1. Χωρίς περιστροφές, ποιος θα το σηκώσει;
Γιάννης Ψαράκης: Έλα τώρα «ποιος θα το σηκώσει»… Ο πιο δυνατός. Πέρυσι υποστήριζα από την αρχή της σεζόν με θέρμη μάλιστα τη Ρεάλ και ακόμη μου το «βαράει» ο Παπαδογιάννης για την πρόβλεψη-πατάτα. Φέτος λέω να πάω με την παράδοση. Από τη στιγμή που δεν υπάρχει ελληνική ομάδα στους τέσσερις, η ΤΣΣΚΑ έχει τον πρώτο λόγο. Ε, ναι, Δημήτρη (Ιτούδη) μου, έτσι είναι. Λείπουν οι γάτες (Ολυμπιακός 2012, 2013, 2015, 2017, Παναθηναϊκός 2007, 2009) χορεύουν τα ποντίκια. Η ΤΣΣΚΑ άλλωστε σε φάιναλ-φορ δίχως ελληνική ομάδα το πήρε (2006, 2008, 2016) και έφυγε.
Bill Nessis: Η ΤΣΣΚΑ. Η ιστορία των Ρώσων στα τελευταία F4 είναι γνωστή και ανεξαρτήτως του πόσο καλοί είναι μέσα στη σεζόν (το να αναδεικνύεσαι ξανά και ξανά πρώτος μετά από 30 αγωνιστικές δεν είναι απλό) η επιτυχία τους ή μη θα εξαρτηθεί από τα δύο τελευταία παιχνίδια που απομένουν. Μπαίνοντας στον ημιτελικό δεν θα βρουν απέναντί τους τον καραφλό κακό τους δαίμονα, αλλά τη Ρεάλ, η οποία ναι μεν ξεχειλίζει από ταλέντο και πήρε την πρόκριση με μειονέκτημα έδρας (ας πιω μιας και το θυμήθηκα), αλλά δεν έχει ως κύριο χαρακτηριστικό της τη σκληράδα. Η ΤΣΣΚΑ την Παρασκευή δεν θα μπει ως το αδιαφιλονίκητο φαβορί και αυτό φαντάζομαι πως θα είναι ένας βοηθητικός παράγοντας που θα τους σπρώξει στη νίκη. Από και και πέρα στον τελικό η Ζαλγκίρις θα είναι σκληρό καρύδι αλλά στο τέλος οι Ρώσοι θα καταφέρουν να επικρατήσουν.
Giorgos B. Δεν πάω ποτέ ενάντια στον Ζέλικο Ομπράντοβιτς στις προβλέψεις για τον νικητή ενός Final Four. Δηλαδή πως γίνεται; O Zoτς ξέρει καλύτερα από όλους πώς να διαχειριστεί τέτοιες καταστάσεις, ενώ διαθέτει επιπλέον ένα εξαιρετικό ρόστερ και την πιο αποτελεσματική ομάδα σε χαμηλό ρυθμό παιχνιδιού. Τα παιχνίδια αυτά δεν ανοίγουν εύκολα. Επίσης, η Φενέρ έρχεται ως η καλύτερη από τις τέσσερις άμυνες και αντιμετωπίζει τον θεωρητικά πιο αδύναμο αντίπαλο, μερικές ώρες πριν στον άλλο ημιτελικό γίνει το έλα να δεις. Το θαύμα του Σάρας σταματάει εδώ. Αν ο Ζέλικο το σηκώσει απέναντι στην αντιπαθέσταστη ΤΣΣΚΑ, ακόμη καλύτερα.
