(φωτό από το επίσημο σάιτ του ΕΣΑΚΕ)

Μετά το πρώτο παιχνίδι της σειράς των τελικών στο ΣΕΦ, το αναμενόμενα βασικό ζητούμενο για τον Ολυμπιακό ήταν να μην επαναλάβει την αμυντική επίδοση που επέτρεψε στον Παναθηναικό να κυκλοφορήσει πολύ καλά τη μπάλα, να σκοράρει 47 πόντους στο ημίχρονο και 87 στο τέλος. Ήταν περίπου δεδομένο ότι οι προσπάθειες του ερυθρόλευκου προπονητικού τιμ θα στρέφονταν προς τα εκεί, λαμβάνοντας υπ'οψη τους τόσο τον τρόπο με τον οποίο ο Καλάθης έγινε τόσο απειλητικός, όσο και τους χώρους από τους οποίους βγήκαν τα plays που οδήγησαν σε καλάθια. Στη δεύτερη μάχη του ΟΑΚΑ, ο πάγκος των Πειραιωτών φάνηκε πως ήταν έτοιμος. Αξιολόγησε ορθότατα τα δύο παραπάνω στοιχεία και παρουσίασε μια "υβριδική" τακτική για να σταματήσει την πράσινη επίθεση.

(Φωτό από το επίσημο σάιτ του ΕΣΑΚΕ)

Στο 76 - 77, και μετά από ένα τρίποντο-μαχαιριά του Δημήτρη Διαμαντίδη, ο Γιάννης Σφαιρόπουλος επέλεξε για την επόμενη άμυνα ένα σχήμα πρωτόγνωρο, που είχε όμως λογική. Ενας μόλις γκαρντ, και μαζί του οι Παπανικολάου, Παπαπέτρου, Πρίντεζης και Χάντερ, επιχείρησαν να ακολουθήσουν στα πόδια τους παίκτες του ΠΑΟ, να τους σπρώξουν προς τα έξω και να τους κρύψουν τον ήλιο (που λέει ο λόγος, είχε νυχτώσει). Οι πράσινοι έγιναν ξαφνικά... Κουμπάν. Τραβήχτηκαν οι ίδιοι ακόμη μακρύτερα, άνοιξαν τις αποστάσεις, και βρήκαν μία πάσα στον Φώτση που δεν στεκόταν κοντύτερα από τα 8 μέτρα. Ο Παπαπέτρου άργησε λίγο να πάει πάνω του, και εκείνος έβαλε μάλλον το κρισμότερο καλάθι της βραδιάς. Στη συνέντευξη τύπου ο Πεδουλάκης στάθηκε πολύ στη σημασία της πάσας.

Ο αποκλεισμός από το Eurocup σε μία χρονιά ανανέωσης, κόστισε στους λάτρεις του αθλήματος Αρειανούς τις προσδοκίες ότι η ομάδα τους θα μπορούσε από φέτος ίσως να κάνει ξανά αισθητή την παρουσία της στην Ευρώπη. Η απογοήτευση ήταν λογική , δεδομένου του αναπάντεχου ορισμένων αποτελεσμάτων , όπως η ξαφνική κατρακύλα στο Βερολίνο ή το ολικό μπλακ άουτ στα τελευταία λεπτά απέναντι στην Νεπτούνας. Όπως ήταν επίσης λογικό, οι προτιμήσεις των φιλάθλων γύρω από στελέχωση και τρόπο παιχνιδιού ακούστηκαν εκείνη την περίοδο δυνατότερα από κάθε άλλη στιγμή της σεζόν, καθώς μεταξύ άλλων η ομάδα γνώρισε και κάποιες βαριές ήττες σε πρωτάθλημα και κύπελλο. Τα μεσοβδόμαδα φώτα προβολής απομακρύνθηκαν σιγά σιγά από τους κιτρινόμαυρους και το κοινό τους περιορίστηκε στον πυρήνα των φιλάθλων τους και σε όσους φανατικά παρακολουθούν το πρωτάθλημα της Α1, συγγνώμη της Basket League.

Κοιτάζει κανείς τη σύνθεση της ΑΕΚ στα τελευταία παιχνίδι του Eurocup, τη συγκρίνει με εκείνη που εμφανίστηκε απέναντι στον Ολυμπιακό, και συνειδητοποιεί πως δεν έχουν αλλάξει και πολλά. Βασικά, ο Τζεικόβαν Μπράουν, αυτό. Η ομάδα συνεχίζει να μην βγάζει εύκολα αδύνατη πλευρά στο σετ παιχνίδι της, και όπως έδειξε ο Σπανούλης, η ρακέτα είναι πολλές φορές ανοιχτή στα πικ εν ρολ. Ο Μπράουν δεν οργανώνει καλύτερα από εκείνον τον περίεργο με τα κοτσιδάκια, ο Μαυροκεφαλίδης παίζει pick n' pop και ο Μαυροειδής πικ εν ρολ, ο Κατσίβελης είναι ο Κατσίβελης, ο Μιλόσεβιτς βοηθά παντού, ο Σάκοτα σουτάρει από το σπίτι μου, και ο Χέρστον εξακολουθεί να χαράσσει τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στην επιτυχία και την αποτυχία.

Αναδημοσίευση από το Eurohoops.net

Επιστροφή στα μπλογκ της ΑΕΚ μετά από ένα σχετικά μεγάλο διάστημα, στο οποίο η ομάδα είχε πάλι κάποιες αλλαγές στο ρόστερ της και γενικά έχει μπει σε νέα εποχή με την παρουσία του Γιούρι Ζντοβτς στον πάγκο. Το μπλογκ αυτό θα μπορούσε να είχε γραφτεί μετά από το παιχνίδι με τον Αρη στη Θεσσαλονίκη αλλά θεώρησα προτιμότερο να περάσει και το παιχνίδι με τον Ολυμπιακό για να εξαχθούν πιο ασφαλή συμπεράσματα.

(φωτό από www.newsone.gr)

Συνήθως στο Ελληνικό Πρωτάθλημα όλοι ασχολούνται με το δίπολο του Ολυμπιακού με τον Παναθηναϊκό, κατά δεύτερο λόγο τον ΆΡΗ, την ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ και από εκεί και πέρα το χάος. Οι υπόλοιπες ομάδες για τους οπαδούς, είναι σαν κάτι χάρτες που εμφανίζονται που και που στα social media και περιγράφουν πως νομίζουν οι Αμερικανοί ότι είναι ο υπόλοιπος κόσμος κτλ.