Ποια σειρά έχει μείνει στο μυαλό σας ως "η καλύτερη τoυ αιώνα;"
Δημήτρης Βούρδας: Πολλοί θα πουν τη σειρά που οι Cavaliers γυρίζουν το 3-1 απέναντι στους Warriors, αλλά η αλήθεια πως, εκτός από τον τελευταίο αγώνα, τα υπόλοιπα ματς είχαν κριθεί πολύ νωρίτερα από το την τελευταία κόρνα. Το 2008 (Celtics-Lakers) είχε έναν ιστορικό αγώνα, το game 4, αλλά τίποτα το ιδιαίτερο συνολικά. oπότε θα πάω με την τρίτη επιλογή που μου ήρθε στο κεφάλι. Οι τελικοί του 2013 ανάμεσα στους Heat και τους Spurs είχαν τα πάντα. Τον καλύτερο παίκτη απέναντι στον καλύτερο προπονητή, ένα τεράστιο σουτ από τον κορυφαίο σουτέρ όλων των εποχών και κυρίως ένα συγκλονιστικό έβδομο παιχνίδι.
Pete Seizis: H σειρά του 2014 μεταξύ Spurs και Heat, με τελικούς νικητές τους Τεξανούς, ήταν η καλύτερη σειρά των τελευταίων 19 χρόνων. Όχι τόσο για την εξέλιξή της (4-1), όσο για το μπάσκετ που παρουσίασαν οι Spurs ένα χρόνο μετά την ήττα τους από τον ίδιο αντίπαλο. Ίσως το πιο όμορφο μπάσκετ που έχω δει. Μία ομάδα επιτομή του αλτρουϊσμού, του pace and space (ίσως πριν αυτό οριστεί ως τέτοιο), της συνεργασίας μεταξύ των παιχτών, της κίνησης χωρίς τη μπάλα και της προσπάθειας για να βρεθεί όχι το τέλειο σουτ όσον αφορά τα … analytics, αλλά το ιδανικό σουτ για τον κάθε παίκτη. Ίσως η ομάδα “πρόγονος’’ του τρόπου παιχνιδιού των σημερινών Warriors.
Thanos Tsibos: Προσπάθησα να θυμηθώ όλους τους τελικούς των τελευταίων 19 χρόνων και να τους βάλω κάτω, επειδή δε φημίζομαι για τη μνήμη μου όμως, πηγαίνω με εκείνα που μου είχαν κεντρίσει τον ενδιαφέρον και μου προσφέρουν πολλές λεπτομέρειες . Με βάση αυτό λοιπόν, οι τελικοί που μου έχουν μείνει στο μυαλό είναι του 2015-16 ανάμεσα στου Warriors και τους Cavaliers (4-3). Βέβαια όχι μόνο για τους συγκλονιστικούς αγώνες των τελικών αλλά και για τη σειρά με την ομάδα μου, τους Thunder στους τελικούς της Δύσης. Μετά τη ψυχρολουσία που το 3-1 των Thunder έγινε 4-3, ήταν μια απόλαυση να βλέπεις τους -κατά τα άλλα- φανταστικούς Warriors να παθαίνουν ακριβώς το ίδιο από τους Cavaliers του LeΒron, με το τρίποντο-μαχαιριά του Irving μέσα στο Oakland.
Bill Nessis: 2013, Heat εναντίον Spurs, 4-3. Οι Big 3 του Μiami καθοδηγούμενοι από τον καλύτερο παίκτη αυτής της γενιάς, εναντίον της καλύτερης ομάδας της σύγχρονης επoχής του ΝΒΑ. Επτά ματς γεμάτα μεγάλες στιγμές, όπως το νικητήριο καλάθι του Parker στο Game 1, το απίστευτο block του LeBron στον Tiago Splitter, τις εμφανίσεις των Danny Green και Ginobili και φυσικά το τρίποντο του Ray Allen όταν οι Spurs βρέθηκαν ίσως ένα φάουλ μακρια από τον τίτλο στο game 6. Το rematch της επόμενης σεζόν, με τους Spurs να θριαμβευουν με το απόλυτο Spurs Basketball, προσέθεσε επιπλέον αίγλη στις κόντρες των δύο ομάδων.