Pete Seizis: Προσωπικά θα ήθελα να κατακτήσει το τρόπαιο η Ρεάλ Μαδρίτης, λόγω Λάσο, Ντόντσιτς, Γιουλ. Αν αγωνιζόταν ο Καμπάτσο θα τους θεωρούσα το πρώτο φαβορί για το τρόπαιο. Όμως, το φαβορί κατ’εμέ είναι η νυν πρωταθλήτρια Ευρώπης, Φενέρ. Ο Ομπράντοβιτς στον πάγκο τους είναι ο πρώτος λόγος. Ο δεύτερος, η ετοιμότητα και η συνέπεια που έδειξαν καθ’όλη τη διάρκεια της χρονιάς, τόσο στην κανονική διάρκεια όσο και στα πλέι οφς. Από ένα σημείο και μετά στη σεζόν, βελτιωνόταν η ομάδα συνεχώς, αρκετοί νέοι παίχτες όπως οι Γκούντουριτς, Μέλλι έβρισκαν το ρόλο τους και παρουσίαζαν μια εξαιρετική εικόνα. Τέλος, η εμπειρία παιχτών με παρουσίες σε τέτοια ματς, όπως οι Σλούκας, Βέσελι, σε συνδυασμό με το ότι έχει «φύγει το βάρος της κατάκτησης» από τους ώμους τους, τους κάνει το νούμερο ένα φαβορί.
2. Ποιος ήταν τελικά ο MVP μέχρι εδώ; O Λούκα Ντόντσιτς ή ο Νικ Καλάθης;
Γιάννης Ψαράκης: Καλάθης αναφανδόν. Ο Νικ, σε αντίθεση με πέρυσι που έκανε φοβερό πρώτο γύρο και στον δεύτερο παραπατούσε, φέτος ήταν το Α και το Ω του Παναθηναϊκού. Ασταμάτητος μπροστά, απροσπέλαστος πίσω. ΟΚ, ο Λούκα έχει το hype ενόψει και του ντραφτ του ΝΒΑ, ο Λούκα «νίκησε» τον Νικ στα πλέι-οφ και θα είναι στο Βελιγράδι, αλλά ο Καλάθης έκανε ασύλληπτη χρονιά, την οποία το επόμενο αφεντικό του θα την πληρώσει τη νέα σεζόν πολύ πολύ ακριβά. Πρώτος σε ασίστ και κλεψίματα στα 18 χρόνια της διοργάνωσης δεν υπήρχε ποτέ. Το πέτυχε ο Καλάθης που είναι πλέον και ο ρέκορντμαν σε double-double ματς σε πόντους-ασίστ.
Βill Nessis : Ο Καλάθης. Ήταν ο καλύτερος PG της διοργάνωσης, κουβάλησε τον Παναθηναικό όλη τη σεζόν, είχε τρομακτική επίδραση στη λειτουργία της ομάδας σε άμυνα και σε επίθεση. 14,5 πόντοι, 8 ασίστ, 1,7 κλεψίματα (όλα career highs) και 4 ριμπάουντ είναι ένας μίνι απολογισμός. Με τον Παναθηναϊκό στο Βελιγράδι το βραβείο θα ήταν δικό του.
Giorgos B.: Ναι καλά, ο Ντόντσιτς ήταν. Φαντάζομαι ότι στον Ολυμπιακό δύσκολα μπορούν να παραδεχτούν ότι μία άλλη ομάδα ήταν πιο γκαντέμω από την δική τους και πως παρόλα αυτά έφτασε στους τελευταίους τέσσερις, χωρίς μάλιστα να παίξει π.χ. ο Ντίνο Ράντοντσιτς με riksi minisku. Yπεύθυνος που το κινητό νοσοκομείο της Ρεάλ έφτασε μέχρι το τέλος ήταν ο 19χρονος Σλοβένος , ο οποίος - πέρα από ριμπάουντ και ασίστ - σκόραρε 16,1 πόντους ανά παιχνίδι. Μένω στο σκορ, διότι ελλείψει του Γιουλ , ο μικρός θα έπρεπε να αφήσει στην άκρη το "κάνω λίγο από όλα" και να βγει μπροστά. Καθάρισε και τον τρίτο προημιτελικό με εκείνο το τρίποντο... Παραδεχομαι πάντως πως και Καλάθη να διάλεγε κανείς, δεν θα ήταν παράλογο. Ηταν τρομερός ο Νικ φέτος, τρομερός.
