Φενερμπαχτσέ - Παναθηναϊκός
1) Στη σειρά με την Εφές, είδαμε τον MVP της σεζόν Κέντρικ Ναν να τραβάει γερά ζόρια και να υποαποδίδει στην καλύτερη θα λέγαμε. Ο λόγος ήταν η πολύ στοχευμένη άμυνα του Μπάνκι, που οριακά θυσίασε οτιδήποτε άλλο για να κόψει σκορ και δημιουργία από τον Ναν. Το πλάνο απλό: hedge σε κάθε σκριν που δέχεται ο Ναν σαν χειριστής με σαφή κι απαράβατη στόχευση στην αριστερή του ντρίμπλα. Ο στόχος ήταν να στερήσουν από τον Ναν τη δυνατότητα να φτιάχνει χώρο πιέζοντας κεντρικά προς το ζωγραφιστό, κι αντ’ αυτού να ρισκάρει με αμφιβόλου ποιότητας σουτ.
Η Φενέρ όμως δεν έχει την πολυτέλεια της Εφές στη ρακέτα. Αντί για τους Οτούρου και Πουαριέ, ο Ναν πλέον θα βλέπει τους Σανλί, Μπιρτς άντε και κάναν Μπάνγκο σαν wildcard. Αν δηλαδή ο Σάρας επέλεγε να αντιγράψει την Εφές στα του Ναν θα έδενε χειροπόδαρα την ομάδα του. Εκτός κι αν αγωνιστεί για πολλά και συνεχόμενα λεπτά με τους Κόλσον, Ντέιβις στο 4-5 για μέγιστη ευελιξία στις αλλαγές και spacing στην επίθεση που ξεκλειδώνουν παίκτες σαν τον Μπιμπέροβιτς όπως είδαμε κόντρα στην Παρί. Αυτό όμως θα στερήσει από τη Φενέρ ένα από τα μεγάλα της πλεονεκτήματα φέτος.
2) Το επιθετικό ριμπάουντ. Η ομάδα του Σάρας ήταν 3η καθόλη τη σεζόν σε δεύτερες ευκαιρίες, τόσο σε ποσοστό όσο και σε απόλυτο αριθμό. Η Φενέρ είναι κάκιστη στο να εκμαιεύει λάθη από τους αντιπάλους της. Αυτό το έλλειμμα σε έξτρα κατοχές το αντισταθμίζει πιέζοντας μεθοδικά για επιθετικά ριμπάουντ. Σε μια ομάδα που προτιμά το σετ παιχνίδι (όχι το αργό παιχνίδι, αλλά το 5 εναντίον 5), είναι ζωτικής σημασίας να εξασφαλίζει έξτρα κατοχές, εφόσον δε θα βρει το εύκολο σκορ στον αιφνιδιασμό.
Τα σχήματα με τον Χέιζ-Ντέιβις στο 5 όμως είναι μέτρια ως κακά στο ριμπάουντ γενικότερα, κάτι που δεν αποτελεί έκπληξη. Άρα το να τον δούμε εκεί για αρκετά λεπτά πέρα από το ξύλο που θα παίζει με τον Γκάμπριελ, ενδεχομένως να απορρυθμίσσει σημαντικά την τάση της Φενέρ να ελέγχει το ρυθμό μέσω των επιθετικών ριμπάουντ. Ο Παναθηναϊκός όμως, είναι ομάδα διαμάντι φέτος στα αμυντικά ριμπάουντ. Με ενορχηστρωτή τον Χουάντσο η ομάδα του Αταμάν αγκαλιάζει πολλά σκουπίδια στη ρακέτα της, ορίζοντας εν πολλοίς τον τόνο του αγώνα.
