Νο 10. Κρις Σιγκλετον
Ο Σίγκλετον είναι φυσικά πολύ καλός παίκτης, αυτό το ξέραμε και πριν έρθει στον Παναθηναϊκό. Παρόλα αυτά, λίγοι περίμεναν ότι το τέλος της πράσινης σεζόν θα τον έβρισκε ως τον μακράν καλύτερο παίκτη της ομάδας. Το καλοκαίρι προηγούνταν οι Καλάθης, Γκιστ και Μπουρούσης, με τον τελευταίο να καταφτάνει με τις δάφνες μιας MVP σεζόν. Τελικά ο Σίγκλετον έκανε τα πάντα, καλύπτοντας δύο θέσεις και τελειώνοντας με το εντυπωσιακό 46% στα σουτ τριών πόντων στην κανονική περίοδο και 43% συνολικά. Για να έχουμε μέτρο σύγκρισης, πέρυσι στην Κουμπάν είχε το πολύ μέτριο 31,6%. Στους πράσινους εκτόξευσε το παιχνίδι του, αλλά δυστυχώς τον τελευταίο καιρό το εχει ρίξει και εκείνος στο twitter. 12 πόντοι, 6 ριμπάουντ, 1,2 κλεψίματα οι μέσοι όροι του.
Νο 9. Τάιλερ Χάνικατ.
Από ρολίστας στην Χίμκι, ρολίστας και στην Εφές, Αλλά τι ρολίστας. Ο Χάνικατ έγινε ο νεος Χάνγκα του Περάσοβιτς, κάνοντας τα πάντα μέσα στο γήπεδο και αποτελώντας αιχμή του δόρατος σε άμυνα, ριμπάουντ και αιφνιδιασμό. Μιας και η σύγκριση με τον Ούγγρο, ίσως υστέρησε κάπως σε σχέση με εκείνον στον πρώτο από τους τρεις τομείς, αλλά και πάλι ήταν ο παίκτης-αλυσίδα στην πεντάδα της Εφές. Ανέβηκε ένα επίπεδο σε σχέση με την καριέρα του στην Ρωσία και κατάφερε να υποσκελίσει το παιδί-θαύμα του τουρκικού μπάσκετ. Λέτε ο Οσμάν να χάσει το τρένο; Ο Χανικατ πάντως ήταν τρίτος ριμπάουντερ όλης της ευρωλίγκα και πρώτος στην διαδικασία των πλέι οφ. Αν είχε και καλό σουτ θα σφάζονταν όλοι στα πόδια του.
No 8. Σάσα Βεζένκοφ
Ο χαμός που έγινε στην αρχή της σεζόν με τους τραυματισμούς της Μπαρτσελόνα, έβγαλε τον Βούλγαρο νωρίς νωρίς μπροστά στο rotation. Μέσα στην αποκρουστική εικόνα των Καταλανών, ο Βεζένκοφ αποτέλεσε τον πιο σταθερό παίκτη τους και, παρόλο που δεν έκανε θαύματα, τελείωσε την σεζόν με ποσοστά που θα ζήλευαν οι καλύτεροι σκόρερ. Μοίρασε μάλιστα πολύ σοφά το παιχνίδι του μέσα και έξβ από το τρίποντο, αγωνιζόμενος σαν ένας πλήρης επιθετικά stretch ψηλός. Ίδιες προσπάθειες σε δίποντα και τρίποντα , με 67,6% στα πρώτα και 47,9 % στα δεύτερα. Οι επιδόσεις αυτές τον έφεραν τρίτο (!) σε Effective Field Goal % ανάμεσα σε όλους τους παίκτες της ευρωλίγκα που αγωνίζονταν από 8 λεπτά και πάνω, πίσω μόνο από τους Ντίμπλερ και Αγιόν (συμφωνα με τα adv.stats του badbasket και του Αντρέα). Το τρομερό του σουτ θα του εξασφαλίσει μακρά καριέρα στο υψηλότερο επίπεδο και μένει να δούμε τι μπορεί να προσθέσει από δύναμη και ευελιξία. Τα 22 δεν τα έχει κλείσει ακόμη.
Νο 7. Νίκολα Μιλουτίνοφ
Θα μπορούσε να είναι και πιο πάνω στην λίστα, αλλά τα "στεγνά" του νούμερα δεν το επιτρέπουν. Moλις 12,5 λεπτά συμμετοχής , λιγότεροι από 5 πόντοι, λιγότερα από 4 ριμπάουντ. Όμως όσοι παρακολούθησαν στενότερα καταλαβαίνουν. Ο νεαρός Σερβος πήρε στις πλάτες του τον ρόλο του δεύτερου σέντερ στον Ολυμπιακό, εκεί που πέρυσι ήταν στόχος των ανυπόμονων και σχεδόν διαρκώς στον πάγκο. Ηταν μάλιστα καθοριστικά καλός σε δύο από τις τρεις νίκες των ερυθρόλευκων απέναντι στην Εφές, κερδίζοντας σε αυτές στα ίσα την μονομαχία με τον Μπράιαντ Ντάνστον. Ποιος είπε ότι οι πιο παραδοσιακοί ψηλοί δεν μπορούν να τα βάλουν με την μόδα; Εάν όπως φαίνεται μείνει άλλη μια χρονιά στο λιμάνι, τότε ο Σφαιρόπουλος δεν χρειάζεται να σπάει πολύ το κεφάλι του για το πώς θα στελεχώσει την θέση το καλοκαίρι. Οι κινήσεις στο ποστ και η πάσα του είναι ήδη σε καλό επίπεδο και θα βελτιωθούν κι άλλο, με την πιο ευχάριστη έκπληξη να έρχεται από την αντοχή του στις προσωπικές μονομαχίες και τα σωστά πίσω βήματα στην πικ εν ρολ άμυνα.