Pete Seizis: Δύσκολη η απάντηση. Φέτος ο Καλάθης απέδειξε ότι είναι το κορυφαίο πλέι μέικερ στην Ευρώπη, κάνοντας καταπληκτική χρονιά, αγγίζοντας σε πολλά παιχνίδια αριθμούς τριπλ νταμπλ (14,5π/3,8ρ/8ας) . Ήταν κυριολεκτικά ο πολυτιμότερος παίχτης της ομάδας του, το βαρόμετρο για τη λειτουργία του Παναθηναϊκού. Yπήρξαν αρκετά παιχνίδια που τα κέρδισε κυριολεκτικά μόνος του. Όμως, δεν κατόρθωσε η ομάδα του να βρίσκεται στο Βελιγράδι και συνήθως είναι δύσκολη η διεκδίκηση του βραβείου του MVP έτσι. Πόσο δε μάλλον όταν αντίπαλος του ήταν ο Λούκα Ντόντσιτς, το παιδί «θαύμα» της Ρεάλ. Μετά τον τραυματισμό του ηγέτη της Ρεάλ, Σέρχιο Γιουλ, απέδειξε πως παρ’ όλα τα 19 του χρόνια μπορεί να γίνει ο ηγέτης μιας ομάδας και να την οδηγήσει στο φάιναλ φορ και ας μην έκανε τόσο καλά ματς στην προημιτελική φάση - δε θα πρέπει όμως να ξεχάσουμε πως έλειπε ο Καμπάτσο από αυτή τη σειρά, με αποτέλεσμα να υπάρχει έλλειψη δημιουργού στη Ρεάλ. Είναι ο παίχτης με το υψηλότερο ρανκινγκ στη χρονιά, είχε μέσους όρους 16,1π/4,8ρ/4,4ας και κατά την προσωπική μου άποψη το βραβείο του πολυτιμότερου παίχτη ανήκει σε αυτόν, με μικρή διαφορά από τον Νικ Καλάθη.
3. Αν υποθέσουμε ότι ως τώρα έχουμε δει τις ομάδες ένα σωρό φορές και τις ξερουμε καλα, υπάρχει κατι που ενδεχομενως να μας εκπληξει;
Γιαννης Ψαράκης: Τιναυτορε; Δηλαδή τι, να μπει για παράδειγμα ο 17χρονος ο Ράντοντσιτς και να βάλει τρία τρίποντα στον ημιτελικό; Ή ο Μελίχ –πετ του Ζοτς - Μαμούτογλου να αναδειχθεί MVP του φάιναλ-φορ; Η μοναδική έκπληξη που θα μπορούσε να συμβεί είναι να νικήσει ο μαθητής Σάρας τον δάσκαλο Ζέλικ,ο που και πάλι ανάγεται στη σφαίρα της –επιστημονικής - φαντασίας. Η αλεπού 100 και το αλεπουδάκι 101 δεν παίζει να συμβεί, Ζοτς παρόντος.
Βill Nessis : Αφού είδα τον Ρέγιες να έχει 2/2 τρίποντα στο ΟΑΚΑ δεν με εκπλήσσει τίποτα (ξανανοίγει το μπουκάλι).
Giorgos B.: Well, θα έχει ενδιαφέρον να δούμε τι θα κάνει ο Σάρας , προκειμένου η Ζαλγκίρις να σπάει το αμυντικό τείχος της Φενέρ. Θα μπορούσε άραγε να δώσει εντολή να πάνε οι ψηλοί του κατ'ευθείαν επάνω στο στόμα του λύκου, δηλαδή τον Γιαν Βέσελι, μήπως και καταφέρουν να τον φθείρουν με φάουλ και φύγει από την μέση το μεγαλύτερο φόβητρο; Η Φενέρ είναι άλλη ομάδα χωρίς τον Τσέχο, απλά όσο εύκολο είναι να το λες, άλλο τόσο δύσκολο είναι να το κάνεις. Ο Ομπράντοβιτς θα είναι διατεθιμένος μέχρι και σχήματα με τρεις ψηλούς (Τόμπσον, Μέλι, Βέσελι) να παρατάξει, έτσι ώστε να κόψει το passing game των Λιθουανών. Στον άλλο ημιτελικό, αν ο Λάσο βάλει να παίξουν μαζί για κάμποσα λεπτά οι Ντόντσιτς - Γιουλ, ο Σέρχι θα πρέπει να πάει κάπου να κρυφτεί. Εάν το μέρος αυτό δεν είναι ο πάγκος, τότε θα περίμενα κάποιος πλάγιος (Ρούντι - Κάρολ) να ξεπεράσει σε παραγωγή τα βασικά επιθετικά ατού.
