1. Ποιος είναι ο MVP της διοργάνωσης μέχρι τωρα;

Pete Seizis

Προσωπικά θα έδινα το βραβείο του πολυτιμότερου παίκτη στον κορυφαίο της καλύτερης ομάδας της φετινής σεζόν. Στον Σέρχιο Γιουλ. Η Ρεάλ Μαδρίτης έπαιξε σε διάρκεια το καλύτερο μπάσκετ, σε υψηλό ρυθμό, έχοντας την καλύτερη επίθεση τερμάτισε στην πρώτη θέση της κανονικής διάρκειας και είχε ως πρώτο βιολί τον εκπληκτικό φέτος Ισπανό γκαρντ. Ο ίδιος απουσίασε από τρία μόνο παιχνίδια και είχε 16.4π/1.9ρ/5.9ας και 16.7 ράνκινγκ σε 28 λεπτά μέσο όρο. Ήταν ο κινητήριος μοχλός της ομάδας, ο άνθρωπος που θα έπαιρνε τη μπάλα στην crunch time και θα λάμβανε τις σημαντικές αποφάσεις όταν ένα παιχνίδι κυλούσε προς το τέλος του. Σέρχιο Γιουλ λοιπόν.

Giorgos P.

Δεν θα κερδίσει το βραβείο λόγω έλλειψης παιχνιδιών, αλλά ο Μπογκνταν Μπογκντάνοβιτς είναι ο πιο πολύτιμος παίκτης της διοργάνωσης, όχι τόσο για όσα υπέφερε η Φενέρ από την απουσία του, όσο για το τι συνέβη όταν εκείνος βρέθηκε σε πλήρη φόρμα. Οι φίλοι του ΠΑΟ ένιωσαν στο πετσί τους τι μπορεί να κάνει ο Σερβος, ο οποίος είναι πλέον ένας ολοκληρωμένος παιχταράς, έχοντας αποβάλει σύνδρομα του παρελθόντος στην crunch time. Mε εκείνον μέσα στο γήπεδο η Φενέρ παρουσιάζει το καλύτερο ομαδικό offensive rating , το καλύτερο net rating και φυσικά το υψηλότερο +/-. Mε τον Γιουλ τέτοια πράγματα δεν συμβαίνουν. H εικόνα είναι από το ισπανικό Stats LI.

Βαγγέλης Στελλάκης

Ο Γιουλ δεν είναι απλά ο MVP της φετινής Ευρωλίγκα, αλλά είναι κι η πιο καυτή κάνη που υπάρχει αυτή τη στιγμή στην γηραιά ήπειρομ όσον αφορά τις θέσεις των γκαρντ. Σε 11 από τα 31 παιχνίδια που αγωνίστηκε πέτυχε 20+ πόντους και μόλις τρεις φορές έμεινε σε μονοψήφιο αριθμό, καταφέρνοντας παράλληλα να έχει τουλάχιστον συμπαθητικά ποσοστά (51% διπ, 33% τριπ, 85% βολές). Είναι clutch, βοηθά πάρα πολύ στον δημιουργικό τομέα (5.9ασ) και δεν κάνει εύκολα το λάθος. Πολλές οι ευθύνες που έχει αναλάβει ως ο franchise παίκτης της Ρεάλ, αλλά αντεπεξέρχεται ιδανικά. Μια σεζόν γεμάτη highlights - η καλύτερη της 10ετούς καριέρας του - όπου το μόνο που της λείπει (σε ατομικό επίπεδο) είναι το βραβείο του MVP. Από την μια, θα ήταν αμαρτία να μην δοκιμάσει την τύχη του στο NBA, από την άλλη όμως καλύτερα να μείνει εδώ να χαζεύουμε αυτά που κάνει. Σπουδαία βελτίωση χρόνο με το χρόνο, αυξημένη ωριμότητα κι ο ορισμός του όρου "the go-to guy". Πιστεύω πως του αξίζει το βραβείο περισσότερο από κάθε άλλον, σε μια Ευρωλίγκα όπου ο ανταγωνισμός στους top class περιφερειακούς είναι τεράστιος με Τεόντοσιτς, Ντε Κολό, Σπανούλη και Μπογκντάνοβιτς.

