Όλοι ξέρουμε πως τα τελευταία 2-3 χρόνια οι «αιώνιοι» έχουν απομακρυνθεί από την πρώτη βαθμίδα δυναμικής των ομάδων στην Ευρωλίγκα. Δεν προσεγγίζουν με αξιώσεις την τετράδα, δεν πηγαίνουν στα Final Four. Ένας βασικός λόγο γι’ αυτό, είναι κι η αισθητή πτώση των μπάτζετ τους σε σχέση με δέκα χρόνια πριν, η οποία μαζί με τη ταυτόχρονη ανέλιξη άλλων συλλόγων, μείωσαν τις πιθανότητες τους να αποκτούν παίκτες από την... βιτρίνα τα καλοκαίρια. Καλώς ή κακώς, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε τον οικονομικό τομέα σε ένα επαγγελματικό σπορ. Πλέον δεν ψωνίζουν από το «πρώτο ράφι», αλλά από τα επόμενα, κάτι που αντανακλάται κι από τους επόμενους σταθμούς, εκείνων που αποκτούν κι έπειτα αποχωρούν.

Οι Μπόλντγουϊν και Ρούμπιτ βρήκαν deals στην Ευρωλίγκα, ωστόσο δεν πήγαν και σε τίποτα μεγαθήρια. Ο 25χρονος γκαρντ έγινε παίκτης της περσινής ουραγού, Μπάγερν Μονάχου, ενώ ο 31χρονος ψηλός έκλεισε στην μάλλον αποδυναμωμένη Ζάλγκιρις (έχασε Σάρας κι από σημαντικούς παίκτες τους Λεντεϊ, Ουλάνοβας, Ρίβερς, Λάντειλ) που όσο παίχτηκε μπάσκετ τη σεζόν 19-20, ήταν εκτός οκτάδας. Αμφότεροι δεν είναι κακοί παίκτες, όμως παράλληλα είναι δεδομένο πως δε συμβαδίζει το επίπεδο τους με το αντίστοιχο ομάδων που έχουν υψηλούς ευρωπαϊκούς στόχους.

Οι Μπράντον Πολ και Τέιλορ Ρότσεστι θα συνεχίσουν την καριέρα τους σε συλλόγους της Κίνας. Κι αν για τον δεύτερο, ο οποίος είναι 35 ετών και τα... έφαγε τα ψωμιά του στην Ευρωλίγκα, μια τέτοια επιλογή δεν μας παραξενεύει ιδιαίτερα, δεν ισχύει το ίδιο και για τον πρώτο. Ο Πολ, στα 29 του, έπειτα από 50 συμμετοχές στην Ευρωλίγκα με ποσοστό καριέρας στο τρίποντο 40% και προϋπηρεσία στο ΝΒΑ, δεν κατάφερε να βρει ομάδα στην λίγκα. Παρότι έχει αξιοπρόσεκτο βιογραφικό δηλαδή, κι είναι σε καλή ηλικία, θα συνεχίσει να αγωνίζεται εκτός Ευρώπης, στα βάθη της Ασίας.

Ο Μπάικς που ήρθε τον Φλεβάρη στην ομάδα και δεν πρόλαβε να αγωνιστεί παρά σε τρία παιχνίδια, βρήκε συμβόλαιο στην Γαλλία και πιο συγκεκριμένα στην Ναντέρ - 7η πέρσι στην LNB. Θα παίξει στο EuroCup, σε μια ομάδα που έχει λίγες πιθανότητες να φτάσει μακριά, στην εν λόγω διοργάνωση. Τέλος ο Χαπ, τον οποίο ο Ολυμπιακός είχε δανείσει πέρσι στην Κρεμόνα, παρά την εντυπωσιακή σεζόν του στην Legabasket, δεν μπόρεσε να χτυπήσει τελικά την πόρτα του Μιλάνο ή κάποιας άλλης ομάδας από την Ευρωλίγκα. Μετά την οριστική φυγή του από τους Πειραιώτες, κατέληξε στην Φορτιτούντο. Αν προσθέσουμε στους προαναφερθέντες και τους Ριντ (πήγε στην G League, φέτος Μπουντούτσνοστ), Τσέρι (στην Ρέτζιο Εμίλα, πλέον ελεύθερος), Κουζμίνσκας (συνεχίζει στο Eurocup με την Λοκομοτίβ Κουμπάν), που έφυγαν μεσούσης της σεζόν, η "ερυθρόλευκη" λίστα μεγαλώνει ακόμη περισσότερο (μόνο ο Πάντερ βρισκόταν και συνεχίζει στην EL).

