Πως φτάσαμε εδω και ποια η βασική ευθύνη του κόουτς
Ο Προμηθέας πέρασε προς έκπληξη πολλών (κακώς, αφού ήταν μια δουλεμένη, στρωτή και διψασμένη ομάδα) στους τελικούς της Basket League, με την ΑΕΚ να σοκάρεται από τη μη παρουσία της σε αυτούς. Θα ήταν μια μεγάλη στιγμή για την Ένωση η επιστροφή της σε αυτήν την διαδικασία μετά από πολλά χρόνια, όμως δεν έγινε. Το ζήτημα είναι γιατί δε συνέβη κι οι λόγοι είναι πολλοί. Αρχικά, στην πεντάδα των αγώνων με τους Πατρινούς, η ΑΕΚ σε καμία περίπτωση δεν εμφανίστηκε ως το φαβορί, ως η ομάδα δηλαδή που θα έχει το πάνω χέρι στη σειρά. Με εξαίρεση το τριτο παιχνίδι που ήταν πανηγύρι, στα υπόλοιπα οι κιτρινόμαυροι αγκομαχούσαν, δεν είχαν φρεσκάδα, δεν είχαν προπονητική ευελιξία από τον Μπάνκι, με τον κόουτς Γιατρά να είναι άριστα διαβασμένος απέναντι του. Σε αυτή τη μάχη των πάγκων, ο Έλληνας τεχνικός κέρδισε κατά κράτος. Πήρε το εισιτήριο της πρόκρισης, μαζί με τις εντυπώσεις, αλλάζοντας άρδην το στάτους του Ιταλού τεχνικού, ο οποίος από εκεί που ήταν προς το "50/50" για παραμονή, τελικά μεταφέρθηκε μάλλον οριστικά στη λίστα των φευγάτων.
Ο Μπάνκι ήταν σε κακή κατάσταση, όπως κι οι περισσότεροι παίκτες του. Μικρό ροτέισον, το οποίο καταπόνησε ταχύτερα του επιθυμητού βασικούς παίκτες. Δεν είχε να επιδείξει κάποια "έκπληξη", ένα τρικ, πηγαίνοντας μονίμως εκ του ασφαλούς. Συν τοις άλλοις, παρότι βρέθηκε στη μέση της σειράς με προβάδισμα (2-1) κι ενώ είχε προηγηθεί μια σπουδαία νίκη - βάλσαμο με 28 πόντους διαφορά, θα λέγαμε πως δε διαχειρίστηκε σωστά αυτή τη συνθήκη. Η ομάδα του πήγε να παίξει 4ο παιχνίδι στην Πάτρα κι αντί να "δαγκώνει" για να τελειώσει τη σειρά μια και καλή, επέτρεψε στον Προμηθέα να αντιδράσει. Κι έτσι φτάσαμε στον καθοριστικό ημιτελικό, όπου η ΑΕΚ ήταν ανέτοιμη από ψυχολογικής πλευράς, μπαίνοντας στο γήπεδο με τη νοοτροπία του να παίξει "ένα ματς σαν όλα τα υπόλοιπα". Εναλλακτικές λύσεις δεν υπήρξαν ή κάποια φανερή τροποποίηση του αρχικού σχεδίου, αντίθετα επικρατούσε το μπάσκετ ενστίκτου, μια κατάσταση πολύ μακριά από κάτι που θα χαρακτηρίζαμε ως ορθολογικό. Το ματς γύρισε και πήγε στην παράταση λόγω πρωτοβουλιών των παικτών και διάθεσης σε κάποιες κρίσιμες άμυνες. Όχι επειδή έκανε κάποια τεράστια τακτική παρέμβαση ο Ιταλός αλενατόρε.
