Όχι γιατί πίστευα πως ο ΠΑΟΚ θα μπορούσε να νικήσει τους Πράσινους, μη τρελαθούμε, αλλά κυρίως γιατί καλύτερα θα ήταν να έχουμε στα χέρια μας ένα κάπως μεγαλύτερο δείγμα γραφής του νέου προπονητή και των κατευθύνσεων που θα επιχειρούσε να δώσει στο σύνολο. Τι θα άλλαζε ως προς τον τρόπο παιχνιδιού σε σχέση με τον Λυκογιάννη; Πόσο διαφορετικό θα ήταν το ροτέισον; Τι αντίκτυπο θα είχε στην απόδοση των πρωτοκλασσάτων παικτών η αλλαγή στην τεχνική ηγεσία; Τέτοια πράγματα. Κάποιες πρώτες -πρόχειρες- παρατηρήσεις, δηλαδή...
Εν τέλει ο ΠΑΟΚ μας εξέπληξε το βράδυ της Δευτέρας (13/3) σα να... γυρνάς την βρύση μονομιάς από το παγωμένο στο καυτό νερό, αφού η επικράτηση επί της ομάδας του Χρήστου Σερέλη δεν ήταν απλά... γοήτρου, ασχέτως αν ως τέτοια θα μείνει στις συνειδήσεις σε λίγο καιρό από σήμερα. Ο πρώτος και κύριος λόγος γι' αυτή μου την άποψη είναι πως οκτώ χρόνια (21 σερί ήττες) ήταν πολλά χωρίς νίκη για τους Ασπρόμαυρους απέναντι στον Παναθηναϊκό. Ναι, η απόσταση μεταξύ των δύο ομάδων είναι χαώδης εδώ και πολλά χρόνια, αλλά οκτώ χρόνια είναι σχεδόν μια δεκαετία. Αναμφίβολα, λοιπόν, πρόκειται για μια νίκη-ορόσημο για τον σύγχρονο ΠΑΟΚ, τουλάχιστον όσον αφορά τα τελευταία έτη της διοικητικής ηγεσίας του Θανάση Χατζόπουλου.
Δεύτερον, οι Θεσσαλονικείς έπαιξαν πραγματικά καλά. Ήταν μια, αν μη τι άλλο, υπερβατική εμφάνιση, με πολλούς διακριθέντες, και πιθανότατα η καλύτερη εφετινή του Δικεφάλου σε Ελλάδα κι Ευρώπη. Ο ΠΑΟΚ είχε 13/29 τρίποντα και γενικώς επιθετικά κινήθηκε πολύ κοντά στα εφετινά του στάνταρ, με το iso του Χαντς να αποδεικνύεται για ακόμη ένα βράδυ καθοριστικό. Μόνο που είναι άλλο πράγμα να βάζεις 81 πόντους στον Παναθηναϊκό των εκατομμυρίων κι εντελώς άλλο να σκοράρεις τους ίδιους περίπου πόντους κόντρα σε ομάδες αντίστοιχου διαμετρήματος με το δικό σου. Στο φινάλε της βραδιάς, πάντως, νομίζω πως η άμυνα ήταν αυτή που έδωσε το ροζ φύλλο στην ομάδα του Φώτη Τακιανού. Ο ΠΑΟΚ περιόρισε στους 12 πόντους στο κρίσιμο δεκάλεπτο το «Τριφύλλι», το οποίο δυσκολεύτηκε σφόδρα να ξεπεράσει τους 70! Άμυνες με αυτοπεποίθηση κι αποφασιστικότητα που αποδιοργάνωσαν πλήρως τον Παναθηναϊκό που είδε τους Μπέικον, Λι κι όχι μόνο, να μην έχουν καθαρό μυαλό στο τέλος. Ο μεν Μπέικον αναγκάστηκε να τραβηχτεί αρκετά από την ρακέτα και να μη βρει χώρους να πάει προς τα μέσα για τις γνωστές του «μπούκες», γι' αυτό τον είδαμε να αναλώνεται σε αρκετά τρίποντα, ενώ ο δε Λι δεν είχε σιγουριά στις αποφάσεις του. Ο ΠΑΟΚ έβαλε μπόλικη πίεση στους αντιπάλους του, τους έκανε να μη νιώσουν άνετα στο παρκέ του PAOK Sports Arena - και του βγήκε.