Ο Τζέικομπ Ουαϊλι επέστρεψε στην Γκραν Κανάρια του EuroCup, την ομάδα από την οποία τον είχε αποκτήσει ο Παναθηναϊκός - βέβαια τότε οι νησιώτες βρίσκονταν στην Ευρωλίγκα. Ο Ντεσόν Τόμας, παρά το γεγονός πως και νούμερα είχε γράψει πέρσι, αλλά και σεβαστό βιογραφικό γενικότερα έχει να επιδείξει, επέλεξε την αγορά της Ιαπωνίας, προφανώς για οικονομικούς λόγους. Είχε ακουστεί σε κάποια φάση πως τον ήθελε ο Πασκουάλ στην Ζενίτ, όμως τελικά ο έμπειρος φόργουορντ μπήκε στο αεροπλάνο για την Ασία, αφήνοντας την Ευρωλίγκα μετά από τέσσερις διαδοχικές σεζόν.

Ο Ράις από την πόρτα της απόσυρσης (είχε ανακοινώσει πως σταματάει το μπάσκετ) άλλαξε τελικά στο "παρά πέντε" γνώμη και συνεχίζει στην ΑΕΚ με βραχυπρόθεσμο deal και... βλέπουμε, τη στιγμή που ο Τζίμερ Φριντέτ πήρε ξανά το δρομολόγιο για την αγαπημένη του Κίνα.

Ο 31χρονος "μπόμπερ", μη μπορώντας να κρύψει τις αμυντικές του αδυναμίες, πάει σε ένα περιβάλλον που του ταιριάζει καλύτερα. Για την Ευρωλίγκα, όσο ταλαντούχος κι αν είναι στον επιθετικό τομέα, είναι κακό value for money και ένα τόσο υψηλό κόστος συμβολαίου ελάχιστες ομάδες θα μπορούσαν να καλύψουν.

Οι Τζόνσον και Ράουτινς παραμένουν από τις αρχές του καλοκαιριού ελεύθεροι στην αγορά, χωρίς να έχουν βρει ακόμη τη νέα τους εργασιακή στέγη. Ο πρώτος θεωρήθηκε σχεδόν καθολικά underachiever και δεν δικαίωσε το hype που δημιουργήθηκε στο άκουσμα της απόκτησης του. Ο Καναδός σουτέρ είναι ένας συμπαθητικός παίκτης για ομάδες BCL/Eurocup - όχι για την EL. Κάποια στιγμή θα βρει ομάδα στα χαμηλότερα στρώματα, αλλά είναι μάλλον απίθανο να τον ξαναδούμε σε επίπεδο Ευρωλίγκα.

Τέλος, από τον Παναθηναϊκό της σεζόν 19-20 αποχώρησαν και τρεις Έλληνες παίκτες: ο Παπαδάκης που δόθηκε δανεικός στην Λάρισα, ο Αθηναίου που πλέον ανήκει στο Περιστέρι και φυσικά ο Νίκος Παππάς που λίγες μέρες νωρίτερα ανακοινώθηκε από ομάδα του Champions League- την Χάποελ Ιερουσαλήμ. Ο διεθνής γκαρντ θα είναι εκτός EL μετά από επτά συνεχόμενες σεζόν και 130 συμμετοχές σε αυτή.

Συνδυαστικά, από τους "αιώνιους" αποχώρησαν τους τελευταίους μήνες συνολικά 17 (+4, αν συνυπολογίσουμε κι όσους έφυγαν mid-season) παίκτες. Μόλις οι πέντε (Καλάθης, Μιλουτίνοφ, Μπόλντγουϊν, Ρούμπιτ, Πάντερ) συνεχίζουν στην Ευρωλίγκα, δηλαδή περίπου το 23%. Οι 8 βρήκαν ομάδες σε BCL/Eurocup, 4 πήγαν στην Ασία και 3 είναι ακόμη ελεύθεροι.