Δημήτρης X: Η πρώτη σκέψη σε μία τέτοια ερώτηση είναι να διαλέξεις μία κλειστή σειρά, κάποια που πήγε σε game 7, όπως εκείνη ανάμεσα στους Warriors και τους Cavaliers το 2016, ή το Lakers-Celtics του 2010. Καμιά φορά πρέπει να πηγαίνεις με τη μαγεία ωστόσο, ακόμη και αν αυτή έρχεται μονόπλευρα. Spurs-Heat του 2014 για μένα (4-1), με την ομάδα του San Antonio να επανέρχεται από τη ζόρικη ήττα της προηγούμενης χρονιάς και να παρουσιάζει ένα υπέροχο σύνολο με μεγάλη ποικιλία επιθετικών επιλογών, την μπάλα να γυρίζει ασταμάτητα από χέρι σε χέρι και έναν Kawhi Leonard να ‘’προοικονομεί’’ τον παίκτη που θα δούμε σε λίγες ημέρες στο παρκέ. ‘’Έτσι πρέπει να παίζεται το μπάσκετ’’, όπως είχε δηλώσει και ο LeBron μετά το τέλος της σειράς.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο ‘’one-man show’’ σε σειρά τελικών;
Δ.Β: O Allen Iverson πέρασε πάνω από τον Tyronn Lue ελάχιστες στιγμές αφότου είχε νικήσει τους παντοδύναμους Lakers μέσα στο Los Angeles. Καμία άλλη εμφάνιση δεν έφτανε στο επίπεδο που έφτασε εκείνη, μέχρι πέρσι. Ο LeBron James έβαλε 51 πόντους μέσα στο Oakland και πήγε να κερδίσει μόνος του την κορυφαία ομάδα της σύγχρονης εποχής του ΝΒΑ. Α ρε JR Smith. Α!
P.S.: Το μεγαλύτερο ‘’one-man show’’ ήρθε από τον Prince King that was promised, τον LeBron James, το 2016. Ο άνθρωπος που έκανε την υπόσχεσή του πραγματικότητα και κέρδισε με το Cleveland το πρωτάθλημα σε μία επική σειρά, πετυχαίνοντας κάτι που έμοιαζε αδιανόητο. Απέναντί του οι πρωταθλητές Warriors, προερχόμενοι από την κατάρριψη του ρεκόρ των 72 νικών των Bulls στην κανονική διάρκεια. Με τη σειρά να στο 3-1 και την ιστορία εναντίον τους, καθώς καμία ομάδα δεν είχε γυρίσει από τέτοιο σκορ, αυτός το κατάφερε. 29,7 πόντοι, 11,3 ριμπάουντ, 8,9 ασίστ, 2,6 κλεψίματα και 2,3 τάπες ανά παιχνίδι ήταν η στατιστική. Αδιανόητα πράγματα στο παρκέ, ηγέτης της ομάδας (με άξιο συμπαραστάτη τον Κyrie Irving) και η απόλυτη καταξίωση για το παιδί από το Αkron.
T.S.: Δεν ξέρω αν μπορούμε να το πούμε one-man show, αλλά η παρουσία του Ντίρκαρου στους τελικούς του 2010-11 ήταν φανταστική. Παρόλο που ήταν μια ομάδα με πολλούς καλούς παίκτες και διακριτούς ρόλους, ο Γερμανός ήταν αυτός που τους πήρε από το χέρι και τους οδήγησε στην γη της επαγγελίας με σκορ 4-2 ανατρέποντας το αρχικό 2-1. Ειδικά στο Game 6, στο δεύτερο ημίχρονο του οποίου ο Dirk πέτυχε 18 πόντους με μαγικά, κερδίζοντας τελικά και το βραβείο του MVP των τελικών.
Β.Ν: Ο LeBron James του 2016 με τις προσωπικές του εμφανίσεις, αλλά κυρίως με το ομαδικό επίτευγμα της κατάκτησης του πρωταθλήματος απέναντι στους Warriors των 73 νικών, μπήκε στο πάνθεον των κορυφαίων έβερ. Δικαιωματικά λοιπόν οι επίδοσεις του σε αυτά τα επτά ματς αποτελούν την καλύτερη ατομική παράσταση των τελευταιων ετών σε τελικούς. 29,7 πόντοι, 11,3 ριμπάουντ, 8,9 ασίστ, 2,6 κλεψίματα, 2,3 τάπες ανά παιχνίδι. Ήταν πρώτος και στις πέντε στατιστικές κατηγορίες μεταξύ των παικτών και των δύο ομάδων, πράγμα ασύλληπτο, με αποκορύφωμα το τριπλ νταμπλ στο Game 7.