Μη ξεχνάμε πως ο Παναθηναϊκός, όσα προβλήματα κι αν έχει στην παρούσα φάση, είναι... ο Παναθηναϊκός, ομάδα άλλης ταχύτητας, με ένα μπάτζετ 20 φορές μεγαλύτερο του ΠΑΟΚ. Το ταλέντο των δύο ρόστερ δε συγκρίνεται, ούτε σαφώς και το βάθος τους. Οι Θεσσαλονικείς εκμεταλλεύτηκαν την δική τους καλή βραδιά -κι ενίοτε πολύ καλή- και τις στιγμές που τους παρουσιάστηκαν στο ματς, σε συνδυασμό με την μετριότατη εικόνα του αντιπάλου τους. Ο Τζέιλεν Χαντς με τους 27 πόντους σε 28 λεπτά (με 5/8 τρίποντα και 3 ασίστ) και μεγάλα σουτ -από αυτά που «ρίχνουν» ψυχολογικά τον αντίπαλο- έκανε ένα ηχηρό statement πως είναι παίκτης υψηλότερου επιπέδου (προσοχή στις υπερβολές με την περίπτωση του...), ενώ κι ο Τάιλερ Πόλεϊ ήταν ιδιαίτερα αποτελεσματικός στη front line με 12 πόντους κι 9 ριμπάουντ σε 32 λεπτά. Ο νεαρός πάουερ φόργουορντ βρήκε «χώρο» για δράση εν τη απουσία των κλασικών τεσσαριών του Παναθηναϊκού (Γουίλιαμς, Αγραβάνη), πήγε δυναμικά στα επιθετικά ριμπάουντ κι έβαλε και τα μακρινά σουτ (2/2 τριπ.).
Ο Γιανίκ Φράνκε, απ' την άλλη, τα βρήκε σκούρα (10π., 4/10 σουτ, 3λ. σε 23') απέναντι στον σκληροτράχηλο Ματέους Πονίτκα στο δεύτερο ημίχρονο, ωστόσο μπορούμε να του πιστώσουμε πως μαζεύτηκε και δεν μπήκε στο τρυπάκι του να πάει σε παιχνίδι... υπερβολών. Σε αντίθεση με τον Τζέιλεν Ράιλι (2/12 σουτ σε 31') που επιθετικά εγκλωβίστηκε κι ήταν χαρακτηριστικά άστοχος. Πάντως, ακόμη κι ο Ράιλι, έχει βάλει δύο σημαντικά -στην οικονομία του παιχνιδιού- τρίποντα, ενώ έχει τελειώσει με 5 ασίστ έναντι 2 λαθών, μια θετική αναλογία που είναι πάντοτε σημαντική για τον συγκεκριμένο παίκτη (που δεν είναι άσος). Ο πολύπειρος γκαρντ φρόντισε να βάλει ζόρια στους Λι-Γουόλτερς στο «1», αποσυντονίζοντας με την πίεση του τους δύο χειριστές του Παναθηναϊκού. Αν επιθετικά με άριστα το «10» παίρνει «3», αμυντικά του αξίζει ένα «9»! Κλείνοντας με τους ξένους, ο Νέιτ Ρένφρο (6π., 4ριμπ., 3ασ., 18') ήταν κλειδί στο τέλος, αφού στα 35'' κάρφωσε από την εναέρια πάσα του Χαντς για το 79-73 που σφράγισε ουσιαστικά τη μεγάλη νίκη του Δικεφάλου. Κατόρθωμα του Αμερικανού πως κατάφερε να κλείσει το ματς μέσα στο γήπεδο, μιας και τα φάουλ ήταν πρόβλημα στο πρώτο ημίχρονο.