Που θέλουμε να εστιάσουμε; Μα φυσικά στο γεγονός πως οι «αιώνιοι», ούτε φέτος κατάφεραν να τροφοδοτήσουν την Ευρωλίγκα με τους free agents τους, με το 76% των παικτών τους να αποχαιρετούν την λίγκα. Οι παίκτες δεν... ανακυκλώθηκαν και σκορπίστηκαν είτε σε άλλες, μακρινές πολιτείες, είτε σε μικρότερες λίγκες/κλαμπ, κάτι που σε ένα (μικρότερο) βαθμό το είδαμε να συμβαίνει και το καλοκαίρι του 2019 - με παίκτες όπως οι Κιλπάτρικ, Λάνγκφορντ, Λοτζέσκι, Τουπάν, Γουέμπερ, Μάντζαρη. Είναι ευνόητο πως ένα σημαντικό ποσοστό των παικτών που κατέληξαν εκτός Ευρωλίγκα, δεν ταιριάζουν πια στα δεδομένα της λίγκας για μια σειρά από λόγους (όπως ηλικία, φιλοδοξία, έκαναν τον κύκλο τους στο κορυφαίο επίπεδο, είναι χαμηλότερου επιπέδου κτλ). Η κάθε μια περίπτωση έχεις τις δικές της ιδιαιτερότητες, παρ’ όλα αυτά δημιουργείται ένα ξεκάθαρο μοτίβο.

 Το φαινόμενο αυτό, δεν είναι αμιγώς ελληνικό, αφού το είδαμε να συμβαίνει και σε άλλες ομάδες, λιγότερο ή περισσότερο. Είναι ως ένα σημείο φυσιολογικό, καθώς δεν γίνεται μια ομάδα να έχει μόνο παικταράδες που πρέπει σώνει και καλά να διατηρηθούν στην λίγκα. Ωστόσο, δεν παύει να είναι ένα γεγονός άξιο προβληματισμού για τους εκπροσώπους μας. Το να θες να θεωρείσαι ομάδα που φιλοδοξεί να βρίσκεται στο Top8, δε συμβαδίζει με το να βγάζεις 8-10 παίκτες στο «σφυρί» και να παραμένουν στην Ευρωλίγκα μόλις 1-2 εξ’ αυτών. Όπως καταλαβαίνετε, το συγκεκριμένο είναι ακόμη ένα κριτήριο της (μειωμένης) δυναμικής των ομάδων μας, το οποίο το διαπιστώνουμε ετεροχρονισμένα, δηλαδή μετά το πέρας της μεταγραφικής σεζόν. Η συνολικά μέτρια πορεία της ομάδας επηρεάζει την συνέχεια του αθλητή (όπως ισχύει και το ότι μια ομάδα που αποτελείται από -τελικά- μέτριους αθλητές, θα έχει μια εν γένει μέτρια πορεία).

Τι εννοούμε μ' αυτό; Ας δούμε δύο παραδείγματα: από τον Παναθηναϊκό του 2012, μετά το τελευταίο F4 της ομάδας, αποχώρησαν 11 παίκτες, με τους 5 να συνεχίζουν στην Ευρωλίγκα, δηλαδή σχεδόν οι μισοί. Αντίστοιχα, από τον Ολυμπιακού του back2back, έφυγαν το καλοκαίρι του 2013, 6 παίκτες, με τους 2 να μένουν στην EL, ένω ένας μεταπήδησε στο ΝΒΑ (Άντιτς). Κοντά στο 50% βρήκαν και πήγαν κάπου καλά/καλύτερα.
Μια επιτυχημένη ομάδα, προφανώς θα στείλει κάπου καλά τους παίκτες της (κι οι απώλειες τους θα τις πονέσουν), ενώ μια που δεν πετυχαίνει, θα τους δει να πηγαίνουν σε παρόμοια ή χαμηλότερα στρώματα (χάνοντας τους δίχως τύψεις) - πάντως σίγουρα όχι προς τα πάνω, πλην τρομερών εξαιρέσεων.

Εν κατακλείδι, το συμπέρασμα είναι απλό: τόσους πραγματικά καλούς παίκτες έχουμε (Μιλουτίνοφ και Καλάθη), τόσους θα "εξάγουμε" στην... πρώτη γραμμή της Ευρωλίγκα. Διαφορετικά, δεν θα τους αφήναμε να φύγουν. Σωστά;