Αρνητικό πρόσημο
Δε χωρά αμφιβολία για το ότι ο Μπάνκι απέτυχε να ολοκληρώσει το έργο του. Υπήρχαν ελαφρυντικά στη σεζόν, όμως το πρόσημο είναι αρνητικό, αφού η ΑΕΚ πήρε απλώς το διηπειρωτικό κύπελλο. Στους τελικούς του πρωταθλήματος δεν μπήκε - κι εδώ παίζει ρόλο ο τρόπος (από τον Προμηθέα, με πλεονέκτημα έδρας, στο 5ο ματς) κι όχι το αποτέλεσμα. Στον τελικό του εγχώριου κυπέλλου απέτυχε να πάει, όπως και στο Final Four του Champions League. Δεν είχε την ευκαιρία να υπερασπιστεί τα δύο τρόπαια που κατέκτησε πέρσι. Επίσης, ένας ακόμη λόγος που ο Μπάνκι είναι underachiever, είναι το ότι σταμάτησε να ποντάρει στους νέους. Το έκανε για κάποια διαδοχικά ματς στην έναρξη της σεζόν, όμως έκτοτε Μωραίτης, Τσαλμπούρης και δευτερεύοντως ο Ρογκαβόπουλος περιορίστηκαν σε καθαρά συμπληρωματικούς ρόλους, με την πρόοδο τους να "κόβεται". Το παραπάνω κάδρο αποτυπώνει πως ο Ιταλός έμεινε στο τέλος της ημέρας με μόλις το 1/4 των στόχων εκπληρωμένο, κάτι που σημαίνει πως χάνει την παραμονή του. Για τους παίκτες και την δική τους επιμέρους αξιολόγηση, μιλάμε παρακάτω.
Μηδενική συνεισφορά από Γιορκ και Εμπάκουε
Ο Γκέιμπ Γιορκ, του οποίου η ποιότητα είναι δεδομένη, δεν έδωσε ουσία στο παιχνίδι, ούτε κατάφερε να προσφέρει το αναμενόμενο instant score που θα περίμενε κανείς από αυτόν, προκειμένου να βρίσκει ευκολότερους πόντους η κιτρινόμαυρη επίθεση. Για την ακρίβεια, το έκανε κάποιες φορές, όμως υπερέβαλλε στις προσπάθειες του, δεν ήταν οικονομικός σε αυτές. Πολλά σουτ (10,2 FGA ανά 22 λεπτά με ποσοστό ευστοχίας 39%) προκειμένου να βρει ρυθμό, αρκετά από αυτά αψυχολόγητα και βιαστικά - όμως οκ, συχνά λειτουργούν έτσι οι σουτέρ. Σε κάθε περίπτωση, ο Γιορκ δεν έκανε την διαφορά, αντιθέτως περισσότερο μπέρδεψε την ομάδα. Δεν κούμπωσε αρμονικά στο σύνολο και παρότι έκανε και ορισμένες καλές εμφανίσεις, αυτές πήγαν στράφι, αφού με τη γενικότερη εικόνα του μάλλον αδίκησε τον εαυτό του και δεν βοήθησε επί της ουσίας την ομάδα. Ο νεαρός Αμερικανός δεν μπαίνει εύκολα σε καλούπι, όμως ο κόουτς Μπάνκι δεν έδειξε να βοηθά τον παίκτη σε αυτόν τον τομέα, αφήνοντας τον να εκτίθεται με τις επιθετικές του επιλογές, ιδίως στο πέμπτο και κομβικότερο ματς της σειράς με τον Προμηθέα. Ο Γιορκ έπαιρνε την μπάλα και σούταρε λες και πίστευε πως είναι ο Κάρι. Και όταν αυτό συμβαίνει κατ' επανάληψη, είναι ευνόητο πως δεν βαραίνει μόνο τον ίδιο τον παίκτη. Δεν ήταν μόνο η αυτοπεποίθηση του υπέρμετρη. Ήταν παράλληλα κι ολοφάνερη η έλλειψη σχεδίου από τον πάγκο της ΑΕΚ. Και το κερασάκι στην τούρτα, ήταν η αμυντική αδυναμία του - ο Προμηθέας τον σημάδευε διαρκώς.
