Απαραίτητες σημειώσεις: Ρεκόρ και στατιστικά αφορούν ως και τα παιχνίδια της 07.01.2020. Αυτά προέρχονται από το Basketball Reference και το nba.com/stats, ενώ το Strength of Schedule είναι από το tankathon.com

Κατηγορία: «Μέχρι τέλους»

Τρεις είναι οι ομάδες που έχουν ξεχωρίσει στην ως τώρα διαδρομή, παρά το γεγονός πως στην αφετηρία τα πράγματα έδειχναν πως θα υπήρχε μεγαλύτερος ανταγωνισμός.

1. Milwaukee Bucks (32-6)

Ο Giannis έχει χάσει τρία παιχνίδια, ο Middleton εφτά, ο Bledsoe οχτώ. Ωστόσο η υπερταχεία από το Milwaukee συνέχιζε την ξέφρενη πορεία του χωρίς κραδασμούς: τρίτοι offensive rating (113,9), πρώτοι σε defensive (101,5), σε net (+12,4) και σε pace (104,8), με τον Antetokoumpo να είναι ο καλύτερος παίχτης της Λίγκας (και βάσει PER, όλων των εποχών…), σε περιορισμένο μάλιστα χρόνο (μόλις 31 λεπτά/παιχνίδι).

Κραδασμούς που προκάλεσε ωστόσο η Philadelphia το βράδυ των Χριστουγέννων. Ο στόχος του σεχδιασμού της το καλοκαίρι ήταν κυνικά εμφανής και ήταν ακριβώς η αναχαίτιση των Bucks στα Playoffs. Kαι έδειξαν πως μπορεί και να έχουν βρει τον τρόπο. Έναν τρόπο που επιβεβαίωσαν οι Spurs λίγες μέρες αργότερα, στήνοντας κι αυτοί με τη σειρά τους έναν τοίχο στο ζωγραφιστό, περιορίζοντας τον Giannis και προκαλώντας τους υπόλοιπους Bucks να τους κερδίζουν εκείνοι. Έτσι, παρά την back to back ιστορική regular της ομάδας ως τώρα, η σεζόν τους θα κριθεί αποκλειστικά από το βήμα παραπάνω στην post season, εκεί που ο coach Bud δεν έχει δείξει ως τώρα την απαιτούμενη προσαρμοστικότητα. Ως τα μέσα Απρίλη συνεπώς, μπορούν να κρατάνε απλά τον τίτλο της «καλύτερης ομάδας της regular», τίτλο που οι προπέρσινοι Rockets μπορούν να τους διαβεβαιώσουν πως δεν σημαίνει απολύτως τίποτα.   

2. L.A. Clippers (26-12)

Ενώ τα Χριστούγεννα έδειξαν πως τους Lakers φέτος «τους έχουν», οι 140 πόντοι από το Memphis και οι 132 από τους Knicks έδειξαν πως έχουν ακόμα πολύ δρόμο να διανύσουν. Οι George και Leonard έχουν αγωνιστεί μόλις για 18 παιχνίδια και 481 λεπτά μαζί ως τώρα και το ζήτημα της μεταξύ τους χημείας μπορεί να θεωρείται αυτονόητο, αλλά ίσως δεν είναι και τόσο. Αμυντικά τους περιμέναμε ήδη καλύτερους (είναι έβδομοι σε defensive rating με 105,8), ιδίως λόγω της τριάδας λυκόσκυλων, που ωστόσο δεν έχει παρουσιαστεί, ούτε πολύ, ούτε αποτελεσματικά μαζί (George, Kawhi και Beverly έχουν συνυπάρξει μόλις σε 15 παιχνίδια και 303 λεπτά μαζί, έχοντας defensive rating μόλις 106,8). Ακόμα κι έτσι πάντως, υγείας επιτρέπουσας, παραμένουν το πρώτο φαβορί για την κατάκτηση του “Larry O’B” τον Ιούνη, μιας και ο Kawhi έχει αποδείξει πως διαθέτει το κουμπί που τον μετατρέπει στον καλύτερο παίχτη του κόσμου για 16 παιχνίδια, από Απρίλη ως Ιούνη.

3. Los Angeles Lakers (30-7)

Οι Lakers έχουν δείξει από την αρχή της σεζόν μία εξαιρετική χημεία για ομάδα που στήθηκε από το μηδέν μέσα στο καλοκαίρι, όντας top-10 σε άμυνα και επίθεση (πέμπτοι σε offensive rating και τέταρτοι σε defensive). Τρία είναι ωστόσο τα σημεία ανησυχίας αν θέλουν να πάνε “all the way”: έχουν το απόλυτο με 23-0 κόντρα σε εκτός top-6 oμάδες Δύσης και Ανατολής, αλλά μόλις 7-7 κόντρα σε αυτές. Και αυτές ακριβώς είναι που θα πρέπει να κερδίσουν από τον Απρίλη κι ύστερα. Δεύτερο είναι η μόνιμα ασταθής υγεία του Davis, που δείχνει να έχει ήδη τέσσερις διαφορετικούς (μικρο)τραυματισμούς στο πρώτο μισό της σεζόν. Τρίτον, η LeBron-οκεντρικότητα της ομάδας: στα λεπτά που ο Davis είναι στο παρκέ χωρίς τον LeBron είναι στο -6 στο box plus/minus, το οποίο είναι πρόβλημα. Η απόκτηση του ελεύθερου Darren Collison που δήλωσε την επιθυμία του να επιστρέψει μετά την πρόωρη αποχώρησή του από την ενεργό δράση το καλοκαίρι (για να αφοσιωθεί στη θρησκεία του, όντας μάρτυρας του Ιεχωβά) ίσως αποδειχτεί κίνηση-κλειδί, μαζί με τη «θυσία» του –χωρίς ρόλο στους φετινούς Lakers- Κuzma.

Κατηγορία: «Κάτι λείπει προς ώρας για να είναι παρέα με τους πιο πάνω»

Είναι οι ομάδες που δεν θα μας κάνει έκπληξη αν στο επόμενο τετράμηνο βελτιωθούν ή καλύψουν τα όποια κενά σήμερα παρουσιάσουν και καταφέρουν να φτάσουν ως το τέρμα (ή σχεδόν αυτό, με «απλή» παρουσία στους τελικούς) της διαδρομής. Προς ώρας πάντως φαίνεται πως κάτι τους λείπει.

