Από μπασκετικής αποψης, πάντα έβρισκα ενδιαφέρον στον Σεπτέμβρη. Αγωνιστική δράση ακόμα δεν υπάρχει, ωστόσο παίρνουμε τα πρώτα δείγματα από το τι θα δούμε την ερχόμενη σεζόν. Και όσο δε μας δίνονται νέα στοιχεία να επεξεργαστούμε και να αναλύσουμε, οσοι είμαστε ερωτευμένοι με αυτό το άθλημα συχνά… αναμοχλεύουμε τη μπασκετική ιστορία, θυμόμαστε σε συζητήσεις ονόματα, παιχνίδια και ιστορίες από το κοντινό ή όχι και τόσο κοντινό παρελθόν. Με ένα αγωνιώδες και ανεξήγητο αίσθημα ανακάλυψης, αλλόκοτο, καθώς εξ ορισμού είναι αδύνατο να ανακαλύψεις το ίδιο πράγμα για δεύτερη φορά. Στο μπάσκετ όμως (αντε και στον έρωτα), μια παλιά φωτογραφία, μια θύμιση, μια κουβέντα, ένα ξεφτισμένο ραβασάκι, σου ξαναφέρνουν αίφνης στο μυαλό όλες αυτές τις αχνοκίτρινες αναμνήσεις, που κάποτε ύφαιναν έναν ιστό μυστηρίου γύρω από το αντικείμενο του πόθου σου, αφήνοντας σε να αδιαφορείς στο τέλος – τέλος ολοκληρωτικά για το ποσοστό του Τιτ Σοκ στα τρίποντα ή για τα σιδεράκια στα δόντια της πρώτης σου αγάπης. Αγάπη αγνή και ανιδιοτελής, αυτό ήταν.

Από μπασκετικής αποψης, πάντα έβρισκα ενδιαφέρον στον Σεπτέμβρη. Αγωνιστική δράση ακόμα δεν υπάρχει, ωστόσο παίρνουμε τα πρώτα δείγματα από το τι θα δούμε την ερχόμενη σεζόν. Και όσο δε μας δίνονται νέα στοιχεία να επεξεργαστούμε και να αναλύσουμε, οσοι είμαστε ερωτευμένοι με αυτό το άθλημα συχνά… αναμοχλεύουμε τη μπασκετική ιστορία, θυμόμαστε σε συζητήσεις ονόματα, παιχνίδια και ιστορίες από το κοντινό ή όχι και τόσο κοντινό παρελθόν. Με ένα αγωνιώδες και ανεξήγητο αίσθημα ανακάλυψης, αλλόκοτο, καθώς εξ ορισμού είναι αδύνατο να ανακαλύψεις το ίδιο πράγμα για δεύτερη φορά. Στο μπάσκετ όμως (αντε και στον έρωτα), μια παλιά φωτογραφία, μια θύμιση, μια κουβέντα, ένα ξεφτισμένο ραβασάκι, σου ξαναφέρνουν αίφνης στο μυαλό όλες αυτές τις αχνοκίτρινες αναμνήσεις, που κάποτε ύφαιναν έναν ιστό μυστηρίου γύρω από το αντικείμενο του πόθου σου, αφήνοντας σε να αδιαφορείς στο τέλος – τέλος ολοκληρωτικά για το ποσοστό του Τιτ Σοκ στα τρίποντα ή για τα σιδεράκια στα δόντια της πρώτης σου αγάπης. Αγάπη αγνή και ανιδιοτελής, αυτό ήταν.

O Σταύρος Παναγιωτίδης είναι αναγνώστης του BG.

Ως σήμερα, η καλύτερη σειρά τελικών στο μπάσκετ ήταν αυτή του 90-'91. Το τελευταίο πρωτάθλημα του μεγάλου Αρη. Το τελευταίου του Θεού, Νίκου Γκάλη.
Με ένα σύστημα όπου μετρούσαν και οι αγώνες της κανονικής περιόδου (ο... Βασιλακόπουλος ναι, ήταν από τότε στα κουμάντα, άλλαζε κάθε τόσο το σύστημα διεξαγωγής) και την κούπα την σήκωνε όποιος έφτανε πρώτος στις τέσσερις νίκες.

Ήταν καλοκαίρι του 1999, τότε που το Filmnet μεσουρανούσε και είχε ταινίες, μπάσκετ, ποδόσφαιρο, είχε με λίγα λόγια τα πάντα. Ήταν το καλοκαίρι που είδα για πρώτη φορά ζωντανά στην τηλεόραση NBA Playoffs. Και σήμαινε πάρα πολλά για μένα, αν αναλογιστεί κανείς ότι τα προηγούμενα χρόνια έπρεπε να περιμένεις δύο μέρες για να διαβάσεις τι έγινε στο “Sportime” ή μήπως πετύχαινες στο ραδιόφωνο τα αποτελέσματα.

Ημουν φανατικός οπαδός των Knicks, τους οποίους έπαιρνα από το πρώτο μου NBA Live 1995 (με Dino Radja στους Celtics!)