Από την άλλη, η εικόνα του Τρεβόρ Εμπάκουε, ενός παίκτη με αξιοπρόσεκτο βιογραφικό και σεβαστή διαδρομή στην Ευρώπη, ήταν ακόμη πιο απογοητευτική. Ο έμπειρος ψηλός έδειξε να μην βρίσκεται στην ιδανική σωματική κατάσταση και προφανώς στα τελευταία παιχνίδια δεν μπορούσε να ακολουθήσει τον ρυθμό. Είναι χαρακτηριστικό πως στο 2ο και το 3ο παιχνίδι της σειράς, έκανε 4 και 5 προσωπικά φάουλ σε 13' και 17' αντίστοιχα. Σε αυτά που ακολούθησαν, ο χρόνος του δεν ξεπερνούσε τα 9 λεπτά. Πέραν τούτου όμως, ο Εμπάκουε λειτούργησε κατά βάση ως "άλλο ένα κορμί" στην front line κι όχι ως ο παίκτης που θα είναι το αξιόπιστο back up του Βινς Χάντερ.
Κοινώς, το πρόβλημα που είχε η ΑΕΚ όλη τη σεζόν με την "ρεζέρβα" του βασικού της ψηλού, δε σταμάτησε να υπάρχει. Ο άλλοτε παίκτης της Μακάμπι είχε φτωχότατη συγκομιδή σε πόντους και ριμπάουντ, ακουμπώντας ελάχιστες φορές την μπάλα όταν βρισκόταν στο παρκέ. Μια μεταγραφή που δεν βγήκε καθόλου στην ΑΕΚ, αλλά από την άλλη πρέπει να τονιστεί κι η καθυστέρηση της πραγματοποίησης της. Δεν γίνεται να περιμένεις από center να σου αποδώσει με το "καλημέρα", όταν μπαίνει στην ομάδα τέλη Απρίλη. Η κίνηση έπρεπε να γίνει νωρίτερα, αφού το πρόβλημα στο "5" ήταν γνωστό εδώ και μήνες. Είχαμε δει παρόμοια ιστορία να διαδραματίζεται και με τον Μάικλ Έρικ, πριν από 3 χρόνια.
Η κάθετη πτώση του Τζόρνταν Θίοντορ
Ο 30χρονος πλειμέικερ δεν είναι κακός παίκτης - όλοι το ξέρουν αυτό. Ίσα ίσα που η παρουσία του ήταν πολυτέλεια για την ελληνική λίγκα. Υπήρξαν κάμποσα ματς όπου έβγαλε στο γήπεδο την ποιότητα του, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο BCL. Ωστόσο, μετά τον τραυματισμό που αντιμετώπισε τον Μάρτιο, ο παίκτης ουδέποτε επανήλθε στα φυσιολογικά του στάνταρ. Ήταν ασταθής, δημιουργικά δεν έβγαζε πια την ίδια σιγουριά κι εκτελεστικά υπήρξε επίσης πτώση. Ο Θίοντορ έπαψε να παίζει σαν ηγέτης του συνόλου, κάτι που φάνηκε και κόντρα στον Προμηθέα, όπου υπήρξαν φορές που φανερα του έλειπε το καθαρό μυαλό με την μπάλα στα χέρια. Δεν κατάφερε να ξεφύγει από τη συνολική μετριότητα, με αποτέλεσμα ούτε αυτός να διασωθεί από το "ναυάγιο" των playoffs. Το κλείσιμο της σεζόν ήταν κάκιστο για τον ίδιο κι αυτό κόστισε σημαντικά στην ΑΕΚ. Θα περίμενε κανείς από έναν παίκτη με την εμπειρία του να μπορεί να σουλουπώσει τα κακώς κείμενα του backcourt, αλλά δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε πως από ένα σημείο και μετά, με εκείνον στην πεντάδα, αυτά μεγάλωναν, αντί να μειώνονται.