Bill Nessis

Με την ακριβή έννοια του όρου “πολυτιμότερος”, ο MVP θα έπρεπε να είναι ο Μπόγκνταν Μπογκνάνοβιτς. Η παρουσία του Σέρβου ανεβάζει κατακόρυφα το επίπεδο του παιχνιδιού της Φενέρ, καθώς όταν αγωνίζεται όλα τα κομμάτια του Ζέλικο Ομπράντοβιτς μπαίνουν στη θέση τους, κάτι που το είδαμε από πρώτο χέρι και στα πλει οφ (αναστεναγμός). Δεν είναι τυχαίο πως το διάστημα που απουσίασε φέτος ήταν το χειρότερο κομμάτι της σεζόν για τη Φενέρ, κάτι που μαρτυρά και το ρεκόρ της (6 νίκες 7 ήττες). Παρόλα αυτά, ο Μπογκντάνοβιτς αγωνίστηκε φέτος μόλις στα 17 από τα 30 παιχνίδια της κανονικής περιόδου και γι αυτό άλλωστε δεν θα πάρει ούτε το βραβείο ούτε την ψήφο μου, η οποία, πολύ απλά, πηγαίνει στον καλύτερο παίκτη της καλύτερης ομάδας, τον Σέρχιο Γιουλ.

Ερωτόκριτος - Αλεξανδρος Σεϊζης

Για μένα ο τίτλος αυτός πρέπει να δοθεί αποκλειστικά και μόνο στον αρτίστα της πάσας, στον αθλητή με το μεγαλύτερο ταλέντο στο ευρωπαϊκού μπάσκετ, έναν παίχτη που θα πλήρωνες εισιτήριο για να απολαύσεις τις απόλυτες εμπνεύσεις του. Ο λόγος για τον Μίλος Τεόντοσιτς. Τη φετινή περίοδο ο ίδιος απουσίασε από πέντε ματς της regular season και η αρκούδα σε αυτά τα παιχνίδια είχε τρεις νίκες και δύο ήττες. Με στατιστικά 16.2π/2.1ρ/7ας και 17.4 ράνκινγκ σε 28’ μέσο όρο κράτησε τη μπαγκέτα της ομάδας ως καθοδηγητής. Κατά την άποψη μου αποτέλεσε και τον πολυτιμότερο παίχτη του περυσινού φάιναλ φορ αν και το βραβείο κατέληξε στο alter ego του στην περιφέρεια Νάντο ΝτεΚολό, οπότε θα ήταν αδικία για εκείνον να φύγει από τη Γηραιά Ήπειρο το καλοκαίρι για τον θαυμαστό κόσμο του ΝΒΑ χωρίς κάποιο σημαντικό ατομικό βραβείο τα τελευταία χρόνια.

2. Από τους τέσσερις προπονητές του Φάιναλ Φορ, ποιος έχει κάνει διαφορετικά πράγματα από όσα περιμέναμε στην αρχή της χρονιάς; Θέλω να πω, ποιος εξέπληξε ρε παιδί μου, ποιος καινοτόμησε...

Pete Seizis

Από την ΤΣΣΚΑ δεν είδαμε φέτος κάτι διαφορετικό , κάτι που δεν το περιμέναμε σε σχέση με την περσινή και λυτρωτική χρονιά. Βρίσκεται ξανά σε φάιναλ φορ με την ταμπέλα του φαβορί, για να υπερασπιστεί τα σκήπτρα της. Η Φενέρ παρουσίασε ένα εξαιρετικό πρόσωπο στα προημιτελικά της διοργάνωσης, αλλά δεν είδαμε επίσης κάτι καινούριο στην υπόλοιπη σεζόν. Οπότε μας μένουν οι δύο ομάδες που επανέρχονται στην τετράδα της διοργάνωσης. Ρεάλ και Ολυμπιακός. Η αλήθεια είναι πως από τη Ρεάλ δεν περιμέναμε κάτι άλλο φέτος, πέρα από να προκριθεί στην Κωνσταντινούπολη. Οπότε, αυτός μας μένει είναι ο coach Bullet. Τι διαφορετικό είδαμε; Για αρχή, πρόκριση στην τελική φάση της διοργάνωσης . Μπορεί να μην έθελξε με την αγωνιστική του παρουσία ο Ολυμπιακός σε μεγάλη χρονική διάρκεια, είδαμε όμως μια σκληροτράχηλη ομάδα, που διαθέτει την καλύτερη άμυνα ( πέρυσι μην ξεχνάμε, αυτό ΔΕΝ το είδαμε ) που σε αρκετούς αγώνες έπαιζε με υψηλό ρυθμό (όχι συχνά όμως), προσπαθώντας να γίνει πιο γρήγορη και να κερδίζει αγώνες και από την επίθεσή της -σε συνδυασμό φυσικά με την άμυνα. Eίδαμε αγώνες όπου κυριάρχησαν οι γρήγορες επιθέσεις, τα παιχνίδια απομόνωσης (ειδικά για Γκριν) και γενικότερα μια προσπάθεια για έναν πιο...σύγχρονο Ολυμπιακό.

