Μίλκο Μπιέλιτσα
Όλοι θυμόμαστε τον αργοκίνητο, αλλά πολύ τεχνικό και δυνατό Μαυροβούνιο, ο οποίος έμεινε για μια εννιαετία (194 αγώνες) στην Euroleague. Ο Μπιέλιτσα έπαιξε στο κορυφαίο επίπεδο από το 2009 έως το 2018, φορώντας κατά σειρά τις φανέλες των Λιέτοβυος, Μπασκόνια, Αναντολού Εφές, Νταρουσάφα και Ερυθρού Αστέρα. Ένας συνεπής ψηλός με τρίποντο, αρκετά αποτελεσματικός στον επιθετικό τομέα και τίμιος παίκτης γενικότερα. Πλέον είναι στα 38 του κι η αλήθεια είναι πως μετά το φινάλε της καριέρας του στην Euroleague, τα μπασκετικά του "γεράματα" κύλησαν ήσυχα. Πέρασε για λίγο από τη Σαραγόσα, την Αλβάρκ Τόκιο στην Ιαπωνία, αλλά και τη Μόρναρ στην πατρίδα του.
Τη τελευταία σεζόν αγωνίστηκε στη Ντόχα με την Άλ Σαμάλ. Στην Λίγκα του Κατάρ, μάλιστα, βρέθηκε αντιμέτωπος με τον Ζήση Σαρικόπουλο. Δεν το συζητάμε πως οι δύο τους ήταν εκ των κορυφαίων ψηλών εκεί, ενώ ο Μπιέλιτσα, πιο συγκεκριμένα, μέτρησε 22 πόντους, 11.2 ριμπάουντ και 2.3 ασίστ στο πρωτάθλημα και το κύπελλο του Εμίρη. Εξίσου αθόρυβα με την δύση του, ο Μίλκο πήρε... 13 τίτλους (!) στο απόγειο της καριέρας του. Ιαπωνία το 2019, Αδριατική το 2017, EuroCup το 2009 και back-to-back Λιθουανία το 2009 και το 2010, συν ένα κύπελλο με τον Ντούσαν Ίβκοβιτς το 2015 στην Τουρκία, οι κορυφαίο εξ αυτών.
Ογκούζ Σαβάς
Ο Τούρκος διεθνής σέντερ έγινε γνωστός στα mid προς late 00s, ως ένας ταλαντούχος παίκτης της Φενέρμπαχτσε. Εν τέλει έκανε αξιόλογη καριέρα με τον σύλλογο της Πόλης, αφού κατέκτησε 6 πρωταθλήματα Τουρκίας, 4 κύπελλα και ισάριθμα super cup. Στη Φενέρ είχε μια αγωνιστική διάρκεια σπάνια για σύγχρονο Τούρκο παίκτη, υπό την έννοια πως οι περισσότεροι ανακυκλώνονται ανά 1-2 χρόνια στις ομάδες της χώρας. Βέβαια προς το τέλος της θητείας του ο ρόλος του είχε μειωθεί αισθητά, επί Ομπράντοβιτς, και μοιραία άλλαξε στέγη το 2015 όταν και υπέγραψε στην Νταρουσάφακα. Τρία χρόνια πέρασε εκεί, άλλο ένα έτος στην Πόλη με την Μπεσίκτας και μια σεζόν ακόμη στην Προύσα με την Μπούρσασπορ, παραμένοντας πάντως μια αξιόπιστη λύση για την εγχώρια Λίγκα.
Τη σεζόν που τελείωσε, μάλιστα, ήταν ξανά "βασικός" σε μια ομάδα. Αυτή ήταν η Μπαχτσεσεχίρ. Στα 35 του, ο Σαβάς έπαιζε 21.2' στην BSL, ενώ πανηγύρισε και το FIBA Europe Cup (9.2π., 4.6ριμπ., 1.9ασ., 19.2', 18 αγ.), στην κατάκτηση του οποίου ήταν πολύτιμος. Ήταν μάλιστα ο πρώτος του τίτλος, μετά τα χρόνια του στη Φενέρ. Κρατιέται ακόμη - και φυσικά η κεντρική photo του κειμένου είναι από την προ μερικών μηνών επίσκεψη του στο Ιβανώφειο, για το Ηρακλής - Μπαχτσεσεχίρ (63-64), στο πλαίσιο του FEC.
Σεμίχ Ερντέν (και... σύγκριση με Σαβάς)
Θα επιμείνουμε με την Τουρκία, καθώς ένας επί σειρά ετών συνοδοιπόρος του Σαβάς, ο Σεμίχ Ερντέν, επίσης παίζει ακόμη μπάσκετ. Στα 36 του, ο άλλοτε παίκτης των Σέλτικς, Καβαλίερς και φυσικά των Φενέρμπαχτσε, Εφές και Νταρουσάφακα στην πατρίδα του, έκανε πέρσι ορισμένα συμπαθητικά ματς στην Καρσίγιακα και το BCL, μέχρι που τραυματίστηκε κι έχασε τελικά το μεγαλύτερο μέρος της σεζόν. Δεν πτοείται όμως, καθώς προ ημερών έκλεισε στη Τουρκ Τέλεκομ και θα συνεχίσει να αγωνίζεται σε καλό επίπεδο.
