Αυτά ήταν τα σχόλια των ειδικών -μεταξύ άλλων και κάποιων εξ ημών εδώ στο Guru- κατά την περσινή offseason, όταν Celtics και Mavericks έκαναν τον προγραμματισμό τους για την τρέχουσα σεζόν και εξής, αλλά και κατά το πρώτο δίμηνο της σεζόν, όταν οι δύο ομάδες περισσότερο αγκομαχούσαν παρά προέλαυναν. Και να που αυτές οι δύο ομάδες ακριβώς, με αυτές ακριβώς τις επιλογές, βγήκαν θριαμβεύτριες από τα δύο Game-7s της Κυριακής. Με διαφορετικά αγωνιστικά χαρακτηριστικά εν πρώτοις, αλλά με πολλά κοινά σε κάθε δεύτερη ανάγνωση: ομοιογένεια, αδιανόητα αποτελεσματική άμυνα για σύγχρονο NBA, με ξεκάθαρους αγωνιστικούς ρόλους για κάθε παίκτη και συμπαντική συνεισφορά, πέρα από τα λαμπρά αστέρια, από τους τέταρτους, πέμπτους, έκτους ρόλους. Είτε αυτοί λέγονται Grant Williams και Maxi Kleber, είτε Frank Ntilikina και Derrick White.   

Πιάνοντας τα δύο παιχνίδια ξεχωριστά, ξεκινώντας από το πρώτο χρονικά, οι Celtics του coach Udoka πήραν με υπομονή όσα οι Bucks τους έδωσαν. Η επιλογή των τελευταίων ήταν να μαρκάρουν τους τέσσερις “καλούς” Κέλτες του παρκέ και το ζωγραφιστό. Το τελευταίο το ανέλαβε, με τεράστια επιτυχία αρχικά, ο Brook Lopez, αγνοώντας όποιον περίσσευε να κάνει ό,τι θέλει. Αυτοί που περίσσευαν, ανάλογα με την πεντάδα, ήταν οι Grant Williams και Derrick White. Από επιλογή. Και αν ο δεύτερος τη δικαίωσε απόλυτα, δεν μπορεί επουδενί κανείς να υποστηρίξει το ίδιο και για τον πρώτο. Με εφτά εύστοχα τρίποντα στις 18 προσπάθειες που πήρε, σχεδόν όλες τους με ένα εντελώς άδειο από κορμιά αντιπάλων λιβάδι μπροστά του, σκότωσε τους Bucks, τερματίζοντας στο Garden την προσπάθεια υπεράσπισης του τίτλου τους. Αν πρέπει να ανοίξουμε -και να κλείσουμε- τους παράγοντες που έκριναν την αναμέτρηση, δεν θα δυσκολευτούμε ιδιαίτερα: πρώτος και κύριος, η απουσία λόγω τραυματισμού του Middleton. Με αυτόν παρόντα οι Bucks θα είχαν περάσει, ενδεχομένως από το προηγούμενο παιχνίδι. Με δεδομένη την απουσία αυτού, δεύτερος καθοριστικός παράγοντας ήταν οι ρολίστες που διέθεσαν στους προπονητές τους τα front offices. Οι μεν Celtics είχαν κληρονομιά από τον αποχωρήσαντα πέρσι Danny Ainge τους δύο Williams (στα ελάχιστα πετυχημένα picks αυτού middle to late first round από όσα πέρασαν από τα χέρια του την προηγούμενη δεκαετία), ενώ ο διάδοχός του Stevens, προσέθεσε και τον White, παίκτη με ρόλο στο rotation. Ακριβώς αντίθετα, ο GM των Βucks, Jon Horst, επέλεξε τους Semi Ojeleye και George Hill έναντι του P.J. Tucker πέρσι το καλοκαίρι και τον Ibaka (ως ασφάλεια έναντι του τραυματία ακόμα τον Φλεβάρη Lozer) έναντι του DiVincenzo, θεωρώντας πως έχει την ασφάλεια των Allen και -του ως τότε εκτός Λίγκας- Matthews έναντι αυτού. Ε, δεν την είχε. Κάπως έτσι, το πλεονέκτημα του “καλύτερου παίκτη στον κόσμο” που είχαν οι Bucks έναντι των Celtics, του αναρριχησθέντα στο top-7 της Λίγκας Tatum, πήγε περίπατο από το αντίβαρο των ρολιστών. Και φυσικά των τριπόντων. Όχι μόνο χτες, που ήταν 4/33 οι Bucks, έναντι 22/55 των Celtics, αλλά στη σειρά συνολικότερα:

Across seven games, Boston outscore Milwaukee 327-171 from behind the 3-point line. That's difficult to overcome to say the least.

