Η κρίσιμη περίοδος για τις ομάδες του Ομπράντοβιτς παραμένει ως και σήμερα η αρχή του ημερολογιακού έτους, το τι είναι ικανές να κάνουν τότε αρχίζει και φαίνεται. Κάτι που μας φέρνει στο σημερινό μας θέμα, τη φετινή έκδοση της Παρτιζάν. Η διαφορά είναι πως φέτος οι Σέρβοι είδαν την ομάδα τους να αρχίζει απελπιστικά τη σεζόν, 2-8 στα πρώτα δέκα ματς. Πώς να κάνεις κοιλιά όταν ξεκινάς από το πάτωμα; Έκτοτε όμως το κοντέρ γράφει 11-4, κι η Παρτιζάν τρομάζει ξανά με την επίθεση της. 

Η ομάδα του Ζοτς διανύει την καλύτερη της φάση, τρέχοντας ένα 6-2 στην Ευρωλίγκα μετά και τη νίκη επί της Μπολόνια στην Ιταλία. Αυτό το επιμέρους σκορ έχει και ο Ερυθρός Αστέρας, ενώ ο άπιαστος Ολυμπιακός με την φευγατη Φενέρ είναι στο 7-1. Η Παρτιζάν δηλαδή, για άλλη μια φορά, είναι στις τέσσερις πιο φορμαρισμένες ομάδες της λίγκας, καθώς η μέρα αρχίζει να μεγαλώνει αισθητά. Τα νούμερα της τρομάζουν εσχάτως. Ας αρχίσουμε από την επίθεση, που τις τελευταίες εβδομάδες σκοράρει 125.3 πόντους ανά 100 κατοχές, πίσω μόνο από - καλά μαντέψατε - τον Ολυμπιακό, με 1.09 πόντους ανά κατοχή και NetRtg στο 15, μια κατηγορία στην οποία είναι πρώτη, πάνω κι από τους Πειραιώτες. Με λίγα λόγια η Παρτιζάν παράγει σκορ πολύ αποδοτικά πλέον.

Πάμε να το βαθύνουμε τώρα με λίγο οπτικό υλικό από τα τελευταία ματς των Σέρβων, και θα σας εξηγήσω τι βλέπουμε.

Στο μακρινό ριμπάουντ ο Γκουρού είχε αναλύσει στις αρχές της σεζόν, πώς το φετινό οικοδόμημα του Ομπράντοβιτς είναι με την καλή έννοια εκ διαμέτρου αντίθετο από το περσινό, όσον αφορά το παιχνίδι δύο εναντίον δύο. Εκεί που η Παρτιζάν δεν είχε ούτε μισό δίπολο να δημιουργήσει σκορ στο screen n roll, ήρθαν οι δύο Τζόουνς με τον Ίφε Λούντμπεργκ να αλλάξουν τα δεδομένα. Μόνο που καθώς οι ρόλοι στα φτερά ήταν πολύ δυσδιάκριτοι και δεν ερχόταν σκορ από εκεί, η Παρτιζάν αγκιστρώθηκε σ’αυτό το στυλ παιχνιδιού, προσπαθώντας να κερδίσει τα ματς με το ταλέντο και το μέγεθος. Αυτό είναι που βλέπετε στις τρεις πρώτες φάσεις του βίντεο. Το πώς η Παρτιζάν έχοντας τον Κάρλικ ή τον Λούντμπεργκ στο χειρισμό εκμεταλλεύεται τον κινητό τοίχο που λέγεται Ταϊρίκ Τζόουνς ή την εμπειρία του Μπράντον Ντείβις για να βρει σκορ από τον κεντρικό άξονα.