Δ.Χ: Αν το roundtable αυτό γινόταν πριν τους Τελικούς του 2017, θα επέλεγα εύκολα την παράσταση του Dirk απέναντι στους Heat το 2011. Πλέον όμως έχουμε 2019 και έχω δει τη σειρά του Kevin Durant απέναντι στους Cavaliers δύο χρόνια πριν, η οποία επικύρωσε τον μεγάλο έρωτά μου προς εκείνον. Ναι, ξέρω, πήγε στους Warriors που ήταν ήδη ομαδάρα, δεν τον χρειάζονταν κτλ κτλ. Μπούρδες. Με 35,2π-8,4ρ-5,4α και ένα ασύγκριτο επιθετικό παιχνίδι, ο KD έδωσε ένα ολοκληρωτικό σόου, το οποίο επικυρώθηκε με το τρίποντο στα μούτρα του LeBron μέσα στο Cleveland. Όνειρο.
Ποια ομάδα υποστηρίξατε με πάθος σε σειρά τελικών, είτε τα κατάφερε να κατακτήσει το πρωτάθλημα τελικά είτε όχι;
Δ.Β: Ως φανατικός υποστηρικτής των Celtics η απάντηση είναι εύκολη, οπότε θα απορρίψουμε και το 2008 και το 2010. Ακόμη και να αφαιρεθούν αυτές όμως, η απάντηση δε γίνεται πιο δύσκολη. Αυτό που παρουσίασαν οι Mavericks του Rick Carlisle στους θρυλικούς τελικούς του 2011, με τον Dirk, τον Terry και τον Kidd, ήταν και παραμένει μοναδικό. Ισοπέδωσαν τους αντιπαθείς Lakers με την πιο εμφατική σκούπα της χιλιετίας, κατάπιαν με έναν εκπληκτικό Dirk τους Thunder, για να επικρατήσουν τελικά των Heat, οι οποίοι μόλις είχαν δημιουργήσει την Big 3 που κυριάρχησε τα επόμενα χρόνια. Α, και εκτός των τριων παικτών παραπάνω, πήρε τίτλο κι ο Peja. Το 2011 αποδόθηκε δικαιοσύνη.
P.S.: Δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός σε αυτή την απάντηση, καθώς δεν υπάρχει κάποια ομάδα που υποστηρίζω με θέρμη στο ΝΒΑ, πλην αυτών στις οποίες αγωνίζεται ο αγαπημένος μου παίχτης, ο LeBron James. Cavaliers και Heat λοιπόν οι απαντήσεις μου, ειδικά τους Cavs της σεζόν 2006-07, με τον James να οδηγεί στους τελικούς ένα ρόστερ με τους Drew Gooden, Larry Hughes, Anderson Varejao και Sasa Pavlovic.
T.S.: Ξεκάθαρα τους Dallas Mavericks στους τελικούς του 2010-11 απέναντι στους Miami Heat. Λίγο η μεγάλη συμπάθεια στον Nowitzki, λίγο η αντιπάθεια στον LeΒron και τη νοοτροπία των superteams με έκαναν φανατικό των Mavericks. Θυμάμαι κατά τη διάρκεια των τελικών, ήμουν σε νησί των Κυκλάδων με την παρέα (όλοι μπασκετικοί), κάναμε την βραδυνή μας έξοδο και με το που πήγαινε το ρολόι τρεις, σα να ηχούσε το κουδούνι, τρέχαμε προς το σπίτ,ι όπου μαζευόμασταν και βλέπαμε τους τελικούς. Ο μεγάλος Dirk μας αποζημίωσε για κάθε λεπτό χαμένης εξόδου.
Β.Ν: Φανατικά με Cleveland το 2016, ειδικά μετά το τεράστιο hype των Warriors της κανονικής περιόδου. Η ανατροπή από το 3-1 σε 3-4 έκανε την στιγμή ακόμη πιο επική απ’ ότι ήταν και απλά ας προσθέσουμε πως, εκτός απ’ τον Lebron, έκλαιγαν και κάποιοι ακόμη στον καναπέ του σπιτιού τους 7 το ξημέρωμα.
*Ειδική αναφορά στους Μavericks του 2011 και πάλι λόγω ότι αγωνίζονταν ενάντια στο γκραν φαβορί, αλλά κυρίως εξαιτίας του Νοwitzki και του Jason Kidd (ήταν πολύ συμπαθής μέχρι να φορέσει το κοστούμι του Head coach).