Giorgos P.

Αν και η ερώτηση είναι δύσκολη, θα έλεγα ο Πάμπλο Λάσο. Και οι τέσσερις κόουτς έχουν προφανώς κάνει σούπερ δουλειά, απλά ο Λάσο πήγε την επιλογή Ντόντσιτς στα άκρα, δίνοντας του ουσιαστικά τον ρόλο που είχε ο Σερχι. Τον περίμενα μεν να παίζει, αλλά πιο πίσω στο rotation. Επίσης δεν περίμενα την μετάλλαξη του Ρούντι σε βοηθητικό παίκτη και σε δημιουργό, με την κλασική έννοια του όρου (δηλ. πασέρ). O βλαμμένος δίνει 3,4 ασίστ, νούμερο καριέρας. Αλλες δυο χρονιές μοίραζε περίπου τόσες τελικές, αλλά έπαιζε κατά μέσο όρο περίπου πέντε λεπτά περισσότερα. Σε κάθε περίπτωση, η "αναίμακτη" αναπροσαρμογή του ρόλου του πιστώνεται στον προπονητή. Τέλος, δεν γίνεται να περάσει απαρατήρητο ότι ο Λάσο τα έβγαλε πέρα με το πιο βαθύ rotation της διοργάνωσης στις θέσεις 4 και 5, και πως πήρε 13 ποιοτικότατα λεπτά από τον πολύ καλό Τρέι Τόμπκινς, σπρώχνοντας στα πλέι οφ τον Φελίπε Ρέγες στο βάθος του πάγκου. Καιρός ήταν...

Βαγγέλης Στελλάκης

Δεν θα σταθώ στο τακτικό κομμάτι των προπονητών, αλλά σε αυτό της διαχείρισης του υλικού. Ο Λάσο κατάφερε να κουμαντάρει άψογα ένα τρομερά πλήρες ρόστερ και να παίρνει το "κάτι τις" του από όλους τους παίκτες. Θα έλεγα πως το ίδιο πάνω - κάτω πέτυχε κι ο Ιτούδης, αλλά ο βαθμός δυσκολίας του έργου του Ισπανού ήταν μεγαλύτερος. Πρώτον, διότι κατάφερε να αναπληρώσει "εκ των έσω" το τεράστιο κενό του Σέρχι με την αναβάθμιση του Ντόντσιτς, τον οποίο βοήθησε πολύ στην εξέλιξη του. Το γεγονός πως προτίμησε το περασμένο καλοκαίρι έναν οικονομικό κι αναλώσιμο πλειμέικερ όπως ο Ντρέιπερ και δεν προτίμησε να στραφεί στην αγορά για μια πιο "λαμπερή" μεταγραφή, παρότι μπορούσε κάλλιστα να το κάνει, ήταν κίνηση-ματ για να είναι σήμερα τόσο καθοριστικός ο νεαρός Σλοβένος.