Στα ημιτελικά ο άλλοτε παίκτης της Ολίμπια Μιλάνο είχε μόλις 25% στα τρίποντα (37% πριν από αυτά) και 39% στα δίποντα (62% νωρίτερα). Οι επιλογές του δεν είχαν ασφάλεια, πολλές φορές θα έλεγε κανείς πως δεν ήταν κι οι ενδεδειγμένες. Όπως και να 'χει, η ΑΕΚ πλήρωσε ένα σημαντικό ποσό για να φέρει για έξι μήνες έναν παίκτη που μέχρι πέρσι στελέχωνε μια ομάδα της Ευρωλίγκα, αλλά η προσφορά του ήταν εμφανώς δυσανάλογη των απαιτήσεων που υπήρχαν. Υπάρχει πάντα στην άκρη του μυαλού μας το ελαφρυντικό του τραυματισμού και ένα μεγάλο "what if" για την πορεία του, εάν δεν είχε ταλαιπωρηθεί. Αλλά όπως και να το κάνουμε, η εικόνα σε πολλά από τα παιχνίδια των playoffs μιλούσε από μόνη της, υπερτονίζοντας το "πριν" και το "μετά" στην διαφορά της απόδοσης του παίκτη.
Turning Point η απώλεια του Ματσιούλις
Όπως και πέρσι, έτσι και φέτος, υπήρξε ένα σημείο όπου "γύρισε τούμπα" η σεζόν. Τη σεζόν 2017-18 ήταν η Κρήτη κι ο τελικός του Κυπέλλου Ελλάδας με τον Ολυμπιακό, όταν η ΑΕΚ με την κατάκτηση αυτού του τροπαίου γέμισε αυτοπεποίθηση και πάτησε πολύ γερά στα πόδια της για ένα δυνατό (ευρωπαϊκό) φινάλε. Την τρέχουσα περίοδο, η αλλαγή (προς το χειρότερο, αυτή τη φορά) ξεκίνησε από το βράδυ της 27ης Μαρτίου.
Στο παιχνίδι της Βαμβέργης για τα προημιτελικά του Champions League, ο Λιθουανός σταρ της ΑΕΚ τραυματίστηκε κι έχασε τη σεζόν. Από εκείνο το σημείο κι έπειτα, η ομάδα έχασε την μεγαλύτερη προσωπικότητα που είχε στο ρόστερ της, τον πιο έμπειρο παίκτη της μετα περισσότερα χρόνια προϋπηρεσίας στο υψηλότερο επίπεδο. Ο Ματσιούλις ήταν κομβικό γρανάζι για τη συνοχή της ΑΕΚ, ιδίως αμυντικά. Μπορεί από στατιστικής πλευράς να μην τρέλαινε κόσμο με τους αριθμούς του, αλλά ήταν μια σταθερότατη μονάδα που πάντα έβγαζε χαρακτήρα στο παρκέ, είχε σωστή νοοτροπία και καθοδηγούσε τους συμπαίκτες του. Το κενό που άφησε ήταν δυσαναπλήρωτο και για να είμαστε ακριβείς, ήταν απίθανο να καλυφθεί με ισάξιο παίκτη εκείνη τη χρονική στιγμή.
Χωρίς αυτόν, η ΑΕΚ άρχισε σταδιακά να χάνει τον προσανατολισμό της και βασικές αρχές που χαρακτήριζαν το παιχνίδι της. Η απουσία του γινόταν όλο και πιο φανερή παιχνίδι με παιχνίδι, αρχής γενομένης από τον επαναληπτικό με τους Γερμανούς στο ΟΑΚΑ, όπου ήρθε κι ο ευρωπαϊκός αποκλεισμός. Μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό, ήρθαν να προστεθούν κι οι δύο τελευταίες χρονικά προσθήκες (Εμπάκουε, Γιορκ), οι οποίες μπέρδεψαν ακόμη περισσότερο το - ήδη μπερδεμένο από εκείνη την απώλεια - σύνολο, με τη χημεία του να μειώνεται δραματικά. Η ΑΕΚ βγήκε από τον δρόμο της και κάπου κάπου θύμιζε ομάδα που μάλλον ξεκινάει μια σεζόν και βρίσκεται στον Οκτώβριο - Νοέμβριο, παρά είναι έτοιμη να εισέλθει στην post season με αξιώσεις για κάτι καλό.
