Είναι μεγάλη χαρά όλης της ομάδας του BG, να καλωσορίζει στο σημερινό στρογγυλό τραπέζι τους : Rob Scott από το Euroleague Adventures, Νίκο Ζέρβα από τον Sport-Fm και την εφημερίδα Sportday, Νίκο Παπαδογιάννη από το Gazzetta.gr και την εφημερίδα Documento News, και τον Γιάννη Ψαράκη από την εφημερίδα Live Sport και το Contra.gr. Παρέα τους είναι και ο δικός μας Leon T., που πάντα ψάχνει σε ενδιαφέροντες τόπους. Όλοι μαζί, οι συνδαιτημόνες του στρογγυλού μας τραπεζιού θα επιχειρήσουν να φωτίσουν κάπως το φαινόμενο της φυγής πρωτοκλασάτων παικτών, μέσω τριών συν μία (3+1) απαντήσεων σε αντίστοιχες ερωτήσεις. Όπως θα διαπιστώσετε, οι απόψεις ποικίλουν. Η τελευταία ερώτηση δε, είναι απαραίτητη δοκιμασία για να συμπεριληφθεί κάποιος στο δικό μας αντίστοιχο της μασονίας. Σοβαρά τωρα , ευχαριστούμε πολύ, πάρα πολύ. Hey Rob, thanks a bunch.
1. Πού οφείλεται άραγε η εκροή ταλέντου; Μπορεί να αποδοθεί αποκλειστικά στα οικονομικά δεδομένα των άλλων αγορών (π.χ. αύξηση του salary cap), ή κάτι τρέχει με το ευρωπαϊκό μπάσκετ και την κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση;
Νίκος Παπαδογιάννης (follow @N_Papadojannis) : Η εύκολη ανάγνωση είναι ότι «φταίει» το αυξημένο salary cap του ΝΒΑ, σε συνδυασμό με τα ξεκούραστα λεφτά της Κίνας. Νομίζω όμως ότι η Ευρώπη πληρώνει σιγά σιγά την αδιαφορία της εκάστοτε διοργανώτριας αρχής για τη δίκαιη διανομή του όποιου πλούτου, την αδρανή συνενοχή των ομάδων απέναντι στη σχεδόν πειρατική συμπεριφορά της Βαρκελώνης (από το έτος 2000 κιόλας), αλλά και τη θεσμική ανυπαρξία της FIBA. Ήταν θέμα χρόνου, να βρεθεί κάπου κάποιος παραλής, ικανός να κουρσέψει το ευρωπαϊκό ταλέντο με το χρήμα του. Το ίδιο θα συνέβαινε εάν λ.χ. οι πλούσιοι σύλλογοι της Τουρκίας και της Ρωσίας αποφάσιζαν - έτσι, για πλάκα- να σχηματίσουν τη δική τους, πλουσιοπάροχη εναλλακτική Λίγκα στον ευρασιατικό άξονα, αποχωρώντας από τη Euroleague! Οι αθλητές ακολουθούν το χρήμα και μόνο αυτό. Επιπρόσθετα, τα παιχνίδια που παίζει στην πλάτη τους η Εuroleague με σκοπό τη δική της κερδοφορία (όπως, για παράδειγμα, η δημιουργία μίας εξοντωτικής σεζόν) έχουν δημιουργήσει δυσανεξία στις τάξεις των Αμερικανών παικτών, όπως μαρτυρά και ένα πρόσφατο τιτίβισμα του Μάικ Τζέιμς: «Η Ευρώπη πρέπει να μάθει να φέρεται καλύτερα στους μπασκετμπολίστες». Πολύ απλά, η Ευρώπη δεν διαθέτει πια τα επιχειρήματα για να κρατήσει τους κορυφαίους παίκτες στην από δω ακτή του Ατλαντικού. Το διαφαινόμενο, διχαστικό μποϊκοτάζ στις Εθνικές ομάδες μπορεί να αποξενώσει ακόμα και τους Ευρωπαίους αθλητές.
Rob Scott (follow @robscott33): Είναι το χρήμα. Το ΝΒΑ πάντα πλήρωνε πολλά τους σταρ, αλλά πλέον μέχρι και οι ρολίστες παίρνουν τρελά λεφτά. Δεν είναι όμως μόνο το συμβόλαιο, αλλά και η υπόσχεση ότι θα ανέβουν στο φανταχτερό "καρουζέλ". Θέλετε να ξέρετε γιατί ο Μάικ Τζέιμς άφησε σίγουρα λεφτά για μία two-way deal στο Φοίνιξ; Διότι ο Τζο Ινγκλς μόλις πληρώθηκε 52 εκ. για τέσσερα χρόνια. Ο Τζο Ινγκλς! Με 7 πόντους, 3 ριμπάουντ και 2 ασίστ στη Γιούτα.
