Ήταν ένα ματς χωρίς σημαντικές εκπλήξεις θα λέγαμε. Όχι ότι περιμέναμε τον Ντέβιν Χολ για MVP του ματς ρε παιδί μου, σε μια ομάδα με Γκούντουριτς, Χέιζ-Ντέιβις και Μπάλντουιν. Απλά τους τελευταίους μήνες ο Γιασικεβίτσιους έχει φτιάξει κάτι πολύ όμορφο. Το βάθος της Φενέρ δεν προέκυψε τώρα, αλλά χτίστηκε λίγο λίγο, καθώς ο Λιθουανός ενέπνευσε εμπιστοσύνη σε ανεμοδαρμένους βετεράνους όπως ο Χολ κι ο Μακόλουμ, ώστε να δώσει στην ομάδα του το στοιχείο που έλειπε πέρυσι. Έναν-δύο εκτελεστές με ή χωρίς τη μπάλα στα χέρια, που δε θα μονοπωλήσουν την επίθεση ούτε και θα την ορίσουν.

Με τον Γκούντουριτς οριακά παροπλισμένο και τον Μπάλντουιν να κάνει ένα καλό και πέντε άσχημα, η Φενέρ θα είχε πελαγώσει αν δεν είχε αυτούς τους διόσκουρους. Είτε με μαζεμένους πόντους του Χολ, όπως στην αρχή του ματς και του Μακόλουμ, όταν ο Παναθηναϊκός επιχείρησε να to γυρίσει στην τρίτη περίοδο, είτε με στοχευμένες κατοχές κόντρα σε αδύναμους αμυντικά αντιπάλους (Κώστα Σλούκα θα επανέλθουμε σε σένα), οι Αμερικανοί γκαρντ προσέφεραν στον Σάρας την απαραίτητη σταθερότητα στην περιφέρεια για να κερδίσει. Πέρα από την καθοριστική εμφάνιση των δύο γκαρντ του Σάρας, πάμε να δούμε το έτερο σημείο που έκρινε την αναμέτρηση.

Τι βλέπουμε εδώ θα μου πείτε. Είναι μια μακρά σειρά κατοχών της Φενερμπαχτσέ που καταλήγουν σε ελεύθερο ή πολύ φτωχά μαρκαρισμένο σουτ, συνήθως τρίποντο. Η ομάδα του Σάρας ήταν σταθερά φέτος πολύ ποιοτική από μακριά, τόσο σε δημιουργία όσο και σε εκτέλεση. Εδώ όμως ο Γιασικεβίτσιους φαίνεται πως διάβασε κι εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο μια τάση του φετινού Παναθηναϊκού. Στα λεπτά του Σλούκα και του Ναν, ο Αταμάν ήταν σαφές πως προσπαθούσε να τους κρύψει, κρατώντας τους πιο μέσα από τη γραμμή του τριπόντου, ακόμα κι αν μάρκαραν σε απόσταση μίας πάσας από τη μπάλα. Αντίστοιχα τους μάζευε προς τη ρακέτα, όταν βρίσκονταν στην αδύναμη πλευρά. Ο Παναθηναϊκός δηλαδή προσπαθώντας να γλιτώσει ρήγματα που θα δημιουργούνταν, αν οι Σλούκας και Ναν έπαιζαν επιθετική άμυνα, ρίσκαρε τρίποντα στις 45 μοίρες και τις γωνίες για να μην απομονώνονται.

Αυτή την επιλογή ο Σάρας τη χτύπησε ξανά και ξανά και ξανά και ξανά, όπως βλέπετε και παραπάνω. Κάθε φορά που η άμυνα κατέρρεε προς τα μέσα οι γκαρντ έπρεπε απλώς να κοιτάξουν μία, το πολύ δύο πάσες μακριά για να βρουν ελεύθερο σουτ. Ο Παναθηναϊκός ακολούθησε μια συνταγή που ούτε μες τη χρονιά του βγήκε αλλά καλύφθηκε από τις σπουδαίες εμφανίσεις των παικτών του που καθάρισαν τα ματς. Σε ημιτελικό Φάιναλ Φορ, κόντρα σε μια μηχανή παραγωγής κι ευστοχίας τριπόντων, ειλικρινά είναι να απορεί κανείς για αυτή την τακτική επιλογή. Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι αυτό ξεκινάει από το 5 και την έλλειψη του παίκτη που θα προστατέψει το καλάθι για πολλά λεπτά, ο Αταμάν επέμεινε σε αυτό το πλάνο, κόντρα στην τρίτη ομάδα της σεζόν σε εκτελεσμένα τρίποντα και έκτη σε ευστοχία με 38%. Το αποτέλεσμα ήταν τα 14/34 τρίποντα της φιναλίστ.