Δεύτερον, επειδή αξιοποίησε άψογα την πολύ υψηλού επιπέδου τριάδα των σέντερ (Αγιόν, Ράντολφ, Χάντερ), μην αδικώντας ή παραγκωνίζοντας κανέναν. Το traffic στην ρακέτα δεν επηρέασε αρνητικά την δομή του συνόλου, αντίθετα φάνηκε το πόσο πολυδιάστατη είναι η μαδριλένικη front line, εν συγκρίσει με την περσινή αστοχία επιλογών με δύο σέντερ ίδιου τύπου. Τέλος, γιατί παίκτες με πλούσιο επιθετικό ταλέντο όπως οι Ρούντι, Τόμπκινς και Τέιλορ, μπήκαν σε... καλούπια για χάρη της αρμονικής λειτουργίας της ομάδας και ανταποκρίθηκαν πλήρως σε ρόλους που ίσως δεν περιμέναμε να τους δούμε. Ειδικά ο πρώτος παίζει πλέον πιο μυαλωμένα και με εμφανέστατη διάθεση να προσφέρει διαρκώς στην άμυνα. Ο Λάσο τα κατάφερε περίφημα.

Bill Nessis

Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος. Στην αρχή της σεζόν τα περισσότερα προγνωστικά τοποθετούσαν τον Ολυμπιακό στην πέμπτη, άντε με το ζόρι στην τέταρτη θέση. Εν τέλει η τρίτη θέση θα λέγαμε πως κατακτήθηκε σχετικά άνετα, με τον κόουτς των ερυθρόλευκων να έχει μεγάλο μερίδιο στην επιτυχία. Σε μια τόσο απαιτητική σεζόν είναι μεγάλο παράσημο για τον ίδιο ότι πήρε τόσα πράγματα από τους παίκτες του πάγκου του, καθώς και το ότι είχε έτοιμους να μπουν μέσα και να παίξουν τον 11ο και τον 12ο πολλές φορές παίκτη του ρόστερ, καθώς επίσης και οι παρεμβάσεις που άλλαξαν ενδεχομένως την ροή της σειράς με της Εφές (βλ. χρησιμοποιήση big lineups).

Ερωτόκριτος - Αλεξανδρος Σεϊζης

Ο coach bullet, μετά την ομολογουμένως αποτυχημένη πορεία της ομάδας στην ευρωλίγκα, αναπροσάρμοσε τα πλάνα του και τις τακτικές του σε άμυνα και επίθεση. Στο πρώτο κομμάτι είδαμε να εφαρμόζει μια άμυνα 2 εναντίον 2 στα pick and roll, μια άμυνα που την πρωτογνωρίσαμε από τον Ίβκοβιτς το 2012, χρησιμοποιώντας τα δυνατά χαρακτηριστικά παιχτών όπως ο Παπανικολάου, Μιλουντίνοφ , Μάντζαρης, Μπιρτς με τα μεγάλα άκρα και γρήγορα πόδια τους, και στα τελειώματα των παιχνιδιών τις άμυνες με αλλαγές. Στο δεύτερο κομμάτι της επίθεσης είδαμε καινούρια plays με αρκετά σκριν μακριά από τη μπάλα για να ξεμαρκαριστεί ο Σπανούλης για side και κεντρικά pick, isolation( παιχνίδια απομόνωσης) για τον Έρικ Γκριν, διαδοχικά staggered σκριν για τους Λοτζέσκι-Γκριν για να εκτελέσουν από την περιφέρεια. Επίσης είδαμε διάθεση από τους Πειραιώτες να τρέξουν και να επιδιώκουν αιφνιδιασμό μέσω της δυνατής άμυνας. Γενικά είδαμε έναν προπονητή να αλλάζει σύμφωνα με την καινούρια τάση των πραγμάτων, να βάζει στοιχεία στο παιχνίδι του, να εξελίσσεται και να μην παρουσιάζει τους τραυματισμούς ως δικαιολογία για κάποια ανεπιτυχή αποτελέσματα.

