Το πολυετές ταξίδι του Μάριου Λιτλ στον κόσμο του μπάσκετ έχει ως σημείο εκκίνησης το έτος 2011, το οποίο φαντάζει πια αρκετά μακρινό, ιδίως αν σκεφτούμε ότι λίγες ώρες νωρίτερα υποδεχθήκαμε το 2024, δηλαδή αισίως τα... mid 20s. Ο χρόνος πάτησε γκάζι και στο πέρασμα του ο Λιτλ έμαθε να ζει με μια βαλίτσα στο χέρι. Ουκρανία, Οκλαχόμα, Ισπανία, Κορέα, Φιλιππίνες, Ισραήλ, Βενεζουέλα, Ιταλία, Κροατία, Βουλγαρία, Κατάρ και φυσικά Ελλάδα. Εσχάτως, ξανά η Βενεζουέλα, όπου έχει δυνατό όνομα, έχοντας κατακτήσει το τοπικό πρωτάθλημα το 2018 με τους Γκούαρος ντε Λάρα. "Είναι η 13η σεζόν μου ως επαγγελματίας μπασκετμπολίστας. Ακόμη απολαμβάνω το παιχνίδι όπως τις πρώτες μέρες. Αγαπώ το μπάσκετ, έχω πάθος γι' αυτό", απαντά ο φόργουορντ από το Σικάγο σχετικά με τη φλόγα που "καίει" ακόμη μέσα του.

"Σε αυτήν την πορεία των 13 ετών μου στο άθλημα, δεν έλειψαν τα σκαμπανεβάσματα, αλλά στην τελική είναι ένα σπουδαίο ταξίδι. Η αγάπη και το πάθος αποτελούν επίσης και το κίνητρο μου για να συνεχίσω να παίζω. Πάντα το καθαρά μπασκετικό κομμάτι ήταν καλό στην καριέρα μου. Το καλύτερο μέρος όπου έχω βρεθεί από πλευράς ανταγωνισμού και δυναμικής θα έλεγα πως είναι η Ισπανία (Μανρέσα). Αλλά κι η Ιταλία (Πέζαρο), η Ελλάδα... Απλώς στις δύο πρώτες είχα κάποιους τραυματισμούς.

Οπότε στην πραγματικότητα δεν ήμουν σε θέση να κάνω την διαφορά, όπως θα περίμεναν οι ομάδες από εμένα. Επίσης η Ισπανία ήταν μάλλον κι η πιο όμορφη χώρα από όλες όσες βρέθηκα. Ήταν για εμένα κάτι καινούργιο. Κάτι διαφορετικό τότε. Αργότερα όταν πήγα στην Ιταλία και την Ελλάδα είχα ήδη ανεξίτηλη την εμπειρία της Ισπανίας στο μυαλό μου. Ενώ κι η Ουκρανία είναι πολύ ξεχωριστή για μένα. Δεν την ξεχνάω καθώς εκεί πήρα το πρώτο μου επαγγελματικό συμβόλαιο, μετά το κολλέγιο, τον Δεκέμβριο του 2011".

"Όσο για τα δύο χρόνια μου στην Ελλάδα (2019-21), ήταν σπουδαία. Είναι καλό το επίπεδο ως προς τον τρόπο παιχνιδιού. Υπάρχουν χώρες και λίγκες όπου μπορούν να ταιριάξουν με το αγωνιστικό στιλ σου. Τώρα το πόσο θα σκοράρεις στην επίθεση διαφέρει από περίπτωση σε περίπτωση, αλλά μπορώ να πω ότι στην Ελλάδα μου άρεσε. Στον Άρη ας πούμε γνώριζα από πριν την ιστορία που συνοδεύει την ομάδα. Ήξερα επίσης για τον θρύλο του συλλόγου που είχε σκοράρει... άπειρα καλάθια, τον Νίκο Γκάλη, θυμάμαι που κρέμεται η φανέλα του στην οροφή του γηπέδου. Όμως δυστυχώς δεν είχα την ευκαιρία να ζήσω την εμπειρία με τον Άρη στο έπακρο. Ήταν η χρονιά του κορονοϊού..."

