Η Μονακό είχε πορωθεί! H περιφερειακή της άμυνα τσάκιζε κόκκαλα, όπως ακριβώς αναμενόταν. Ο Μπλόσομγκειμ διέλυσε τα σκριν του Βεζένκοφ και δεν επέτρεψε καμμία αλλαγή, ελαχιστοποιώντας τα μις ματς. Οι ψηλοί δεν έχασαν την παραμικρή μονομαχία από τον (εκ νέου σε φάιναλ φορ) αναιμικό Φαλ και ελάχιστα επηρεάστηκαν από τον Μιλουτίνοφ, καθώς ο Μπαρτζώκας του έδωσε πολύ λιγότερα λεπτά από όσα δικαιούταν. Όπου χρειάστηκε να μαρκάρει ο Τζαϊτέ, το έκανε περήφανα και περίφημα. Όπου χρειάστηκε να πασάρει ο εκπληκτικός Τζέιμς, το έκανε άφοβα, εμπιστευόμενος πλήρως τους συμπαίκτες του, αλλά και το πλάνο του προπονητή, που τον ήθελε να παίρνει τη μπάλα σε δεύτερο χρόνο και είχε ως βασικό χειριστή τον Οκόμπο. Ο Ολυμπιακός αμύνθηκε επάνω του αφελώς, χωρίς κατεύθυνση ως προς το τι θέλει να του στερήσει. Την πάσα ή το σουτ; Δεν του στέρησε τελικά απολύτως τίποτα και ο Μάικ μας χάρισε μία ήδη κλασική εμφάνιση φάιναλ φορ, από αυτές που τοποθετούν τους παίκτες στην κορυφή και τους αφήνουν για πάντα εκεί.
Ο Φουρνιέ, αντίθετα, κατέληξε τραγικός ήρωας. Οι επιθέσεις του Ολυμπιακού δεν ήταν επ ουδενί φτιαγμένες για εκείνον. Οι ερυθρόλευκοι προσπάθησαν να παίξουν όπως παίζουν πάντα και στη θέα της προετοιμασμένης Μονακό του έδωσαν τη μπάλα όχι από σχέδιο, αλλά από απελπισία. Εκείνος ανταποκρίθηκε μεν, αλλά η απόδοσή του δεν ήταν καν το plan B, ήταν το plan C ή D ή όποιο γράμμα θέλετε. Αν μελετήσουμε το βίντεο καλύτερα, θα παρατηρήσουμε τον Ολυμπιακό να ψάχνει elbow touches, να προτιμά αρχικά να επιτεθεί με τον Βεζένκοφ, να νομίζει πως θα μπερδέψει τους Μονεγάσκους με high post actions. Όλα αυτά όμως, ο Σπανούλης τα είχε μελετήσει και προβλέψει, με αποτέλεσμα οι προσαρμογές του να προκαλέσουν το ένα λάθος μετά το άλλο. Ειδικά οι εισαγωγικές πάσες κατέληγαν διαρκώς σε χαμένες κατοχές.
Διαφωνώ συνεπώς (και με σεβασμό) με τις δηλώσεις του Φαλ και του κόουτς των ερυθρόλευκων, που μίλησαν για μη εκτέλεση του πλάνου, για ατομικό παιχνίδι και για βιασύνη. Ο Ολυμπιακός προσπάθησε να εφαρμόσει την φιλοσοφία του, αλλά δεν είχε στις αποσκευές του τίποτα άλλο εκτός από εκείνη. Με άλλα λόγια, η φιλοσοφία του (το passing game, τα cuts μακριά από τη μπάλα, τα slip screens, οι πολλαπλοί χειριστές) απέτυχε και οι δηλώσεις περισσότερο φανερώνουν πείσμα, παρά γνώση της πραγματικότητας. Θα μπορούσαν οι ερυθρόλευκοι να παίξουν πολύ πιο απλά, με περισσότερο πικ εν ρολ, χωρίς εμμονικό ψάξιμο του κακού Βεζένκοφ και χωρίς να αγνοούν επιδεικτικά τη σημασία της ρακέτας, χάρην των διαδοχικών δράσεων στην περιφέρεια. Δεν προσαρμόστηκαν και δεν ήταν έτοιμοι να προσαρμοστούν. Ο πάγκος δεν ανακάτεψε τα σχήματα, δεν αναγνώρισε εγκαίρως ποιοι παίκτες ήταν σταθερά αρνητικοί (Γουόκαπ, Φαλ), ποιοι έπαιζαν με επετηρίδα και ποιοι άξιζαν καλύτερης ευκαιρίας (Λι, Πίτερς). Και φυσικά, οι παίκτες δεν ήταν έτοιμοι να σουτάρουν, γράφοντας ένα οικτρό 5/27 στα τρίποντα, εκ των οποίων τα τέσσερα εύστοχα προήλθαν από τον Φουρνιέ! Είναι αδύνατο να καρδίσεις ημιτελικό με τέτοιο ποσοστό, ξεχάστε το.