Το νέο επίπεδο που έχει προστεθεί από αρχές Δεκέμβρη περίπου, είναι αυτό που βλέπετε στο δεύτερο μισό του βίντεο, δηλαδή τα high screen του Ταϊρίκ, με τον χειριστή να στέλνει τη μπάλα στο short roll κι από εκεί να τη μοιράζει στα φτερά. Το ρόλο αυτό τον είχε ο Ντέιβις πριν το Δεκέμβρη, με τον Ζοτς να μοιράζει τα λεπτά των ψηλών του στο 5 και τον Μπόνγκα να παίζει κυρίως στο 4 ή και στο 5 για σμολ μπολ. Ναι μεν τα σχήματα του ήταν πολύ πιο ευέλικτα και το ροτέισον απλωμένο, αλλά η ομάδα έμοιαζε κάπως ξεχειλωμένη. Σα να μην αξιοποιούνταν στο έπακρο η δυναμική του ρόστερ.

Όμως μετά και τον τραυματισμό του Μαρίνκοβιτς, του μόνου “ευρωπαικού” παίκτη του ρόστερ θα λέγαμε, ο Ζοτς έχει κλείσει το ροτέισον σχεδόν οριστικά. Πιθανώς να το έκανε έτσι κι αλλιώς σιγά σιγά,, αλλά οι τραυματισμοί μάλλον το επέσπευσαν. Το αποτέλεσμα είναι αυτά που βλέπουμε παραπάνω, με τον Ντείβις για αρκετά λεπτά και στο 4. Για να πετύχει αυτό το πλάνο ήταν κομβικό ο Ταϊρίκ να λειτουργήσει με επιτυχία ως δημιουργός από το short roll, για να φεύγει η μπάλα στα φτερά και να απεγκλωβιστεί ο Ντέιβις από την ευθύνη του σέντερ, που έτσι κι αλλιώς τον καταπονεί σωματικά. Ο Ταϊρίκ είχε δώσει 2 ασίστ μόλις δύο φορές στα πρώτα 12 ματς φέτος. Στα επόμενα 13 έγραψε έξι φορές πάνω από 2 ασίστ, κι ο Ντέιβις έχει φτάσει να σουτάρει με 51% στα τρίποντα, και να χτυπάει με ευκολία τα μισματς ως 4ρι. Συνολικά θα λέγαμε πως η κυκλοφορία στην περιφέρεια έχει βελτιωθεί εντυπωσιακά. Η μπάλα φτάνει με ταχύτητα, ευκολία κι αμεσότητα στα φτερά - φανταστείτε πως η ομάδα έχει λόγο ασίστ/λαθών σχεδόν 2 στις οκτώ τελευταίες της αναμετρήσεις!

Ε κι αφού ο Βάνια έτσι κι αλλιώς είναι άγνωστο πότε θα γυρίσει, σου λέει ο Ζοτς “γιατί να σταματήσω εκεί; Θα ανεβάσω και τον Μπόνγκα στο 3, μαζί με τους Ντέιβις και Ταϊρίκ!” Κατ’ αυτό τον τρόπο σχηματίζονται πεντάδες που από το 3 ως το 5 έχουν αστείρευτο μήκος και οριακά κρύβουν τον ήλιο. Ο Μπόνγκα σε αυτό το πλάνο έχει διττό ρόλο κι έχει γίνει ο X Factor της ομάδας. Αρχικά ως φτερό έχει βρει το σουτ του και σουτάρει με 39% από το τρίποντο, τομέας που πονούσε φρικτά η Παρτιζάν στην αρχή της σεζόν. Μαζί με το ποσοστό έχει ανέβει και η συχνότητα με την οποία σουτάρει. Ταυτόχρονα (και μάλλον κυριότερα) όμως, η παρουσία του ως 3ρι προσφέρει μια μοναδική πολυτέλεια στον Ομπράντοβιτς. Τη δυνατότητα να τον στέλνει ως αμυντικό πάνω στη μπάλα στον αντίπαλο βασικό χειριστή.