3) Θα λέγαμε μάλιστα ότι στις θέσεις 3 και 4, η παρουσία των Οσμάν και Χουάντσο δεν προσφέρει μόνο το μέγεθος που χρειάζεται κόντρα στους Μπιμπέροβιτς και Ντέιβις αλλά και την αθλητικότητα για εύκολους πόντους στον αιφνιδιασμό. Ειδικά ο Οσμάν στη σειρά με την Εφές ήταν οριακά πυραυλοκίνητος, βλέπε πέμπτο παιχνίδι στα πρώτα λεπτά. Εφόσον ο Παναθηναϊκός χτυπήσει τη Φενέρ στο τρανζίσιον με τους Οσμάν και Ναν, που πολλές φορές ορμά ακόμα και ελάχιστη αναποφασιστικότητα να δει από τους αμυντικούς, η Φενέρ θα πρέπει να ελέγξει ένα ακόμα μέτωπο σε μια επίθεση που ήδη είναι πολυπαραγοντική.
Φυσικά σε όλα αυτά δεν έχουμε αναφέρει τον Κώστα Σλούκα. Ο λόγος είναι πως η σεζόν του ήταν πολύ ασταθής και στη σειρά με την Εφές υπέφερε αμυντικά. Ο Μπάνκι προσπαθούσε να τον μπλέξει όσο περισσότερο γίνεται σε on ball δράσεις, όπως και τον Ναν για να τους χτυπήσει με τους Λάρκιν, Μπράιαντ και Ντοζίερ. Η Φενέρ φέτος έχει μπόλικα γκαρντ που μπορούν να σκοράρουν σε καταστάσεις iso, όπως οι Μακόλουμ, Μπάλντγουιν και Χολ, ενώ ο Γκούντουριτς μπορεί να λειτουργήσει κι ως σκρίνερ για τους άνωθι ώστε να ποστάρει ή να σουτάρει από τις 45 μοίρες. Αυτό το στοιχείο της έλλειπε πέρυσι - δεν είχε κάποιον παίκτη να σκοράρει εκτός συστήματος και να κόψει ένα σερί του Παναθηναϊκού φερειπείν. Επομένως, το ότι θα σημαδευτεί ο Σλούκας κι ο Ναν, ή ενδεχομένως και οι δύο ταυτόχρονα (με γκαρντ γκαρντ πικ ν ρολ) είναι δεδομένο, το θέμα είναι το αντίκτυπο τους στην αντίπερα όχθη, κι ειδικά του αρχηγού της ομάδας που χρωστάει δύο πολύ μεγάλα ματς θα λέγαμε.
4) Φυσικά όπως και πέρυσι, η κατακλείδα είναι πως ο Παναθηναϊκός έχει τους δύο από τους τρεις καλύτερους παίκτες του ζευγαριού, κι αν το ματς πρέπει να αποφασιστεί από κάποιον, οι “κιλλερς” φορούν πράσινα. Όλα αυτά όμως επειδή μιλάμε για ένα μόνο ματς. Σε σειρά πλέι-οφ το φαβορί δε θα μπορούσε να μην είναι η Φενέρ, έχοντας σαφώς περισσότερο βάθος και όλη τη φόρμα του κόσμου του τελευταίους δύο μήνες. Άλλωστε ο Παναθηναϊκός θυμίζει επικίνδυνα την Εφές του Αταμάν που πήγαινε με το στανιό από τα μέσα της δεύτερης σεζόν του, κι ας πήρε το τρόπαιο. Οι πρωταθλητές Ευρώπης εδώ και καιρό επιβιώνουν δεν κερδίζουν ακριβώς, όπως στη σειρά με την Εφές. Αν όμως κάποια ομάδα από τις τέσσερις έχει διακόπτη στην ψυχολογία, αυτή είναι ο Παναθηναϊκός.