Βέβαια η πραγματική wild card αυτό το καλοκαίρι είναι η Κίνα. Μικρότερη σεζόν και πολλά λεφτά. Γενικά, οι παίκτες νοιάζονται λιγότερο από τους φιλάθλους για το ποια είναι η αντίληψη γύρω από μια λίγκα. Ρωσία, Ισραήλ, Κίνα είναι όλες κάτι σαν "υπερατλαντικοί προορισμοί" για πολλούς και τα λεφτά είναι πολλά για τα αρνηθείς. Π.χ. ο Κάιλ Φογκ, με πολύ καλή σεζόν στη Μάλαγα και κατάκτηση του Eurocup , θα πάρει από τη Γουανκτζού 2 εκ. για 2 χρόνια. Αυτά είναι τρεις φορές πάνω από τα λεφτά που θα έπαιρνε στον δεύτερο χρόνο στην Μάλαγα και (μαντεύω) τουλάχιστον 250 χιλ. παραπάνω από ο,τι θα του έδινε οποιαδήποτε ομάδα της Ευρωλίγκα. Τώρα, ο ατζέντης του Φογκ εκπροσωπεί ακόμη τον Τζόναθαν Γκίμπσον, που βρήκε λεπτά στο ΝΒΑ μετά από το πέρασμα του από την Qingdao, τον Έρικ Μακόλουμ, που μετά το Πεκίνο υπέγραψε στην Εφές, και τον Γκέρσον Γιαμπουσέλε, τον οποίο οι Σέλτικς "παράτησαν" στην Σανγκάη. Ετσι, καθώς η Κίνα πλέον αλλάζει , δεν είναι πια περίεργο να πει κάποιος στον πελάτη του οτι θα κάνει καλό στην καριέρα του, καθώς μπορεί να κρατήσει "ανοιχτή" την Ευρώπη και το ΝΒΑ, και στην πορεία προα τα εκει να κερδίσει πολλά χρήματα. Καθώς η λίγκα αναπτύσσεται, ψάχνει επιπλέον και για πληρέστερους παίκτες από ο,τι ο Γκίμπσον, που έβαζε 42 πόντους/αγώνα, αλλά η ομάδα του έχασε τα πλέι οφ. Στην Κίνα πρώτο ρόλο στην στελέχωση παίζουν οι επαφές με τους ατζέντηδες, και ο Μίσκο μόλις έβαλε τον Εντουιν Τζάκσον στην Guangdong, οπότε αν αυτό πάει καλά να περιμένετε ακόμη περισσότερα.
H Ευρωλίγκα δεν μπορεί να κάνει τίποτα για παράγοντες έξω από τον έλεγχο της, αλλά υπάρχουν σημάδια ότι το νέο φόρματ είναι μακρύ και σκληρό, ειδικά αν λάβει κανείς υπόψη και το οτι οι ομάδες αγωνίζονται στα τποικά τους πρωταθλήματα. Το έχω ακούσει αυτό από διάφορους παίκτες και παράγοντες. Η ACB πιθανώς θα μειώσει τις ομάδες σε 16 και νομίζω θα ακολουθήσουν κι άλλες χώρες. Η Ευρωλίγκα μιλάει για διεύρυνση, αλλά νομίζω το ζήτημα θα βγει από το τραπέζι, τουλάχιστον προς το παρόν. Επίσης δεν πιστεύω ότι οι απειλές περί απόσυρσης από τις εθνικές λίγκες είναι ρεαλιστικές, συνεπώς η Ευρωλίγκα πρέπει να κάνει το φόρματ των 16 ομάδων να δουλέψει καλύτερα για τους παίκτες. Πρέπει αυτό να το πάρουν στα σοβαρά.