— Kane Pitman (@KanePitman) May 15, 2022

Για αυτό και προσωπικά δεν πολυακούω τις γκρίνιες περί επιλογής των Bucks να αποφύγουν τους Nets στον πρώτο γύρο, χαρίζοντας στους Celtics το πλεονέκτημα έδρας στο Game-7. Πρώτον, όπως οι Celtics δεν κατέβασαν Tatum και Horford στο προτελευταίο παιχνίδι της σεζόν στο Milwaukee, έτσι και οι Bucks ξεκούρασαν όλους τους δικούς τους στο τελευταίο, δίνοντάς τους ανάσες πριν την έναρξη της postseason. Άλλωστε, μιλάμε για μια σειρά που οι φιλοξενούμενοι κέρδισαν τέσσερις φορές στις εφτά. Για να μην το κουράζω παραπάνω, ο τραυματισμός του Middleton, η αφλογιστία των λοιπών περιφερειακών των Bucks (που οδήγησε τον Giannis να μην τους εμπιστεύεται από τα μέσα της δεύτερης περιόδου κι ύστερα εχτές), οδήγησαν στην ακραία κόπωση του Antetokounmpo στη σειρά, που έπρεπε να τα κάνει όλα μόνος του, και στον εν τέλει αποκλεισμό του. Όλα τα παραπάνω, η ατυχία και η αστοχία (σε επιλογές παικτών και σουτ) των Bucks, δεν μειώνουν σε τίποτα την εξαιρετική δουλειά του Udoka, που σφυρηλάτησε μέσα στη σεζόν μία καταπληκτική ομάδα, μετατρέποντάς την από soft νεαρούς που έπαιζαν στα όρια της ελιτίστικης επίδειξης επί Stevens, σε μια από τις πιο mentally tough ομάδες που έχουμε δει εδώ και χρόνια. Και μπράβο του.

Αντίστοιχα άπειρα είναι τα μπράβο που πρέπει να αποδοθούν στον Jason Kidd για αυτή την ακραία μεταμόρφωση των Mavericks υπό την ηγεσία του. Και η μεταμόρφωση δεν αφορά αποκλειστικά το αγωνιστικό σκέλος. Έχοντας διατελέσει και ο ίδιος superstar μα παρουσία σε τρεις Τελικούς και μια κατάκτηση, το βασικότερο χαρακτηριστικό της δουλειάς του είναι το πως έκανε ξανά την Αγνή Σλοβένικη Καύλα engaged και σε φόρμα. Αυτό αποτελεί το πρώτο και κύριο στοιχείο σε μια ομάδα με έναν αστέρα τέτοιας φωτεινότητας. Από εκεί και πέρα, το να τον πείσει να παίξει και άμυνα ήταν πιο εύκολο. Παράλληλα, εκμεταλλεύτηκε κάθε δυνατότητα που του έδινε το roster του, από τον υποτιμημένο Kleber ως τον απαξιωμένο Ntilikina, κατάφερε να δημιουργήσει μια επιθετική μηχανή που παρά τον ηλιοκεντρισμό της γύρω από τον Luka, κατάφερε και να υπάρξει και να λειτουργήσει χωρίς αυτόν, με αντίστοιχο κέντρο στις περιπτώσεις απουσίας του, τόσο τον Brunson (κυρίως), όσο και τον Dinwiddie. Για την παρουσία -και συνεπακολούθως και τη συνεισφορά- του τελευταίου στην πορεία των Mavs στα φετινά Playoffs πρέπει να δοθούν εύσημα στο -νεοσυσταθέν πέρσι το καλοκαίρι- front office της ομάδας, και την ωμή επιλογή αυτού να κάνει το δυσαρεστημένο κουφάρι του Porzingis, Dinwiddie και Bertans. Κάπως έτσι, ακόμα και χωρίς τον Tim Hardaway Jr., που παραμένει τραυματίας, οι Mavericks έπνιξαν και στις δύο πλευρές του παρκέ τους Suns, κλείνοντας το ημίχρονο με 30 πόντους προβάδισμα, κρατώντας την καλύτερη ομάδα της regular στους μόλις 27 πόντους (όσους είχε o Luka μόνος του…) στην έδρα της. Οι δε stars της ομάδας, Paul, Booker, Ayton, είχαν συνδυαστικά 1/17, με ένα κάρφωμα του τελευταίου. Δεν θα μπω στη διαδικασία να πω για το “α, οι μαλάκες πήραν τον Ayton έναντι του Doncic στο draft του 2018”. Πρώτον, η Ιστορία το έχει κρίνει αυτό. Δεύτερο, και κυριότερο, έχει αλλάξει έκτοτε το front office, το οποίο έκανε εξαιρετική δουλειά, έφερε έναν προπονητή που συμμάζεψε τα πάντα, πήρε το βραβείο Coach of the Year, μία της Λίγκας, δύο των συναδέλφων του και έφτασε την ομάδα μια σε Τελικό, μια στο καλύτερο ρεκόρ της Λίγκας. Άρα το ερώτημα εκεί βρίσκεται: τι διάολο έγινε και η ομάδα που πέτυχε όσα πέτυχε τα τελευταία δύο χρόνια όχι απλά έχασε, όχι απλά ισοπεδώθηκε, αλλά δεν εμφανίστηκε καν στο παρκέ. Τα βιβλία της Ιστορίας έγραψαν χτες μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις (όχι λόγω της ήττας, αλλά λόγω της εμφάνισης και της συντριβής) σε Game-7 γηπεδούχου ομάδας. Μιλάμε για παιχνίδι που έληξε πριν βγει το ημίχρονο. Τα “κάτι τρέχει με τον Ayton” και “δείτε τις δηλωσεις του Williams και του Booker μετά το ματς σχετικά” ή ο -αναμενόμενος από την ώρα που το ματς στράβωνε- τραυματισμός του Paul είναι πλέον να’χαμε να λέγαμε. Η ομάδα δεν εμφανίστηκε ποτέ στο παρκέ. Και δεν ξέρω αν μετά από τέτοια μη εμφάνιση σε τόσο κρίσιμο παιχνίδι υπάρχει επόμενη μέρα για αυτό το σύνολο, την τρέχουσα σύνθεσή του. Ειδικά μετά από δεύτερη σερί αποκλεισμό σε σειρά που είχαν προηγηθεί με 2-0 και με πλεονέκτημα έδρας. Ωστόσο αυτά πλέον είναι προβλήματα που απασχολούν εσωτερικά τους Suns και εμάς από Ιούλη. Προς ώρας από εμάς, ξανά και ξανά, τα εύσημα στους Mavericks και τον Jason Kidd και στην επόμενη αναμέτρηση με τους Warriors, σε ένα ζευγάρι που έχουμε να δούμε από το 2007 και την “We Believe” τότε έκδοση της ομάδας του San Francisco.