4. Denver Nuggets (25-11)

Οι μέρες που αναρωτιόμασταν «πότε θα ξυπνήσει/αδυνατίσει ο Jokic;» ανήκουν πια στο παρελθόν. Το ετήσιο ξυπνητήρι του χτύπησε και πάλι αρχές προς μέσα Δεκέμβρη, από όταν o Σέρβος και τρέχει με 21/9,5/7,5 σε πόντους/rebs/ass. Την ίδια περίοδο, όμως, η άμυνά τους έχει πέσει σε 21^η, ισορροπώντας το εντυπωσιακό (μα κάπως ακατανόητο) δυναμικό της ξεκίνημα (όντας συνολικά 11^οι με 106,4). Πέρα από τον Jokic, εξαιρετικές χρονιές κάνουν τόσο ο Will Barton, όσο και ο Paul Millsap, οι οποίοι αποτελούν και τις καλύτερες ως τώρα απαντήσεις στο ερώτημα «ποιοι μαρκάρουν τα forwards των ομάδων του LA σε ενδεχόμενη playoff αναμέτρηση;», μια ερώτηση ωστόσο που για να απαντηθεί αποτελεσματικά, ίσως να χρειάζεται αναβάθμιση του roster της ομάδας. Διαθέτουν πληθώρα assets που μπορεί να ταίριαζαν σε άλλες ομάδες μα εδώ δεν βρίσκουν χώρο και χρόνο (Beasley, Craig, Hernangómez), ενώ μόνο ως θετική έκπληξη μπορούν να βλέπουν την όποια προσφορά του αναστημένου Michael Porter Jr.
Η περσινή παρουσία τους στην post season ήταν κάπως νωχελική και ράθυμη, όπως ο ρυθμός τους (29^οι σε pace, με 97,7) και μάλλον ούτε φέτος θα είναι έτοιμοι για το βήμα παραπάνω. Η ηλικία του κορμού τους τούς επιτρέπει μία ακόμα εκπαιδευτική διαδρομή πριν από τον στόχο του επόμενου χρόνου για «εκτόξευση».  Σημαντική σημείωση πως τους περιμένει το πέμπτο δυσκολότερο πρόγραμμα εφ εξής.

5. Boston Celtics (25-9)

Μάλλον μιλάμε για την ομάδα-έκπληξη της φετινής σεζόν, μιας και ενώ όλοι τους υπολογίζαμε κοντά στις 45 νίκες, φαίνεται πως άνετα θα κάνουν δέκα παραπάνω. «Ομάδα Stevens» ξανά μετά τη φυγή Kyrie, είχαν οχτώ νίκες στα τελευταία εννιά παιχνίδια τους και ρεκόρ 18-2 κόντρα σε αντιπάλους με ρεκόρ χειρότερο από .500, μέχρι να πάει να τους δει ο Κούλης στην Washington. Όλοι τους οι βασικοί –πλην Tatum- έχουν χάσει τουλάχιστον τέσσερα παιχνίδια λόγω τραυματισμού, με τους Kemba, Tatum, Brown και Hayward να έχουν συνυπάρξει ως τώρα στο παρκέ μόλις σε 11 παιχνίδια και για 162 λεπτά. Ο παίχτης τους που ξεχωρίζει είναι ο Brown κατά την ταπεινή μου άποψη, ο οποίος είναι μόλις ένας από τους έξι παίχτες που σουτάρουν με πάνω από 50% στο παρκέ, έχοντας παράλληλα πάνω από 20 πόντους μέσο όρο. Ωστόσο, όσο φιλότιμοι και αν είναι οι Theis (σε άμυνα) και Kanter (σε επίθεση) στην φετινή Ανατολή, με αυτούς και τους Williams σαν front court δεν μπορείς να προχωρήσεις βαθιά στην post season.

6. Philadelphia 76ers (24-14)

Για αυτούς θα πάμε ακριβώς αντίθετα από ό,τι για τους Bucks: δείχνουν να έχουν ένα roster έτοιμο να αντιμετωπίσουν τους Bucks, αλλά δεν δείχνουν καθόλου έτοιμοι να καταφέρουν να φτάσουν ως την μεταξύ τους αναμέτρηση (αν και εφόσον…) στην post season. Την εμφατική νίκη επί των Bucks ακολούθησαν τέσσερις ήττες με 28% από το τρίποντο συνολικά σε αυτές! H άμυνα είναι μεν καλή (έκτη στη Λίγκα με 105,3 defensive rating), δεν είναι όμως εκείνος ο απροσπέλαστος τοίχος που περιμέναμε. Ο Ben Simmons εμφανίζεται και φέτος αγωνιστικά πιο στάσιμος και από βαγόνι τρένου εκτός ραγών σε παρατημένο σιδηροδρομικό σταθμό. Με τον Embiid παίζουν κάθε βράδυ ζάρια αν θα εμφανιστεί ο καλός – motivated από τους Shaq και Chuck- εαυτός του, που κατάπιε Celtics και Bucks, ή το ράθυμο ολόγραμμά του προαναφερόμενου. Ο Horford ακόμα ψάχνει αγωνιστικό ρόλο, μην έχοντας χώρους για να λειτουργήσει, ενώ ο Harris, αν δεν ανεβάσει κατακόρυφα την απόδοσή του, θα αρχίσει να συγκαταλέγεται στα σοβαρά κακά συμβόλαια της Λίγκας. Υπεύθυνος για την όλη κατάσταση, αγωνιστικά ξεκάθαρα ο Brett Brown, που για ακόμα μία σεζόν δείχνει αδυναμία να βελτιστοποιήσει το υλικό του, μα και το front office, που κατασπατάλησε ό,τι assets είχε για αυτό ακριβώς το αποτέλεσμα που οι φετινοί Sixers παρουσιάζουν.  «Ναι, ρε συ, αλλά ακόμα και έτσι μπορούν να πάνε Τελικό!» «Αν βάλει πάνω από 10 τρίποντα στη σειρά των τελικών της Περιφέρειας ο Simmons, θα συμφωνήσω μαζί σας» θα σας απαντήσω.

7. Utah Jazz (24-12)

Και φέτος, όπως και πέρσι, οι Jazz ήταν slow starters στη σεζόν, ξεκινώντας με 13-11. Έχοντας ωστόσο 11 νίκες στα τελευταία 12 παιχνίδια τους, με συνολική μάλιστα διαφορά 128 πόντους από τους αντιπάλους τους στους συγκεκριμένους αγώνες, δείχνουν να βρίσκουν το καλό αγωνιστικό τους πρόσωπο. Δίπλα στην έτσι κι αλλιώς καλή άμυνά τους (defensive rating στο 105,3, το έβδομο της Λίγκας), έχουν πλέον να παρουσιάσουν και μια αποτελεσματικότατη επίθεση, που τρέχει με 115,2 πόντους ανά 100 κατοχές στις τελευταίες έξι νίκες τους, με μπροστάρη έναν τρομερό Donovan Mitchell, που γράφει 27,4 πόντους, με 56,5% από το παρκέ και 45,2% πίσω από το τρίποντο, για 2,8 εύστοχα τέτοια, μα και 6,4 assists ανά αγώνα. Καθόλου τυχαίως φαντάζομαι, το σερί και τα εξαιρετικά νούμερα των Jazz και Mitchell τρέχουν από τη μέρα που ο τελευταίος άλλαξε to twitter avatar του σε Βaby Υoda, μιας και καλό είναι να είναι “the Force with you”. Κάπως έτσι ο Jordan Clarkson παραμένει αήττητος σαν παίχτης των Jazz. Πηγή (μεγάλης) ανησυχίας ωστόσο, το γεγονός πως η ομάδα βρήκε τα πατήματά της μετά τον τραυματισμό του Conley, ο οποίος σε κανένα σημείο ως τώρα της σεζόν δεν έχει καταφέρει να δείξει το καλό αγωνιστικό του πρόσωπο ή να πείσει πως μπορεί να αποτελέσει σημαντικό μέλος της ομάδας.

