος αγωνίστηκε όλα κι όλα 10 λεπτά συνολικά. Δεν πέτυχε ούτε πόντο, αν όμως βλέπατε την παρουσία του γύρω από τη στεφάνη στην άμυνα, θα διαπιστώνατε (πολλοί θα το κάνατε ήδη) πως ο παίκτης μπορεί να αποτελέσει ιδανικό συμπλήρωμα του Βέσελι και "διορθωτή" λαθών των υπολοίπων. Τρεις τάπες, η μία εντυπωσιακότερη από την άλλη και παρουσία σκιάχτρου. Δεν φάνηκε σε αυτό το ματς, αλλά έχει επίσης μεγάλη έφεση στο επιθετικό ριμπάουντ.
Το avatar
13 πόντους έγραψε το κοντέρ του Μάικ Τζέιμς, απλώς και μόνο για να γλυκάνει την τραγική παρουσία του στο Παλάου Μπλαουγκράνα. Ο Τζέιμς έμοιαζε να προσπαθεί να καρφώσει πινέζα κρατώντας την ανάποδα, με το πορτοκαλί flat δισκάκι προς την πλευρά του τοίχου. Μάταιη προσπάθεια. Οι παίκτες της Μπαρτσελόνα, προεξέχοντος του Καλάθη, στήνονταν μπροστά του κάπου στα 3-4 μέτρα και εκείνος έπεφτε πάνω τους αδιαλείπτως, είτε κουτρουβαλώντας, είτε πετώντας την μπάλα σε άγνωστες κατευθύνσεις. Θα προσφέρει ένα σωρό οφέλη στον Ιτούδη μέσα στη χρονιά, όμως γεγονός παραμένει πως η περίμετρος των Ρώσων είναι κάπως κενή, σε σχέση με τις άλλες θέσεις του ρόστερ. Αν δεν παίζει καλά ο Μάικ, θα πρέπει οι υπόλοιποι να κάνουν πράγματα που δεν περιλαμβάνονται ακριβώς στο ρεπερτόριο τους.
Η τακτική
Στο Βαλένθια-Βιλερμπάν ο Μπόγιαν Ντούμπλιεβιτς έπαιξε λίγο,15 λεπτά, επειδή έκανε δύο φάουλ γρήγορα. Όμως και πάλι πήραμε ένα σαφές δείγμα για το πώς σκέφτεται ο Πονσαρνάου να χρησιμοποιεί τους ψηλούς του. Ο Μαυροβούνιος και ο Ντέρικ Γουίλιαμς φαίνεται πως θα αγωνίζονται μαζί ως δίδυμο στο rotation, με σκοπό να προκαλέσουν στις άμυνες μπερδέματα. Σε ένα τέτοιο σχήμα, το ποιος θα παίζει εντός ρακέτας και ποιος εκτός δεν είναι ακριβώς ξεκάθαρο. Οταν ο Ντούμπλιεβιτς τραβιέται έξω για τρίποντο, ο Γουίλιαμς θα έχει άφθονο χώρο να εφορμήσει στη ρακέτα, συνήθως απέναντι σε αντιπάλους λιγότερο ταχείς και αθλητικούς από εκείνον. Δεν συνέβη προχθές ιδιαίτερα, όμως θα συμβεί στη συνέχεια κατά κόρον και θα είναι ένα από τα τακτικά σημεία που θα προσέχουμε εντός της σεζόν. Ας μη φύγουμε από το συγκεκριμένο παιχνίδι τόσο γρήγορα πάντως, διότι από αυτό προέρχεται ...
Η φάση
O αντικαταστάτης του Τόνι Τζεκίρι στη Βιλερμπάν, Μουσταφά Φολ, παίρνει τη μπάλα στο τρίποντο και καρφώνει με δυο βήματα. Εντυπωσιακή κίνηση τόσο για το ύψος (2,18), όσο και για το βιογραφικό του, που δεν είναι γεμάτο από τέτοιου είδους highlights.
O Φολ τεχνικά είναι ανώτερος του Τζεκίρι, ξέρει περισσότερο μπάσκετ, όμως αντιμετωπίζει τα κλασικά "προβλήματα" ταχύτητας για το ύψος του. Προσθέτοντας εκείνον, τον Άλερικ Φρίμαν και τον Νόρις Κόουλ, ο Τι Τζέι Πάρκερ κανονικά θα πρέπει να αλλάξει το προφίλ της ομάδας προς το επιθετικότερο και γοητευτικότερο. Δεν το είδαμε, είναι νωρίς και να το δούμε, αλλά δεν είναι ποτέ νωρίς για κάποιες καλές νίκες. Παραλίγο, η Βαλένθια κράτησε. Δίνω τη σκυτάλη στον Δημήτρη Βούρδα για ένα σχόλιο γύρω από την τριφυλλάρα σας.