Αξίζει να βάλουμε και μια ελληνική πινελιά, καθώς τα δύο κολλητά τρίποντα του Νίκου Τσιακμά στην τρίτη περίοδο έκαναν τον ΠΑΟΚ να το πιστέψει ακόμη περισσότερο, τη στιγμή που κι ο Δημήτρης Κακλαμανάκης βοήθησε. Ο 29χρονος ψηλός (4π., 5ριμπ., 1κλ., 22') ήταν ουσιαστικός κι αυτό ήταν το καλύτερο του ματς με τα Ασπρόμαυρα από την επιστροφή του κι ύστερα. Η αλήθεια είναι πως ο διεθνής σέντερ έδειχνε να βρίσκεται μακριά από τον καλό του εαυτό το τελευταίο δίμηνο, όμως χθες έδειξε κάτι θετικό ενόψει της τελικής ευθείας. Παρεμπιπτόντως, οι Μαργαρίτης (3π., 1κοψ., 8') και Σαλούστρος (5ριμπ., 9') είναι οι μοναδικοί κοινοί παρανομαστές σε σχέση με την αμέσως προηγούμενη νίκη του ΠΑΟΚ επί του Παναθηναϊκού (71-54), τον Ιανουάριο του 2015.
Στο διά ταύτα, ο ΠΑΟΚ θα το χαρεί - και πρέπει να το κάνει. Αλλά όσο κι αν ο κόσμος βρίσκεται σε κατάσταση μέθης, ένας οργανισμός πάντοτε θα χαμηλώνει τους τόνους, όσο διακυβεύονται στόχοι. «Αυτήν τη στιγμή, μετά από τη νίκη αυτή, έχει μεγαλύτερη σημασία η διαχείρισή της», δήλωσε ο Τακιανός που και πέρσι συνήθιζε τέτοιου είδους "humble" δηλώσεις κι ενώ η Λάρισα ακολουθούσε μια ξέφρενη πορεία με μεγάλο σερί νικών. Ο έμπειρος κόουτς γνωρίζει καλά πως «μπορείς με ένα στραβοπάτημα να μείνεις εκτός στόχων. Στα εναπομείναντα παιχνίδια το μόνο που πρέπει να δούμε είναι το επόμενο». Ενώ ακόμη μια πρόταση του Θεσσαλονικιού προπονητή που 'χει ιδιαίτερη αξία από τη χθεσινή συνέντευξη Τύπου είναι πως η συγκεκριμένη νίκη «είναι μία βάση για να χτίσουμε. Να μη θεωρήσουμε όμως ότι είναι κάτι περισσότερο από μία νίκη».
Βαθμολογικά μιλώντας, είναι μια πολύτιμη νίκη για τον Δικέφαλο, μιας κι ο δρόμος για την έκτη θέση* παραμένει ανοιχτός. Ο ΠΑΟΚ έπαψε να κάνει όνειρα για την τετράδα (μετά την κάκιστη ήττα στη Νίκαια πριν ενάμιση μήνα...), αλλά δεν έχει πια χρόνο για δάκρυα. Άλλαξε προπονητή και πλέον είναι βάσιμο να πούμε πως άλλαξε (ή αλλάζει...) κι η ψυχολογία. Κρατάμε από το ματς με τον Παναθηναϊκό πως η ομάδα του Τακιανού μπήκε στο παρκέ να παίξει χωρίς φόβο και με διάθεση να διεκδικήσει ότι της αναλογεί, χωρίς ηττοπάθεια. Η νοοτροπία ήταν αυτή που πρέπει να είναι κι ίσως να αποτελεί ακόμη μεγαλύτερο κέρδος κι από την ίδια τη νίκη. Ακόμη, θεωρώ πως το σφιχτό ροτέισον του Τακιανού (8-9 παίκτες αντί για 10-11) συνέβαλε στο να δούμε μια πιο «δεμένη» ομάδα στο βάθος του 40λεπτου, δίχως ιδιαίτερο ανακάτεμα. Ο ΠΑΟΚ είναι εδώ και καιρό σε διαδικασία ενός ματς την εβδομάδα, επομένως, εφόσον χρειάζεται, γιατί να μην παίξουν ορισμένοι παίκτες 30 και 35 λεπτά; Τέλος πάντων, αν θέλουμε να το πάμε και συγκριτικά, άσχετα με το αποτέλεσμα, η εικόνα του ΠΑΟΚ ήταν πολλά «κλικ» καλύτερη σε σχέση με μια βδομάδα πριν στην Πάτρα όπου η ομάδα ήταν εμφανώς... χαμένη στη μετάβαση**.