3+1 διακριθέντες
Τρεις ήταν οι παίκτες που κουβάλησαν την ΑΕΚ το τελευταίο διάστημα. Ο Βινς Χάντερ, ο Σαντ-Ρος κι ο Λαρεντζάκης έδειξαν να αντιλαμβάνονται καλύτερα από όλους τους συμπαίκτες τους τις ιδιαιτερότητες του πέμπτου ημιτελικού, για αυτό και διασώθηκαν. Ο πρώτος είναι αποδεδειγμένα καλός παίκτης κι έχει κάνει ούτως ή άλλως μια σπουδαία χρονιά. Εντάξει, έχασε σημαντικές βολές, αλλά σκεφτείτε πως έπαιξε 35 λεπτά, έβαλε 27 πόντους, έδινε μονίμως μάχες στις ρακέτες. Κοινώς, από την πλευρά του έκανε ό,τι μπορούσε, ήταν συνεπής. Ο Κουβανός φόργουορντ έβγαλε προσωπικότητα, ήταν all-around και ήταν από τους λιγοστούς παίκτες των κιτρινόμαυρων που ήταν σε όλα τα playoffs σε καλή φόρμα. Το ίδιο ισχύει περίπου και για τον Έλληνα διεθνή (με μοναδικό μελανό σημείο τον 4ο ημιτελικό). Οι τρεις του το πάλεψαν πάρα πολύ, αλλά - φυσιολογικά - δεν αρκούσαν για να κερδίσουν μια καλή ομάδα, όπως είναι ο Προμηθέας. Ο Ντούσαν Σάκοτα ήταν clutch κι έβγαλε το φίδι από την τρύπα στέλνοντας ένα χαμένο παιχνίδι στην παράταση και γενικά ο αρχηγός της ΑΕΚ, παρότι δεν έβγαλε μάτια με την απόδοση του στη σειρά, δύσκολα θα τον χαρακτήριζε κάποιος κακό. Είχε τις στιγμές του.
Η παραπάνω τετράδα ήταν ό,τι καλύτερο είχε να επιδείξει το σύνολο του Μπάνκι απέναντι στον Προμηθέα. Για τους νεοφερμένους και τον Θίοντορ ισχύουν όσα είπαμε λίγο παραπάνω. Ο Τζέιμς αμυντικά είχε κάποιες καλές στιγμές. Δεν θα μπορούσε όμως να κάνει την διαφορά εδώ που τα λέμε, όπως κι ο Βασίλης Ξανθόπουλος. Τσαλμπούρη δεν είδαμε καθόλου, Μωραίτη και Γιαννόπουλο είδαμε μαζί συνδυαστικά για ένα σκάρτο 10λεπτο σε ολόκληρη τη σειρά. Ο κόουτς Μπάνκι δεν τράβηξε κρυφούς άσσους από τον πάγκο του. Μοιραία οι διαθέσιμες λύσεις μειώθηκαν, όπως και το στοιχείο του απρόβλεπτου. Το σημαντικότερο όλων όμως ήταν πως οι διακριθέντες σήκωσαν τεράστιο βάρος, παίζοντας μονίμως στα κόκκινα. Αυτό σίγουρα δεν βγήκε σε καλό στην ΑΕΚ.
Try Outs
Τώρα, από εδώ και πέρα, όσον αφορά τους αδιάφορους μικρούς τελικούς με το Περιστέρι, η λογική λέει πως με βάση το καλό πρόσωπο που έχει δείξει στην post season η ομάδα της Δυτικής Αττικής και σε συνδυασμό με την αγωνιστική "κατηφόρα" της ΑΕΚ, το σύνολο του Αργύρη Πεδουλάκη θα κερδίσει αυτή την περισσότερο φιλικού χαρακτήρα σειρά. Άλλωστε η παρουσία της ΑΕΚ στο πρώτο ματς θύμισε περισσότερο μια ομάδα που απλώς περιμένει τυπικά να τελειώσουν οι υποχρεώσεις της και να κοιτάξει την επόμενη μέρα.
