Απανταχού ακόλουθοι του BG, χαίρετε και καλή σεζόν να έχουμε. Τι γεμάτο αθλητικό καλοκαίρι ε; Οι αιώνιοι μας βομβάρδισαν με μεταγραφές, Ολυμπιακοί Αγώνες, Μίλτος, Μανόλο, Χρήστου, χαμός. Αλλά επειδή αντιδραστικό με έλεγε η μάνα μου από πιτσιρίκι, δεν θα ασχοληθώ με τίποτα από τα παραπάνω. Για να ξεσκουριασω την πένα μου αποφάσισα να σας παρουσιάσω το πώς κατάφερε η Γερμανία να βρίσκεται στις τέσσερις κορυφαίες μπασκετικές δυνάμεις του πλανήτη, όταν ως τα μέσα των 10s ήταν κάτι μεταξύ αστείου και περιγελου. Ελπίζω να αντέξετε, έχουμε δρόμο μπροστά μας.

Το φετινό ντραφτ χαρακτηρίστηκε ως πολύ φτωχό από πλευράς ταλέντου κι η αλήθεια είναι ότι δεν φαίνεται να υπάρχει κάποιος παίκτης που θα ορίσει την πορεία ενός οργανισμού. Πέρα από την πιο φτωχή φουρνιά εν συγκρίσει με άλλες, είναι κι ένα αρκετά μεγάλο σε ηλικία ντραφτ. Έχει μπόλικους παίκτες από 23 ως 24 ετών, που είναι κάπως αποτρεπτικός παράγοντας για τις ομάδες από πλευράς επένδυσης, αν δεν μιλάμε για έτοιμο παίκτη. Σίγουρα όμως έκρυβε αρκετούς παίκτες που μπορούν να χωθούν στο ρόστερ και να προσφέρουν χρήσιμα λεπτά.

Μια σπουδαία αγωνιστική κίνηση και μια ιστορική συγκυρία μας επιφύλασσε η σημερινή μέρα αγαπητοί ακόλουθοι του Basketball Guru. Ο Μικάλ Μπρίτζες βγάζει τα μαύρα των Νετς και σε λίγους μήνες θα φοράει τα πορτοκαλί των Νικς. Είναι η πρώτη ανταλλαγή μεταξύ των δύο ομάδων εδώ και 41 χρόνια - τότε οι Νετς είχαν στείλει τον Λεν Έλμορ στη Νέα Υόρκη για ένα πικ δεύτερου γύρου. Αυτή τη φορά η ανταλλαγή τους είναι πολύ πιο σημαντική σε βαρύτητα και βάζει τους δύο οργανισμούς σε εκ διαμέτρου αντίθετες τροχιές. Οι μεν έχουν ξανά στα χέρια τους το μέλλον τους, οι δε στοχεύουν ξεκάθαρα το δαχτυλίδι του πρωταθλητή.

Βρισκόμαστε λίγες μόνο μέρες από το πρώτο τζάμπολ των Τελικών του ΝΒΑ. Τα πληκτρολόγια και τα μικρόφωνα σε όλο το ελληνικό ίντερνετ ζεσταίνονται, οι αναλύσεις θα πάρουν φωτιά. Τέιτουμ και Μπράουν κόντρα σε Ίρβινγκ και Ντόντσιτς. Που θα χτυπήσει το ένα δίδυμο, που το άλλο, πως αλληλοσυμπληρώνονται ή εναλλάσσουν ρόλους στην επίθεση και μια μακρά λίστα x-factors. Παρόλα αυτά σήμερα θα διαβάσετε για ένα άλλο δίδυμο σπουδαίων γκαρντ που απαρτίζουν με διαφορά το κορυφαίο αμυντικό backcourt του σημερινού ΝΒΑ. Η απόδοση των οποίων στους Τελικούς ίσως είναι τελικά ο κρισιμότερος x-factor.

Προτού πιάσουμε στα αμιγώς αγωνιστικά. Ντάξει, τι άλλο να πούμε για το αστείο που λέγεται Ευρωλίγκα. Πρώτα συνωστίζεις στα γκισέ “αντιπάλους” φιλάθλους, οπαδούς όπως θέλετε πείτε το. Αφού προηγήθηκαν τα προχθεσινά με τον Αταμάν στο ξενοδοχείο. Προς έκπληξη κανενός πέφτουν φάπες, κι εκεί αποφασίζεις να πας στο εντελώς αντίθετο άκρο και να τιμωρήσεις τη λαοθάλασσα που περιμένει να μπει στο γήπεδο. Που έχει πληρώσει διόλου ευκαταφρόνητα ποσά για να παρευρεθεί στο κορυφαίο προϊόν σου, το οποίο υποβαθμίζεις στο μέγιστο βαθμό. Γελοία οργάνωση και διοργάνωση, αλλά θεωρώ αυτά θα τα διαβάσετε καλύτερα στο τράβελ μπλογκ του Γιώργου. Τέλος πάντων πάμε στη μεγάλη νίκη του Παναθηναϊκού.