Nίκος Ζέρβας (follow @ZervasNikolaos) : Ασφαλώς και η αποχώρηση τόσων πολλών ταλαντούχων παικτών, που ήταν όμως λίγο-πολύ αναμενόμενη φέτος κυρίως σε ότι αφορά το ΝΒΑ, δεν οφείλεται μόνο στο οικονομικό κίνητρο. Θα ήταν σίγουρα λιγότερο αισθητό και σε μικρότερο μέγεθος αν όλες οι ομάδες της Ευρωλίγκας είχαν την οικονομική δυνατότητα των ΤΣΣΚΑ Μόσχας, Φενέρμπαχτσε κλπ., όμως είναι φανερό πως οι Αμερικανοί, αλλά και οι Eυρωπαίοι παίκτες που αποχώρησαν για ΗΠΑ και Κίνα, δεν είχαν στο μυαλό τους μόνο τα λεφτά. Εστιάζω το πρόβλημα κυρίως στις πολλές απαιτήσεις, τον διαφορετικό τρόπο δουλειάς των ομάδων και την πίεση που υπάρχει στις περισσότερες ομάδες της Ευρωλίγκας για νίκες και τίτλους. Παράλληλα, το μπάσκετ δεν είναι τόσο ελεύθερο όπως σε αυτές τις δύο χώρες και κάπου εκεί οι παίκτες σκέφτονται πως γιατί να μην δοκιμάσω το όνειρο στο ΝΒΑ, έχοντας λιγότερες προπονήσεις, περίοδο προετοιμασίας και περισσότερους αγώνες ή να πάω να κάνω αγωνιστικό… περίπατο στην Κίνα με διπλά λεφτά για έξι-επτά μήνες; Δε βλέπω μάλιστα τον τρόπο να αλλάξει στο άμεσο μέλλον αυτή η «μόδα», καθώς η Ευρωλίγκα δεν προσφέρει τις ανέσεις (π.χ. πτήσεις τσάρτερ για όλους) και δεν είναι τόσο ευέλικτη στον καταρτισμό του προγράμματός της (π.χ. εβδομαδιαία παραμονή ομάδας για δύο ματς στην ίδια χώρα). Μόνο αν βρεθούν περισσότεροι χορηγοί και χρήματα, ίσως βοηθηθούν κάποιες ομάδες να κρατήσουν τους παίκτες, χωρίς όμως αυτό να είναι και δεδομένο.
Γιάννης Ψαράκης (follow @Ypsar) : Το ΝΒΑ ήταν και παραμένει ο Νο1 προορισμός για κάθε έφηβο που κάνει τα πρώτα του βήματα στο μπάσκετ. Και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει. Αυτό που αλλάζει κατά καιρούς είναι τόσο η αντιμετώπιση των "internationals" όπως αποκαλούνται οι μη Αμερικανοι από τις ομάδες και κυρίως τους φιλάθλους τους. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι παίκτες που δεν έχουν περάσει έστω μία χρονιά από αμερικανικό κολέγιο, για μεγάλη μερίδα των φιλάθλων θεωρούνται ακόμη και στις μέρες μας ¨εξωτικά φρούτα". Θυμηθείτε πως αντιμετώπισαν φίλαθλοι ομάδων επιλογές άγνωστων ευρωπαίων τα τελευταία χρόνια στα ντραφτ του ΝΒΑ. Με γιούχες και πολύ αυστηρή κριτική.
Η αλήθεια είναι πως τα ευρωπαϊκά ταλέντα πέρασαν ένα σχετικά μεγάλο διάστημα όπου τέθηκαν στο περιθώριο, εξαιτίας των πλήρως άστοχων επιλογών ορισμένων ομάδων και μάλιστα σε lottery picks. Θυμίζω τις επιλογές-πατάτες του Βρετανονιγηριανού Ολοβοκάντι στο Νο1, του Γεωργιανού Τσκιτισβίλι στο Νο5, του Σέρβου Μίλιτσιτς στο Νο2, του Γαλλου Βαις στο Νο15. Ο "φόβος" που δημιουργήθηκε από τις άκρως λανθασμένες επιλογές κράτησε περίπου μέχρι τα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας, όταν οι Αμερικανοί άνοιξαν ξανά τα μάτια τους προς το ευρωπαϊκό μπάσκετ και σε αυτό "φέρει" ευθύνη και η νίκη της Εθνικής μας επί ΛεΜπρον, Μέλο και σία στη Σαϊτάμα το 2006. Πλέον εν έτη 2017 και ειδικά την τελευταία διετία οι Αμερικανοί έχουν επαναδραστηριοποιήσει τους Eυρωπαίους τους σκάουτερ που είχαν μπει στο περιθώριο, με τη συμφωνία της Ευρωλίγκα με το ESPN έχουν τη δυνατότητα να βλέπουν παιχνίδια της διοργάνωσης και να παρακολουθούν την πρόοδο παικτών που έχουν στο στόχαστρό τους. Προσθέστε σε όλα τα παραπάνω την αύξηση του salary cup και την μεγάλη ευχέρεια που έχουν πλέον οι ομάδες να μοιράζουν το ύψους 100 εκατομμυρίων δολαρίων το χρόνο μπάτζετ τους και θα έχετε τον συνδυασμό της επιτυχίας.
Leon T. (follow @Lonis_T) : Όπως έλεγε και η Liza Minnelli στο Cabaret, «Money makes the world go round». Λογικό είναι λοιπόν οι επαγγελματίες μπασκετμπολίστες τα τελευταία χρόνια να φεύγουν από την Ευρώπη για να πάνε στο ΝΒΑ, είτε στην Κίνα που έχουν τη δυνατότητα να κερδίσουν περισσότερα χρήματα. Ειδικά το ΝΒΑ κάνει πολλούς παίκτες να είναι διατεθειμένοι να περιμένουν μέχρι την τελευταία στιγμή μια προσφορά από εκεί, ακόμα κι αν αυτή είναι με λιγότερα χρήματα από αυτά που θα μπορούσαν να βρουν σε κάποια άλλη ήπειρο (π.χ. Delaney στους Hawks πέρυσι).