Ομολογώ πως δεν το περίμενα. Η διοίκηση πόνταρε τα πάντα στη φετινή προσπάθεια, το ρόστερ γέμισε, τα αποτελέσματα ήρθαν σχεδόν οργανικά και το λογικό θα ήταν οι πάντες να είχαν παρουσιαστεί έτοιμοι για τη στιγμή, άσχετα αν θα έχαναν ή θα κέρδιζαν (που τελικά έχασαν). Αν όμως θέλουμε να είμαστε λίγο περισσότερο ειλικρινείς (και συνεπείς με όσα γράφαμε στα "Μακρινά Ριμπάουντ" τα Σάββατα), ο Ολυμπιακός έπαιξε γενικά φέτος κάτω από τις δυνατότητές του και ειδικά από τον Φεβρουάριο και μετά, τα καλά του ματς ήταν δύο, άντε το πολυ τρία. Δεν θέλω καν να σκεφτώ τι θα γινόταν, αν το σουτ του Αμπάλδε είχε βρει στόχο, σε μία βραδιά στη Μαδρίτη, της οποίας η τελευταία περίοδος πέρασε με καρμπόν στο Άμπου Ντάμπι. Τα σημάδια ήταν εκεί, αλλά ποιος/ποια θέλει να τα δει, όταν η ομάδα του/της αγωνίζεται ήδη σε ημιτελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης; Ο Ολυμπιακός του 27-2 δεν υπήρχε πουθενά χθες, διότι δεν υπήρξε πουθενά και για όλη τη σεζόν που διανύσαμε.
Ούτε η Μονακό του 2-27 υπήρχε. Από την προ διετίας έκδοση της, στη δωδεκάδα της εμφανίστηκαν έξι παίκτες, εκ των οποίων οι δύο (Μπλοσομγκέιμ, Στραζέλ), δεν είχαν πάρει ούτε λεπτό στον ημιτελικό του 2022. Πρακτικά δηλαδή, μιλάμε για μία ομάδα διαφορετική κατά τα 8/12 και με διαφορετικό προπονητή, που τελικά κατάφερε να διατηρήσει τη συνέχεια της, αλλάζοντας όμως την κουλτούρα της.
Η κουλτούρα που χτίζει ένα σύνολο παίζει τεράστιο ρόλο ως προς την επίτευξη των στόχων του και νομίζω πως στον Ολυμπιακό τον συγκεκριμένο παράγοντα σιγά σιγά θα τον αξιολογήσουν. Εάν από το καταπληκτικό σύνολο του '22 προσπάθησαν φέτος επτά παίκτες και ο ίδιος προπονητής, με τη δομή μέσες άκρες ίδια και με ευθεία αντικατάσταση του (ανεπιθύμητου) Σλούκα από τον Φουρνιέ, τότε μήπως πρέπει να αποδεχτούμε πως η τρέχουσα σύνθεση και η τρέχουσα "συνταγή" έφτασαν στα όρια τους; Ή μήπως η συνεχής παρουσία στις κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης αποτελεί μεγαλύτερη κληρονομιά από τις ήττες, εκ των οποίων μόνο η χθεσινή μπορεί να αποδοθεί σε έλλειμμα προετοιμασίας; Δεν έχω ιδέα, όμως επειδή η φετινή πίεση λύγισε τελικά τους πάντες, δεν μου φαίνεται συνετό να δοκιμάζουν διαρκώς τις ψυχικές και πνευματικές τους αντοχές οι συντελεστές μίας προσπάθειας ετών. Η προσπάθεια, άλλωστε, υπήρξε επιτυχημένη, απλώς όχι δικαιωμένη.
Μετά το 2-0 επί της Ρεάλ, ο Γιώργος Μπαρτζώκας είχε δηλώσει τα εξής:
"Νομίζω ότι η ομάδα μας έχει την μεγαλύτερη πίεση από όλους στην Ευρώπη. Για πάρα πολλούς λόγους, που έχουν αναλυθεί κι από εσάς κι από εμένα. Αυτή τη στιγμή ο Ολυμπιακός τερμάτισε πρώτος, έχει πάει σε τρία συνεχόμενα Final Four. Η προσμονή των φιλάθλων και η πίεση που όλοι νιώθουμε έχει περάσει στο DNA μας και για αυτό πολλές φορές βλέπετε παίκτες με τέτοια κλάση να είναι διστακτικοί, να χάνουν βολές που συνήθως δεν χάνουν, ή να χάνουν τελείως ανοιχτά σουτ."
Aλήθεια, πώς προβλέπεται να αλλάξει αυτή η συνθήκη τα επόμενα χρόνια; Η απάντηση δεν είναι καθόλου προφανής.