Σε δηλώσεις ενόψει Φάιναλ Φορ, ο Σάρας είπε πως ο Παναθηναϊκός είναι μια τυπική ομάδα Αταμάν. Άκρως εξαρτημένη από τα γκαρντ της, με την συντριπτική πλειοψηφία των αποφάσεων να ξεκινούν από εκεί. Mind games ή έμμεση παραδοχή της ταχύτατης εξέλιξης του Παναθηναϊκού φέτος; Μάλλον και τα δύο, ο Γιασικεβίτσιους έχει το λέγειν να τα χωρέσει όλα σε μια πρόταση. Είπε κάποιο ψέμα ο Σάρας όμως στα άνωθι; Σε καμία περίπτωση, ίσα-ίσα που η πρόκριση στον τελικό της Ευρωλίγκα συνήθως κρίνεται από τους καλύτερους παίκτες του παρκέ. Και ο Παναθηναϊκός φαίνεται να έχει τους τρεις από τους τέσσερις καλύτερους τέτοιους στο ζευγάρι.

Καθώς τα ημιτελικά της Δύσης φτάνουν στο τέλος τους, γίναμε μάρτυρες δύο υπέροχων σειρών με σχεδόν αντίθετη εικόνα στην εξέλιξη των αγώνων. Στο Νάγκετς - Γουλβς, είδαμε δύο ομάδες να ανταλλάσουν νοκ άουτς. Ως τώρα έχουμε τέσσερα διπλά σε έξι αναμετρήσεις, ενώ τρεις από αυτές έληξαν με διαφορά άνω των 25 πόντων. Αυτή η εναλλαγή βαρέων χτυπημάτων είναι που κάνει τόσο υπέροχη και περίεργα ισορροπημένη αυτή τη σειρά. Στο Μάβερικς - Θάντερ όμως, είδαμε τους πρώτους να κερδίζουν τη σειρά με 4-2 με διαφορά στήθους, ακόμα κι αν εδώ δεν χρειάστηκε 7ο παιχνίδι. Και δεν μπορεί παρά να ήταν μόλις η πρώτη πράξη ενός μακροχρόνιου έργου στο οποίο θα είμαστε θεατές.

Ξέρω, ξέρω. Από όσα έγιναν αυτές τις μέρες, η συντριβή των Νικς στην Ιντιάνα είναι μάλλον το λιγότερο δημοφιλές θέμα συζήτησης στα ιντερνετικά πηγαδάκια του ΝΒΑ. Παρόλα αυτά θεωρώ ότι η χθεσινή εικόνα, όσο κι αν είναι εν μέρει πλασματική και δεν αντικατοπτρίζει την πραγματική δυναμική των ομάδων, ήταν μια σπουδαία δήλωση από τους Πέισερς, όσο και μια ένεση ρεαλισμού, ενδεχομένως κι εγωισμού για τους Νικς. Όμως προτού πάμε στα της σειράς, θεωρώ σωστό να ορίσουμε το χρόνο στον οποίο άλλαξε η σεζόν των Πέισερς φέτος. Γιατί έχουμε την Ιντιάνα προ Σιάκαμ και μετά Σιάκαμ.

Την πορεία του Παναθηναϊκού τον τελευταίο χρόνο την έχουμε σχολιάσει πολλές φορές, αλλά θα μου επιτρέψετε μία τελευταία (προς ώρας τουλάχιστον). Γιατί είναι πραγματικά αδιανόητο ένας οργανισμός που πριν δώδεκα μήνες βολόδερνε στον πάτο της Ευρωλίγκα και ήταν φάντασμα της ιστορίας του, φέτος να βρίσκεται στο Φάιναλ Φορ. Και δεν μπορεί να υπήρχε ούτε ένας τόσο ουτοπικά αισιόδοξος φίλαθλος της ομάδας που τον Απρίλιο του 2023 ισχυριζόταν ότι φέτος θα ζούσαμε κάτι τέτοιο. Η φετινή εκτόξευση είναι άνευ προηγουμένου, και ναι, δώδεκα χρόνια μετά την Κωνσταντινούπολη, ο Παναθηναϊκός επιστρέφει εκεί που πρέπει να βρίσκεται.

Η κατάσταση στα πλέι-οφς της Ανατολής φέτος θυμίζει αγγαρεία για μία ομάδα, ενώ οι υπόλοιπες μάχονται για την δεύτερη θέση στους τελικούς περιφέρειας. Ναι, είναι κι οι Σέλτικς απερίγραπτα καλοί, αλλά είναι και το μονοπάτι τους βατό. Από τη μία οι κατακρεουργημένοι Χιτ κι από την άλλη ή οι ασόβαροι Καβς ή οι άγουροι Μάτζικ. Τι γίνεται όμως στην άλλη πλευρά του bracket; Προς το παρόν οι Πέισερς δε λένε να τελειώνουν με τα απομεινάρια των Μπακς, ενώ στο Νικς-Σιξερς γινόμαστε μάρτυρες  της καλύτερης ανατολικής σειράς και μιας τιτανομαχίας δύο πολύ σπουδαίων γκαρντ.