Η Γαλλία κατέκτησε το μουντιάλ, με 19 από τους 23 ποδοσφαιριστές του ρόστερ να είναι Γάλλοι υπήκοοι πρώτης ή δεύτερης γενιάς. To σύνθημα του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1998 άλλαξε όψη. Πάνε 20 χρόνια από τότε, άλλωστε, και το ψευδώς ενωτικό "Black, Blanc, Beur¹" έχει προλάβει να καταρριφθεί ένα σωρό φορές από τα γεγονότα. Πλέον η διαφορετικότητα γιορτάζεται και εκείνη διαφορετικά, με έμφαση στα φυλετικά χαρακτηριστικά  και περισσότερη προσοχή στον σεβασμό της "ταυτότητας". Το μωσαϊκό των νικητών χαιρετίστηκε, δικαίως, αλλιώς. Όχι ως ένας θρίαμβος της ένωσης έναντι των διαχωρισμών, αλλά ως μια εμφατική επικράτηση των διαφορετικών, έναντι εκείνων που δεν πορεύονται με τις ίδιες αξίες. Καθώς οι Γάλλοι παίκτες κέρδιζαν τους Κροάτες, οι δεύτεροι υπέτασσαν τον δηλωμένο εθνικιστικό φανατισμό τους² στην επανάσταση των μαύρων πληβείων. Καθώς ο Mbappe και οι υπόλοιποι περνούσαν μπροστά από τον Πούτιν, ο τελευταίος αναγκαζόταν να ντύσει το αυταρχικό του πρόσωπο με το εξεφτελιστικό προσωπείο της ανοχής. "Embrace difference". Οι πρώην κάτοικοι των banlieues (μπανλιέ, όρος που πλέον σχετίζεται με τα φτωχά προάστια των γαλλικών μεγαλουπόλεων), είχαν οριστικά ξεφύγει από αυτά και είχαν νικήσει, προσφέροντας ελπίδα σε όλα τα είδη των υποδεέστερων και έναν οδηγό σκληρής επιβίωσης στους εθνικιστές πολιτικούς.

Το σημερινό κείμενο το συζητούσα εδώ και καιρό με το Γιώργο, όμως η μπασκετική επικαιρότητα των τελευταίων εβδομάδων μου άλλαζε τα σχέδια και το ανέβαλα για αργότερα. Όμως διαβάζοντας το καταπληκτικό κείμενο του Γιώργου γύρω από το Compton αλλά και μετά τα τελευταία γεγονότα ρατσιστικής βίας στις ΗΠΑ την εβδομάδα που μας πέρασε, νομίζω ότι ήρθε η ώρα να μοιραστώ μαζί σου κάποιες σκέψεις και προβληματισμούς σχετικά με τον ρατισμό, τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις και καθότι το Basketballguru παραμένει μια ιστοσελίδα με κύριο θέμα το μπάσκετ η αφορμή για το σημερινό κείμενο είναι ο Jaylen Brown και τα Analytics.