Νο 6. Μάρκο Σιμόνοβιτς
Αν κάποιος δεν έφταιγε για την απαράδεκτη επίθεση του Αστέρα, αυτός ήταν σίγουρα ο Μάρκο Σιμόνοβιτς. Στο ... συστημα (γκουχ, γκουχ) του Ράντονιτς, ο Σιμόνοβιτς ήταν ο μοναδικός που αποτελούσε σταθερή απειλή από το πλάι, κάνοντας στα 31 του την καλύτερη χρονιά της καριέρας του. 12,6 πόντοι με 39% στα τρίποντα και 54% στα δίποντα, συνοδευόμενοι απο μερικά πολύ δύσκολα σουτ και όμως τίποτα άλλο εν γένει. Δεν τον περιμέναμε τόσο καλό σίγουρα, όπως και δεν περιμέναμε από τα φυντάνια των Σερβων (Γκούντουριτς, Ντάνγκουμπιτς, Μίτροβιτς) να διαγράψουν μια μέτρια τελικά πορεία, και να μείνουν τελικά στάσιμα. Οι Σερβοι έκαναν την υπερβαση τους χάρη στην πολύ καλή άμυνα, το ομαδικό πνεύμα που εμφύσησε ο προπονητής, τον πάντα καλό Γιόβιτς και δύο παίκτες που ανήκουν στην λίστα μας.
Νο 5. Λούκας Λεκαβίτσιους
Eίμαι ένα πόντο ψηλότερος του Λεκαβίτσιους και το να έπαιζα μπάσκετ σε επαγγελματικό επίπεδο μοιάζει επιστημονική φαντασία. Ο 23χρονος Λιθουανός που βλέπει τον κόσμο όπως όλοι μας (1,80) αγωνίστηκε φέτος για 18 λεπτά μέσο όρο και εντυπωσίασε , τόσο με την ταχύτητα, όσο και με την ικανότητα του να βλέπει γήπεδο και να τελειώνει φάσεις από την μέση απόσταση και αναμεσα σε κόσμο. Ο Σαρας είχε φτιάξει μια απο τις καλύτερες σετ επιθέσεις της διοργάνωσης, η οποία έβγαζε δύσκολα plays και απαιτούσε πολλή κίνηση μακριά από την μπάλα. Ο καλύτερος ενορχηστρωτής ήταν ο Λεκαβίτσιους, καθώς με τον Βέστερμαν το παιχνιδι πήγαινε περισσότερο στην δυναμη και το κλασικό πικ εν ρολ. Αντίθετα το μπρίο ήταν στοιχείο του αναπληρωματικού του. 8,5 πόντοι, 3,6 ασίστ.
Νο 4. Ουίλ Κλάιμπερν
Η μετάβαση από το πρωτάθλημα Ισραήλ στο υψηλότερο επίπεδο δεν είναι απλή, ειδικά εάν μέχρι τα 26 δεν σε έχουν πάρει χαμπάρι και πολλοί. Mισό λεπτό να φωνάξω τον Δημήτρη.
- Δημήτρη τι λες;
- Κλάιμπερν, ο απόφοιτος του Άιοβα Στέιτ, δυνατό κορμί, ευλύγιστο, με πόδια ελατήρια και θαυμάσιο έλεγχο του σώματος μετά την επαφή, έδωσε στον Μπλατ ένα όπλο πολυχρηστικό, για να παίζει ανάμεσα στις θέσεις, σε ψηλά και χαμηλά σχήματα. Κλάιμπερν, που είχε δώσει ήδη κάποια διαπιστευτήρια , αλλά κανείς δεν φανταζόταν ότι θα έχει 13 πόντους, 5,1 ριμπάουντ, με 44% δίποντα και 28.9% τρίποντα, νούμερα που βέβαια δεν εντυπωσιακά, αλλά ο Μπλατ είναι πολυμήχανος και ήξερε τι να κάνει. Κλάιμπερν, ωωωωωωωουοουυυ.
Νο 3. Σινάν Γκιουλέρ.