Ο Μάριο Λιτλ φόρεσε 22 φορές τα χρώματα του Άρη στην Basket League με απολογισμό περί των 8,1 πόντων, 1,6 ριμπάουντ, 1,5 ασίστ με 37% στο τρίποντο. Προπονητής της ομάδας τότε ήταν ο Σάββας Καμπερίδης και το ρόστερ αποτελούταν από φτασμένους βετεράνους (Τσάλμερς, Μιλόσεβιτς, Ντραγκίσεβιτς, Σούλερ, Λιτλ, Ντικόζι, Χαριτόπουλος), από ανερχόμενους γηγενείς της λίγκας (Κουζέλογλου, Φλιώνης, Σλαφτσάκης, Σταμάτης) συν κάποιους εφήβους (Νετζήπογλου, Σιδηροηλίας, Πετανίδης).

"Δεν είχαμε κόσμο στο γήπεδο σαφώς κι αυτό με είχε ρίξει κάπως. Η χρονιά εκείνη ήταν γενικώς δύσκολη για όλους εξαιτίας της πανδημίας. Έπρεπε να κάνουμε διαρκώς τεστ κι όλα αυτά... Κατάφερα να το συνηθίσω προσωπικά, αλλά θα ξαναπώ ότι ήταν ζόρικο ότι ξέραμε πως ο κόσμος δεν θα βρίσκεται στο γήπεδο να σε υποστηρίξει και να φωνάξει. Όμως έλαβα αγάπη από τους φίλους του Άρη εκτός γηπέδου. Όπως ξέρεις προσπαθούσα πάντα να παίζω δυνατά και με τον σωστό τρόπο για την ομάδα. Κι εκείνοι μου έδειχναν πως με εκτιμούν".

Ο Άρης τερμάτισε 9ος τη σεζόν 2020-21 με ρεκόρ 7-15, χάνοντας στο νήμα τα playoffs. Δεν κινδύνευσε, αλλά από την άλλη δεν... ενθουσίασε κιόλας. Ο Λιτλ ήταν από εκείνους που είχαν ξεχωρίσει με τη σοβαρότητα και τον επαγγελματισμό τους στο παρκέ.

"Γενικά όπου κι αν πήγα να αγωνιστώ το κοινό μου έδειχνε αγάπη. Προερχόμενος από το Κάνσας, είχα βάσεις για να παίξω σωστά και να σκοράρω. Πιστεύω ότι αυτός είναι και το καλύτερο "πάντρεμα". Να συνδυάζεις ουσία και σκορ. Στην τελική θέλεις να διασκεδάζεις, να περνάς καλά και να δείχνεις τις ικανότητες σου..."

"Η Θεσσαλονίκη ήταν πολύ ωραία. Έμενα σε ένα μεγάλο και κεντρικό σημείο της πόλης. Ήταν πολύ κοντά στο Αλεξάνδρειο. Σχεδόν δίπλα! Αγάπησα την πόλη. Είναι αρκετά δύσκολο πάντως να επιλέξω την πιο όμορφη πόλη απ' όσες έχω βρεθεί στην καριέρα μου. Μου άρεσε η Θεσσαλονίκη. Αλλά κι η Λήμνος θα σου έλεγα που ήταν νησί. Έζησα και στο Ζαντάρ (Κροατία) που κι εκεί ήταν όμορφα. Στην Μανρέσα (Ισπανία) επίσης, οπότε καταλαβαίνεις ότι νιώθω αρκετά τυχερός για όλα αυτά τα μέρη. Από την Ελλάδα μου λείπει ο καιρός και το φαγητό προφανώς, είναι εξαιρετικά. Το ίδιο ισχύει και για το Ισραήλ. Και για την Ισπανία και για την Ιταλία θα έλεγα, αλλά με κάποιες μικρές διαφορές..."