Ο Παναθηναϊκός (Δημήτρης Βούρδας)
Ο Παναθηναϊκός πήγε στη Μόσχα με τρεις ηχηρές απουσίες - όσες και η Χίμκι, που όμως δεν πήγε στη Μόσχα, ήταν ήδη εκεί. Η ρωσική ομάδα βρήκε λύσεις από τον τέταρτο και τον πέμπτο περιφερειακό της και κατάφερε να βάλει από νωρίς στο παιχνίδι τον Μπούκερ και να δώσει μπάλες στον Μίκι, που έκανε σημαντική ζημιά στο δεύτερο μισό, όταν ο συμπατριώτης του φορτώθηκε με φάουλ. Παρόλα αυτά, οι παίκτες του Παναθηναϊκού επέβαλλαν στη μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα τον ρυθμό τους κι εκμεταλλευόμενοι την κακή επιθετική βραδιά των περισσότερων σουτέρ της ρωσικής ομάδας, πήραν δυο φορές σημαντικά προβαδίσματα και κατάφεραν να ανταπεξέλθουν στο ξέσπασμα του Ζάιτσεφ στο τέλος του τρίτου δεκαλέπτου.
Εκεί, παρά την θεωρητική έλλειψη δημιουργίας, οι παίκτες του Παναθηναϊκού κατάφεραν πρώτα να ισορροπήσουν άμεσα το ματς κι εν συνεχεία να πάρουν τη νίκη, η οποία είναι ιδιαιτέρως σημαντική, κυρίως για ψυχολογικούς λόγους. Μεγάλος πρωταγωνιστής ήταν ο Ιωάννης Παπαπέτρου, ο οποίος στο τέλος συμμετείχε άμεσα ή έμμεσα, στους 13 από τους 21 πόντους του τριφυλλιού, αλλά και στην κρίσιμη άμυνα στο άστοχο σουτ του Μπέρτανς, που έδωσε οριστικά τη νίκη στους πράσινους.
Στο τέλος οι επιθέσεις έγιναν με καλά σουτ από τα τρια ή τέσσερα μέτρα, έπειτα από αρκετά έως πολύ καλή κυκλοφορία. Δείτε τι εννοούμε με τρεις διαδοχικές επιθέσεις στην τέταρτη περίοδο:
Η ανάγκη των ψηλών της Χίμκι να προχωρήσουν πλέον σε αλλαγές για να αντιμετωπιστεί αυτή η απειλή, δημιούργησε αρκετές ανισορροπίες κοντά στο καλάθι κι έτσι ήρθαν και τα δύο επιθετικά ριμπάουντ με τα οποία ο Παναθηναϊκός πρώτα ισοφάρισε με τον Παπαγιάννη κι εν συνεχεία πήρε προβάδισμα νίκης με τον Παπαπέτρου. Στην άλλη πλευρά του παρκέ, η Χίμκι είχε να αντιμετωπίσει και μερικές ανεξήγητες επιλογές του Κουρτινάιτις, ο οποίος έστειλε στον πάγκο για τα τελευταία έξι λεπτά του αγώνα, τόσο τον Ζάιτσεφ, όσο και τον Γιερέμπκο, άφησε ίσως υπερβολικά στο παρκέ τον Μόνια κι έδωσε καθήκοντα δημιουργού στον Καράσεφ. Η άμυνα του Παναθηναϊκού δεν άφησε ανεκμετάλλευτα τα δώρα και τα εξαργύρωσε με δυο τρομερές άμυνες από τον Φόστερ σε Μπέρτανς και Μίκι.
Φυσικά, η νίκη των πράσινων δεν αλλάζει πολλά για το μέλλον τους στη διοργάνωση, ακόμη τουλάχιστον. Τα κενά του ρόστερ φάνηκαν και σήμερα, ξέχωρα από τις απουσίες, καθώς η έλλειψη δημιουργίας ήταν ξεκάθαρη, παρά τα καλά ματς από Μποχωρίδη και Φόστερ. Ακόμη, η γραμμή ψηλών μοιάζει ασύνδετη κι άνευρη, παρά τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που διαθέτουν οι παίκτες που την απαρτίζουν. Για την ώρα όμως, αυτή παραμένει μία συζήτηση για το μέλλον. Ευτυχώς, επιστροφή στον Γιώργο.
Δυο λόγια για τον Ολυμπιακό (Giorgos B.)