Δ.Χ: Τhunder το 2012. Durant-Westbrook πρωτοστάτες, Harden στον ρόλο του έκτου παίκτη, δυνατός πυρήνας γύρω τους (από τον οποίον ξεχώριζε ο Serge Ibaka). Δεν είμαι πολέμιος του LeBron, το αντίθετο θα έλεγα, ήξερα πως είναι η ώρα των Heat για πρωτάθλημα και πως οι Thunder είχαν πολύ μέλλον μπροστά τους, όμως όποτε βλέπω τον KD κάτι σκιρτά μέσα μου, θέλω να επικρατεί. Εν τέλει η σειρά εκείνη πήγε στο Miami (4-1, παρ’ ότι πιστεύω πως μερικές λεπτομέρειες στο game 2 άλλαξαν την πορεία της σειράς πλήρως) και οι Τhunder το καλοκαίρι αντάλλαξαν τον Harden, βάζοντας την πρώτη βόμβα στα θεμέλια της ‘’Δυναστείας που Δεν Έγινε Ποτέ’’. Κρίμα.
Αντίθετα, ποια ομάδα δε θέλατε να κερδίσει με τίποτα τους τελικούς στους οποίους συμμετείχε;
Δ.Β: Ε δε γίνεται ο Matthew Dellavedova κι ο Tofeyozgov, όσο συμπαθείς κι αν φαίνονται στο μάτι, να κερδίσουν σειρά τελικών. Και στην τελική, αγαπητοί Cavs του 2015, να αποδεχθούμε ότι ήσασταν άτυχοι. Ο Kelly Olynyk τραυμάτισε τον Kevin Love κι ο Kyrie Irving έφυγε με πρόβλημα στο γόνατο. Απέναντι η ανερχόμενη δύναμη του ΝΒΑ, μια ομάδα που κάθε μανιακός του πρωταθλήματος ήθελε να κερδίσουν. Ευτυχώς όλα κύλησαν ομαλά, ο Iguodala βγήκε MVP, οι Cavs πήραν την εκδίκηση τους την επόμενη χρονιά και τελικά το ΝΒΑ έγινε πολύ καλύτερο.
P.S.: Ποτέ μου δεν συμπάθησα τον Dwight Howard και τους Magic του 2009 οι οποίοι, αφότου απέκλεισαν τους Cavs, αντιμετώπισαν τους Lakers στους τελικούς του ΝΒΑ και έχασαν –ευτυχώς για το μπάσκετ- με 4-1. Φαντάζεστε να έπαιρναν το πρωτάθλημα και να έβγαινε πολυτιμότερος παίχτης ο Howard; Ο Howard! Ο center που κάποτε θεωρήθηκε «κυρίαρχος» στη ρακέτα και όσο πέρναγαν τα χρόνια αντί να βελτιώνει τις αδυναμίες του γινόταν όλο και χειρότερος. Σούπερμαν και χαζομάρες. Μία από τις πιο αδιάφορες ομάδες, χωρίς καμία συνέχεια.
Τ.S.: Όπως ανέφερα και παραπάνω είμαι κάθετα αντίθετος στη νοοτροπία του φτιάχνω μια super team (ακόμη και αν είναι μίας χρήσης) μόνο και μόνο για να πάρω πρωτάθλημα άμεσα. Έτσι δεν θα μπορούσα να μην είμαι φανατικός πολέμιος των Lakers του 2003-2004. Παραχάραξαν την ιστορία για να φέρουν τον Karl Malone στο Los Angeles, με το δέλεαρ ενός δαχτυλιδιού λίγο πριν αποσυρθεί, και μαζί με τον Gary Payton έφτιαξαν μια BIG-4 (συν τους Kobe-Shaq) που ήταν μεγάλο φαβορί για τον τίτλο. Βέβαια ο Billups και οι Detroit Pistons τους χάλασαν τα σχέδια και τιμώρησαν την μέθοδο τους κερδίζοντας τους εύκολα με 4-1, ρίχνοντας τους άπειρο μπασκετικό «ξύλο» που ακόμη πρέπει να το θυμούνται.
B.Ν: Η προφανής απάντηση είναι οι Lakers του 2008 και 2010 για τον εξίσου προφανή λόγο ότι είχαν απέναντι τους Boston Celtics. Παρεμπιπτόντως η σειρά του 2010 δεν έχει χωνευτεί ακόμη. Από κει και πέρα οι Heat του ‘14 δεν έπρεπε να πάρουν τον τίτλο. Οι τελικοί του ‘13 βρήκαν δύο ισάξιες ομάδες να συγκρουονται, οπότε οι ηττημένοι όφειλαν να πάρουν την ρεβάνς. Οι Spurs του ‘14 έπαιξαν ίσως το πιο όμορφο (αύτη είναι η λέξη) μπάσκετ που μπορώ να θυμηθώ σε τελικούς του ΝΒΑ και για το καλό μας επικράτησαν εμφατικά.