Ο Λιτλ είχε δεκάδες συμπαίκτες στην καριέρα του κι ένας από αυτούς ήταν φυσικά ο δις πρωταθλητής του NBA και συνονόματος του, Μάριο Τσάλμερς. Ένας ιστορικός παίκτης που τίμησε τα ελληνικά γήπεδα αλλά και μια σπουδαία φιγούρα για το Κάνσας γενικότερα... "Στον Άρη ήταν η πρώτη φορά που υπήρξα συμπαίκτης με τον Τσάλμερς, παρότι τον ήξερα από την πρώτη-πρώτη επίσκεψη μου στο Κάνσας. Όταν εκείνος ολοκλήρωνε την παρουσία του στο κολλέγιο, εγώ ξεκινούσα. Ήταν ωράιο που ήμασταν συμπαίκτες στον Άρη, σίγουρα μια ξεχωριστή εμπειρία. Η ρουτίνα μας δεν περιελάμβανε κάτι το "τρελό", θέλαμε απλώς να βεβαιωθούμε πως θα είμαστε κατάλληλα προετοιμασμένοι για το κάθε ματς, την κάθε προπόνηση... Κάναμε κάποια έξτρα σουτάκια μετά την προπόνηση, όπως και παιχνίδια τύπου ποιος θα βάλει τα πιο πολλά. Νομίζω πως μας βοήθησε όλο αυτό. Με την έννοια πως για ένα διάστημα σουτάραμε όντως καλύτερα!"

"Αλλά γενικότερα να ξέρετε πως πολλά ακόμη παιδιά από το Κάνσας έτυχε να βρεθούν στην Ελλάδα. Ο Τζεφ Γουίθι (Λαύριο), ο Ελάιτζα Τζόνσον (Πανελευσινιακός, Ρέθυμνο) καθώς κι αυτός που μάλλον όλοι ξέρετε, ο Κιθ Λάνγκφορντ (Παναθηναϊκός, ΑΕΚ). Πριν υπογράψω στην Ελλάδα βέβαια, δεν ζήτησα συμβουλή από κάποιον είναι η αλήθεια... Με όλα τα παιδιά από το Κάνσας έχω και τώρα που μιλάμε πολύ καλές σχέσεις όμως".

Εξάλλου, ο σεβασμός του Μάριο Λιτλ στο πρόσωπο του Κιθ Λάνγκφορντ (τέσσερα χρόνια μεγαλύτερος) είναι γνωστός εδώ και χρόνια. "Ήταν μια πραγματική τιμή για εμένα που αντιμετώπισα έναν πρώην παίκτη του Κάνσας. Ειδικά όταν πρόκειται για τον Κιθ Λάνγκφορντ τον οποίο θαύμαζα από το 2004. Από έναν θρύλο του πανεπιστημίου σε έναν άλλο... χαχα!". Με αυτά τα λόγια είχε σχολιάσει χαρακτηριστικά το αντάμωμα τους στο Κλειστό της Μύρινας, πριν από τέσσερα χρόνια, στο πλαίσιο της αναμέτρησης του Ηφαίστου με την ΑΕΚ.

"Θυμάμαι φυσικά και τις μονομαχίες με Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό. Πιο πολύ κόντρα στον Παναθηναϊκό βέβαια, γιατί τον Ολυμπιακό τον αντιμετώπισα μόλις μια φορά (σ.σ. σε φιλικό στο ΣΕΦ τον Μάρτιο του '21). Δεν ήταν τόσο-τόσο δύσκολα παιχνίδια και θα το εξηγήσω... Μια κύρια διαφορά των παικτών της Euroleague, του Eurocup κτλ. με τους υπόλοιπους είναι πως οι πρώτοι περνούν περισσότερο χρόνο μαζί. Από την άλλοι όσοι δεν παίζουν σε αυτές τις λίγκες είναι σα να παλεύουν σκληρά για να βρεθούν εκεί.

Τι θέλω να πω; Πως το ζήτημα δεν είναι οι ικανότητες ή πόσο καλύτερος είναι κάποιος. Αλλά ότι οι παίκτες Euroleague έχουν μάθει σε ένα πιο οργανωμένο πλαίσιο, με σωστές κατευθύνσεις ως προς το παιχνίδι και τη συνύπαρξη τους με άλλους στο παρκέ. Αυτή είναι η μεγαλύτερη διαφορά και το λέω έχοντας αντιμετωπίσει όχι μόνο ΠΑΟ κι ΟΣΦΠ, αλλά κι άλλες ομάδες Euroleague όπως ο Ερυθρός Αστέρας, η Μακάμπι κι ένα σωρό από το Eurocup. Σε παιχνίδια όπου ήμουν ο καλύτερος του γηπέδου. Η προετοιμασία τους -ατομική κι ομαδική- σε σχέση με την δική μας ήταν πολύ διαφορετική".