Ολυμπιακός - Μονακό
1) Ο Ολυμπιακός δεν πρόκειται να παρεκκλίνει από όσα έκανε φέτος ξεκινώντας το ματς, και για ποιο λόγο άλλωστε. Συνήθως τα ξεκινήματα του είναι εκρηκτικά εμπλέκοντας τον Φαλ για δημιουργία και τον Βεζένκοφ για σκορ. Επομένως είναι η Μονακό που θα πρέπει να αιφνιδιάσει το φαβορί του Φάιναλ Φορ με κάποιον τρόπο ώστε να προκαλέσει ανισσοροπία στο ερυθρόλευκο στρατόπεδο. Δεδομένης της άκρως πιεστικής άμυνας του Ολυμπιακού στα αντίπαλα γκαρντ αλλά και της σταθερής εντολής για παραμονή του Φαλ κεντρικά όντας ο στρατηγός αυτής της pack line, είναι οριακά ασφαλές να υποθέσουμε ότι ο Σπανούλης θα δώσει σαφή οδηγία που θα αφορά τα ποπ του Τάις και εσχάτως του Παπαγιάννη.
Βέβαια ο Τάις ιδιαίτερα κυριαρχικός δεν είναι καθώς μετακόμισε στο πριγκιπάτο αλλά παραμένει ένας κλασικός σκριν και σουτ από τη κορυφή ψηλός. Το να ευστοχήσουν οι ψηλοί της Μονακό σε δύο τρία τρίποντα νωρίς στο ματς θα αναγκάσει τον Μπαρτζώκα να προσαρμοστεί κι ενδεχομένως να δώσει λίγο παραπάνω χώρο στη ρακέτα του. Τέτοια ματς άλλωστε προσφέρονται για νεκραναστάσεις. Παρόλα αυτά, η Μονακό δε μπορεί να κερδίσει το ματς βασιζόμενη στο πικ ν ποπ των ψηλών της. Μπορεί το RNG του Παπαγιάννη λόγου χάρη να αλλάξει το ματς, άλλα δύσκολα να το κερδίσει εξαιτίας του.
2) Κι αυτό γιατί στη Μονακό όλα ξεκινούν και τελειώνουν με τον Μάικ Τζέιμς. Το ποιος Τζέιμς θα εμφανιστεί στο Άμπου Ντάμπι εν πολλοίς θα καθορίσει τις πιθανότητες της Μονακό για την μεγάλη έκπληξη. Στις δύο συναντήσεις της κανονικής διάρκειας, ο Τζέιμς είχε από 12 ασίστ σε κάθε ματς, μάλιστα στο διπλό στο ΣΕΦ κέντησε στην τελευταία περίοδο. Ο Μπαρτζώκας επέλεξε να μην του διώξει τη μπάλα από τα χέρια ούτε να τον πιέσει δραματικά για να του μειώσει την ορατότητα προς τις γωνίες (Ντιαλό, Μπλοσομγκέιμ, Οκόμπο). Αυτή η μέση κατάσταση είναι βούτυρο στο ψωμί του Τζέιμς αλλά αν πιεστεί και θολώσει λίγο μπορεί να κάνει χοντρές μπούρδες.
Η τάση του Ολυμπιακού φέτος είναι να ανεβάζει κατακόρυφα την αμυντική ένταση του στα μέσα του ματς, και κυρίως στην αρχή του δεύτερου ημιχρόνου. Εκεί βλέπουμε τους Γουόκαπ και Γκος να πνίγουν τα αντίπαλα γκαρντ προκαλώντας πολλά λάθη που μετατρέπονται σε σκορ. Ένα κρεσέντο αποσυντονισμού αρκεί ώστε να χτιστεί μια σημαντική διαφορά που πιθανόν να κρίνει και το ματς. Σημειώστε επίσης πως ο Ολυμπιακός πήγε στο Άμπου Ντάμπι ως η ομάδα με την καλύτερη άμυνα ανά 100 κατοχές στα πλέι-οφ (αμέσως επόμενη ο Παναθηναϊκός)
3) Ένα τέτοιο σερί είχαμε δει και στο δεύτερο ματς της Μαδρίτης, που συνδυάστηκε με την ηγετική εμφάνιση του Φουρνιέ. Ο Γάλλος είναι αναμφίβολα ο πιο γενναίος παίκτης του Ολυμπιακού φέτος. Η απόδοση του σαφώς δεν είναι στα επίπεδα που περίμενε ο κόσμος του Ολυμπιακού, αλλά σε πολλές περιπτώσεις ήταν αυτός που πήρε από το χέρι την ομάδα στο κατάλληλο σημείο. Δεν είναι μόνο το σκορ, αλλά κι η απουσία πανικού ας πούμε. Αλλον άνιωθο τέτοιο παίκτη δεν έχει ο Ολυμπιακός, είναι μια πολύ σημαντική προσωπικότητα από πλευράς ψυχολογίας. Ένα δύο σουτ του αρκούν για να αναπτερωθεί το ηθικό της ομάδας, που πολλές φορές φέτος εξαφανίστηκε για συνεχόμενα λεπτά.