8. Μiami Heat (26-10)

Το Miami έχει ως τώρα το εντυπωσιακό 6-2 απέναντι στις top-6 ομάδες της Ανατολής. Και το -ακόμα εντυπωσιακότερο- μόλις 11-5 απέναντι στις υπόλοιπες, έχοντας χάσει ακόμα και από τους χωρίς Beal Wizards. Δαθέτουν την καλύτερη έδρα του Πρωταθλήματος, με μόλις μία ήττα σε 18 παιχνίδια, μα και τη σφραγίδα Spoelstra, καθώς «το σύστημα» αυτού αποδίδει ανεξαρτήτως ποιος θα είναι στο παρκέ, λες και όλοι τους είναι προγραμματισμένοι με έναν εντυπωσιακό plug ‘n play Heat τρόπο. Είναι χαρακτηριστικό πως μόλις μία πεντάδα τους έχει αγωνιστεί σε πάνω από 20 παιχνίδια και πάνω από συνολικά 50 (ναι, «50») λεπτά, αυτή των Butler, Leonard, Bam, Robinson και Nunn. O Butler είναι η ψυχή της ομάδας, ο “max player” που δεν το δείχνει στα στατιστικά του, αλλά στη συνολική παρουσία του στην ομάδα, κατά τον coach Spo, o Adebayo έχει κάνει αγωνιστικό άλμα σε άμυνα και επίθεση (5,0 στο box plus/minus και 4,8 win shares, αμφότερα τα μεγαλύτερα της ομάδας), ενώ παράλληλα όλα τα στοιχήματα, των Herro, Nunn και Robinson, έχουν βγει στο μέγιστο. Η αγωνιστική αναγέννηση του Dragic αποτελεί απλά το κερασάκι στην τούρτα. Που να μην ήταν διαρκώς τραυματίας ο Winslow δηλαδή, και να είχε αγωνιστεί πάνω από δέκα όλα κι όλα παιχνίδια.

Αν καταφέρουν να μετατρέψουν τα συμβόλαια των Waiters ($12,1 εκατ.) και James Johnson ($15,1 εκατ.) σε οτιδήποτε παραγωγικότερο, τότε θα είναι από τους πιο δυσκολοκατάβλητους αντιπάλους στον ανατολικό δρόμο για τους Τελικούς.

Κατηγορία: «Πρώτο γύρο Playoffs βγαίνει, να τ’αφήσω;»

Υπότιτλος κατηγορίας: “υπό προϋποθέσεις θα μπορούσαν. Αλλά, όχι, δεν θα μπορέσουν. Όχι φέτος τουλάχιστον.

9. Houston Rockets (24-11)

Ήταν η ομάδα που με ταλαιπώρησε περισσότερο για το αν θα την βάλω στην πιο πάνω κατηγορία ή σε τούτη εδώ. Συγγνώμη όμως απανταχού Rockets fans, αλλά θαρρώ πως έχουμε ήδη δει το πώς θα μαρκάρουν τον Harden στα Playoffs οι αντίπαλες ομάδες. Και πως αυτό, με τον Westbrook να αποτελεί τον χειρότερο high volume σουτέρ όλων των εποχών, δεν μπορεί να έχει ευτυχή κατάληξη. Και ενώ οι Rockets οδηγούνται και πάλι από έναν μαγικό –γκμουχ, στη regular, γκμουχ- Harden, ο οποίος είναι σε ρυθμό να σπάσει τα ρεκόρ, τόσο του Curry για τα περισσότερα εύστοχα τρίποντα σε μια σεζόν (406, από το 2015-16), όσο και του Jerry West στις βολές (840 από το 1964-65), η παρουσία του RW έχει ρίξει το ποσοστό των εκτελεσμένων επιθέσεων των Rockets πίσω από το τρίποντο από το 51,9% αυτών πέρσι στο 48,6% φέτος, η δεύτερη μεγαλύτερη πτώση στη Λίγκα. Και οι Rockets εξαρτώνται από το τρίποντο: είναι στο 14-1 όποτε σουτάρουν πάνω από 35% πίσω από τα 7,25 και στο 10-10 όταν δεν.

Κοινώς, όπως από το καλοκαίρι είχαμε πει, ο Paul ταίριαζε πολύ καλύτερα δίπλα στον Harden, από ό,τι ο Westbrook. Οι fans της ομάδας θα πρέπει να αρκεστούν για ακόμα μια χρονιά στα ιστορικά ρεκόρ του Harden (δεύτερο υψηλότερο PER όλων των εποχών, πίσω αποκλειστικά από το φετινό του Giannis ως τώρα). Sorry.

10. Toronto Raptors (24-13)

Αν έπρεπε σήμερα να διαλέξω τον καλύτερο προπονητή της φετινής χρονιάς, θα έδινα χωρίς δεύτερη σκέψη το βραβείο στον Nick Nurse των Raptors. Με τους μόνους παίχτες εκ των βασικών του που έχουν αγωνιστεί σε πάνω από 30 από τα 37 παιχνίδια να είναι οι VanVleet (31) και Anunoby (36), καταφέρνει κάθε μα κάθε βράδυ να παρατάσσει ένα σύνολο με το μαχαίρι στα δόντια, σε άμυνα και επίθεση. Χαρακτηριστικό είναι πως η πεντάδα τους που έχει αγωνιστεί περισσότερο μαζί είναι αυτή των Siakam, VanVleet, Gasol, Anunoby και Powell, κι αυτή σε μόλις 18 παιχνίδια και 192 λεπτά όλα κι όλα. Μα ακόμα κι έτσι, έχοντας παρουσιάσει κάθε είδους άμυνα ζώνης, ο coach Nurse καταφέρνει να τρέχει την δεύτερη καλύτερη άμυνα του πρωταθλήματος (με 103,6 defensive rating). Mέχρι την ήττα από τους Blazers στο buzzer ήταν αήττητοι κόντρα σε ομάδες με κάτω του 0,500 ρεκόρ, έχοντας ως τότε 19-0. Το οποίο βέβαια αποκαλύπτει και το πόσο άσχημα τα πηγαίνουν απέναντι στις καλές ομάδες, έχοντας ρεκόρ 5-12 απέναντί τους. Ωστόσο έχουν βγάλει το τέταρτο δυσκολότερο πρόγραμμα ως τώρα, έχοντας το πιο εύκολο όλων για τη συνέχεια. Δεν θα τους δούμε και φέτος Τελικούς, μα η ως τώρα παρουσία τους τούς κάνει από τις πιο διασκεδαστικές και με όμορφη ιστορία ομάδες. 