Κλείνοντας τα περί σύγκρισης των πρωταθλημάτων, ο Λιτλ στάθηκε στο ότι... "Δεν ήταν εύκολο το ισπανικό πρωτάθλημα. Μάλλον το πιο δύσκολο απ' όλα. Στην αρχή δεν μπορούσα να καταλάβω πολλά πράγματα -σχεδόν τίποτα- στο τακτικό κομμάτι. Όπως είπα και νωρίτερα, είχα χτυπήσει στη γάμπα, έμεινα καιρό έξω (σ.σ. τον αντικατέστησε ο μετέπειτα Ευρωλιγκάτος, Ντι Τζέι Σίλεϊ). Συνεπώς δεν μπόρεσα να κυριαρχήσω στον βαθμό που θα ήθελα. Ήξερα ότι είχα τις δυνατότητες, αλλά δεν βοήθησαν οι συνθήκες".

Ο Λιτλ πήγε στην Μανρέσα στο δεύτερο μισό της σεζόν 2014-15 έπειτα από τρεις διαδοχικές σεζόν στην G League! Κάτι που δεν το βλέπουμε συχνά... "Πέρασα όντως αρκετό καιρό ως παίκτης στις Ηνωμένες Πολιτείες. Για μεγάλο διάστημα κυνηγούσα το όνειρο του NBA. Έφτασα πάρα πολύ κοντά στο να τα καταφέρω. Αλλά σε κάποια φάση έπρεπε να πάρω μια δύσκολη απόφαση... Ή να συνεχίσω να κυνηγώ αυτό το μεγάλο όνειρο ή να ξεκινήσω να βγάζω χρήματα από το μπάσκετ. Οπότε έτσι επέλεξα να πάω στην Ισπανία και τη Μανρέσα, στα 27 μου".

Μπάσκετ, μπάσκετ, μπάσκετ... Τι άλλο περιλαμβάνει η ζωή ενός ανθρώπου που 'χει αφιερώσει τόσο χρόνο στο αγαπημένο του σπορ; "Εκτός παρκέ είμαι αρκετά άνετος, ευγενικός... Μου αρέσει να χαλαρώνω, να επικοινωνώ με ανθρώπους, να δείχνω ενδιαφέρον. Κάποιες φορές διαβάζω κιόλας. Προσπαθώ να περνάω καλά. Όχι κάτι το ιδιαίτερο δηλαδή, πάνω-κάτω πράγματα που κάνει όλος ο κόσμος στην καθημερινότητα του". Κι αν είσαι rookie κι έφτασες ως εδώ, κράτα σημειώσεις...

Ένας rookie πρέπει να το ευχαριστιέται. Αν κάποιος νεαρός μου ζητούσε μια συμβουλή, αυτό θα του έλεγα. Να είναι σίγουρος για τις αποφάσεις του. Να απολαμβάνει την κάθε εμπειρία, την κάθε μέρα στην δουλειά. Το όλο process, την προετοιμασία... Να μην τα παίρνει όλα κατάκαρδα. Το που θα παίξει είναι πάρα πολύ σημαντικό, δεν πρέπει να πεις "ναι" σε οποιοδήποτε deal απλά για να πάρεις τα χρήματα. Δεν είναι όλα τα χρήματα... καλά. Να βεβαιωθεί πως πηγαίνει σε ένα περιβάλλον όπου θα μπορεί να αναδειχθεί και να μπορεί να οδηγηθεί σε μια ακόμη καλύτερη ομάδα. Θέλει λογική, όχι μόνο τα χρήματα.

Όπως είπα, πρέπει να απολαμβάνεις την εμπειρία, τη συνύπαρξη με τους συμπαίκτες σου, την κουλτούρα της χώρας. Έχω βρεθεί σε τόσες χώρες και πόλεις... Κάθε φορά αυτό που κάνω είναι να ξεπακετάρω τις βαλίτσες μου και να μαθαίνω νέα πράγματα. Να ζω τις εμπειρίες. Οπότε θα έλεγα στους rookies να επικεντρωθούν στη στιγμή και να παραμείνουν αληθινοί και πιστοί στο παιχνίδι και φυσικά στους εαυτούς τους".