Δεν έχω ιδέα ποιος ήταν ο κύριος Σουλτς, πώς θα γινόταν να είχα. Ούτε υπάρχει κάποιο αληθινό μανιφέστο. Στο χαρτί αχνοφαίνεται η σκιά μιας φιγούρας με στενό καπέλο και μέσα στο περίγραμμά της, αντί για κείμενο, έχουν τοποθετηθεί σκόρπιες λέξεις, από αποκόμματα χειρόγραφων κειμένων. Weltbewusstsein - συνείδηση του κόσμου. Differenzen. Liberte. Progress. Communion.

H πόλη που μας υποδέχτηκε χθες, βράδυ Πέμπτης, εξυψώνει σε διάφορες εκφάνσεις της την συμπερίληψη, αναδεικνύει τους κοινούς τόπους της ταξικής κατάτμησης και γιορτάζει τη διαφορά στις γειτονιές γύρω από το κέντρο. Το κέντρο με τη σειρά του απλώνεται αχανές, σε εκτάσεις που δυσκολεύονται να περπατήσουν μέχρι και "επαγγελματίες τουρίστες", όπως μου αρέσει να τους αποκαλώ από θέση ισχύος. Αν κάνεις το λάθος και επιχειρήσεις να περιπλανηθείς στα αξιοθέατα της δυτικής πλευράς, από την Alexanderplatz μέχρι το Tiergarten και την Potzdamerplatz, τότε θα λιώσεις παπούτσια χωρίς προφανή λόγο και θα καταλήξεις στο συμπέρασμα πως "σαν το Παρίσι δεν έχει". Ίσως, βέβαια, μία φωτό στην πύλη του Βραδεμβούργου να αξίζει τον κόπο, αλλά και πάλι μέχρι ένα σημείο. Το Βερολίνο κρατάει τα μυστικά του καλά κρυμμένα στο απόκεντρο, σε πάρκα και πλατείες με ντόπιους, μετανάστες, περιπλανώμενους μποέμ, χίπστερς με σκυλάκια και οικογένειες με μερικά σκυλάκια ακόμη. Δεν υπάρχει θέση σε τούτα τα μέρη για στεγανά, κάτι που γίνεται αντιληπτό και στην ύπουλα ξέφρενη ζωή των πρώτων πρωινών ώρων.

Για αυτή δεν έχω να σας γράψω τίποτα όμως, διότι φίλες και φίλοι εδώ έχουμε έρθει για τον Ολυμπιακό να'ουμ. Έτσι σε μερικές ώρες από τώρα, μας βλέπω κάπου στην γοητευτική συνοικία του Friedrichschain, να πίνουμε μπύρες και να αναλύουμε έναν αγώνα που ακόμη δεν έχει συμβεί, σαν να συνέβη. Πρόκειται για ύψιστη επιστήμη να κάνεις post game αντί για pre game. Όπως φυσικά και το αντίστροφο: "Αφού ρε φίλε η Ρεάλ μπλα μπλα μπλα, έπρεπε από την αρχή να είχαμε μπλα μπλα μπλα".

Τις συζητήσεις μας θα υποδεχτεί ο "μπιρόκηπος" Jager und Lustig, ο οποίος βρίσκεται στον οδηγό Μισελέν παρακαλώ. Aκούγεται εν μέρει ψαρωτικό, αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για μία κλασική, συνοικιακή μπυραρία, που αποθεώνει τη Lager και τη συνοδεύει με εκλεκτούς, τοπικούς μεζέδες. Προσοχή! Οι μεζέδες αυτοί δεν έχουν και πολύ μεγάλη σχέση με το βαυαρικό μενού. Με λίγα λόγια, κότσια και λουκάνικα γιοκ, αλλά βάζουμε τικ σε σνίτσελ, πάπια και σπαράγγια, πολλά λευκά σπαράγγια, μαγειρεμένα με ένα σωρό τρόπους, μέχρι και σαν κροκέτες. Προσωπικά, τα προτιμώ με σως ολαντέζ.

Χθες βράδυ βέβαια, βολεύτηκα με ένα σνακ από βενζινάδικο, κάπου λίγο έξω από τη Δρέσδη. Η Autobahn που ενώνει την Τσεχία με το Βερολίνο έχει ελάχιστα σημεία ξεκούρασης και έτσι ορμήσαμε μανιωδώς στο πρώτο που βρήκαμε, ένα πρατήριο Aral στη μέση του πουθενά. Εκεί μας περίμεναν διάφορες εκπλήξεις, όπως λουκάνικα με πατατόσαλατα με σύντομη ημερομηνία λήξης, τριπλά σάντουιτς με σαλάμι και πίκλες ή μακαρανοσαλάτα με τόνο, που βάζει εύκολα κάτω την αντίστοιχη της Aegean, είτε μιλάμε για ποσότητα, είτε για ποιότητα. Μετά το διάλειμμα, ο σκοτεινός δρόμος μας ρούφηξε στη σιωπή του, μέχρι τα φώτα του Βερολίνου να δώσουν την πρώτη δυνατή αφορμή για συνθήματα.

Φτάσαμε, φίλες και φίλοι και δεν σκοπεύουμε να αναλωθούμε σε ηλίθιες αντιπαλότητες, παρά θα ακολουθήσουμε το παράδειγμα του κυρίου Σουλτς, όποιος κι αν ήταν ο κύριος Σουλτς τέλος πάντων. Η πόλη αυτή μας χωράει όλες και όλους. Η πρόσφατη ιστορία της την σκεπάζει σαν πέπλο και παρά τις επίμονες προσπάθειες της δύσης να την οικοιοποιηθεί, να την μεταλλάξει και να την αναδιαμορφώσει, εκείνη επιστρέφει στις αρχές σαν ελατήριο, σε κάθε στενό, σε κάθε σοκάκι, σε κάθε τετράγωνο από τις υπέροχες γειτονιές της.

Ώρα για βόλτα προς το Kreuzberg τώρα, κατά μήκος του ποταμού Spree.