Εν αντιθέσει με την περιρέουσα ατμόσφαιρα που θεωρεί πως αυτά τα ματς είναι πεταμένα, για μια ομάδα που ήδη έχει αποτύχει στον βασικό της στόχο, μπορούν να βρεθούν λόγοι για ουσία. Όχι φυσικά βαθμολογικοι ή κάτι τέτοιο, αλλά αγωνιστικοι με μακροπρόθεσμη οπτική. Για παράδειγμα, ο Μπάνκι, ασχέτως αν θα μείνει ή όχι στην ΑΕΚ, επιβάλλεται να συνεχίσει να δουλεύει για την ομάδα και να δώσει χρόνο σε παίκτες που μέχρι τώρα απλά κοιτούσαν. Είναι μια μικρή μεν, καλή δε, ευκαιρία για δοκιμές. Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια, βέβαια. Αλλά ποιος δεν θα ήθελε να δει ένα εκτεταμένο δείγμα μιας συνύπαρξης του Μωραΐτη στον άσσο με τον Ρογκαβόπουλο στην θέση "3"; Αυτά τα ματς προφανώς και δεν είναι ικανά να επηρεάσουν καταστάσεις κι αποφάσεις σχεδιασμού, αλλά ένα-δυό πειράματα δεν βλάπτουν, αφού κίνητρο επί της ουσίας δεν υπάρχει.
Η επόμενη μέρα
Μαθαίνουμε από τα ρεπορτάζ πως η ΑΕΚ θα στραφεί σε ελληνική λύση για τον πάγκο. Ίσως αυτό είναι για καλό, αφού οι δύο επιλογές τις στους ξένους τα τελευταία χρόνια (Μπάνκι, Ζντοβτς) είχαν ένα άλφα κόστος και δεν της βγήκαν στον επιθυμητό βαθμό. Ο επόμενος προπονητής των κιτρινόμαυρων θα πρέπει να έχει ικανότητες για να κάτσει σε αυτή την καρέκλα, μια βασικότατη προϋπόθεση. Δηλαδή να είναι σε θέση να την οδηγήσει στους εγχώριους κι ευρωπαϊκούς στόχους της. Επίσης, θα πρέπει η φιλοδοξία του να συμβαδίζει με αυτή του οργανισμού - κοινώς η ΑΕΚ, κατά τη γνώμη μου, πρέπει να πάει σε "φρέσκο" ελληνικό όνομα, δηλαδή έναν εξ' αυτών που έφτιαξαν όνομα μέσα στα 10s. Το θετικό είναι πως ο Έλληνας κόουτς θα αντιληφθεί ενδεχομένως ταχύτερα την ιδιοσυγκρασία του κλαμπ, τις απαιτήσεις του, τα "πρέπει" και τις ανάγκες της επόμενης μέρας. Η προσαρμογή του στα παραπάνω είναι ένα άλλο κομμάτι που δεν μπορεί να εξεταστεί επί της παρούσης, αφού δεν ξέρουμε καν ποιο πρόσωπο θα είναι αυτό.
Όσον αφορά το υλικό, η ΑΕΚ φαίνεται πως διαθέτει ορισμένες μονάδες για να χτίσει (ο νεοαποκτηθής Πάρις Λι, Σάκοτα, Ντελρόι Τζέιμς, η τριάδα των νεαρών + ο Γιάννης Αγραβάνης), όμως το τι θα γίνει με τις περιπτώσεις των Σαντ-Ρος, Χάντερ και Λαρεντζάκη θα κρίνει τα πάντα στο σχεδιασμό. Η έκβαση αυτών των υποθέσεων θα τον κατευθύνει. Σε κάθε περίπτωση, η ΑΕΚ χρειάζεται οπωσδήποτε έναν ποιοτικό σέντερ, είτε με τον Χάντερ στο ρόστερ της είτε όχι, αλλά και "ενέσεις" αξιόλογων Ελλήνων παικτών. Δεν ξέρουμε κατά πόσο ισχύει, αλλά τελευταία το όνομα του Δημήτρη Αγραβάνη συνδέθηκε με τους κιτρινόμαυρους. Η ΑΕΚ πρέπει να στοχεύσει σε τέτοιους αθλητές, οι οποίοι είναι δηλαδή σε καλή ηλικία κι έχουν κίνητρο. Το καλοκαίρι του 2019 θα κρατήσει απασχολημένο για καιρό το μάνατζμεντ της Ένωσης, καθώς υπάρχουν αρκετά ανοικτά μέτωπα για την κάτοχο του διηπειρωτικού και μένει να δούμε πως θα τα χειριστεί.
