Το περασμένο Σάββατο, ήταν η πρώτη φορά μετά από καιρό, που κάθισα να δω αγώνα των Pistons, όχι αποκλειστικά για τον αντίπαλό τους, αλλά για να δω και την ομάδα του Detroit. Οι Cade Cunningham, Killian Hayes, Saddiq Bey, Isaiah Stewart αποτελούν ένα πολύ ενδιαφέρον πυρήνα νεαρών παικτών, και ειδικά η συνύπαρξη των δύο πρώτων στο παρκέ ήταν ένας από τους λόγους που ήθελα να δω τον αγώνα. Οφείλω να πω ότι ο αγώνας απέναντι στους Raptors - τους οποίους και νίκησαν- ήταν απολαυστικός, για αυτό αποφάσισα να δω και τo επόμενo παιχνίδι απέναντι στους Kings.

Ανάμεσα στα ζητήματα που αναδείχθηκαν τον τελευταίο χρόνο μέσα από τη σύνδεση του NBA με το κινημα “Black Lives Matter” βρίσκεται και αυτό του ιδιοκτήτη των Detroit Pistons, του Tom Gores, και της επένδυσής αυτού στη Securus. Αν δεν γνωρίζετε (και μεταξύ μας, για ποιο λόγο να γνωρίζετε) την προαναφερθείσα εταιρεία, πρόκειται για τη δεύτερη μεγαλύτερη υπηρεσία παροχής τηλεπικοινωνιών στα σωφρονιστικά ιδρύματα των Η.Π.Α.

To κείμενο γράφτηκε για τον ιστότοπο provo.gr, από όπου και αναδημοσιεύεται.

Στο Ντιτρόιτ δεν υπήρχε ποτέ κόσμος, παρόλο που σε ιδανικές συνθήκες θα μπορούσε να είναι ένα πολύ όμορφο μέρος. Βρίσκεται επάνω σε ποτάμι , στην απέναντι όχθη του οποίου είναι ο Καναδάς. Φανταστείτε απέναντι από το Σύνταγμα να υπήρχε μία άλλη χώρα. Οι δύο πλευρές ενώνονται με ένα υπόγειο τούνελ, στο τέλος του οποίου είναι ο έλεγχος διαβατηρίων. Συχνά πυκνά το περνούσαμε, καθώς τα δικαιώματα πολλών αγώνων ελληνικών ομάδων τα εξασφάλιζε μέσω δορυφόρου μία καφετέρια του Ουίνδσορ, της πόλης που βρισκόταν στην άλλη όχθη. Δεν ξέρω αν ήταν νόμιμο, αλλά ο ιδιοκτήτης εκεί έβαζε εισιτήριο για έναν αγώνα ευρωλίγκα ή κάποιον άλλον του τσάμπιονς λιγκ. Η διαδρομή από τα προάστια του Ντιτρόιτ (όπου μέναμε) δεν ήταν μικρή, αλλά τουλάχιστον εκεί μπορούσαμε να περπατήσουμε σαν άνθρωποι. Στο κέντρο της πόλης - φάντασμα κάτι τέτοιο φάνταζε μάλλον αστείο.