11. Dallas Mavericks (23-13) 

Εντάξει, 11 triple doubles σε 36 παιχνίδια έχει ως τώρα ο Luka Doncic. Σιγά το πράγμα για 20χρονο sophomore… Ή δηλαδή πρέπει να ενθουσιαζόμαστε που οδηγεί την επίθεση των Mavericks στο κορυφαίο καταγεγραμμένο offensive rating όλων των εποχών ως τώρα;! Πέρα από τον χαβά –και από το γεγονός πως είναι εντελώς παράλογο πως όσοι τον προσπέρασαν στο draft, είτε στο πραγματικό, είτε στα mocks, εξακολουθούν και (απ)ασχολούνται με το μπάσκετ- το pick ‘n roll του με τον Porzingis (αν και εφόσον ο Λετονός έχει μια καριέρα χωρίς τραυματισμούς εφ εξής) θα γραφτεί στα βιβλία της Ιστορίας ως ένα από τα αποτελεσματικότερα όλων των εποχών, αν οι δυο τους συνεχίσουν έτσι. Για φέτος, σαν πρώτο βήμα, και μόνο η παρουσία τους στην post season θα είναι ένα βήμα προς την σωστή κατεύθυνση, με τη συσσώρευση εμπειριών και την καλύτερη –ορθολογικότερη- στελέχωση του roster γύρω από την Αγνή Σλοβένικη Καύλα για τα χρόνια που έρχονται.

12. Ιndiana Pacers (23-14)

Η απουσία του Brogdon, μαζί με την δεδομένη του Oladipo, ήταν too much για τους Pacers, που έχουν χάσει τα πέντε από τα τελευταία οχτώ τους παιχνίδια, παρουσιάζοντας μάλιστα σε αυτά πολύ κακή λειτουργία (115,0 offensive rating, έναντι του 106,0 της σεζόν συνολικά, ένατου καλύτερου στη Λίγκα). Συνολικά, έχουν μια εννιάδα παιχτών που προσφέρει σταθερά και σε ικανοποιητικό επίπεδο, με τον Sabonis να ξεχωρίζει ως ο καλύτερός τους παίχτης ως τώρα (4,2 win shares, 3,8 box plus/minus και 1,8 Value Over Replacement Player). Όλα αυτά περιμένοντας την επιστροφή του Oladipo στα τέλη Γενάρη. Η κατάσταση αυτού και η χημεία που θα αναπτύξει, ιδίως με τον Βrogdon, μα και με τα υπόλοιπα νέα μέλη της ομάδας (Warren, Lamb) θα κρίνουν και το ύψος του φετινού ταβανιού τους.

Κατηγορία: «Τις τελευταίες θέσεις ποιοι θα τις πάρουν;!»

Εδώ βρίσκονται οι ομάδες που απλά θα συμπληρώσουν τις τελευταίες τέσσερις, από δύο για κάθε περιφέρεια, θέσεις της φετινής post season, χωρίς να έχουν κάποια τύχη για κάτι παραπάνω από μια τιμητική συμμετοχή στον πρώτο γύρο και γρήγορες διακοπές από τέλη Απρίλη.

Στη Δύση

13. San Antonio Spurs (15-20)

Τελευταία μέρα που οι Spurs είχαν θετικό ρεκόρ ήταν στις 11.11.2019. Για δύο σερί μήνες έκτοτε είναι κάτω από το 0.500 (και προφανώς θα παραμείνουν εκεί για κάποιες βδομάδες ακόμα –τουλάχιστον). Το εντυπωσιακό αυτού του στατιστικού –εξ ου κι η εδώ καταγραφή του-  είναι πως τα προηγούμενα 21 χρόνια είχαν αρνητικό ρεκόρ συνολικά 48 μέρες. Ναι, 48 μέρες σε 21 χρόνια. Κάπως έτσι φαίνεται πως είδε και απόειδε και ο γερο-Pop, ο κορυφαίος προπονητής στην ιστορία του Spurs, και είπε, το μισεί δεν το μισεί το τρίποντο, πρέπει να το επανεντάξει στο οπλοστάσιο της ομάδας. Ο Aldridge άφησε τα mid-range και πήγε κάποια βηματάκια πίσω, έχοντας 20/30 τρίποντα στα τελευταία εφτά παιχνίδια της ομάδας. Κάπως έτσι, η επίθεση των Spurs μεταμορφώθηκε, γινόμενη η δεύτερη καλύτερη της Λίγκας (πίσω μόνο από των Nuggets) με 117,7 offensive rating από τα μέσα Δεκέμβρη και δώθε. Κάπως έτσι οι Spurs ξαναμπήκαν στην κούρσα των Playoffs, την στιγμή που ένα μήνα πριν το FiveThirtyEight τους έδινε μόλις 1% πιθανότητα να καταφέρουν να προκριθούν σε αυτά (πλέον έχουν ανέβει στο 6%). Ωστόσο, η 23^η σερί παρουσία τους στην post season, αριθμός που θα αποτελέσει ρεκόρ για το NBA, ξεπερνώντας τις 22 σερί παρουσίες των Syracuse Nationals/Philadelphia 76ers της περιόδου 1950-1973, πλέον δείχνει πολύ πιο κοντά από ό,τι η φόρμουλα του FiveThirtyEight παρουσιάζει. Ειδικά αν λάβει κανείς υπόψιν τον ανταγωνισμό τους για μία από της τελευταίες δύο θέσεις της Περιφέρειας.

14. Oklahoma City Thunder (21-16)

Ναι, ok, το ξέρω πως η Oklahoma αυτή την στιγμή βρίσκεται πάνω από τους προαναφερθέντες, και δη με διαφορά που είναι πιο κοντά στη δεύτερη θέση (τέσσερα παιχνίδια πίσω) από ό,τι στην ένατη (πεντέμιση μπροστά). Ωστόσο, έναν σκάρτο μήνα πριν την trade deadline (06.02.2020) θα ήθελα να ρωτήσω: «πόσοι και ποιοι από το τρέχον roster θα βρίσκονται στην Oklahoma την 7^η Φλεβάρη;». Αν η απάντηση είναι «όλοι», και μάλιστα μέρος των εφτά picks πρώτου γύρου της συλλογής του Presti διατεθεί για την ενίσχυση της ομάδας, τότε, ναι, προφανώς διαβάζω λάθος την κατάσταση και οι Thunder θα είναι στην παρέα της post season μέσα Απρίλη. Ωστόσο, προς ώρας θα μείνω στη θέση πως οι Thunder μου θυμίζουν περισσότερο τη διαφήμιση της Nike με την Εθνική Βραζιλίας για το Mundial του ’98, που ένα μάτσο παιχταράδες είναι στο αεροδρόμιο και παίζουν μπαλάρα, με τη διαφορά πως στην περίπτωση των Thunder αυτοί θα αναχωρήσουν για διαφορετικούς προορισμούς. 