Κάτι ακόμη
Παραπάνω, έγινε μια μικρή νύξη στο ζήτημα των νεαρών γηγενών. Επί της ουσίας, κανείς εκ των τριών (Μωραΐτη, Τσαλμπούρη, Ρογκαβόπουλου) δεν εξέλιξε το παιχνίδι του σε βαθμό τέτοιο, ώστε να γίνει αναπόσπαστο κομμάτι του ροτέισον. Η βελτίωση τους ήταν μικρή, όχι ικανή ώστε να κάνει μόντους βιβέντι την παρουσία τους στα κατά καιρούς σημαντικά ματς της ομάδας. Σποραδικές ευκαιρίες είναι φυσιολογικό να πάρουν, πράγμα που έγινε. Μάλιστα, συγκριτικά με άλλους προπονητές, ο Ιταλός προσπάθησε να αφήσει ένα έργο. Αφενός, ο Μπάνκι ξεκίνησε φιλότιμα την προσπάθεια του, δείχνοντας να ποντάρει πάνω τους, όμως εν συνεχεία ήταν σα να εγκαταλείπει τα πρότζεκτ του. Κατά πολλούς αναίτια, αφού λιθαράκι λιθαράκι έπαιρνε πράγματα από αυτούς. Όσο πλησιάζαμε προς το φινάλε, η εμπιστοσύνη του προς το νεανικό unit ελαχιστοποιούταν. Προτίμησε τους πιο έτοιμους παίκτες, αφήνοντας την τριάδα εντελώς στην απ' έξω.
Γενικώς, το εν λόγω κρίσιμο ζήτημα θα πρέπει να απασχολήσει από εδώ και στο εξής σοβαρότερα τον οργανισμό. Το πρόγραμμα με τους νεαρούς απαιτεί μεγαλύτερη αφοσίωση και συνέπεια. Ο νέος προπονητής πρέπει να μπορεί να εγγυηθεί πως δεν θα αφήσει τίποτα στη τύχη, αναφορικά με το μέλλον των νέων. Καλό το κατά καιρούς παιδομάζωμα, αλλά για να αποκτήσει αξία και ουσία, η ΑΕΚ χρειάζεται να αναδείξει τις δικές της ελληνικές σταθερές. Το πιθανότερο είναι πως, ο Μωραΐτης, για παράδειγμα, θα είχε ενεργό ρόλο σε οποιαδήποτε ομάδα της Basket League (πλην αιωνίων). Κοινώς, ο δανεισμός είναι πάντα μια λύση με προοπτική, αφετέρου όμως στην ΑΕΚ πρέπει να αντιληφθούν καλύτερα πως δεν υπάρχει λόγος να παραμένουν στο ρόστερ παίκτες έτοιμοι να παράγουν, μόνο και μόνο για λόγους βάθους και βοηθειών στις προπονήσεις και το κλείσιμο μιας δωδεκάδας. Η ΑΕΚ θεωρώ πως θα πρέπει να γίνει πιο αποφασιστική στο συγκεκριμένο κομμάτι. Είναι κάτι που συμβαδίζει απόλυτα με το φιλόδοξο προφίλ που έχει χτίσει, αλλά όσο δεν "τσουλά" ως εγχείρημα, οι κιτρινόμαυροι θα βρίσκονται κάθε χρόνο στην ίδια αφετηρία. Στο "τι θα κάνουμε φέτος με τους μικρούς", δηλαδή. Με απλά λόγια: στήριξη και υπομονή ή αποδεσμεύσεις/δανεισμοί.