Προσπαθώντας όμως αυτή τη φορά να μην αφήσουμε το παρελθόν, μακρινό (αποτέλεσμα 2012) ή πρόσφατο (τρία πρωταθλήματα Warriors, αποκλεισμοί Celtics στους τελικούς περιφέρειας) να επηρεάσουν το τι βλέπουμε και το τι πιστεύουμε για το σήμερα, για το τώρα. Ακριβώς επειδή αν κάτι μας έμαθαν τα χτεσινά παιχνίδια είναι το πόσο λάθος είναι να κρίνουμε με βάση το παρελθόν και τα από εκεί δεδομένα. Και ναι, κάτι τέτοιο δεν είναι προφανώς δεν είναι παράλογο. Όλα τα μοντέλα προβλέψεων και βελτιστοποίησης, σε κάθε κλάδο, στα δεδομένα που ήδη έχουν από το παρελθόν πατάνε για να κάνουν προβολή στο μέλλον. Όμως η ανθρώπινη συμπεριφορά, η δυνατότητα εκμάθησης, βελτίωσης, υπέρβασης, είναι κάτι που δεν μπορεί εύκολα (ακόμα…) να ποσοτικοποιηθεί ώστε να ενσωματωθεί σε υπολογιστικά μοντέλα. Ακόμα-ακόμα ούτε σε machine learning μοντέλα. Κάπως έτσι, οι Udoka και Kidd, ακολουθώντας το δικό τους γνωσιακό και εξελικτικό μονοπάτι, κάνοντας τις δικές τους υπερβάσεις, μα πάνω από όλα και κύρια, χαράζοντας τον δικό τους δρόμο, αφήνοντας το προσωπικό τους στίγμα, συμπεριφορών, επιλογών, και κατά συνέπεια και αποτελεσμάτων, μετέτρεψαν τα δύο Game-7s σε περιπάτους των ομάδων τους, φτάνοντας ήδη ο μεν Udoka τους Celtics στο ταβάνι του προκατόχου του, ο δε Kidd εκεί που οι Mavericks δεν έχουν ξαναβρεθεί από τον τίτλο του 2011. Ενδεχομένη συνάντησή τους στους Τελικούς πλέον, δεν μπορεί επουδενί να αποκλειστεί.