3. Ποιος ειναι ο παικτης (εκτος των πρωταγωνιστων) που θα μπορουσε να κανει την διαφορα για την καθε ομαδα σε αυτο το Φάιναλ Φορ;

Pete Seizis

• Χμ.. Ας ξεκινήσουμε με τον Ολυμπιακό. Αν μπορούσα να θεωρήσω κάποιον ως παίχτη-έκπληξη θα έλεγα τον Παπαπέτρου . Αποτελεί εν τη απουσία του Λοτζέσκι το alter ego του έτερου Παπ στη θέση του small forward. Το περιφερειακό του σουτ, η έφεσή του στα ριμπάουντ, η δυνατότητα που δίνει στον προπονητή για σχήμα με αυτόν και τον Παπανικολάου στα «φτερά» για την εφαρμογή άμυνας αλλαγών και για miss match επιθετικά, θα αποτελέσουν σημαντικό ατού στα χέρια του προπονητή.
• Για την ΤΣΣΚΑ, θα έλεγα τον Τζάκσον. Είναι ο παίχτης που θα κληθεί αρκετές φορές (πέρα από το τρικ με Κουρμπάνοφ) να μαρκάρει τον αντίπαλο guard. Έχει την εμπειρία να ανταπεξέλθει, τα αθλητικά προσόντα και μένει να δούμε αν θα παρουσιαστεί το ίδιο καλός στο σουτ τριών πόντων. Πολλές φορές έχουμε δει αντιπάλους προπονητές να τον παίζουν under στα σκριν. Φέτος με το υψηλό ποσοστό που έχει, θα πράξουν το ίδιο;
• Για τη Φενέρ, δεν θα πω ένα παίχτη. Θα πω τους αναπληρωματικούς παίχτες, εκείνους που κατά τη διάρκεια της χρονιάς δεν είχαν μεγάλο ρόλο και χρόνο. Ένα από τα προβλήματα άλλωστε της Τούρκικης ομάδας τη φετινή χρονιά ήταν το περιορισμένο rotation. Θα παρουσιάσει κάποιον x-factor έκπληξη όπως συνηθίζει να κάνει ο Ομπράντοβιτς; Αν πάντως μου έλεγαν διάλεξε έναν, θα έλεγα τον Άντιτς με το hustle χαρακτήρα του.
• Για τη Ρεάλ , θα διάλεγα το Ντόνσιτς. Το παιδί-θαύμα του Ευρωπαϊκού μπάσκετ, στην πρώτη μεγάλη διοργάνωση της καριέρας του. Πρόκειται για ένα παιδί με δυνατό χαρακτήρα (αρκεί να θυμηθούμε πως παρουσιάστηκε στα επόμενα παιχνίδια των play offs) που πρέπει να βοηθήσει τον Γιουλ και την Ρεάλ, όσο ο ηγέτης τους βρίσκεται στο πάγκο, διατηρώντας τον υψηλό ρυθμό της ομάδας στο παρκέ.

Giorgos P.

• Για τον Ολυμπιακο θα διάλεγα τον Κώστα Παπανικολάου. Λογικά θα παρουσιαστεί η ανάγκη να μαρκάρει κοντύτερους αντιπάλους , ενώ η ΤΣΣΚΑ (αρχικά) είναι πολύ πιθανό να στείλει το τριάρι της στον Σπανούλη (Κουρμπάνοφ) , θυσιάζοντας το μαρκάρισμα του φόργουορντ του Ολυμπιακού. Ο Παπανικολάου θα έχει τόσες ευθύνες όσες και ευκαιρίες, και αν ανταπεξέλθει τότε η απουσία του Λοτζέσκι δεν θα φανεί. Κατά την γνώμη μου είναι το κλειδί, τουλάχιστον σε ο,τι αφορά τον ημιτελικό.
• Για την Ρεάλ θα διάλεγα τον Ντόντσιτς, υπό την έννοια ότι θα πέσει πολύ βαρος των αντιπάλων στο μαρκάρισμα του Γιουλ, και θα υπάρξουν στιγμές που θα χρειαστεί ο Λάσο να στραφεί στον δεύτερο τη τάξει πλέι μέικερ του.
• Για τους γηπεδούχους θα έπαιρνα τον Ντίξον, καθώς όταν η Φενέρ μπλοκάρει κοιτάει πολλές φορές προς το μέρος του για one on one.
• Για την ΤΣΣΚΑ ο Κόρι Χίγκινς θα είναι πιθανώς κομβικός. Θα μαρκάρει πιθανότατα και τον Σπανούλη, ενώ είναι εκείνος που υποβοηθά τα three-guard σχηματα του Ιτούδη.