Τελευταία ως προορισμός των παικτών έχει προστεθεί και η Κίνα, αφού καλοί παίκτες όπως ο Aaron Jackson φεύγουν από την Ευρώπη για να παίξουν εκεί, σε ένα πρωτάθλημα που είναι υποδεέστερο, αλλά από την άλλη τους προσφέρει πλουσιοπάροχα συμβόλαια και άλλα πλεονεκτήματα. Εκτός των χρημάτων, το πρωτάθλημα στην Κίνα είναι μικρότερο σε διάρκεια από τα Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, κάτι που δίνει στους παίκτες τη δυνατότητα να προλάβουν να πάνε στο ΝΒΑ στο τέλος της σεζόν (πχ Jordan Crawford στους Pelicans) και αν πείσουν να συνεχίσουν στη λίγκα. Επίσης, καθυστερήσεις επιταγών, πολύωρα ταξίδια με αεροπλάνα και λεωφορεία δεν είναι στην ημερήσια διάταξη (οι περισσότερες ομάδες εκεί έχουν ιδιόκτητα αεροπλάνα), ενώ από την άλλη το κινέζικο πρωτάθλημα, λόγω του ξέφρενου pace και του μεγάλου usg% που έχουν οι παίκτες, τους βοηθάει να «γράψουν» στατιστικά χρήσιμα σε μια μεταγενέστερη μεταγραφή. Ο συνδυασμός καλύτερων εργασιακών συνθηκών, μικρότερης διάρκειας εργασίας και καλύτερων χρημάτων, είναι αρκετός για να αντισταθμίσει το καλύτερο μπασκετικό επίπεδο που έχει η Ευρώπη.
2. Mε αυτά τα δεδομένα, πού οφείλουν να κοιτάξουν πρωτα οι ομάδες της Ευρωλίγκα για την στελέχωση τους; Σε ποια δεξαμενη παικτών; Τι τακτική οφείλουν να ακολουθήσουν;
Νίκος Παπαδογιάννης: Δεν υπάρχει άλλη λύση, από την ανάδειξη ντόπιων παικτών και από το καίριο ξεδιάλεγμα σε ό,τι περισσεύει από τα αρπακτικά. Το ψάρεμα ξένων θα γίνεται στο εξής σε ρηχά νερά, αφού τα μεγάλα ψάρια φεύγουν απ’ευθείας για αλλού και δεν καταδέχονται καν να συζητήσουν την προοπτική της Ευρώπης. Όσες ομάδες βρίσκουν τρόπο να εντοπίζουν «λαβράκια» είτε στις μικρομεσαίες ευρωπαϊκές λίγκες είτε στην ισχνή δεξαμενή των τελειοφοίτων των κολεγίων των ΗΠΑ, θα έχουν ένα προβάδισμα έναντι εκείνων που μπαίνουν ξυπόλητοι σε τυφλούς πλειστηριασμούς. Ο Ολυμπιακός ακολουθεί πιστά το παραπάνω μοντέλο και επιβραβεύεται με επιτυχίες, χάρη όχι μόνο στον ελληνικό του κορμό, αλλά και στις ψαγμένες προσθήκες ξένων παικτών από μισοφωτισμένα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα: Χάινς, Ντάνστον, Λοτζέσκι, Μπερτς, Μιλουτίνοβ, Γκρην κλπ. Την ίδια τακτική προσπαθεί να ακολουθήσει και φέτος, με Τιλί, ΜακΛέιν, Στρέλνιεκς, ποντάροντας μάλιστα σε κινήσεις-καμικάζι του Ιουνίου, πριν ζεσταθεί η αγορά και αρχίσουν τα μανατζαρέικα τερτίπια. Είναι, ίσως, η μοναδική λύση για τις ομάδες που δεν έχουν το βαλάντιο για να τινάξουν τη μπάνκα στον αέρα.