Αυτό μετατρέπει το παιχνίδι δύο εναντίον δύο σε εφιάλτη για τον αντίπαλο που σε πρώτη φάση δε μπορεί να βρει μισματς, και τα σκριν στη μπάλα δεν έχουν άμεσο αντίκτυπο. Ο Ομπράντοβιτς ενισχύει αυτό το πλεονέκτημα του, διατάζοντας διάφορα zone press. Αυτά καθυστερούν την εκδήλωση της επίθεσης, κι αν στα 14 δευτερόλεπτα που μένουν οι αντίπαλοι παίκτες πάνε για κεντρικό παιχνίδι είναι σχεδόν σίγουρο πως θα κολλήσουν. Ακόμα και σε πιθανό μισματς όμως, αν αμύνονται οι Λούντμπεργκ/Μπράουν θα δείτε πολλές φορές την άμυνα της Παρτιζάν να μη στέλνει βοήθεια, ακριβώς γιατί έχουν τη σωματική δύναμη να παλέψουν στο ποστάρισμα και να αποφύγουν ένα ελεύθερο τρίποντο.

Με αυτά και με αυτά, η άμυνα της Παρτιζάν σε αυτό το 6-2 δέχεται 110 πόντους ανά 100 κατοχές, δεύτερο καλύτερο μετά τον Σρβενα (108 ανά 100 κατοχές), και στους πόντους παθητικό ανά κατοχή είναι και πάλι πίσω μόνο από τον αιώνιο αντίπαλο της (0.95 και 0.93). Μάλιστα, σύμφωνα με το hack a stat, πλέον οι πεντάδες με Μπράουν, Μπόνγκα, Ντέιβις, Ταϊρίκ, στους διάφορους συνδυασμούς έφτασαν να έχουν DefRtg στο 100 για αρκετά λεπτά! Είναι τρομερή η φουρκέτα που έκανε η ομάδα αυτή, και το πως μετατράπηκε από ένα σύνολο γεμάτο τρύπες και κακές αποστάσεις, σε μια από τις καλύτερες άμυνες μισού γηπέδου, προς ώρας.

Πάμε και στα δύσκολα τώρα, γιατί ορθώς ήρθαν αλλαγές το χειμώνα, αλλά η άνοιξη θα φέρει γολγοθά. Καλά τα καταφέρνει ο Ζοτς με το ροτέισον 7.5 παικτών του, η επίθεση πετάει η άμυνα έσφιξε. Όμως βρισκόμαστε στις αρχές Φλεβάρη κι η σεζόν έχει πολύ δρόμο ακόμα, ειδικά για την Παρτιζάν αρχής γενομένης από την έξοδο στο πριγκιπάτο του Μονακό πριν τη διακοπή για τα εγχώρια κύπελλα. Οι τελευταίοι οκτώ αγώνες της περιλαμβάνουν ταξίδια σε Πειραιά, Βαρκελώνη, Μόναχο, Κάουνας. Κι από το Βελιγράδι θα περάσουν Ρεάλ, Άλμπα, Εφές, Μπασκόνια. Ίσως το πιο δύσκολο κλείσιμο της φετινής Ευρωλίγκα, τη στιγμή που οι ισοβαθμίες για τη δεκάδα αλλάζουν από μία μόνο νίκη ή ήττα.

Δεν είναι παράλογο δηλαδή να αναρωτηθεί ο οποιοσδήποτε, αν θα αντέξει ως το τέλος η ασπρόμαυρη αρμάδα τη στιγμή που δεν έχει έναν closer, έναν παίκτη όπως ο Πάντερ να πάρει μερικά ματς με το έτσι θέλω. Κι αν φτάσει ξεπερνώντας τον εαυτό της στα πλέι ιν, θα έχει τη βενζίνη να μπεί στα πλέι οφ; Κι αν μπει πόση αντίσταση θα προβάλει απέναντι στον φετινό τιτάνα που λέγεται Ολυμπιακός πχ;

Ξέρω ξέρω, πάλι προτρέχω. Ας περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει. Μεταξύ μας όμως, μια σειρά με τις κορυφαίες επιθέσεις της Ευρώπης θα χαλούσε κανέναν;

*Τα στατιστικά είναι από το hackastat και το basketball.realgm