Βαγγέλης Στελλάκης

• Από πλευράς Ολυμπιακού, η κατάσταση στην οποία θα βρεθεί ο Έρικ Γκριν μπορεί να φανεί καθοριστική, πόσο μάλλον αν εκτελέσει καλά από μακριά. Συνήθως το κάνει, αλλά στη σειρά με την Έφες είχε και "άστοχες" βραδιές. Ο Αμερικανός γκαρντ, παρά την απειρία του από παιχνίδια τέτοιων συνθηκών, έχει αποδείξει πως στην καλή του μέρα μπορεί να γίνει σοβαρός μπελάς για την αντίπαλη άμυνα.
• Όσο για την ΤΣΣΚΑ, ο Χίγκινς σε αρκετές περιπτώσεις μέσα στην σεζόν υπήρξε x-factor, παρά το γεγονός πως δεν τον περίμεναν πολλοί. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το πρόσφατο Game 3 των Ρώσων στην Βιτόρια κόντρα στην Μπασκόνια και οι 21 πόντοι που πέτυχε. Αθόρυβος, αλλά πολύ επικίνδυνος παίκτης, από αυτούς που δεν πρέπει να υποτιμηθούν.
• Παίκτης κλειδί για την Φενέρ μπορεί να αποδειχθεί ο Άντιτς, ο οποίος φέτος είχε μια "φτωχή" σεζόν από λεπτά συμμετοχής, πόντους και ριμπάουντ σε σχέση με πέρσι (ή τις χρονιές του στον Ολυμπιακό), αλλά παραμένει ένας παίκτης με σπουδαίο know-how, που στα κρίσιμα δεν κρύβεται και βγαίνει μπροστά. Θυμηθείτε πόσο μεγάλη φθορά (16π, 1ρ, 6 κερδ. φάουλ σε 18 λεπτά) προκάλεσε στην ΤΣΣΚΑ στον περσινό τελικό του Βερολίνου.
• Όσον αφορά την Ρεάλ, ο Κάρολ είναι αυτός που (αποδεδειγμένα) μπορεί να κάνει την διαφορά - σε βαθμό τέτοιο ώστε να καθορίσει ακόμη και σε ποια χέρια θα καταλήξει το τρόπαιο. Το είδαμε άλλωστε στον τελικό του 2015. Αν "ζεσταθεί", δεν υπάρχει επιστροφή.

Bill Nessis

• Ολυμπιακός: κάποιος/οι από τα 5αρια, μιας και τόσο ο Μπιρτς μπορεί να επηρεάσει ένα παιχνίδι, ειδικά με την ενέργεια στην άμυνα, όσο και ο Μιλουτίνοφ, που γενικά έχει δείξει πως είναι μια χρονιά υπερβάσεων γι αυτόν.
• Ρεάλ: στο ρόστερ της Ρεάλ σχεδόν όλοι θεωρούνται πρωταγωνιστές, οπότε θα πω τον Τζει Σι Κάρολ, που έχει τη δυνατότητα με συνεχόμενα σουτ, ακόμη και με χέρια και πόδια κρεμασμένα πάνω του να αλλάξει το μομέντουμ σ ένα κλειστό παιχνίδι.
• ΤΣΣΚΑ: Κουρμπάνοφ και Χίγκινς, ο πρώτος εξαιτίας της αμυντικής του (σόρυ) versatility να μαρκάρει εξίσου αποτελεσματικά τόσο τα αντίπαλα γκαρντ όσο και μέσα στο ζωγραφιστό, ενώ ο δεύτερος είναι ένα εργαλείο που μπορεί είτε να οργανώσει/δημιουργήσει, είτε να παίξει άμυνα στον καλυτερο αντίπαλο, είτε ακόμη ακόμη να πάρει και να βάλει το μεγάλο σουτ.
• Φενέρ: Με το σκεπτικό πως ο Ομπράντοβιτς χρησιμοποιεί 7-8 παίκτες δεν έχουμε και πολλές επιλογές, οπότε θα πάω με Κώστα Σλούκα, λόγω της ικανότητάς του να είναι εκεί στα μεγάλα παιχνίδια και σε στιγμές που η μπάλα θα ζυγίζει τόνους.