Rob Scott: Aυτό το καλοκαίρι, έχει καταστεί πολύ δύσκολο να βρεθούν παίκτες κορυφαίου επιπέδου, με αποδεδειγμένη την απόδοση τους ανά τα χρόνια, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι εκεί έξω δεν υπάρχουν καλοί παίκτες. Για να χρησιμοποιήσουμε άλλο ένα παράδειγμα: Η Μπαρτσελόνα φέρεται να προσφέρει στον Σέιν Λάρκιν ένα συμβόλαιο της τάξης των 5 εκ. για δυο χρόνια. Καταλαβαίνω το γιατί - οι εναλλακτικές δεν είναι κοντά σε αξία, και τα λεφτά αξίζουν, αλλά τι ήταν ο Σέιν Λάρκιν αυτό τον καιρό το προηγούμενο καλοκαίρι; Ενας παίκτης που είχε αφήσει υποσχέσεις στο κολέγιο, αλλά δεν κατάφερε να μείνει στο ΝΒΑ. Ποιος ήταν επίσης ο Εκπε Ούντο πριν υπογράψει στην Φενέρ; Αυτού του τύπου οι παίκτες υπάρχουν εκεί έξω, απλά πρέπει να βρεθούν. Ο,τι βλεπουμε φέτος δεν σημαίνει ότι η παγκόσμια δεξαμενή ταλέντου έχει συρρικνωθεί, αλλά απλώς ότι τα γνωστά σε εμάς ονόματα έχουν δελεαστεί από αλλού. Οι ομάδες που ακόμη μπορούν να βρουν παίκτες θα είναι εκείνες που θα επενδύσουν στο καλό scouting και στην στελέχωση διοικητικών θέσεων, όχι μόνο για να βρουν παίκτες από την D League κολλημένους στις 75 χιλιάδες που αξίζουν για τριακόσιες, αλλά για να αναγνωρίσουν ποιοι από αυτούς έχουν την νοοτροπία για να επιτύχουν στην Ευρώπη και να παίξουν συγκεκριμένο ρόλο σε συγκεκριμένη ομάδα. Δεν υπάρχουν σημερα κρυμμένοι παίκτες, τα πάντα είναι στη Synergy, αλλά αυτή δεν είναι ολόκληρη η ιστορία.
Nίκος Ζέρβας: Αρχικά και επειδή όταν πηγαίνουν κάποιοι παίκτες σε ΝΒΑ και Κίνα, είναι δεδομένο πως κάποιοι επιστρέφουν στην Ευρώπη, θα πρέπει να παρακολουθούν καλύτερα τις εξελίξεις και τους παίκτες που αγωνίζονται εκεί. Σε ό,τι αφορά την στελέχωσή τους στο μέλλον, θεωρώ πως αρχικά πρέπει να κρατήσουν αναλλοίωτο τον «κορμό» τους από ντόπιους παίκτες (π.χ. Ολυμπιακός) και παράλληλα να προσπαθήσουν δουλεύοντας με καλύτερο τρόπο και πιο εντατικά τις υποδομές τους, να βγάζουν καινούργιους παίκτες οι ίδιες. Αυτό, είναι σχεδόν υποχρεωτικό γι’ αυτές που διαθέτουν μικρότερο μπάτζετ, διότι οι ισχυροί, κουτσά-στραβά ή αλλιώς στρώνοντας πολλά λεφτά στα πόδια των καλών παικτών (βλέπε ΤΣΣΚΑ με Ροντρίγκεθ) θα την βρουν την άκρη. Για να στηριχθούν νεαροί σε ηλικία παίκτες (ντόπιοι ή αλλοδαποί) θα πρέπει η στήριξη να συνοδεύεται και με πιο ρεαλιστικούς στόχους σε ότι αφορά την πορεία, τις νίκες, τις προκρίσεις σε Final Four και τους τίτλους. Άλλη μία λύση φυσικά, είναι να υπάρχει καλύτερο σκάουτινγκ στις κατώτερες διοργανώσεις όπως είναι το Eurocup και του Τσάμπιονς Λιγκ και αν μην υποτιμώνται (στην Ελλάδα γίνεται σε μεγάλο βαθμό) τέτοιου είδους παίκτες.
Γιάννης Ψαράκης: Η απάντηση είναι το προφανές. Πρέπει πρώτα να κοιτάξουν την καμπούρα τους, όπως δηλαδή έπρεπε να έχουν κάνει εδώ και πολλά χρόνια και μετά να «κατηγορήσουν» τους λεφτάδες Κινέζους και το αστραφτερό ΝΒΑ για την φυγή των παικτών. Χορηγοί αγνώστου προέλευσης και άγνωστων σκοπών όπως αυτοί που χρηματοδοτούν ομάδες σαν την ΤΣΣΚΑ, τη Φενέρ, θα υπάρχουν πάντα και αυτές οι ομάδες έχουν μάθει να ζουν «αγοράζοντας». Όλοι οι υπόλοιποι όμως, συμπεριλαμβανομένων και των δικών μας ομάδων οφείλουν να στραφούν στην παραγωγική διαδικασία (Γιώργο Βασιλακοπουλε φύγε από μέσα μου) αφού η κάνουλα με τα χρήματα κάποια στιγμή θα στερέψει. Και οι δύο δικοί μας αιώνιοι αλλά και η ΑΕΚ επί ημερών Μάκη Αγγελόπουλου έχουν πλέον ειδικό τμήμα σκάουτινγκ πιτσιρικάδων και έχουν ενεργοποιήσει στον μέγιστο βαθμό τις ακαδημίες τους. Έναν-δυο παίκτες 12αδας να βγάζουν την 5ετία κέρδος θα είναι.