Pete Seizis: Νομίζω πως δύσκολα θα παρακολουθήσουμε κάτι καινούριο όσον αφορά το τακτικό κομμάτι σε αυτό το φάιναλ φορ. Είναι άλλωστε και η φύση των ομάδων που αγωνίζονται στα ημιτελικά τέτοια, που μόνο σε τελικό ίσως δούμε κάποια έκπληξη. Γιατί το λέω αυτό; Στον ημιτελικό της Φενέρ με τη Ζάλγκιρις βρίσκονται αντιμέτωπες δύο ομάδες που αρέσκονται στο χαμηλό τέμπο, εν αντιθέσει με τον έτερο ημιτελικό, όπου τόσο η ΤΣΣΚΑ όσο και η Ρεάλ προτιμάνε ένα πιο up-tempo παιχνίδι. Αν έπρεπε να σταθώ κάπου, θα ήταν η «φρεσκάδα» και η «τρέλα» των Λιθουανών της Ζάλγκιρις, μιας και ουσιαστικά η χρονιά για αυτούς είναι επιτυχημένη και θα αγωνιστούν χωρίς να έχουν να χάσουν τίποτα. Ακόμα, ερωτηματικό θα αποτελέσει το πώς θα διαχειριστεί ο Πάμπλο Λάσο την απουσία του Καμπάτσο απέναντι σε μία τόσο δυνατή περιφερειακή γραμμή όπως αυτή της ΤΣΣΚΑ. Hταν ο παίχτης με τον υψηλότερο δείκτη +/- για τη Ρεάλ και εκείνος που σε πολλά ματς είχε ρόλο κουμανταδόρου εν τη απουσία του Γιουλ και αποσυμφόριζε το παιχνίδι του Ντόνσιτς. Θα μπορέσει να κρύψει αυτή τη λειψανδρία ο Λάσο, όπως στα ματς με τον Παναθηναϊκό, με δημιουργία από τους φόργουορντ και τους ψηλούς του; Πώς θα εμφανιστεί ο Γιουλ στο τουρνουά, ο οποίος έπαιξε ξανά στη υψηλό επίπεδο στους αγώνες εναντίον του Παναθηναϊκού στη Μαδρίτη;
4. Ποιος θα ήταν πραγματικά απαίσιο να σήκωνε αυτό το τρόπαιο;
Γιάννης Ψαράκης: Δεν θέλω να το σηκώσει η Ρεάλ. Στο Champions League του ποδοσφαίρου όμως και στον τελικό της άλλης εβδομάδας στο Κίεβο. Πάμε μωρή Λιβερπουλάραααααα.
Bill Nessis: Για να τα βάλουμε κάτω: Έχουμε Ζοτς, έχουμε Σάρας έχουμε και Ιτούδη οπότε βλέπε απάντηση 3.
Giorgos B.: Ο Δημήτρης Ιτούδης και κατ'επέκταση η ΤΣΣΚΑ. Το επαναλαμβανόμενο σουξουμουξουμπιριμπίρι για την διαιτησία, όταν οι Ρώσοι είναι εδώ και χρόνια πρωταγωνιστές σε διάφορες ομορφιές, όπως και οι τάχα μου ρηξικέλευθες προτάσεις για κατάργηση του φάιναλ φορ και θέσπιση πλέι οφ , φανερώνουν μια αδηφάγα διάθεση και ένα κακομοίρικο αίσθημα αδικημένου. Υποθέτω εάν η ΤΣΣΚΑ σηκώσει το τρόπαιο τότε όλα θα είναι καλα, αλλά προσωπικά δεν θα το αντέξω - που λέει ο λόγος. Ο πολύ καλός κόουτς έχει χαλάσει το προφίλ του με την στάση του και θα ήθελα πολύ να περάσει ο (εξαιρετικός και φέτος) Λάσο. Για να πω την αλήθεια, δεν το βλεπω, η ΤΣΣΚΑ θα χάσει στον τελικό.