Προφανώς ο Ολυμπιακός δεν ήταν καλός, προφανώς θα γίνει καλύτερος συνέχεια, προφανώς μπορεί ούτε η βελτίωση να είναι αρκετή για πρόκριση στην οκτάδα. Εδώ ο κόσμος χάνεται. Στην παρούσα φάση, νομίζω πως το βασικό ερώτημα που χρειάζεται απάντηση είναι εκείνο του rotation. Με διαφορετικά λόγια, ο Μπαρτζώκας θα κληθεί να καταλήξει ποιοι θα παίζουν και πότε, όπως και για πόσο διάστημα και με ποιους παρτενέρ. Το πρώτο ματς έδειξε μια κατάσταση ελαφρώς μπερδεμένη. Δείτε ένα σχετικό διάγραμμα που έφτιαξε ο Παναγιώτης.
Παρατηρήσεις:
- Συνηθίζεται οι πεντάδες που ξεκινούν το πρώτο δεκάλεπτο, να ξεκινούν και το τρίτο. Nope, δεν συνέβη.
- Ο Πρίντεζης έπαιξε ελάχιστα, αλλά αγωνίστηκε στο τέλος.
- Ο Χαραλαμπόπουλος ξεκίνησε, όμως δεν ξαναφάνηκε (δεν πειράζει).
- Ο χρόνος του Παπανικολάου επίσης, εμφανίζεται περίεργα μοιρασμένος.
- Τέλος, ο Σπανούλης και ο Σλούκας αποτέλεσαν το δίδυμο επιλογής για την crunch time.
Από όλα τα παραπάνω, θα ήθελα να μείνω κυρίως στο τελευταίο, καθως τα υπόλοιπα με τον καιρό θα σχηματοποιηθούν καθαρότερα και οι ρόλοι θα μοιραστούν. Άραγε πώς θα προκύψει μία αληθινά ωφέλιμη συνεργασία μεταξύ των σταρ-γκαρντ του Ολυμπιακού, ειδικά όταν συνυπάρχουν με τον Πρίντεζη;
Πιστεύω πως ο Σπανούλης και ο Σλούκας είναι μπασκετικά ευφυείς και θα βρουν έναν διαφορετικό τρόπο να συνεργαστούν, από αυτόν που είδαμε προχθές. Οι ερυθρόλευκοι έχουν ανάγκη την ταυτόχρονη συμμετοχή τους στην κυκλοφορία της μπάλας, όχι το να παίρνουν επάνω τους τις επιθέσεις εναλλάξ, όπως συνέβη στο τέλος. Από τη στιγμή που συνυπάρχουν στην πεντάδα, οι άμυνες θα πρέπει να αναρωτιούνται για το τι θα συμβεί, αν ο 'ένας θα πασάρει στον άλλον, αν το πρώτο πικ θα στηθεί από τον έναν και το δεύτερο από τον άλλον. Η στατικότητα (πχ Σπανούλης στη weak side), θα πρέπει να δώσει την θέση της στην κίνηση. Από όσα είδα, υπάρχει δρόμος σε αυτή την διαπράγματευση και στην πορεία θα γίνουν αμυντικές θυσίες. Όμως αξίζει τον κόπο, διότι στην ομάδα δεν περισσεύουν ούτε χειριστές, ούτε οργανωτές.
Και κάτι ακόμη
Γαμώτο, δεν αντέχω τον Μεσίνα, κι ας είναι δάσκαλος. Είναι ικανός να πάει την Μιλάνο στον τελικό, χωρίς να δούμε ούτε στάλα μπάσκετ. Όταν λοιπόν ο Μπάλντγουιν αστόχησε στο τελευταίο σουτ της παράτασης, ήθελα να βρω τον συν-οινόφιλο Αντρέα και να του προσφέρω ένα ξινόμαυρο από τον βορρά, με προτίμηση στο έτος 2009. Όμως τι να γίνει που εδώ ο Τρινκιέρι έχει αναλάβει το ρίσκο να εμπιστευτεί απόλυτα έναν παίκτη, που στο κουμάντο ενός συνόλου οι επιλογές του είναι τουλάχιστον συζητήσιμες. Συμπαθώ πολύ τον Μπάλντγουιν και ειλικρινά, ίσως μέσα από αυτή την εμπιστοσύνη προκύψει κάτι καλό. Άλλωστε χθες δεν ήταν κακός, το αντίθετο. Απλώς μέχρι το σχέδιο του Ιταλού κόουτς να πραγματωθεί, θα πρέπει να ζήσει με ορισμένες do or die ενέργειες, από έναν αθλητή που έχει τα κότσια, αλλά του λείπει η γνώση. Αν πάει καλά (γιατί όχι;), θα βλέπουμε τον Τζένκινς και θα χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο, σαν τον Μάικ Τζέιμς.
Πολλή αγάπη και καλό Σαββατοκύριακο.