Leon T.: Καταρχήν οι Ευρωπαικές ομάδες θα πρέπει να βελτιώσουν το scounting τους, αφού τελευταία βλέπουμε καλούς παίκτες με προοπτική να ανακαλύπτονται πρώτα από το ΝΒΑ και μετά από τις ευρωπαϊκές ομάδες (πχ Αντετοκούνμπο, Jokic). Αλλά επειδή κι αυτό δεν είναι η εγγύηση για να κρατήσεις τους τοπ παίκτες, αφού αν έχουν το μικρόβιο του ΝΒΑ δύσκολα θα τους κάνεις να αλλάξουν γνώμη, οι ευρωπαϊκές ομάδες πιστεύω ότι θα έπρεπε να κοιτάξουν να κάνουν έναν κορμό παικτών δεύτερης ταχύτητας, που θα τους εξελίσσουν και θα έχουν περισσότερες πιθανότητες να μείνουν. Παίκτες όπως οι Βεζένκοφ, Πονίτκα και Γκριγκόνις είναι παίκτες που είναι σχεδόν απίθανο να παίξουν στο ΝΒΑ και οι οποίοι θα μπορούσαν να είναι πολύ σημαντικοί στον κορμό μιας ομάδας της Ευρωλίγκα. Κατά πάσα πιθανότητα όχι άμεσα, αλλά μετά από δύο με τρία χρόνια σίγουρα θα μπορούσαν να βοηθήσουν ακόμα και τις καλύτερες ευρωπαϊκές ομάδες. Ίσως μια τακτική του να υπογράφουν οι μεγάλες ομάδες τέτοιου είδους παίκτες και μετά να τους δανείζουν σε άλλες ομάδες ώστε να έχουν αγωνιστικά λεπτά, να αποτελεί κάποιου είδους λύση. Τέλος, μια άλλη λύση θα μπορούσε να είναι η άμεση συνεργασία με ομάδες του ΝΒΑ, ώστε να έχουν προτεραιότητα σε κάποια από τα ταλέντα που επιλέγουν στο draft οι δεύτερες, αλλά για διάφορους λόγους δεν χωράνε στο ρόστερ. Πχ αν μια ομάδα είχε καλή σχέση με τους Celtics, θα μπορούσε ίσως να τους βοηθήσει να «παρκάρουν» τον Demetrius Jackson για ένα δύο χρόνια στα μέρη μας, όπου ο παίκτης θα βελτιωνόταν και θα είχαν την δυνατότητα να δουν αν μπορεί κάποια στιγμή να παίξει στη λίγκα ή όχι. Παράλληλα ο παίκτης θα κέρδιζε παραπάνω χρήματα από ότι στο NBGL και θα διατηρούσε το δεσμό με την ομάδα του ΝΒΑ.
3. Καθώς τα οικονομικά δεδομένα των ομάδων της Ευρωλίγκα απέχουν κάμποσο μεταξύ τους, πιστεύετε ότι σε βάθος χρόνου μπορούν να φανούν (και) κάποια οφέλη από αυτή την άτυπη αναδιανομή;
Νίκος Παπαδογιάννης: Κανένας δεν μπορεί να συναγωνιστεί πια τα γρόσια των Τούρκων και τα ρούβλια των Ρώσων. Οι Ισπανοί έχουν έσοδα και ισχυρά ερείσματα, η Αρμάνι ακολουθεί αγκομαχώντας την κούρσα όπως και η Μακάμπι, αλλά θα είναι μεγάλη έκπληξη αν δούμε κάτι άλλο από τελικό Φενέρμπαχτσε-ΤΣΣΚΑ τα επόμενα χρόνια. Μας αρέσει να βαυκαλιζόμαστε ότι στην Ελλάδα μας προίκισαν οι θεοί του μπάσκετ με το know-how για να κάνουμε χουνέρια στους πλούσιους κουτόφραγκους, αλλά έχει και η θαυματουργία τα όριά της. Η Εuroleague έχει εξελιχθεί σε πρωτάθλημα των 5-6 χωρών και φοβάμαι ότι το πράγμα θα χειροτερέψει πριν βελτιωθεί. Εάν περάσουν και οι δικές μας ομάδες σε ρόλο κομπάρσου, όπως π.χ. αυτές της Λιθουανίας, της Ιταλίας, της Σερβίας και άλλων χωρών (για να μη μιλήσω για τις παραδοσιακές σχολές που απουσιάζουν πλήρως, π.χ. Γαλλία, Κροατία, Σλοβενία κ.α.), το ενδιαφέρον για το άθλημα θα κατακρημνιστεί και εδώ. Ιδίως αν περάσουν σε τρίτο πλάνα και οι εθνικές ομάδες. Στον Έλληνα δεν αρέσει ο αθλητισμός, αλλά οι νίκες και οι κούπες.