Η νέα του ομάδα συμμετέχει στο EuroCup και γενικώς ο Ερντέν βρίσκει ακόμη συμβόλαια λόγω της εμπειρίας του, του βιογραφικού του, αλλά και του μεγέθους του. Κι ένα ωραίο ερώτημα που προκύπτει είναι -όταν σταματήσουν- ποιος μεταξύ των Ερντέν και Σαβάς είχε πιο επιτυχημένη καριέρα. Ο δε Ερντέν που έγινε draft κι έπαιξε στο NBA ή ο Σαβάς που πήρε πολύ περισσότερους τίτλους; Ο πρώτος ίσως πιο ταλαντούχος στο κομμάτι του μπάσκετ (χωρίς να το δικαιολογήσει απόλυτα), ο δεύτερος μάλλον πιο συνεπής.
Μίρζα Τελέτοβιτς
Νομίζετε πως η σεζόν 2017-18 με τους Μπακς ήταν η τελευταία του Βόσνιου σταρ στα παρκέ; Λάθος. Τρία χρόνια μετά την ανακοίνωση της απόσυρσης του (λόγω προβλήματος στους πνεύμονες), ο Τελέτοβιτς επέστρεψε στην δράση τον Σεπτέμβριο του 2021. Ο βετεράνος φόργουορντ ξαναφόρεσε τα sneakers του για χάρη της Τουρμπίνα Γιαμπλάντισα, ομάδα της δεύτερης κατηγορίας στην πατρίδα του.
Πρόκειται για την ομάδα της γενέτειρας του, όπου είχε κάνει τα πρώτα του βήματα στα τέλη της δεκαετίας του 1990. Η Λίγκα που συμμετείχε είναι ημιεπαγγελματική και στην εν λόγω ομάδα ήταν συμπαίκτης αυτή τη σεζόν με τον 13χρονο γιο του. Η επιστροφή του ήταν μια μεγάλη στιγμή για τον ίδιο, αλλά και την πόλη της Γιαμπλάνιτσα που αριθμεί 10.100 κάτοικους. Ο ίδιος είχε πει στην MARCA μετά από μια 38άρα που είχε βάλει τον περασμένο Νοέμβριο ότι «θέλω να δω που βρίσκομαι (σ.σ. αγωνιστικά), πώς αισθάνομαι κι αν μπορώ να παίξω ξανά». Επίσης είναι ανοικτό το ενδεχόμενο να βοηθήσει την Τουρμπίνα και του χρόνου.
Βίτορ Φαβεράνι
Συνεχίζουμε με ψηλούς. Ο Φαβεράνι έχει κι εκείνος σοβαρό βιογραφικό, έχοντας αγωνιστεί για μια σεζόν στους Σέλτικς (2013-14) αλλά και στις Μακάμπι, Μπαρτσελόνα επί Μπαρτζώκα, Μάλαγα και Βαλένθια στην Ευρώπη. Βέβαια υπήρξε αρκετά ευπαθής κι αντιμετώπιζε συχνούς τραυματισμούς, με αποτέλεσμα να μην έχει διάρκεια στην απόδοση του. Τα ίχνη του έσβησαν το 2018, όταν και δεν... ακούμπησε στη Χιπουθκόα, με την οποία δεν έπαιξε καν σε επίσημο αγώνα. Έμεινε για μια τριετία εκτός μπάσκετ, αλλά επέστρεψε.
Τον Ιούνιο του 2021, υπέγραψε στη Φλαμένγκο, μονοετές. Νωρίτερα, έκανε για πολλούς μήνες προπονήσεις στις εγκαταστάσεις της ομάδας, σε μια προσπάθεια του να επανέλθει. Και τα κατάφερε. Μάλιστα, ο Βραζιλιάνος σέντερ θα αγωνιζόταν για πρώτη φορά στην πατρίδα του, μετά από 17 σεζόν στο άθλημα! Τηρουμένων των αναλογιών και της μακράς αποχής του, ο 34χρονος -πλέον- ψηλός τα πήγε μια χαρά στη Φλαμένγκο, με 9.7 πόντους και 3.7 ριμπάουντ στο λατιοναμερικάνικο BCL. Επίσης πανηγύρισε το Διηπειρωτικό Κύπελλο του 2022, με την ομάδα του να νικά τις Lakeland Magic και Μπούργος σε ημιτελικό και τελικό F4 αντίστοιχα. Στο ματς τίτλου βοήθησε με 4 πόντους, 5 ριμπάουντ και μια τάπα σε 19'25''. Αν μη τι άλλο, μπράβο του για την επάνοδο του στο μπάσκετ.