Pete Seizis: Δεν θα ήθελα να σηκώσει το τρόπαιο η ΤΣΣΚΑ. Αν είναι δυνατόν, να αποκλειστεί από τον ημιτελικό από τη Ρεάλ, με ανατροπή στο τέλος, για να κουβεντιάζουμε έπειτα για διάφορους μη-μπασκετικούς και μεταφυσικούς λόγους, όπως «τα έκαναν πάνω τους» και λοιπές ωραίες αναλύσεις. Επίσης θα ήθελα να βγει μετά το πέρας των αγώνων ο κόουτς της Ρωσικής ομάδας και να επαναφέρει το αγαπημένο του θέμα περί κατάργησης του φάιναλ φορ με τη μορφή που έχει σήμερα και να κρίνονται οι τίτλοι σε μια σειρά αγώνων best- of -ό,τι συμφέρει την ΤΣΣΚΑ. Θα έλεγα επίσης ότι δεν θέλω και τη Φενέρ, με μόνο «σοβαρό» λόγο να μην κάνουν την back2back κατάκτηση και χαλάσει το διήγημα για τη Θρυλάρα μας (χο χο χο).
5. Οι ελληνικες ομαδες απέτυχαν να είναι στο φαιναλ φορ. Λαμβάνοντας υπόψη την σύνθεση του, ποια μπορεί να αποδειχθεί στο μέλλον η καλύτερη συνταγή επαναφορας;
Γιάννης Ψαράκης: Η φετινή σεζόν ξεμπρόστιασε –εξωαγωνιστικά κυρίως- και τις δύο ομάδες μας. Οι οποίες πήραν μεν το μήνυμα που δεν είχαν πάρει πέρυσι, ενισχύοντας σε βάθος το ρόστερ τους, αλλά η διαχείρισή τους αποδείχθηκε ανεπαρκής. Και όχι τόσο αγωνιστικά. Στον μεν Παναθηναϊκό, όσο η διοίκηση πιπιλίζει την καραμέλα περί διαιτησίας, περί puta Μπερτομέου και EuroleagueMafia (αν και εδώ και 2-3 εβδομάδες είναι στα… μέλια μαζί τους), όσο μεγάλη μερίδα των οπαδών ποτίζεται με αυτό το φαρμάκι που σερβίρεται απλόχερα και από το μεγαλύτερο μέρος των ΜΜΕ, προκοπή δεν πρόκειται να υπάρξει. Φτάνει πχια με τα άλλοθι. Έλεος δηλαδή, γιατί όχι 6, αλλά 26 χρόνια να περάσουν, ο Παναθηναϊκός με τέτοια μυαλά και νοοτροπία δεν θα δει φάιναλ-φορ. Στον δε Ολυμπιακό τα λόγια περιττεύουν, η τοξικότητα θριαμβεύει. Όσο έχουν άποψη, και κατευθύνουν μάλιστα και τη μάζα, αυτοί που έστησαν το σκηνικό του πάρκινγκ (καθώς και αυτοί που δεν μίλησαν, ενώ ήξεραν και αυτοί που αποδοκίμασαν κατόπιν εορτής… συνένοχοι όλοι) το ’14, όσο η ποδοσφαιρική νοοτροπία του «για όλα φταίει ο προπονητής» επικρατεί των ελάχιστων λογικών απόψεων, η ομάδα θα ζει μέσα στη μίρλα, την εσωστρέφεια και την τοξικότητα. Και ναι, να τελειώσει η σεζόν και να φύγει από τον Ολυμπιακό αυτός ο άσχετος, ο επικίνδυνος, ο καταστροφέας ο Σφαιρόπουλος. Για να σωθεί.