Rob Scott: Ισως βραχυπρόθεσμα να υπάρξει ένα συγκριτικό πλεονέκτημα για όσους σκέφτονται πιο ανοιχτά. Ομως σε τελική ανάλυση, αυτή την στιγμή υπάρχουν περισσότερα λεφτά στα τοπ ευρωπαϊκά clubs , τα οποία αυτή την στιγμή κυνηγούν λιγότερα μεγάλα ονόματα, άρα στο τέλος το χρήμα πάλι θα μιλήσει και οι μεγάλοι θα μαζέψουν ο,τι έχει απομείνει. Η Φενέρ ας πούμε, έχασε τα περισσότερα από όλους αυτό το καλοκαίρι με την φυγή των Μπογκντάνοβιτς και Ούντο, αλλά προσέθεσε τον Μέλι και κατά τα φαινόμενα τον Γκούντουριτς, τον οποίο στερεί από ευθέως ανταγωνιστικα clubs. Φυσικά, ομάδες όπως η Φενέρ, η Ρεάλ ή η ΤΣΣΚΑ μπορεί πάντα να χαραμίσουν τα λεφτά τους σε ονόματα που δεν αποδίδουν τα αναμενόμενα. Μπορεί να αποτύχουν στις επιλογές τους, αλλά σε βάθος χρόνου δεν βλέπω κάποιο μοτίβο αληθινής αναδιανομής. Η ζωή δεν είναι ετσι, τουλάχιστον στον αθλητισμό.
Nίκος Ζέρβας: Σε βάθος χρόνου ίσως. Για την ώρα οι ομάδες που διαθέτουν χρήματα βρίσκουν τον τρόπο να αντικαταστήσουν τις απώλειες και αργά ή γρήγορα θα τα καταφέρνουν. Για να λυθεί το πρόβλημα της ανισότητας στα μπάτζετ θα έπρεπε να υπάρχει σάλαρι καπ, που όμως δε γίνεται να γίνει πράξη λόγο διαφορετικής φορολογίας στην… ενωμένη Ευρώπη. Σίγουρα πάντως ένα μικρό όφελος θα το έχουν οι πιο «στενοί» οικονομικά σύλλογοι από αυτό το κύμα… αποχωρήσεων, αν και ελλοχεύει ο κίνδυνος οι παίκτες που μπορούσαν μέχρι φέτος να προσεγγίσουν, να πάρουν υπεραξία και να αγωνίζονται στους ισχυρούς.
Γιάννης Ψαράκης: Βλέπω μόνο οφέλη. Η δεξαμενή των παικτών από το κολεγιακό μπάσκετ και όχι μόνο την NCAA I, είναι τόσο μεγάλη και οι θέσεις εργασίας στην Ευρώπη τόσες πολλές... Ίσα ίσα θεωρώ ότι όλο αυτό θα κάνει τις ομάδες να είναι ακόμη πιο ανοιχτές σε νέα ταλέντα, να παίρνουν το ρίσκο παικτών από χαμηλότερες κολεγιακές κατηγορίες, που άλλωστε στο παρελθόν έχουν "δώσει" διαμαντάκια στο ευρωπαικό μπάσκετ, και να μην περιορίζονται στις κλασικές λύσεις και στην ανακύκλωση παικτών από την μία ομάδα στην άλλη. Όφελος θα υπάρχει, όπως προανέφερα, και από την έστω "υποχρεωτική" προώθηση γηγενών παικτών ή ακόμη και την άνθιση των υποδομών των ομάδων. Το ισπανικό μοντέλο, όπου οι ομάδες αναπτύσσουν με τις ευλογίες του κράτους (υποχρεωτική μάθηση της ισπανικής γλώσσας για τουλάχιστον δύο χρόνια) ταλέντα 14 εως 16 ετών και τους δίνουν και την μπασκετικη υπηκοότητα τα τελευταία χρόνια έχει βγάλει αρκετούς παίκτες (Ντόντσιτς, αφοί Κούρουκς, Ντιανιέ και παλαιότερα Μίροτιτς, Ιμπάκα κ.α., ευτυχώς πρόλαβαν οι Μπακς τον Αντετοκούνμπο) και αποτελεί ένα μπούσουλα και για άλλες χώρες/ομάδες.