Τζαμέλ ΜακΛίν
Τον Οκτώβριο του 2014, η Άλμπα νικούσε (94-93) με μπάζερ μπίτερ του... άγνωστου ΜακΛίν τους Σαν Αντόνιο Σπερς, τότε πρωταθλητές του ΝΒΑ, σε φιλικό ματς στο Βερολίνο. Ο θόρυβος από την επιτυχία των Γερμανών, έστω κι αν επρόκειτο για παιχνίδι προετοιμασίας, ήταν τεράστιος, όπως κι ο ντόρος γύρω από το όνομα του ΜακΛίν.
Και πράγματι, ο Αμερικανός ψηλός, δεν απογοήτευσε στο τοπ επίπεδο της Γηραιάς Ηπείρου, παρότι δεν είχε τόσο μεγάλη διάρκεια. Έμεινε για τέσσερις σεζόν στην Euroleague (2014-18), με μέση επίδοση περί των 9.9 πόντων και των 4.7 ριμπάουντ με Άλμπα, Αρμάνι και Ολυμπιακό. Ένας αξιόπιστος επιθετικός, με αξιόλογο ρεπερτόριο, και μια ιδιαίτερη έφεση στο να κερδίζει "γκολ-φάουλ". Μετά την Ελλάδα, πήρε ένα μεγάλο συμβόλαιο εκτός Ευρωλίγκας στην Λόκο Κουμπάν, ενώ πέρασε αργότερα κι από τις Σάσαρι, Ναγκόγια Ντόλφινς στην Ιαπωνία, Λούντβιχσμπουργκ και Σαραγόσα.
Η αλήθεια είναι πως χάθηκε κάπως απότομα, και σε σχετικά νεαρή ηλικία, από το προσκήνιο. Για την ιστορία, ο Νεοϋορκέζος έγινε 34 μόλις πριν από 2 μήνες. Τη σεζόν που τελείωσε, έπαιξε στη Φρανκφούρτη. Με 11.7 πόντους και 4.9 ριμπάουντ σε 21 αγώνες, ήταν ένας από τους καλούς ψηλούς της Bundesliga, αλλά ως εκεί. Οι καλές μέρες του ΜακΛίν ανήκουν στο παρελθόν, εντούτοις είναι ακόμη σε θέση να βοηθά με την εμπειρία του και την επιθετική του ποιότητα ομάδες χαμηλότερων στρωμάτων. Το 2016 πανηγύρισε τριπλ κράουν στην Ιταλία με πρωτάθλημα, κύπελλο και σούπερ καπ με την Αρμάνι του Ρέπεσα κι αυτή η χρονική στιγμή μάλλον αποτέλεσε το απόγειο της πορείας του.
Βίκτορ Ραντ
Μιας και πήγαμε μόνο με ψηλούς σήμερα, ας κλείσουμε με ακόμη έναν. Ο Ραντ, τον οποίο είχαμε συμπεριλάβει στα "One Season Wonders" της σύγχρονης Euroleague προ διετίας, δεν θα μπορούσε να μην παίζει ακόμη μπάσκετ, εξάλλου είναι μόλις 31. Τα τελευταία χρόνια έχει επιλέξει να... βγάζει το ψωμί του σχετικά κοντά στην πατρίδα του, έχοντας πάρει τρία συμβόλαια στο Πουέρτο Ρίκο (οι ομάδες εκεί προσφέρουν συνήθως πολλά λεφτά), ενώ πιο πρόσφατα τον είδαμε -τρόπος του λέγειν- στη Μπιγκουά, ομάδα από το Μοντεβίδεο.
Ο δυναμικός φόργουορντ-σέντερ έφτασε με την ομάδα της Ουρουγουάης ως τον τελικό του λατινοαμερικάνικου BCL, όπου η Σάο Πάολο στέφθηκε πρωταθλήτρια. Ο Ραντ στον τελικό του Ρίο είχε 20 πόντους, 9 ριμπάουντ και 2 ασίστ, όμως οι Βραζιλιάνοι των Μπρούνο Καμπόκλο και του 42χρονου legend, Σαμέλ Στάλγουορθ (αντίπαλος του Ολυμπιακού με την Πινίεϊρος Σκάι το 2013 στους τελικούς του Διηπειρωτικού) νίκησαν με 98-84, βάζοντας... 18/35 τρίποντα. Βέβαια η Μπιγκουά είχε άλλους λόγους να χαίρεται, καθώς έκανε το repeat στο εγχώριο πρωτάθλημα. Όπως και να 'χει, ο Ραντ είναι ακόμη ενεργός και πιθανότατα χωρίς διάθεση επιστροφής στην Ευρώπη. Σε αντιδιαστολή με τις επιτυχημένες σεζόν του στην Αμερική, τα δύο τελευταία του περάσματα από την Γηραιά Ήπειρο (Βούρτσμπουργκ το 2019, Σταλ Οστρόφ το 2020) δεν είχαν θετικό πρόσημο.