Bill Nessis: Παρατηρώ ποιες ομάδες ήταν πρώτες στο Net Rating: Κατά σειρά είναι οι ΤΣΣΚΑ, Φενέρ, Ρεάλ, Ζαλγκίρις... Το συμπέρασμα (που ίσως φαντάζει απλοϊκό αλλά νομίζω ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα) είναι πως η λέξη κλειδί για την επαναφορά στην ελίτ είναι η ισορροπία. Με άλλα λόγια, μια ομάδα που θα είναι αξιόπιστη και αποτελεσματική και στις δύο άκρες του παρκέ, χωρίς μονοδιάστατο και προβλέψιμο παιχνίδι επιθετικά και με μια άμυνα ικανή να σε κρατήσει στις κακιές βραδιές σου. Με ικανότητα τόσο στο σετ παιχνίδι όσο και στο transition, καλή κυκλοφορία της μπάλας, κίνηση μακριά απ΄αυτήν κι όλα αυτά σε συνδυασμό με φρέσκιες ιδέες και οξυδέρκεια απ’ τον πάγκο. Στοιχεία δηλαδή που λίγο ή πολύ (ή πάρα πολύ) τα διαθέτουν και οι τέσσερις διεκδικητές του F4. Καλή απόλαυση!
Giorgos B.: Nα βάλει η προεδράρα λεφτα και το λέω πολύ σοβαρά. Όχι δηλαδή, κοιτάξτε τους τρεις από τις τέσσερις και αφήστε την Ζαλγκίρις στην άκρη. Ποιον κοροϊδεύουμε; Βέβαια, αναγνωρίζω πως αυτό δεν είναι και το πιο εύκολο, άρα περνάμε στην δεύτερη λύση, η οποία είναι ο συνδυασμός του καλού μπάσκετ με την έξυπνη στελέχωση, η οποία θα πρέπει με την σειρά της να αρχίζει από την ανάπτυξη παικτών. Ο Παναθηναϊκός πρέπει να παραδειγματιστεί από τον Ολυμπιακό και ο Ολυμπιακός από τον Παναθηναϊκό. Από τον πρώτο λείπει η σύγχρονη αγωνιστική ταυτότητα, από τον δεύτερο ο σταθερός κορμός εξελίξιμων παικτών, που θα αποτελούσε υποθήκη για χρόνια. Οι αποφάσεις αυτές, παρεμπιπτόντως, κανονικά πρέπει να παίρνονται σε επίπεδο διοίκησης.
Pete Seizis: Για τον Ολυμπιακό τα πράγματα είναι λίγο πολύ απλά. Θα χρειαστεί καλύτερη διαχείριση της χρονιάς, καθώς αποδείχτηκε (εκ των υστέρων πάντα) πως δεν έμαθe από την πρώτη χρονιά με το υπάρχον σύστημα. Μπήκe στην κρίσιμη σειρά αγώνων με τη Ζάλγκιρις με αρκετές απουσίες με αποτέλεσμα να παρουσιαστεί μια ομάδα «ξεζουμισμένη». Ακόμα θα πρέπει οι ερυθρόλευκοι να παρουσιάζουν μεγαλύτερη συνέπεια στο επιθετικό κομμάτι, απεξάρτηση από το πικ εν ρολ παιχνίδι με τον Σπανούλη όταν ζορίζουν τα πράγματα, και να αποκτηθούν ξένοι που θα προσφέρουν πραγματικά, έχοντας σημαντικό ρόλο. Εν κατακλείδι, ένα total rebuild στη φιλοσοφία του οργανισμού. Για τον Παναθηναϊκό, εφόσον παραμείνει στη διοργάνωση (που δε γίνεται να μην μείνει φυσικά), θα χρειαστεί να αποκτήσει μεγαλύτερη σταθερότητα στο παιχνίδι του κατά τη διάρκεια των αγώνων, χωρίς να αναλώνεται αρκετές φορές σε streetball (ναι, για James μιλάω , που ειχε usage 34,8% με τον Νικ να έχει 31,1%), οι ρόλοι στην ομάδα να κατανέμονται καλύτερα και να αρχίσει να κερδίζει εκτός έδρας, κάτι που έχει αποδειχτεί πληγή τα τελευταία χρόνια για την ομάδα. Ακόμα, μια αναβάθμιση στη γραμμή των ψηλών θαρρώ πως είναι αναπόφευκτη.