Leon T.: Δεν νομίζω ότι μπορεί να υπάρξει κάποιου είδους αναδιανομή σε ένα μοντέλο όπως της Ευρωλίγκα, που να βοηθάει τον μη ισχυρό. Ακόμα και με την εκροή ταλέντου, οι πλούσιες ομάδες όπως οι ΤΣΣΚΑ, Φενέρ, Μπάρτσα και Ρεάλ Μαδρίτης, έχουν την πολυτέλεια να υπογράψουν τους καλύτερους παίκτες της ηπείρου, και ακόμα κι αν κάποιες κινήσεις τους δεν είναι πετυχημένες, έχουν πολύ μεγαλύτερο περιθώριο λάθους από τους υπόλοιπους. Το κλειστό σύστημα της Ευρωλίγκα αποκλείει συστηματικά πολλές ομάδες που θα μπορούσαν μετά από μια πετυχημένη πορεία στα εθνικά τους πρωταθλήματα να παίξουν στη διοργάνωση και να βοηθήσουν τους παίκτες τους να κερδίσουν αγωνιστικές εμπειρίες, αλλά και να αυξήσουν την αξία τους στο «μπασκετικό χρηματιστήριο». Από την άλλη, ομάδες με καλό scouting όπως η Μπασκόνια, βλέπουν τους παίκτες που ανακαλύπτουν μέσα σε ένα με δύο χρόνια να καταλήγουν είτε στο ΝΒΑ (πχ Μπέρτανς), είτε στους άμεσους ανταγωνιστές τους, όπως θα γίνει μάλλον στην περίπτωση των Χάνγκα και Λάρκιν. Γενικά, τόσο στη ζωή όσο και στο μπάσκετ, η ζωή για τους πλούσιους είναι πολύ πιο εύκολη. Το πώς θα μπορούσε να αλλάξει αυτό είναι μια πολύ μεγάλη συζήτηση και ίσως η λύση να είναι μια κλειστή λίγκα όπως το ΝΒΑ, διατηρώντας το φάιναλ φορ, το οποίο ευνοεί την πιθανότητα έκπληξεων.
4. Ποιο είναι το αγαπημένο σας κρασί (ποικιλία ή ετικέτα) ;
Νίκος Παπαδογιάννης: Aν είχαμε χειμώνα, θα ζητούσα ένα αργεντίνικο Malbec, αλλά καλοκαιριάτικα θα πάρω μία καλή ελληνική μπύρα μικροζυθοποιίας, π.χ. Yellow Donkey ή Septem ή Pikri .
Rob Scott: Αυτή μάλιστα, είναι ερώτηση! Δεν είμαι ειδικός, αλλά μου αρέσει να πίνω. Όταν πρόκειται για φαγητό και ποτό είμαι Ιταλόφιλος, άρα οι επιλογές μου πηγαίνουν προς τα εκεί. Για κόκκινα μου άρεσαν πολύ τα Barbaresco και τα Barolo κατά τη διάρκεια ταξιδιών στη βόρεια Ιταλία. Αυτό το καλοκαίρι στο Λονδίνο απολαμβάνω κρασιά από το Πεκορίνο. Δεν είναι απλά ένα τυρί! Για μένα το καλύτερο γύρω από το κρασί δεν είναι ο ελιτισμός ή τα ακριβά μπουκάλια, αλλά το να κάθομαι σε ένα μικρό καφέ ή μια τρατορία και να ξέρω πως το δικό τους κρασί (un quarto di vino della casa) θα είναι πολύ καλό. Μου αρέσουν επίσης τα ισπανικά κόκκινα (Jumilla και Monastrell), εάν τα προσφέρετε. Το πιο υποτιμημένο κρασί από τα ταξίδια μου είναι το σλοβένικο. Προσφέρουν το κόκκινο τους κάπως κρύο, κάτι που ξένισε στην αρχή, αλλά σίγουρα δουλεύει.
Νίκος Ζέρβας: Είμαι λίγο κλασσικός. Κατώγι Αβέρωφ ερυθρός.
Γιάννης Ψαράκης: Εντάξει, εγώ της μπύρας είμαι (και ζυθοπαραγωγός άμα λάχει...) αλλά ένα καλό λευκό Gewürztraminer, κατά προτίμηση το Lenga (Κτημα Αβαντίς) παρέα με θαλασσινά θα το χτύπαγα ευχαρίστως.
Leon T.: Quinta Milu, 100% tempranillo από την περιοχή Ribera de Duero και με έξι μήνες παλαίωσης σε βαρέλι από ξύλο γαλλικής βελανιδιάς. Με τιμή κάβας στα 7€, είναι ένα «τίμιο» κόκκινο κρασί για να συνοδεύσετε ένα δείπνο με καλό κρέας. Αν ήταν μπασκετμπολίστας, θα ήταν ο Πιερ Οριόλα των κόκκινων κρασιών.