Δ.Χ: Oι Mavericks του 2006. Κανένας σοβαρός λόγος, απλώς ως πιτσιρικάς-έφηβος ακόμη ήθελα να κερδίσει ο παικταράς Dwyane Wade, το είδωλο Shaq και ο Pat Riley, για τον οποίον είχα μεγάλο σεβασμό με όσα είχα διαβάσει για τον ίδιο και τις ομάδες του στις δύο προηγούμενες δεκαετίες. Δεν είχα κάτι με τον Dirk, αλλά δεν ήθελα με τίποτα να κερδίσουν τη σειρά και το αρχικό 2-0 με έβαλε φανατικά στην πλευρά του Miami. Μεγαλώνοντας και ξαναβλέποντας τα παιχνίδια παραμένω σταθερός σε εκείνη την προτίμησή μου, με την ιστορία του Alonzo Mourning (που δε γνώριζα τότε, όχι καλά τουλάχιστον) να προσθέτει ένα έξτρα στοιχείο. Ο Nowitzki τελικά πήρε και την εκδίκησή του το 2011, όλοι ικανοποιημένοι.
Ποιος ‘’δευτεραγωνιστής’’-ρολίστας παίκτης σας κέρδισε με την παρουσία του σε μία σειρά τελικών;
Δ.Β: Ο James Posey, δύο φορές. Την πρώτη ήταν ο καθοριστικός παίκτης στη σειρά τελικών των Heat απέναντι στους Mavericks το 2006, για να ακολουθήσει η σειρά του 2008, όταν και έβαλε μερικά από τα πιο μεγάλα σουτ των Celtics απέναντι στους Lakers. Μερικές φορές η απάντηση πρέπει να είναι απλή.
P.S.: Στη συγκεκριμένη ερώτηση ένα όνομα ήρθε στο μυαλό μου ακαριαία. Ο Γάλλος πρώην παίχτης των Spurs, ζεν-μποέμ τύπος και μεγάλος λάτρης του κρασιού, Boris Diaw. Ποτέ δεν ήταν ιδιαίτερα αθλητικός, ούτε εξαιρετικός σουτέρ. Ήταν όμως ένα σημαντικότατο γρανάζι στη μηχανή των Spurs στους τελικούς του 2014. Ο point forward εκείνου του συνόλου, με την τρομερή ικανότητα να διαβάζει τα πάντα μέσα στο παιχνίδι τόσο στην άμυνα, όσο και στην επίθεση. Μπορούσε να πασάρει, να σκρινάρει, να δημιουργήσει ανισορροπίες στην άμυνα. Διόλου τυχαίο το ότι ήταν ο πρώτος σε λεπτά συμμετοχής σε εκείνους τους τελικούς με 35 περίπου ανά αγώνα, καθώς και ο πρώτος σε ασίστ με 5,8 για την ομάδα του. Ο άνθρωπος που συνδυάζει τέλεια το τρίπτυχο του σάιτ, μπάσκετ, κρασί και έρωτα.
T.S: Μεγάλο δίλλημα σε αυτήν την ερώτηση. Robert Horry σε Lakers και Spurs ή ο τρομερός Andre Iguodala στους τελικούς του 2014-15; Παρόλο που ο Horry είναι από τους πιο clutch παίκτες στην ιστορία του ΝΒΑ, θα πάω με τον A.I και τη σειρά απέναντι στους Cavaliers, όπου πήρε το βραβείο του MVP των τελικών. Δεν είναι μόνο η εκπληκτική άμυνα που έπαιζε στον LeBron αλλά και ότι στα 37,1 λεπτά που βρέθηκε κατά μέσο όρο στο παρκέ σκόραρε 16,3 πόντους, όντας ο 2ος σκόρερ των Warriors. Ξεκάθαρα ο X-factor εκείνων των τελικών.
Β.Ν: Δεν ξεχωρίζει κάποιος ιδιαίτερα, ίσως ο Jason Terry του 2011, όταν και αποδείχθηκε καταλυτικός παράγοντας στην επικράτηση των Dallas Mavericks. Ερχόμενος από τον πάγκο, αγωνιζόταν 32 λεπτά μ.ο, σκόραρε 18 πόντους ανά παιχνίδι, αλλά κυρίως έκανε αυτόν τον πανηγυρισμό.