Ερωτόκριτος - Αλεξανδρος Σεϊζης

• Ας ξεκινήσουμε με τους γηπεδούχους της Φενέρ. Ο Ομπράντοβιτς συνηθίζει σε κάθε φάιναλ φορ να ανακατεύει την τράπουλα και να αναζητά έναν παίχτη x-factor κάθε φορά. Αυτός κατά την άποψη μου είναι ο Τζίτζι Ντατόμε που με το περιφερειακό του σουτ και την εμπειρία του από μεγάλους αγώνες θα αποτελέσει το κρυφό όπλο του Ζέλικο στον πρώτο ημιτελικό.
• Για τους Ισπανούς τώρα θα επέλεγα ένα σκληρό παίχτη όπως ο Γιόνας Μασιούλις που με τη σκληράδα του, τον τσαμπουκά του και το δυναμικό του στυλ θα αποτελέσει το συνδετικό κρίκο ανάμεσα στην περιφέρεια και στους ψηλούς της ομάδας. 
• Στο άλλο ζευγάρι θα ξεκινήσω με τους Ρώσσους και τον αμερικάνο Κόρει Χίγκινς. Ο ίδιος πραγματοποιεί μια εξαιρετική χρονιά από όλες τις απόψεις. Σουτάρει με ένα εξαιρετικό 40% στα σουτ τριών πόντων, προσφέρει κοντά δέκα πόντους μέσο όρο και με τον Μίλος να μην βρίσκεται στην καλύτερη κατάσταση εξαιτίας του τραυματισμού του, θα πάρει λογικά πολλές μπάλες πάνω του.
• Τέλος, ο Έρικ the gunner Γκριν, όπως αναφέρει και ο Βαγγέλης Ιωάννου. Ο σούτινγκ γκαρντ του Ολυμπιακού στο πρώτο φάιναλ φορ της καριέρας του θα έχει αυξημένες υποχρεώσεις στην πλάτη του μετά την απώλεια του Λοτζέσκι. Διαθέτει το καλύτερο περιφερειακό σουτ της ομάδας και με το instant score που προσφέρει από τον πάγκο είναι ένα παράγοντας που μπορεί να κρίνει τον ημιτελικό. Με την άμυνα της Τσσκα προσαρμοσμένη πάνω στον αρχηγό Βασίλη Σπανούλη ο Γκριν θα έχει αρκετές ευκαιρίες για παιχνίδι 1vs1 και σουτ από την αδύνατη πλευρά-αιφνιδιασμό.

4. Σοβαρα τωρα, αν τα ματς γινονταν κεκλεισμενων των θυρων σε καποια επαρχια του Κεμπέκ, ποια ομάδα θα κατακτούσε το τρόπαιο;

Pete Seizis

Κεκλεισμένο ματς στο Κεμπέκ. Έξω έχει κρύο, οι ομάδες ξενερωμένες χωρίς την παρουσία φιλάθλων τους –πλην της ΤΣΚΑ φυσικά αφού δεν έχει τέτοιους. Έξω από τη γήπεδο, το Ελληνικό στοιχείο είναι έντονο, αφού η καναδική ελληνική κοινότητα έχει δώσει βροντερό παρόν. Ο Ολυμπιακός είναι σαν παίζει εντός έδρας, χωρίς καθόλου άγχος, οπότε θα έλεγα πως αυτή είναι η ομάδα που θα κέρδιζε. Η Φενέρ δεν θα έχει τη δύναμη της έδρας, η ΤΣΚΑ αν δεν πάρει 2-3 τρόπαια δεν ξέρω κατά πόσο έχει βγάλει από πάνω της την αρνητική ψυχολογία που την κυνηγούσε τα προηγούμενα χρόνια (το πιο σημαντικό κομμάτι για ομάδες που έχουν αναμετρηθεί μέσα στη σεζόν, στα νοκ άουτ ματς είναι η ψυχολογική διαχείριση, πόσο μάλλον για ένα φαβορί), οπότε έχουμε έναν τελικό, ανάμεσα σε Ολυμπιακό και Ρεάλ. Δυστυχώς, δε γνωρίζουμε ακόμα το φύλο του παιδιού του Σπανούλη ώστε να ξέρουμε και το τελικό αποτέλεσμα, αλλά θα επέμενα στην αρχική μου τοποθέτηση.