Σε κάθε περίπτωση αξίζουν δύο αναφορές στην τρέχουσα ομάδα. Ο Donovan, πρώτη φορά χωρίς τον Westbrook στην ομάδα, δείχνει πως είναι πράγματι καλός προπονητής. Το σχήμα με τα τρία playmakers, Paul, Gilgeous-Alexander και Schroder, έχει αγωνιστεί σε 36 παιχνίδια για 232 παιχνίδια μαζί, τερματίζοντας την στατιστική, με 27,6 net rating! Ο δε Paul παίζει σε all star επίπεδο, όντας μακράν ο πιο clutch παίχτης της Λίγκας ως τώρα, με 103 πόντους σε 114 λεπτά, 7/19 τρίποντα και 24/25 βολές σε τέτοιες καταστάσεις. Sorry και πάλι Rockets fans.

15. Memphis Grizzles (16-22)

Είναι από τις ομάδες που με δυσκόλεψαν πολύ για το που θα τις τοποθετήσω. Έχουν 10-6 στα τελευταία παιχνίδια τους, τρέχοντας την τέταρτη καλύτερη επίθεση της Λίγκας το συγκεκριμένο διάστημα (113,5 offensive rating). Μοιράζουν την μπάλα, όντας τρίτοι σε ball movement, με 364 πάσες ανά 24 λεπτά κατοχής, και έχοντας το τρίτο υψηλότερο assist rate της Λίγκας, με το 64,6% των καλαθιών τους να πετυχαίνονται μετά από assist, ενώ τρέχουν διαολεμένα, όντας όγδοοι σε player movement, με 18,4 χλμ (11,4 μίλια) πάλι ανά 24 λεπτά κατοχής. Επιπρόσθετα, στα τελευταία τους παιχνίδια σουτάρουν πάνω από 30 τρίποντα ανά παιχνίδι. Με απλά λόγια αποτελούν τον ορισμό της σύγχρονης ομάδας, και η δουλειά του rookie head coach Taylor Jenkins είναι εξαιρετική. Ο Morant είναι παίχτης που θα αφήσει εποχή, η βελτίωση του Jackson εμφανής, ενώ ο Brandon Clarke ενδέχεται να αναφέρεται στο μέλλον ως το “steal” του draft του 2019. Γιατί όμως πιθανώς εκτός Playoffs; Επειδή θαρρώ το “rookie wall” πλησιάζει για τον Morant και φοβάμαι έναν ακόμα τραυματισμό του JJJ. Κυρίως όμως επειδή αν φέτος μπουν στα Playoffs θα πρέπει να δώσουν το pick τους στους Celtics, και ίσως το front office θεωρεί πως χρειάζονται ένα ακόμα νεαρό ταλέντο στο roster (αν δεν το δώσουν φέτος, του χρόνου πάει έτσι κι αλλιώς στους Celtics, χωρίς κανένα protection. Φέτος είναι top-6 protected.) Δεν είναι ακόμα έτοιμοι παρά τις εκπληκτικές εμφανίσεις τους (με αποκορύφωμα την 140άρα μέσα στο Staples στους Clippers), μα δείχνουν πως στο –αρκετά άμεσο- μέλλον θα μας απασχολούν τακτικά και σοβαρά.

16. New Orleans Pelicans (12-25)

Ο Zion δεν έχει ακόμα πατήσει παρκέ, ο Favors, ο μόνος σοβαρός center της ομάδας και ο παίχτης τους με το υψηλότερο defensive box plus/minus, έχει αγωνιστεί για μόλις 22 παιχνίδια, Ingram και Holliday έχουν χάσει επίσης παιχνίδια. Διαιτητικές αποφάσεις (σκανδαλώδεις όμως!) τους έχουν στερήσει δύο νίκες. Και όμως, οι Pelicans ενδέχεται ακόμα και να προλαβαίνουν τα playoffs! Έχουν βγάλει το –μακράν του επόμενου- δυσκολότερο πρόγραμμα ως τώρα και έχουν μπροστά τους το τέταρτο ευκολότερο. Λόγω τακτικών απουσιών και διαρκών αλλαγών στις συνθέσεις τους (η πιο συχνή πεντάδα τους είναι αυτή των Ball, Holiday, Ingram, Favors και Redick, έχει αγωνιστεί μόλις σε δέκα παιχνίδια και 116 λεπτά συνολικά) τα συνολικά advanced stats τους δεν είναι ενδεικτικά, ωστόσο ενδεικτικό είναι πως έχουν έξι παίχτες με διψήφιο μέσο όρο πόντων, δείχνοντας πως ο Gentry παλεύει να «βγάλει λάδι» από ό,τι έχει κάθε φορά στα χέρια του. Το τελευταίο δεκαήμερο ο Ball έχει πάρει φανέλα βασικού και δείχνει τι αναμενόταν από αυτόν σε επίπεδο NBA, ενώ ο Ingram θα πρέπει να είναι τόσο All Star, όσο και Most Improved με τη χρονιά που κάνει (25,3 πόντοι, 6,9 rebs, 4,1 assists, 1,8 stocks, 40,2% από το τρίποντο σε έξι προσπάθειες ανά παιχνίδι). Ενδεχομενως η επιστροφή του Zion και το εύκολο πρόγραμμα της συνέχειας να τους αφήσουν περιθώρια να κάνουν την έκπληξη, μιας και είναι μόλις τέσσερις ήττες πίσω από την όγδοη θέση της Δύσης.

17. Portland Trail Blazers (16-22)

Με την 23η άμυνα του Πρωταθλήματος (111,9 defensive rating) και ήττες από Pelicans, Spurs και Knicks στη διάρκεια του 2-6 σερί από τα Χριστούγεννα, μάλλον δεν έχεις και πολλά πράγματα να περιμένεις και να ελπίζεις φαντάζομαι. Βέβαια, με frontcourt Whiteside και Melo, δεν μπορεί κανείς να περιμένει καλύτερα αμυντικά αποτελέσματα. Aπό την 1η Δεκέμβρη, δύο βδομάδες μετά την έλευση του Melo, η άμυντική τους απόδοση έχει πέσει μάλιστα στην 28η της Λίγκας. Οι τραυματισμοί είναι μια δικαιολογία, με τους Collins, Nurkic και Hood να είναι εκτός για μεγάλα χρονικά διαστήματα, μα και πάλι, στη φετινή Δύση θα περίμενε κανείς τους Blazers αρκετά καλύτερους. Ακόμα και έτσι ωστόσο, σε ενδεχόμενη διάλυση των Thunder λόγω trades, θα μπορούν να προσδοκούν σε μία ακόμα παρουσία στην post season.