Aυτό και αν ήταν έκπληξη. Στα 33 του ο Γκιουλέρ έκανε την χρονιά της ζωής του, με νούμερα καριέρας σε πόντους (10,5), ποσοστό τριπόντων (34%) και ασίστ (5,6) , παίζοντας για 29 ολόκληρα λεπτά. Βοήθησε βέβαια και η αλλοπρόσαλη επιλογή του Αταμάν να αναθέσει στους Ντεντμον και Ρας Σμιθ την οργάνωση του συνόλου. Οι δυο τους ήταν για τα θηρία και έκαναν ένα πολύ ταλαντούχο ρόστερ μπάχαλο. Μέσα στον χαμό αναδείχθηκε ο (αιώνια συνεπής αμυντικός) Γκιουλέρ, ο οποίος επέδειξε θαυμάσια οργανωτικά καθήκοντα. Μάλιστα έμοιασε σαν να ήταν κάποιου είδους χαμένο ταλέντο, καθώς σε περιπτώσεις το μοίρασμα του παιχνιδιού από τα χέρια του ήταν υποδειγματικό. Μαζί με τον Μπλέι Σιλμπ ήταν ο,τι καλύτερο είχε να επιδείξει η σχιζοφερνής Γαλατά.
Νο 2. Γιοχάνες Φόιγκτμαν
Όταν σουτάρει από απόσταση , μέχρι να κάνει την κίνηση με παίρνει ο ύπνος, κάτι που για stretch 5 δεν είναι και ιδανικό. Δείχνει δυσκίνητος στο μισό γήπεδο, και σίγουρα η πολύ καλή χρονιά του οφείλεται και στο φιάσκο Μπαρνιάνι. Παρόλα αυτά δεν μπορεί κανείς να μην αναγνωρίσει ότι έπαιξε πολύ καλύτερα από ο,τι θα περίμενε και ο πιο αισιόδοξος παρατηρητής του μπάσκετ, και επίσης πως όση ταχύτητα λείπει από τις αντιδράσεις του σε μικρό χώρο, άλλη τόση περισσεύει όταν τρέχει κάθετα το γήπεδο. Ο Φόιγκτμαν είναι περίεργος παίκτης, με απρόβλεπτο στυλ και χωρίς στοιχεία χαρακτηριστικά μιας εκ των δυο θέσεων των ψηλών. Ως γνωστόν, στο σύγχρονο μπάσκετ το στοιχειο αυτό μπορεί να είναι θησαυρός. Ετσι καλύπτεται πού και πού και το κενό του Σενγκέλια. Αν βελτίωνε λίγο ακόμη την καλή πάσα του θα μπορούσε ενδεχομένως να μακροημερεύσει σε αυτό επίπεδο. Πολύ καλός ριμπάουντερ βάσει χρόνου συμμετοχής με 7,1 σε 23 λεπτά και 10 πόντους. Σούπερ χρονιά, αλλά αληθινά δεν ξέρω τι να σκεφτώ για τον Γερμανό.
Νο 1. Ογκνιεν Κούζμιτς
Η καλύτερη άμυνα της κανονικής περιόδου δομήθηκε γύρω από έναν παίκτη που έφυγε από τον Παναθηναϊκό λοιδωρημένος, που λέει ο λόγος. Ο Ράντονιτς τον πίστεψε, όπως έχει κάνει στο παρελθόν με διάφορους άλλους ημιπερίεργους ψηλούς. Μόνο η αναγέννηση του Σοφοκλή του ξέφυγε πλάκα πλάκα. Σύμφωνα με τα advanced stats των φίλων μας, ο Κούζμιτς ήταν (βάσει χρόνου) ο καλύτερος ριμπάουντερ της διοργάνωσης με 26,9 defensive rebound % και 14,8 offensive rebound %. Αυτά τα νούμερα δείχνουν πρακτικά το ποσοστό των διεκεδικούμενων κατοχών μετά από άστοχο σουτ που κατέληγαν στα χέρια του, με το πρώτο να είναι το κορυφαίο της διοργάνωσης για όσους αγωνίστηκαν σε πάνω από 8 παιχνίδια και πάνω από 9 λεπτά μ.ο. Σιγουρα ο Κούζμιτς είχε λίγα κοψίματα και δεν ήταν τόσο εύστοχος για παίκτη που παίζει ως καθαρός finisher (κάτι πάνω απο 50%) , αλλά και παλι δεν παύει να είναι ο μοναδικός αξιόπιστος σέντερ μιας ομάδας που αποκλείστηκε στο τσακ, πληρώνοντας κυρίως μια ενός έδρας ήττα την πρώτη (!) αγωνιστική. Αν θυμηθούμε την ιστορία του παχνιδιού μεταξύ Αστέρα και Νταρουσάφακα, έρχεται στο μυαλό πως ο κορυφαίος του γηπέδου εκείνο το βράδυ (16π., 9 ριμπ, 3 μπλοκ), σχεδόν δεν πάτησε στο παρκέ στο τέταρτο δεκάλεπτο. Τι σου είναι...
Στην λίστα θα μπορούσαν κάλλιστα να ηταν οι Λο, Μότουμ, Ουίλμπεκιν, Τζενκινς και ο Σειν Λαρκιν, ο οποίος όμως μόνο ουρανοκατέβατος δεν είναι, το αντίθετο. Η δική του απόδοση ήταν μάλλον αναμενόμενη. Συζητάμε.