Giorgos P.

Η ΤΣΣΚΑ. Ο Ιτούδης είναι της σχολής Ομπράντοβιτς. Δεν θα κάτσει να σκάσει για μερικές ήττες μέσα στην σεζόν, και θα χρησιμοποιήσει ο,τι δεν έχει πάει καλά για να παρουσιαστεί απόλυτα έτοιμος την στιγμή που μετράει. Η Ρεάλ ίσως έδειξε η καλύτερη ομάδα, αλλά αν π.χ. υπήρχαν σειρές πλέι οφ θα διάλεγα τους Ρώσους. Επίσης το Κεμπέκ τους ταιριάζει. Σοβαρά τώρα, έχουν αποκτήσει πλέον το know how, δεν έχουν "πρέπει" και έχουν το καλύτερο δίδυμο γκαρντ στην Ευρώπη. Η χημεία τους είναι στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο και ο πάγκος με πολύ καθορισμένους ρόλους, τους οποίους επιτελεί στην εντέλεια. Το μειονέκτημα της είναι ότι τα ματς δεν γίνονται στο Κεμπέκ.

Βαγγέλης Στελλάκης

Σε κάθε περίπτωση, όλες οι ομάδες θα είχαν τις ίδιες πιθανότητες, όπως συμβαίνει και τώρα. Η πίτα χωρίζεται σε τέσσερα ίσα κομμάτια. Επομένως, προσωπικά δεν θεωρώ πως το γεγονός ότι η Φενέρ θα έχει το 60% (και βάλε;) του γηπέδου ντυμένο στα "κιτρινομπλέ" της δίνει κάποιο αβαντάζ, έστω και μικρό. Με άλλα λόγια, είτε ο τελικός γινόταν στο ΣΕΦ, είτε στην Μαδρίτη, είτε στην Μόσχα, είτε οπουδήποτε πάνω στον πλανήτη, δεν θα ξεχώριζα κάποια ομάδα λόγω της έδρας. Μπορεί να είναι θεωρητικά ένας παράγοντας, αλλά είναι πολύ μικρός μπροστά σε αυτά που θα συμβούν μέσα στο παρκέ. Αν ο Κάρολ φερειπείν αρχίσει να σουτάρει σαν παλαβός και τα βάζει από παντού, η εξέδρα θα σε σώσει; Ρίχνω λευκό.

Bill Nessis

Υπό αυτές τις εξαιρετικές συνθήκες θα έδινα ως φαβορί τη Ρεάλ Μαδρίτης, η οποία φέτος μας παρουσίασε ίσως την καλύτερη βερσιόν της των τελευταίων χρόνων. Διαθέτει μεγάλη πληρότητα, εντυπωσιακή frontline, τον καλύτερο παίκτη της διοργάνωσης (και τον rising star επίσης) και έναν προπονητή που απέδειξε πως μπορεί να κουμαντάρει εξαιρετικά ένα φορτωμένο ρόστερ.

Ερωτόκριτος - Αλεξανδρος Σεϊζης

Σε ματς κεκλεισμένων των θυρών στο Κεμπέκ του Καναδά χωρίς κόσμο πιθανολογώ ότι οι Ρώσοι θα ήταν το απόλυτο φαβορί για τον τίτλο. Το κρύο με τα χιόνια που θα επικρατούσε στον Καναδά θα έδινε ένα πλεονέκτημα  στην αρκούδα. Στη Φενέρ χωρίς τη βοήθεια του κόσμου δεν θα της έδινα πάνω από 10% για κατάκτηση τροπαίου. Στους μαδριλένους λόγω ψυχοσύνθεσης και ιδιοσυγκρασίας δεν ξέρω αν θα τους βόλευε αυτή η κατάσταση και λόγω του Γιουλ θα έδινα ένα 25%. Το υπόλοιπο 65% θα το μοιράζονταν ο Ολυμπιακός και η Τσσκα. Η ελληνική ομάδα λόγω του μετάλλου που τη χαρακτηρίζει και των Σπανούλη - Πρίντεζη, και η ρώσικη  λόγω της έλλειψης άγχους από την πλευρά της.