Και στην Ανατολή

18. Brooklyn Nets (16-20)

Όσο η σεζόν προχωρά, και με τα νέα από τον Kyrie κάθε άλλο παρά ευχάριστα να είναι αναφορικά με τη σοβαρότητα του τραυματισμού του ώμου του και την ενδεχόμενη ημερομηνία επιστροφής του, η σεζόν για τους Nets θυμίζει όλο και περισσότερο την περσινή τους, μιας και οι δύο νέοαφιχθέντες superstars ελάχιστη συμμετοχή έχουν (11 παιχνίδια έχει παίξει όλα κι όλα ο Kyrie). Και, αντίστοιχα με την περσινή χρονιά του, καλές περίοδοι διαδέχονται από νεκρά διαστήματα. Τέτοιο είναι και το τρέχον φεγγάρι τους, καθώς την τρίτη καλύτερη άμυνα της Λίγκας για τον Δεκέμβρη που διέθεταν, διαδέχθηκε ένας Γενάρης χωρίς νίκη, με εφτά σερί ήττες, εκ των οποίων σε τέσσερις μπήκαν στην τελευταία περίοδο με προβάδισμα στο σκορ. Η επιστροφή του LeVert, που έχασε 24 παιχνίδια, σίγουρα θα βοηθήσει, αλλά οι περσινοί Nets χωρίς oύτε τον Kyrie, ούτε τον Russell, θα έχουν δεδομένα χαμηλότερο ταβάνι. Το μόνο ευτύχημα; Το ότι δεν είναι οι Knicks και μπορούν να βαδίζουν τη φετινή σεζόν (και με τον κακό επικοινωνιακά χειρισμό του τραυματισμού του Kyrie) χωρίς δράματα και mediaκές υστερίες.

19. Orlando Magic (17-20)

Δεύτερη ομάδα με déjà vu και οριακά επανάληψη της περσινής χρονιάς της. Στα χαμηλά των θέσεων για τα Playoffs, διατηρούν τις εξαιρετικές αμυντικές αρχές του coach Clifford, έχοντας το δέκατο defensive rating της Λίγκας (106,1 defensive rating), όντας παράλληλα, μαζί με τους Bucks, η μόνη ομάδα στο top-5 με την αποτελεσματικότερη άμυνα/χαμηλό ποσοστό αντιπάλων σε σουτ από το ζωγραφιστό και ποσοστό βολών ανά κατοχή αντιπάλων. Χαρακτηριστικό σχετικό παράδειγμα πως κράτησαν τους Heat σε μόλις έξι πόντους στην τέταρτη περίοδο στην τελευταία συνάντηση των δύο ομάδων, επιτρέποντάς τους να σουτάρουν μόλις τρεις φορές (από τα 19 σουτ που πήραν) στο ζωγραφιστό και χωρίς να τους στείλουν ούτε μία φορά στις βολές. Την ομάδα με το υψηλότερο free throw rate της Λίγκας! Στα θετικά τους, πως ο Fultz έχει ξαναγίνει παίχτης NBA και δη βασικό pg, έχοντας 11,4/3,0/4,4 με πάνω από 77% στις βολές. Μακάρι η φετινή του σεζόν να αποτελέσει απλά το πρώτο βήμα της επιστροφής του. Στα αρνητικά τώρα, έχουν μακράν τη χειρότερη επίθεση μεταξύ των ομάδων που βρίσκονται σε playoff spot ως τώρα και μία από τις χειρότερες όλης της Λίγκας (104,7 offensive rating – 27οι στην κατάταξη), γεγονός που περιορίζει σαφέστατα το όποιο ταβάνι τους. Τέλος, στην breakout χρονιά του, αποτελεί τεράστιο κρίμα ο τραυματισμός του Jonathan Isaac, που θα χάσει δύο μήνες, την ώρα που ήταν βασικός υποψήφιος για την καλύτερη αμυντική πεντάδα της Λίγκας και ο παίχτης με το δεύτερο υψηλότερο box plus/minus των Magic με 3,5, πίσω από τον Vucevic.

Κλείνοντας: #FreeAaronGordon.

20. Chicago Bulls (13-24)

Μία από τις πλέον δυσκολοκαταβλητες αμυντικά ομάδες της Λίγκας (5^η σε defensive rating, με 105,1), παρά την σταδιακή της βελτίωση μες στη σεζόν, εξακολουθεί να έχει μία από τις χειρότερες επιθέσεις συνολικά: από 101,9 offensive rating στα πρώτα παιχνίδια, 107,7 πλέον, παραμένοντας ωστόσο κάτω από τον μέσο όρο της Λίγκας (108,7). Σουτάρουν πολύ από το ζωγραφιστό (έκτοι σε σουτ από εκεί, με το 52% των σουτ τους), αλλά άστοχα (τελευταίοι με μόλις 50,2% ποσοστό ευστοχίας). Έχουν μόλις μία νίκη σε 14 αναμετρήσεις κόντρα στις ομάδες με θετικό ρεκόρ, πράγμα ιδιαίτερα ανησυχητικό αν αναλογιστεί κανείς πως τους περιμένει το έβδομο δυσκολότερο πρόγραμμα στη συνέχεια. Ενδεχομένως έχουν στον πάγκο τους τον χειρότερο προπονητή αυτή την στιγμή του NBA.

21. Charlotte Hornets (15-24)

Θα είμαι ειλικρινής μαζί σας. Δεν έχω δει παρά δυο αγώνες τους, κι αυτούς γιατί βόλευε η ώρα και με ενδιέφερε ο αντίπαλος. Αποτέλεσμα είναι να κοιτάω μία τα στατιστικά τους, μια το ρόστερ τους και να μην μπορώ να κατανοήσω με κανέναν τρόπο πως διάολο έχουν καταφέρει και έχουν 15 νίκες! Είναι στον πάτο σε όλες τις κατηγορίες, με την 23^η επίθεση (106,2 offensive rating), 27^οι σε άμυνα (112,7 defensive rating), 26^οι σε net rating (-6,5) και τελευταίοι σε pace. Ακόμα πιο μπερδευτικά, έχουν το τρίτο χειρότερο net rating σε τέταρτα 12λεπτα, ωστόσο έχουν καταφέρει να έχουν κερδίσει 12 από τα 15 παιχνίδια με τη διαφορά να είναι κάτω από τους πέντε πόντους στο τελευταίο πεντάλεπτο! Προφανώς είμαι από αυτούς που δεν περίμεναν επουδενί την 19,1/3,8/7,9 all star (θα έπρεπε!) χρονιά του Devonte' Graham με κοντά 40% σε 9,4 προσπάθειες ανά αγώνα από το τρίποντο. Ό,τι μαγικό και αν κάνει ο coach Borrego, μπράβο του.

Κατηγορία: “No Man’s Land”

22. Minnesota Timberwolves (14-22)

Το θαύμα της μεταμόρφωσης του Wiggins σε engaged μπασκετμπολίστα κράτησε μόλις δύο βδομάδες. Ο βιονικός Towns, που είχε αγωνιστεί στα 323 από τα 328 παιχνίδια της καριέρας του τα τέσσερα πρώτα χρόνια, έχει ήδη χάσει 13 αγώνες φέτος - oι δύο από την τιμωρία του στον καυγά με τον Embiid. Ωστόσο βρίσκονται μόλις ενάμιση παιχνίδι πίσω από την όγδοη θέση. Γιατί, λοιπόν, δεν είναι ψηλότερα; Επειδή έχουν βγάλει το πέμπτο ευκολότερο πρόγραμμα ως τώρα και τους περιμένει το δεύτερο δυσκολότερο. Η χρονιά, από την αρχή της ήταν προπαρασκευαστική άλλωστε, με το νέο front office που ανέλαβε το καλοκαίρι υπό τον Rosas να περιμένει να φύγουν κάποια βαριά συμβόλαια που κληρονόμησε (Teague, Dieng, μάλλον και Wiggins), για να αρχίσει την ανοικοδόμηση της ομάδας με focal point τον Towns.  