Άρα, τον Φουρνιέ ως χειριστή θα τον δούμε πολλάκις κόντρα στη Μονακό, ειδικά σημαδεύοντας τον Οκόμπο φερειπείν. Μάλιστα για το δίπολο με τον Σάσα η Μονακό δεν παίζει να έχει καμία απάντηση, αρκεί να το δούμε για συνεχόμενα λεπτά. Η Μονακό όμως ρισκάρει πιέζοντας για πολλά λεπτά τους αντίπαλους χειριστές ώστε να προκαλέσει λάθη (τομέας στον οποίο είναι κορυφαία όπως κι ο Ολυμπιακός). Δεδομένου πως είναι το πρώτο F4 του Φουρνιέ και ίσως να μην έχει πλήρη συνείδηση του πόσο κοστίζει ένα κακό οκτάλεπτο ας πούμε, δε θα μου κάνει καμία έκπληξη αν ο Σπανούλης διοχετεύσει την πίεση της ομάδας του στον Φουρνιέ. Γιατί ο Γάλλος είναι άνιωθος και με την καλή και με την κακή έννοια.
4) Πάντα βέβαια δεν πρέπει να υποτιμάμε την υπεροχή του Ολυμπιακού στο μέγεθος, ειδικά στο 4-5. Ακόμα κι αν στραβώσουν όλα τα παραπάνω, ο Μπαρτζώκας μπορεί απλα να βυθίσει τη μπάλα στη ρακέτα της Μονακό, σημείο που δεν υπάρχει υπολογίσιμος πόλος απώθησης προσπαθειών. Είναι τρομερά αποτελεσματικές οι βασικές τακτικές του Ολυμπιακού που στο συγκεκριμένο ζευγάρι δε χρειάζεται να ψάξει ειδικά συστήματα στα μπλοκάκια για να προκριθεί.
Φυσικά μην ξεχνάμε πως ο αντίπαλος κόουτς είναι μεν ένας θρύλος της ομάδας αλλά ταυτόχρονα ο απόλυτος σκάουτερ κατά της. Θα χρειαστεί όσα περισσότερα κόλπα μπορεί να σκαρφιστεί ώστε να ισορροπήσει την πλάστιγγα που αυτή τη στιγμή γέρνει υπέρ του Ολυμπιακού. Ακόμα κι έτσι όμως οι Πειραιώτες παραμένουν το μεγάλο φαβορί της βραδιάς, και γενικά του Φάιναλ Φορ. Κυρίως γιατί είναι η δική τους καλή ή κακή απόδοση που θα θέσει τις ισορροπίες του ημιτελικού ή του τελικού. Πρέπει απλώς να τελειώσουν τη δουλειά χωρίς να δώσουν το παραμικρό δικαίωμα αμφισβήτησης στον οποιονδήποτε.
Όσο για την πιθανότητα ελληνικού τελικού, αν συμβεί μάλλον θα κλείσω τα σόσιαλ για κάνα χρόνο. Τέλος πάντων, θα τα πούμε στα πόστ γκέιμ κείμενα.
