Η επιλογή λοιπόν του Σέρβου για τον πάγκο των πρασίνων εμπεριείχε εξ’ αρχής μπόλικο ρίσκο, καθότι η προπονητική καριέρα του Σάλε είναι αυτό που λέμε work in progress. Η απόδοσή του άλλωστε από το καλοκαίρι και μετά το επιβεβαιώνει σε αρκετές πτυχές (από την κατάρτιση του roster της ομάδας το καλοκαίρι μέχρι και τις παρεμβάσεις του από τον πάγκο την ώρα του αγώνα) και, όπως ήταν αναμενόμενο, έχει μέχρι στιγμής τις καλές και τις κακές του στιγμές.
Αν και προσωπικά πιστεύω πως το έργο και η δουλειά του εκάστοτε προπονητή θα πρέπει να κρίνεται συνολικά και να αξιολογείται μετά τον πρώτο (τουλάχιστον) χρόνο, τολμώ να πω πως είναι αρκετά τα πράγματα τα οποία μου αρέσουν στην φετινή έκδοση του Παναθηναϊκού.
Όπως έχει αναφερθεί πολλάκις, με αφορμή κυρίως τη δουλειά του Τζόρτζεβιτς με την εθνική Σερβίας τα δύο τελευταία καλοκαίρια, ο Σέρβος θέλει και προσπαθεί να καθιερώσει στον Παναθηναϊκό το λεγόμενο “μπάσκετ συνεργασιών”. Η κεντρική ιδέα είναι να υπάρχουν πολλοί και διαφορετικοί δημιουργοί στο παρκέ, είτε έχουμε να κάνουμε με δημιουργικούς γκαρντ που ξέρουν να αξιοποιούν τους συμπαίκτες τους, είτε με wings που έχουν την ευχέρεια να παίξουν με την μπάλα στα χέρια, ή ακόμη και με ψηλούς που θα αποτελέσουν πηγή δημιουργίας από το post υποστηρίζοντας το λεγόμενο “inside-out” παιχνίδι.
Στον ΠΑΟ o Σάλε έχει την “τύχη” να διαθέτει τον Διαμαντίδη και τον Καλάθη, δηλαδή δύο κορυφαίους περιφερειακούς δημιουργούς, έναν από τους καλύτερους παίκτες στο low-post (Ραντούλιτσα) και έναν χαρισματικό πλάγιο όπως ο Elliot Williams, ο οποίος σε μικρό χρονικό διάστημα έχει προσαρμοστεί στον ευρωπαϊκό τρόπο παιχνιδιού και καταφέρνει να δημιουργει με την μπάλα στα χέρια είτε για τον εαυτό του, είτε για τους συμπαίκτες του.
Είναι χαρακτηριστικό πως οι πράσινοι πετυχαίνουν το 71,3% των καλαθιών τους μετά από ασίστ, όντας πρώτοι στη σχετική κατηγορία, ενώ μοιράζουν σχεδόν 20 ασίστ ανά αγώνα, λίγο πίσω από ομάδες όπως ΤΣΣΚΑ, Κίμκι και Ρεάλ Μαδρίτης.
Φέτος είναι ενδεχομένως η πρωτη φορά (στην μετά-Obradovic εποχή) που βλέπουμε κάμποσα διαφορετικά πράγματα στο παρκέ και τα οποια κάνουν την επίθεση κάπως πιο ισορροπημένη. Υπάρχει προφανώς αρκετό pick n’ roll παιχνίδι, αν και όχι με την συχνότητα του παρελθόντος. Βλέπουμε επίσης συνεχές post-up λόγω κυρίως του Ραντούλιτσα, κάποια plays που καταλήγουν σε έξυπνα cuts στην baseline, ευκαιρίες για σουτ απ την περίμετρο (όχι τόσο αποτελεσματικά είναι η αλήθεια, μιας και ο ΠΑΟ σουτάρει στο Top-16 με 31,6% από το τρίποντο όντας προτελευταίος) και εσχάτως, με την έλευση του Williams, δημιουργούνται οι συνθήκες και για καταστάσεις ένας εναντίον ενός λόγω της ικανότητας του Αμερικανού σε αυτό το κομμάτι. Παρεμπιπτόντως η ικανότητα του Williams στα drives και στα σουτ μετά από ντρίμπλα (pull-ups), τον βοηθά πάρα πολύ στο να είναι αποτελεσματικός και στο τέλος των κλειστών παιχνιδιών.
Κάτι ακόμη που έχει υποτιμηθεί είναι η αμυντική παρουσία του Παναθηναϊκού, η οποία είναι αρκετά καλύτερη απ’ όσο νομίζουν κάποιοι. Το αμυντικό πρόβλημα στη θέση 5 κάποιες φορές βγάζει μάτι, με αποτέλεσμα να δημιουργείται η εντύπωση πως οι πράσινοι είναι μια από τις χειρότερες αμυντικά ομάδες. Η πραγματικότητα δεν είναι έτσι ακριβώς όμως.
Με τη βοήθεια του gigabasket.org θα δούμε πως ο Παναθηναϊκός έχει το 4ο καλύτερο Defensive Rating από την αρχή της σεζόν (100,1) αλλά και κατά τη διάρκεια του Top-16 (102,3), ενώ παρόμοια επίδοση καταγράφει και στους πόντους που δέχεται ανά αγώνα (73,0). Επίσης είναι η ομάδα που, αμέσως μετά την (εξαιρετική) Λοκομοτίβ Κουμπάν, αναγκάζει τον αντίπαλο στα περισσότερα λάθη ανά αγώνα (15,4). Σίγουρα ο Παναθηναϊκός πρέπει να διορθώσει αρκετά πράγματα στην αμυντική του λειτουργία, (όπως π.χ. την αμυνα στην περίμετρο μιας και οι αντίπαλοί του σουτάρουν με 35,2%), αλλά είναι γεγονός πως η έλευση των 3 Αμερικανών του έδωσε την απαραίτητη φρεσκάδα και ενέργεια που έλειπε, με αποτέλεσμα πλέον να υπάρχει μια άλλη δυναμική στο αμυντικό πλάνο των πρασίνων. Hint of the day: O Παναθηναϊκός παρουσιάζει την καλύτερη αμυντική του επίδοση όταν στο παρκέ βρίσκεται ο Όγκνιεν Κούζμιτς (!) ενώ έπονται Haynes, Καλάθης, Gist και Williams.
Συμπερασματικά, ο κόουτς Τζόρτζεβιτς προσπαθεί και έχει πετύχει εν μέρει να δημιουργήσει ένα σύνολο το οποίο παρά τις προφανείς του αδυναμίες, έχει τη δυνατότητα να παίξει αρκετά καλό μπάσκετ και μπορεί να διεκδικήσει μέχρι τέλους όσες πιθανότητες έχει για την φετινη χρονιά. Χρέος του οργανισμού του Παναθηναϊκού ώστε να υπάρξει συνέχεια και μετά το καλοκαίρι, είναι πρώτα απ’ όλα η πίστη στο πλάνο που αποφάσισε να τρέξει υπό τον Τζόρτζεβιτς, καθώς και το να προχωρήσει σε μια σειρά προσεκτικών κινήσεων (που θα λαμβάνουν υπόψη τις σύγχρονες τάσεις του αθλήματος) ούτως ώστε η ομάδα να μπει με τις καλύτερες δυνατές προϋποθέσεις στην μετά-Διαμαντίδη εποχή.