23. Phoenix Suns (14-23)

Ξεκίνησαν εντυπωσιακά με 7-4, μα έκτοτε έχουν κάνει άλλες τόσες νίκες σε 26 παιχνίδια. Ο Booker δείχνει πιο ώριμος από ποτέ και τους οδηγεί στην ένατη καλύτερη επίθεση του πρωταθλήματος (110,3 offensive rating), έχοντας 26,2 πόντους ανά αγώνα, με 36% από το τρίποντο, 3,5 win shares και 1,4 box plus/minus, αμφότερα τα υψηλότερα της ομάδας, μα και υψηλότερα της ως τώρα καριέρας του. Σίγουρα καθοριστική –και πηγή ηρεμίας- για αυτόν αποτελεί η παρουσία του MVP του Παγκοσμίου της Κίνας, Ricky Rubio, δίπλα του. O συνδυασμός των δυο τους έχει κάνει τους Suns την πρώτη ομάδα στη Λίγκα σε assists, με 28,2 ανά παιχνίδι. Μεγάλο step up έχει κάνει και Oubre μετά την καλοκαιρινή του επέκταση, παίζοντας στο 18,3 πόντους, 6,1 rebs και 2,2 stocks ανά παιχνίδι, με 35,6% από το τρίποντο. Η παρουσία ωστόσο, που έχει συζητηθεί παραπάνω από όλες είναι αυτή του Αυστραλού Baynes, που όχι μόνο κάλυψε τον κενό του Ayton κατά τη διάρκεια της τιμωρίας του τελευταίου για 25 για χρήση αναβολικών, μα έφερε και καλύτερη αγωνιστική ισορροπία στην ομάδα. Αποτέλεσμα αυτής, είναι πλέον ο coach Monty Williams να ξεκινάει αμφότερους τους ψηλούς του στο αρχικό σχήμα, με το μάρμαρο να το πληρώνει ο Saric. Ωστόσο, παρότι η άμυνα είναι σαφώς βελτιωμένη σε σχέση με πέρσι (από 29η με 115,1 defensive rating, 19η με 111,5) δεν παρέχει το επίπεδο για το κάτι παραπάνω. Ο οργανισμός δείχνει πιο σταθερός, διοικητικά, προπονητικά, αγωνιστικά, από τα προηγούμενα χρόνια, μα ο δρόμος για την επιστροφή στις εξαιρετικές μέρες του πιο πρόσφατου (τέλη ‘00s) ή πιο μακρινού (mid-‘90s) παρελθόντος παραμένει μακρύς.

24. Sacramento Kings (15-23)

Ξεκίνησαν ζαλισμένοι από το ταξίδι στην Ινδία, με 0-5, και πάνω που έδειξαν πως έβρισκαν αγωνιστικό βηματισμό, με ένα 7-3 που ακολούθησε, αποσυντονίστηκαν και πάλι. Για ακόμα μια χρονιά η ομάδα δεν βγάζει υγεία. Είτε κυριολεκτικά, όπου έχει αντιμετωπίσει πολλούς τραυματισμούς, ιδίως των καλύτερων παιχτών της, Fox, Bagley και Bogdanovic, είτε γενικότερα, με τη μουρμούρα να κυριαρχεί και πάλι στα αποδυτήρια. Αιτία αυτών το κακοστημένο roster, όπου σε μια προσπάθεια για το βήμα παραπάνω από τον GM Divac, ενθαρρυμένος από την περσινή χρονιά, το καλοκαίρι το υπερφόρτωσε με έμπειρους παίχτες που ψάχνουν λεπτά και ρόλο, χωρίς κάτι τέτοιο να είναι εφικτό. Ο Dedmon ήδη ζητάει να φύγει, ενώ –αν με ρωτάτε- το ίδιο θα έπρεπε να πράξουν και με τους Ariza και Baynes που βαραίνουν το salary της ομάδας χωρίς να έχουν κάτι ουσιαστικό να προσφέρουν, ιδίως για τα συμβόλαιά τους. Οι Kings είναι bottom-10 σχεδόν σε όλες τις κατηγορίες (offensive, defensive, net rating), μα μεγαλύτερη εντύπωση αποτελεί η μεταβολή στον ρυθμό τους, όπου από τον –με εξαιρετικά αποτελέσματα- πέμπτο ταχύτερο της Λίγκας πέρσι (103,1 κατοχές ανά 48 λεπτά), φέτος βρίσκεται στην 28η θέση (με 98,0). Το γεγονός πως τους περιμένει το τρίτο δυσκολότερο πρόγραμμα στη συνέχεια είναι απλά η ταφόπλακα της –μίας ακόμα- χαμένης χρονιάς τους.

25. Detroit Pistons (14-24)

Όταν ο Rose είναι ένας από τους πιο σταθερά υγιείς παίχτες της ομάδας σου και ο rookie Doumbouya (#15 στο draft του ’19) καταλήγει από σποραδικές ολιγόλεπτες εμφανίσεις στο παρκέ να ξεκινάει τέσσερα σερί παιχνίδια και να «γράφει» 33,2 λεπτά με 13/7 τότε, ναι, μάλλον έχει πάει κάτι λάθος. Ο Griffin θα χάσει τη χρονιά, ο Morris μια παίζει, μια τραυματίζεται, o Jackson έχει αγωνιστεί σε δύο όλα κι όλα παιχνίδια, ο Kennard λείπει κοντά έναν μήνα. Ίσως η πιο σωστή απόφαση της ομάδας να είναι όντως να δώσουν τον Drummond σε κάποιο trade άμεσα και να ξεκινήσουν από την αρχή. Ο Drummond, ένας εξαιρετικός παίχτης για την fantasy ομάδα σας, όπου προσφέρει 17,5 πόντους, 16 rebounds και από δύο steals και blocks, στο «πραγματικό» NBA δεν είναι ούτε rim protector (οι αντίπαλοί του σουτάρουν με 47,2%), ούτε floor spacer (δέκα εύστοχα τρίποντα στην καριέρα του), άρα περιορισμένων βασικών δυνατοτήτων και συνεπώς μάλλον κακή επιλογή να τον πληρώσουν το καλοκαίρι. Ο οργανισμός των Pistons είναι σαφώς σε μεταβατική περίοδο και μένει να φανεί αν η τρέχουσα διοίκηση θα πάρει τις σωστές αποφάσεις.