Δ.Χ: O Ron Artest (Metta World Peace πλέον) απέναντι στους Celtics το 2010, σε μία σειρά ‘’αίμα και άμμος’’. Πολύ hustle, πολύ ξύλο, αρκετά εύστοχος από την περιφέρεια (34%) και φωνάζοντας εκκωφαντικά ‘’παρών’’ σε κομβικά σημεία (όπως και στους τελικούς Περιφέρειας απέναντι στους Suns), με αποκορύφωμα φυσικά το clutch τρίποντό του στις τελευταίες στιγμές του έβδομου τελικού. Ένας ζόρικος τύπος που αποδέχθηκε το ρόλο του πίσω από τους ηγέτες Kobe Bryant-Pau Gasol, μπήκε στη ψυχολογία της ομάδας και είχε τη στιγμή που του άξιζε.
Tέλος, πείτε μας μία στιγμή που έχετε ξεχωρίσει από όλους αυτούς τους τελικούς. Ένα μεγάλο σουτ, μία τάπα, ένα ριμπάουντ (μακρινό ή μη), οτιδήποτε.
Δ.Β: LOL, η τάπα του LeBron φυσικά.
P.S: Δύο είναι οι στιγμές. Η μεγάλη τάπα του LeBron στον τελευταίο αγώνα της σειράς εναντίον των Warriors το 2016 - αγωνα που είδα σε υπηρεσία στον στρατό και μου κόστισε λίγο- και η καταπληκτική αντίδραση του J.R. Smith στον πρώτο αγώνα της περσινής σειράς των ίδιων ομάδων. Όχι πως θα άλλαζε την τελική έκβαση του πρωταθλήματος, αλλά ήταν ένα μεγάλο ‘’ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ!!!’’ που θα μείνει χαραγμένο ως το νούμερο ένα blooper των τελικών.
Τ.S: Στη συνέντευξη τύπου ένας δημοσιογράφος από την Ιταλία είχε ρωτήσει τον Pop ΄΄Γιατί δεν κάνατε φάουλ;’’. Εκείνος με το γνωστό αυστηρό του ύφος απάντησε (με ερώτηση) ‘’Από που είσαι;’’ και όταν ο δημοσιογράφος αποκάλυψε την προέλευσή του, ο Pop αποκρίθηκε (ξανά πολύ αυστηρά) ‘’Εμείς εδώ δεν κάνουμε φάουλ’’. Κάπως έτσι θέλησε να δικαιολογήσει ο Popovic την επιλογή του να μην κάνουν φάουλ στην τελευταία επίθεση των Heat στους τελικούς του 2013. The rest is history που λένε και στο χωριό μου, με τον Ray Allen να ευστοχεί στο τρίποντο από την γωνία στην εκπνοή, το ματς να πηγαίνει παράταση και τελικά να επικρατούν οι Heat. Ένα από τα μεγαλύτερα σουτ της ιστορίας.
B.N: (Σε αυτό το σημείο ο Βασίλης προτιμά να αφήσει την εικόνα να μιλήσει αντί για εκείνον):
Δ.Χ: Το τρίποντο του Ray Allen. Οι Heat στο -3, σίδερο ο LeBron, ο Duncan εκτός παρκέ (σε ένα χώρο που μάλλον θα καθάριζε) και το ριμπάουντ στα χέρια του Bosh, ο οποίος ψάχνει την πάσα στην περιφέρεια. Οι Spurs δεν κάνουν φάουλ, όλες οι λεπτομέρειες συνηγορούν για ένα έπος, ψάχνουμε τη στιγμή μαγείας και φυσικά ο Allen δεν απογοητεύει. Πίσω βήματα, άψογο άλμα και σουτ. Μέσα, μόνο διχτάκι. Κανονική χορογραφία, όπως περιμένεις από έναν μανιακό με την λεπτομέρεια σαν τον Ray Allen. Μέχρι και σήμερα το μεγαλύτερο σουτ που έχω δει σε τελικούς, αν και το πλησίασε αρκετά ο Kyrie το 2016.
Θα χαρούμε να δούμε στα σχόλια τα γεγονότα που εσείς έχετε ξεχωρίσει στους τελικούς από το 2000 και μετά, τις στιγμές και τους πρωταγωνιστές. Cheers!