Αυτό δε σημαίνει σώνει και καλά ότι -αναλογικά- σε μια βδομάδα ο ΠΑΟΚ θα είναι ακόμη καλύτερος από ότι ήταν κι απέναντι στον Παναθηναϊκό και θα νικήσει με 30 πόντους την Καρδίτσα. Υπάρχουν όρια στο εγχείρημα, η πρόοδος, αν έλθει, θα έλθει με μέτρο. Όμως υπάρχει η αίσθηση πως μπορεί το συγκρότημα του Τακιανού να κλείσει θετικά την Regular Season (Καρδίτσα εντός, Ολυμπιακό εκτός, ΑΕΚ εντός, Απόλλωνα εκτός) κι ότι είναι μέσα στις δυνατότητες του να καταγράψει δύο ακόμη νίκες. Ο ΠΑΟΚ οφείλει να κυνηγήσει το καλύτερο δυνατό ως την άνοιξη και κατ επέκταση στην post-season κι, από 'κει κι ύστερα, το τι θα συμβεί το καλοκαίρι με το χτίσιμο της νέας ομάδας, είναι κάτι αρκετά μακρινό (ακόμη κι αν ημερολογιακά δεν βρισκόμαστε δα και τόσο μακριά...). Ο Τακιανός, πάντως, είναι κατά τη ταπεινή μου γνώμη, ένας προπονητής πάνω στον οποίο μπορείς να βασιστείς. Κέρδισε πολλά «παράσημα» πέρσι με την Λάρισα. Αξίζει να πάρει το χρόνο του και τα εναπομείναντα ματς να χρησιμοποιηθούν σωστά σε ο,τι αφορά την αξιολόγηση και τον σχεδιασμό της «επομένης μέρας».
*Δηλαδή το... προνόμιο να παίξεις αγώνες playoffs που πράγματι «παίζονται» και θα 'χουν ενδιαφέρον, με τον τρίτο της βαθμολογίας (ΑΕΚ; Περιστέρι; Προμηθέα;), κι όχι με Ολυμπιακό (1ος) και Παναθηναϊκό (2ος) που βρίσκονται στην πρώτη δυάδα.
**Για να μην τα λέω εγώ, παραθέτω την δήλωση του ίδιου του Τακιανού στη χθεσινή σ.Τ. μετά τον αγώνα: «Στο παιχνίδι με τον Προμηθέα, η ομάδα ήταν ανέτοιμη. Δεν υπήρχε ο χρόνος να απορροφηθεί από την ομάδα αυτό που θέλαμε ως τακτική. Σε οποιαδήποτε αλλαγή, υπάρχει μία διαδικασία που οι παίκτες βαδίζουν από μία κατάσταση στην άλλη και αυτό τους εμπνέει και ανησυχία. Χρειάζεται χρόνο αυτό. Η κατάρρευση του δεύτερου ημιχρόνου με τον Προμηθέα, οφείλεται στο ότι δεν είχαμε αντίδραση στα ψυχικά αποθέματά μας. Απαιτείται χρόνος γιατί μόνο με αμοιβαία εμπιστοσύνη μπορεί να χτιστεί αυτή η σχέση. Βελτιώθηκε σήμερα, βοηθάει ότι παίζουμε στην έδρα μας με την ενθάρρυνση του κόσμου»