26. Washington Wizards (12-24)

Μπαίνουν εδώ αποκλειστικά βασιζόμενοι στο “fun to watch”. Γιατί δεν έχουν φέτος roster, όχι για Playoffs, μα ούτε για NBA. Νιώθεις πως πριν κάθε αγώνα τους, διαλέγουν όσους μπασκετμπολίστες είναι έξω από το γήπεδο, όπως διαλέγουν τα πρωινά οι εργολάβοι από τις πιάτσες εργατών εργάτες, και τους δίνουν φανέλα και παίζουν. Έχουν ήδη χρησιμοποιήσει 19 παίχτες και ανάθεμα αν υπάρχει έστω ένας άνθρωπος πάνω στον πλανήτη, του προπονητή τους που τους χρησιμοποίησε συμπεριλαμβανομένου, που μπορεί να τους ονοματίσει από μνήμης και τους 19. Kαμία πεντάδα τους δεν έχει αγωνιστεί πάνω από 14 παιχνίδια ή 177 λεπτά μαζί. Μα ακόμα και έτσι, σαν να υπάρχει κάποιο λογισμικό που τους κατεβαίνει αλά Matrix με το που φοράνε τη φανέλα, έχουν την τέταρτη καλύτερη επίθεση της Λίγκας με 111,9 πόντους ανά 100 κατοχές! Αμυντικά βέβαια, θαύματα δεν γίνονται, και εύλογα είναι η χειρότερη άμυνα της Λίγκας με 116,2 defensive rating. Ωστόσο, κατάφεραν να κερδίσουν Heat και Nuggets χωρίς Wall, Beal, Hachimura, Bertans, Bryant, την ενδεχομένως βασική τους πεντάδα του χρόνου. Για μία δοκιμαστική χρονιά για το νέο front office, για επιλογή παιχτών για το επόμενο roster, οι φετινοί Wizards έχουν εξελιχθεί σε μια εξαιρετική cult, fun to watch ομάδα.

27. Golden State Warriors (9-29)

Aν τον Γενάρη του 2019 σας πλησίαζα και σας έλεγα πως σε έναν χρόνο ακριβώς, με τους Warriors μόλις να έχουν μετακομίσει στο αξίας $1 δισ. Chase Center, τους περισσότερους πόντους για αυτούς θα έχει ο Alec (o) Burks με 572, τα περισσότερα rebounds θα τα έχει ο Willie (o) Cauley – (o) Stein και τα περισσότερα λεπτά με την εμφάνισή τους θα έχει αγωνιστεί ο Glenn (o) Robinson o Θερντ, έχοντας τη δεύτερη χειρότερη επίθεση της Λίγκας (103,7 offensive rating) και σας ζητούσα να στοιχηματίσετε ένα ευρώ σε αυτό, φαντάζομαι συμφωνούμε πως θα μου λέγατε «άσε μεγάλε, καλύτερα να πάω να το ταΐσω ποπ-κορν στις πάπιες στον Εθνικό Κήπο». Και προφανώς καθόλου δεν θα σας αδικούσα. Ωστόσο αυτή είναι η πραγματικότητα των φετινών Warriors. Και ενδεχομένως να είναι ένα “blessing in disguise” η όλη κατάσταση για αυτούς, καθώς οι Curry και Thompson δεδομένα χρειάζονταν ξεκούραση μετά από πέντε ξέφρενες κούρσες στους Τελικούς, και τα assets “D’Angelo Russell” και «υψηλό pick» μπορούν να τα μετατρέψουν το καλοκαίρι σε σημαντικές ενισχύσεις. Αναφορικά με τη φετινή χρονιά πάντως, πρέπει να πούμε πως έγιναν η πρώτη ομάδα που ξεπέρασε τον περσινό αριθμό ηττών της (25), αλλά να δώσουμε και έναν πόντο στο προπονητικό team (μα και στον ηρωικό Draymond εντός παρκέ) για την σταδιακή βελτίωση της άμυνας, που από το 116,4 defensive rating τον πρώτο μήνα του Πρωταθλήματος, πλέον έχουν φτάσει στο αξιοπρεπέστατο 106,7, το ένατο καλύτερο της Λίγκας. Το highlight της φετινής σεζόν τους σε κάθε περίπτωση το έχουν ήδη βιώσει και δεν ήταν άλλο από τη νίκη τους κόντρα στους Rockets τα Χριστούγεννα.

Τέλος, κυρίες, κύριοι, η κατηγορία «Χάλια Μαύρα»

Όλη η σεζόν των Cavaliers μπορεί κάλλιστα στο να συνοψιστεί στα δύο κάτωθι clips και την οργή του Kevin Love με το να είναι συμπαίκτης του Collin Sexton και να περιμένει από αυτόν πάσα.

As @ZachLowe_NBA mentioned on his podcast, here's Kevin Love intentionally taking a three second call out of frustration
When Darius Garland leads your team with 2.8 apg.. pic.twitter.com/cOt7eJ6AGM

— Bootum (@DaRealBootum) December 12, 2019

Kevin Love has absolutely had it with Collin Sexton ? pic.twitter.com/lib6gql0mx

— Everything Cleveland (@EverythingCLE_) January 5, 2020

29. New York Knicks (10-27)

Η ΄σχωρεμένη η γιαγιά μου έλεγε «κώλο βάλεις μάγειρα, σκατά σου μαγευρεύει». Αν αυτό το συνδυάστε με την έτερη παροιμία «το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι», τότε έχετε μία πολύ καλή περιγραφή της αγωνιστικής κατάστασης (και) των φετινών Knicks, καθώς και το πού βρίσκονται οι ευθύνες για την όλη κατάσταση. H «μεγάλη» ομάδα του «Μεγάλου Μήλου» είναι bottom ten σε κάθε σημαντική advanced stat κατηγορία, με αποκλειστική πρωτιά της στα επιθετικά rebounds. Ναι, την κατηγορία που οι υπόλοιποι προπονητές λένε «μην δίνετε σημασία σε αυτά, γυρίστε γρήγορα στις αμυντικές σας θέσεις» εδώ και περίπου οχτώ χρόνια.
Πορεία οργανισμού, τόσο στην trade deadline, όσο και στο πιο μεσομακροπρόθεσμο μέλλον, άγνωστη. Προσφερόμενο γέλιο, ωστόσο, άφθονο. Εκτός αν είσαι fan της ομάδας. Εκεί, πραγματικά λυπάμαι. Sorry Μητσάκο…

30. Atlanta Hawks (8-29)

Η μόνη εξήγηση για τους φετινούς Hawks είναι πως κάποιος στο front office τους έχει τον Trae Young σε κάποια dynasty fantasy Λίγκα και οργάνωσε έτσι το υπόλοιπο roster ώστε κανένας άλλο να μην μπορεί να κάνει τίποτα απολύτως, για να βγάζει κάθε βράδυ ο Young νούμερα στα κόκκινα. Για να είναι απόλυτα σίγουρος πως θα το καταφέρει αυτό, έδωσε και κάτι παράνομα αναβολικούλια στον Collins. Αποτέλεσμα; Πάτο η ομάδα σε offensive (30η – 103,3), defensive (28η – 112,8) και net rating (30η - -9,5), top-10 σε pace (8η – 103,0), all star o Trae. Job done!