Συνολικά θα λέγαμε ότι η Φενέρ παρουσιάστηκε πολύ πιο διαβασμένη κι οργανωμένη για αυτό το ματς. Δε θα αναλωθώ στα κλασικά το ήθελε περισσότερο, είχε ψυχή και τα λοιπά. Αλλά σίγουρα η παρουσία των δύο ομάδων σε αντιπαραβολή έδειξε ότι ο Σάρας αντιμετώπισε τον ημιτελικό με πολύ μεγαλύτερη σοβαρότητα και μπασκετικό σεβασμό από τον Αταμάν. Με εξαίρεση τον Μπάλντουιν, οι παίκτες του ήταν πειθαρχημένοι, με καθαρό μυαλό και ψυχραιμία. Φρόντισαν να έχουν πάντα ένα σηκωμένο χέρι στο πρόσωπο των αντιπάλων τους κι ένα κορμί μπροστά από τον Ναν για να μην έχει τίποτα εύκολο. Η δυσκολία του Παναθηναϊκού στη δημιουργία φάσεων ήταν οριακά άβολη, κι επιβεβαίωσε αυτό που βλέπαμε τις τελευταίες εβδομάδες, ότι η ομάδα πήγαινε στον αυτόματο, όχι με την καλή έννοια.

Γενικά ο Παναθηναϊκός δεν παρουσίασε τίποτα πέρα από τα 7 λεπτά της δεύτερης περιόδου, κατά τα οποία επιστρατεύτηκαν οι αμυντικοί καμικάζι και δέχτηκαν μόλις 7 πόντους σε αυτό το διάστημα, επιτρέποντας στην ομάδα να παραμείνει ζωντανή. Ακόμα κι έτσι όμως, η εξαργύρωση αυτού θα ήταν οι βεντέτες του Παναθηναϊκού να πάρουν το ματς πάνω τους, όπως έχουν κάνει πολλές φορές. Αντ’ αυτού, ο Ναν δεν μπορούσε να ρίξει ούτε βότσαλο σε ωκεανό, κι ο Σλούκας έκανε το χειρότερο παιχνίδι του με την πράσινη φανέλα που μπορώ να θυμηθώ. Χωρίς έμπνευση και σπίθα στην επίθεση, ενας διαρκής κινούμενος στόχος στην άμυνα, οπου δε θυμάμαι να κέρδισε ούτε μία προσωπική μονομαχία. Σκέτη απογοήτευση. Α, είχαμε την "Ουίλις Ριντ" στιγμή του Λεσόρ, που σε 15 λεπτά μετά από μήνες απραξίας έκανε σχεδόν κυριολεκτικά περισσότερα από όσα η υπόλοιπη φροντλάιν του Παναθηναϊκού συνδυασμένα. Ο τύπος είναι εξωγήινος.

Είναι μια σπουδαία στιγμή στην προπονητική καριέρα του Γιασικεβίτσιους, που έχει ακούσει τα εξ αμάξης, πολλές φορές δίκαια. Έχει υπάρξει εμμονικός, κακός διαχειριστής χαρακτήρων, αργός στις αντιδράσεις εντός αγώνων και προβλέψιμος στα πλάνα του. Τους τελευταίους δύο μήνες όμως η Φενέρ είναι η καλύτερη ομάδα στην Ευρωλίγκα. Σταθερά ψηλά, πιστή στις επιταγές του προπονητή της, με το “εμείς” πολύ πιο πάνω από τα “εγώ”. Επιτέλους ο ιδεαλιστής Σάρας του Κάουνας συνάντησε τον ψυχαναγκαστικό της Βαρκελώνης και μας έδωσαν τη φετινή Φενέρ, που πραγματικά αξίζει να τα σηκώσει όλα. Κι η επιτυχία αυτή πιστώνεται σε συντριπτικό ποσοστό στον Λιθουανό, άξια θα λέγαμε.