Στα τελη Ιουλίου η πολιτεία της Μινεσότα πέρασε νέες, αναμορφωμένες διατάξεις για την αστυνομική εξουσία, υποκύπτοντας έστω εν μέρει στην ορμή και το δίκαιο των κινημάτων. Περίπου ενάμιση μήνα αργότερα, στις 31 Αυγούστου, τα νομοθετικά σώματα της πολιτείας του Ουισκόνσιν ακολούθησαν διαφορετική οδό, επιλέγοντας  να αγνοήσουν τα αιτήματα για μεταρρυθμίσεις στην αστυνομία. Η γερουσία (state senate) και η πολειτειακή συνέλευση (Wisconsin Assembly) συνεδρίασαν λίγες μέρες μετά τις αναταραχές στην Κενόσα και την απεργία των Μιλγουόκι Μπακς, αναβάλλοντας όμως τις σχετικές διεργασίες για αργότερα, πιθανώς μετά τις αμερικάνικες εκλογές.

Στην φωτογραφία, εκπρόσωποι των παικτών του πρωταθλήματος Ισραήλ, με κάρτες προαναγγελίας της απεργίας

Ένας νόμος, τρεις απεργίες, και το μπάσκετ μιας χώρας που εδώ και μια δεκαετία και βάλε προσπαθεί να ορθοποδήσει πάνω σε νέες βάσεις προκειμένου να επιστρέψει στο προσκήνιο, αφού με εξαίρεση τον από κάθε άποψη ανέλπιστο θρίαμβο της Μακάμπι το 2014 δεν έχει να επιδείξει την παραμικρή επιτυχία από το 2006 και μετά. Ο λόγος για το πρωτάθλημα και κατ’ επέκταση το μπάσκετ στο Ισραήλ, που από τη σεζόν 2005-6 και μετά προσπαθεί να μπει σε διαφορετικές βάσεις, αλλά που όλα στο τέλος της ημέρας τριγυρίζουν και καταλήγουν στον ίδιο παρανομαστή. Την πάλαι ποτέ κραταιά «ομάδα του λαού» Μακάμπι Τελ Αβίβ.

Την εβδομάδα που μας πέρασε, η ένωση παικτών στην Ισπανία (ABPE) ανακοίνωσε ότι στις 14 Φεβρουαρίου, αντί να στείλει γλυκά στις αγαπημένες της ομάδες και την ACB θα ξεκινήσει απεργία. Ίσως να μην φαντάζει κάτι τρομερό και σπουδαίο (ειδικά σε μια χώρα που οι απεργίες δεν είναι είδος υπό εξαφάνιση), αλλά με δεδομένο ότι την Πέμπτη 15 Φεβρουαρίου ξεκινάει το Final 8 του κυπέλλου, μια διοργάνωση που διαφημίζεται (ορθώς) ως η γιορτή του μπάσκετ στην Ισπανία, το ενδεχόμενο αναβολής του θεσμού κάνει το θέμα αρκετά πιο ενδιαφέρον.